say hey

this one goes out to you 
and yours worldwide

I say

hey I be gone today

but I be back around the way

seems like everywhere I go

the more I see

the less I know

but I know one thing:

that I love you

I’ve been a lot of places 
all around the way

I’ve seen a lot joy 
and I’ve seen a lot of pain

but I don’t want to write a love song
 for the world,

I just want to write a song 
about a boy and a girl

junkies on the corner 
always calling my name

and the kids on the corner
 playing ghetto games

when I saw you getting down 
well I hoped it was you

and when I looked into your eyes 
I knew it was true

now 
I’m not a highly 
metaphysical man

but I know when the stars are aligned 
you can 
bump into person 
in the middle of the road

look into their eyes 
and you suddenly know

rocking in the dance hall 
moving with you

dancing in the night 
in the middle of June

my momma told me 
don’t lose you

‘cause the best luck I had 
was you

and I said rocking in the dance hall 
moving with you

I said hey momma hey momma 
close to you

rocking in the dance hall 
moving with you

I said hey papa hey papa 
kick off your shoes

rocking in the dance hall 
moving with you

I said hey momma 
close to you

rocking in the dance hall 
moving with you

I said hey momma hey momma 
hey momma hey momma

hey momma hey momma 
hey momma hey momma

my momma told me 
don’t lose you

cause the best look I had 
was you

and I know one thing 
that I love you

I said I be gone today 
but I’ll be back around the way

it seems like everywhere I go

the more I see the less I know

but I know 
one thing for sure

I love you

First Lyrics First Vol.35

να και μια ευχή που χαράμι δεν πήγε

  

                            κι αν δεν γουστάρεις μάζεψέ τα

              και φύγε

η χαρά της πειθαρχίας και κυρίως η κρυφή της γενναιοδωρία

άρχισα να φτιάχνω όνειρα του ξύπνιου πάλι

αλλ' αυτή την φορά με τούβλα και χωρίς βαλίτσες

με πρόσωπα που δεν τα θολώνει τίποτα
κι ούτε από τζάμια πίσω με κοιτάνε ποτέ -αληθινά πρόσωπα

χίλιες αγκαλιές κι εκατό φιλιά
μαζεύουν τους καπνούς απ΄τα πνευμόνια μου
και μου δίνουν ανάσα απ την δική τους
για να παίξουμε στην επιφάνεια μία ακόμη.

για ποιανού τα συμφέροντα θέλεις να μιλήσουμε;

μου λένε ότι ωριμάζω και να συνεχίσω

                                μ άλλα λόγια μπρος γκρεμός

           γκρεμός και πίσω

σ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
εσένα που λες ότι μέρα δεν μ έχει βρει από τότε που με είδες
κι ας ξέρεις ότι τίποτα άλλο δεν είμαι παρά
ένας εραστής του άχρονου κατ επάγγελμα
και συμπερασματικά σε τίποτα χρήσιμη εσένα δεν θα σου φανώ
μα κοιτα με τώρα που ένα χαμόγελο μου ρίχνεις
και δεν με νοιάζει πια από τί φτιάχτηκα...

γι αυτό η ευχή μου ανασαίνει στου καιρού τα γυρίσματα

           και δεν μπορεί τα διαβολοσκορπίσματα

έρχομαι από θολό κι από μακρύ ταξίδι 

κερασμένο σαν συγγνώμη απ τον ήλιο
στις χειμωνιάτικες αυγές
και σαν την ελάχιστη φροντίδα που τους χαρίζει
για ν αντέξουν
έτσι έμαθα νωρίς να είμαι το πλοίο
και τα λιμάνια να κοιτώ από ψηλά χωρίς να πατάω πόδι.

ήρθε η ώρα να βγουν τα ψάρια στην στεριά
ν αρχίσουν να διεκδικούν τα αυτονόητα
η βρώμα σας παίρνει και πιάνετε τ όπλο
όσο εγώ ακόμη μια σηκώνω άγκυρα

 

αν περισσέψαν ονειρά μου σκιά μου

               χρέωσέ τα στην φωτιά

                                        δεν είναι δικά μου

όποτε σε καλώ να ξεσπάς στην λήθη να έρχεσαι.

να βλέπεις με μάτια στην πλάτη για να μην γυρνάς πίσω.
ν ακουμπάς τα πάντα γύρω, να οξυνθούν οι αισθήσεις σου
να λουστείς με φως απ τις ψυχές μας που σε ψάχνουν
και να μην ξεχάσεις να μας γράψεις
γιατί αλλιώς θα χρειαστεί να το επινοήσουμε.

όσοι εχουν παρε δωσε στα κρυφά με την σκιά τους 

                         θα συναντήσουνε στο φως τα σχέδια τους 

χωρίζω το χαρτί στα δυο 

μα με βρίσκω πάντοτε μόνο στην μια πλευρά 

κι αν το δικό σου ολόκληρο
είναι μισό για μένα κι ας το ξέρω
θα ήθελα έστω για μια στιγμή να ήμουνα εκεί
να ήμαστε μαζί.

I can hardly wait **

I can hardly wait

it's been so long

I've lost my taste

say angel come

say lick my face

let fall your dress

I'll play the part

I'll open this mouth wide

eat your heart

I can hardly wait

lips cracked dry

tongue blue burst

say angel come

say lick my thirst

it's been so long

I've lost my taste

here Romeo

make my water's break

in my glass coffin

I'm waiting

στο πιο βαρύ ταξίδι

ήθελα να με πάρεις μαζί σου
κι αφού δεν μπορείς το σώμα μου
ήθελα να πάρεις ένα όνειρο
θα ήταν το δώρο μου για σένα. δεν γνωρίζα
ακόμη δεν γνωρίζω ποιός θα φύγει πρώτος
μα σήμερα ένιωσα μια ακόμη χαρακιά ανθρωπιάς μέσα μου.

τούτη ήταν πολύ βαθειά
και μ άφησε σύξυλη χωρίς να ξέρω

αν θα φτάσω σπίτι και μ έκανε κι έκλαψα
πριν το ρίξω στην φασίνα και το μαγειριό.

όσο πιο λίγα τα μπαγκάζια
τόσο πιο βαρύ το ταξίδι

κι εγώ ήθελα να σε φορτώνω
να μην πηγαίνεις καλά καλά.
ναι όχι για σένα το ξέρω
ότι εσένα δεν σ αρέσει να ταξιδεύεις
για μένα. για να μείνω εγώ μαζί σου
λίγο ακόμα. κι ας ξέρω στο τέλος
όλοι όλα τα πετούν και ... πετούν.
εγώ φορούσα την σάρκα σου
και μιλούσα το χρώμα στην φωνή σου.
κι έτσι όπως βλέπεις...

είχα ανατύξει επιχειρήματα.

πάνω που είπα φεύγω τώρα.
πρέπει να διαλέξω όνειρο και χρώμα στην κορδέλα
θυμήθηκα πως τελικά δεν πιστεύω στα δώρα.
ούτε εμπιστεύομαι τα όνειρα.

και θα σε αφήσω να με αφήνεις να φεύγω
όποτε θέλω χωρίς να έρχεσαι μαζί μου.
από δω και μπρος και δεν θα με πειράζει.

ούτε θα τρελαίνομαι κι από πείσμα να τρέχω
να εξαφανίζομαι στο επι τούτου.
αφού ξέρω έτσι φορτωμένο που σ έχω
και να θελες να με βρεις δεν θα μπορούσες.
σ αγαπώ κι εγώ πολύ λοιπόν

μόνο που μόλις τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω

τί σημαίνει.

αθάνατες παροιμίες

ατόφιες. όπως εκείνη που αναφέρεται σ εκείνον

που κακάριζε μέχρι που έγινε κότα. 

κακακακακακα γαμω το κεφάλι μου 

corn on the cob στο βραδινό εχθές
τα νέα είναι τα παλιά που έρχονται πιο οργισμένα

από ποτέ κι εγώ σαν κλασικός λιποτάκτης

θα το στρίψω. την κότα!

θα το γυρίσω λοιπόν και θα πουλήσω την 

τύχη ξανά εκεί που την αγόρασα.
αφού δεν μου κάνει. 

μα τί σύμπτωση λοιπόν! θα αναφωνήσω 
έκπληκτη.  κι εσείς εδώ; 
ε τί να γίνει... (αφού κολλάει η βελόνα 
 που και που) ...batida de coco

μέχρι να μάθουμε να ζούμε στην ησυχία 
να λέμε με ψίθυρο τα πιο σημαντικά 
στο λίγο φως, μ ένα κερί 
να φωτίζουμε να δούμε ο ένας τα μάτια 
του άλλου για μια στιγμή πριν τον ύπνο.

μέχρι να μάθουμε να κρατάμε μυστικά 
θα είμαστε στο έλεος του όχλου. 
θα μας κάνουν πάντοτε κομματάκια και 
θα μας ταίζουνε στους ήλιους τους.
ποιός νοιάζεται για τους ήλιους τώρα; 
εγώ διεκδικώ μόνο το χάδι πια 
ο ήλιος ανήκει πρωτίστως στις τομάτες 
εμφανώς και αξιοκρατικότατα.

the times they are a-changing

come gather round people wherever you roam

and admit that the waters around you have grown

and accept it that soon you ll be drenched to the bone

if your time to you is worth savin

and you better start swimming or you ll sink like a stone

for the times they are a-changing

come writes and critics who prochesize with your pen

and keep your eyes wide the chance won't come again

and don't speak too soon for the wheel's still in spin

and there's no telling who that it's namin'

for the loser now will be later to win

for the times they are a-changing

come senators congressemen please heed the call

don't stand in the doorway don't block up the hall

for he that gets hurt will be he who has stalled

there's a battle outside and it's ragin

it'll soon shake your windows and rattle your walls

for the times they are a-changing

come mothers and fathers throughout the land

and don't critisize what you can't understand

your sons and your daughters are beyond your command

your old road is rapidly aging

please get out of the new one if you can't lend a hand

for the times they are a-changing

the line it is drawn the curse it is cast

the slow one now will later be fast

as the present now will later be past

the order is rapidly fadin'

and the first one now will later be last

for the times they are a-changing

you know that I m no good

meet you downstairs in the bar and heard

your rolled up sleeves in your skull t-shirt

you say "what did you do with him today?"

and sniff me out like I was tanqueray

'cause you're my fella my guy

hand me your stella and fly

by the time I'm out the door

you tear men down like Roger Moore

I cheated myself

like I knew I would

I told you I was trouble

you know that I'm no good

upstairs in bed with my ex boy

he's in a place but I can't get joy

thinking on you in the final throes

this is when my buzzer goes

run out to meet you chips and pitta

you say 'when we married"

'cause you're not bitter

"there'll be none of him no more"

I cried for you on the kitchen floor

sweet reunion Jamaica and Spain

we're like how we were again

I'm in the tub you on the seat

lick your lips as I soak my feet

then you notice little carpet burn

my stomach drops and my guts turn

you shrug and it's the worst

to truly stuck the knife in first

εξαντλήθηκε.

γράψε μηδέν. όχι γιατί γύρισες πίσω
αλλά γιατί έφερες μια γύρα το άπειρο
κι έφτασες ξανά εκεί μα πού άλλού
απορώ πώς τόσο καιρό αφήνομαι
να με ρουφά η ιδέα του άπειρου
χε συν ψε ίσον μου λείπεις για πάντα

αηδίες λολ...

σε θυμάμαι να μου μιλάς για κύκλους που κλείνουν

κι ίσως μέσα μου να μην το ξέχασα ουτε στιγμή.
ίσως να είναι ακόμη ένας από εκείνους τους άσσους
στο μανίκι μου
παρόλο που χει ξεχαστεί η ύπαρξή τους 

η αίσθησή τους παραμένει
μένει μόνο στην κίνηση πάνω την κρίσιμη

να επιβεβαιωθεί η κατοχή κι η υπεροχή τους.

εξαντλήθηκε. μα επανακυκλοφορεί. γιατί
μα γιατί μπάζει κρύο τώρα από παντού

κι όχι από αυτό που ντύνεσαι ανάβεις μια φωτιά

κι είσαι ντάξει
κρύο από αυτό που σε ιδρώνει.
κρύο άρρωστο που βγαίνει από μέσα σου είναι η αλήθεια
λυπάμαι. 

μια ζωή γεμάτη ανέσεις! φουλ μια ζωή λέμε

τίποτα δεν της έλειψε. 

μια ζωή λοιπόν, αδύναμη.
μεγαλωμένη σε συνθήκες ιδανικές.
τόσο ανίκανη να αντιμετωπίσει τον κατακλυσμό
όσο να τον αναγνωρίσει. 

 

φαντάσου δηλαδή τί φαντάσου, θυμήσου 

να κοιτάζεις τους ανθρώπους.
πώς κινούνται σε κύματα. κι ύστερα θυμήσου
ο μοναδικός τρόπος να βγεις απ το κύμα
είναι να δημιουργήσεις ρεύμα δικό σου.
μπορεί να πνιγείς, μπορεί να παρασύρεις κι άλλους
και μπορεί ίσως μια μέρα, να δεις πάλι αυτή την ίδια
τόσο γνώριμη εικόνα της ανταριασμένης θάλασσας ανθρώπων
από την μέση ενός πολύ υψηλού κύματος

εκείνου που θα έχεις ουσιαστικά
δημιουργήσει. 

γιατί όχι;! αν όπως και να χει θα σαι μέρος ενός κύματος

καλύτερα να είναι και μεγάλο αλλά να είναι και δικό σου
για να έχεις προνομιούχο θέση να χαζεύεις την θέα.
τα κύματα σε όλα τα χρώματα, να βγάζουν κάθε λογής ήχο
να τραγουδάνε νανουρίσματα και πόνους
να σκάνε σε βράχια φτιαγμένα από θάνατο, θλίψη, αγωνία...
και να σκορπίζουν σε αφρούς. θυμήθηκες; 

τώρα μάθε επίσης ένα τρομερό μυστικό!

πως στην ακρογυαλιά την χρυσή
έχουν τα παλάτια τους οι νεράιδες, τα ξωτικά
ή τελοσπάντων σκέψου πως η ομορφιά στέκεται εκεί 

κι όποτε της έρχεται, σκαλίζει στην άμμο την αλήθεια της
κι εμείς ανά κύματα την καταστούμε πρόσκαιρη
και την βαφτίζουμε δευτερεύουσα.

την υπόλοιπη παραλία και τα βουνά και τα δέντρα
και τα κοράλλια από κάτω σου τα ρώτησες; 

πόσο μεγάλο το θέλεις τώρα το δικό σου κύμα άνθρωπε;

First Lyrics First Vol.33

this one goes out to the one I love 

γιατί το ήθελα. γιατί τους βλέπω
και τους κουβαλώ μαζί μου όπου σταθώ
απλά έτσι φτιάχτηκα.
έτσι έχει φτιαχτεί κι ο κόσμος.
ένας πενταδιάστατος ουρανός από κάθε λογής κρύσταλλα
κάτω από τον ήλιο.

τα μάτια μου λοιπόν
αντικρίζουν μόνο αντανακλάσεις των στιγμών μας.
όπου κοιτάξω, υπάρχει μόνο το καθρέφτισμα
των φιλιών μας.
είπες θα μου ρθει η έμπνευση
λατρεύω να χεις δίκιο

αλλά δεν είναι στο χέρι μου

αλήθειες να σου κρύβω. 

 a simple prop to occupy my time 

η ζωή θα σε οδηγήσει...

πήγαινα εκεί που ήθελα 

και όχι εκεί που οδηγούμουν.

και εγένετο το ερώτημα. αγωνίζεται ή
πολεμάει;

this one goes out to the one I 've left behind 

τί γλυκό που είναι να έχεις κάποιον 
να σε κοιτάει στα μάτια να σε φροντίζει 
να παίρνει στα σοβαρά τις λύπες και τις χαρές σου 
σαν να ήτανε δικές του. να είναι τρυφερός 
και να προσέχει να ξυπνάς με ηρεμία. 

να μην ζητά γιατί δεν τον αφορά να πάρει
και να μοιράζεται κι ο ίδιος σε όποιον έχει ανάγκη.

για εμένα

this one goes out to the one I love 

                                              fire.

τί ανακούφιση να βλέπεις το πάθος του και να 

το απολαμβάνεις χωρίς να το χρεώνεσαι γιατί ξέρεις-

δεν σου ανήκει. τίποτα δεν είναι κανενός.

μόνο θα προσφερθεί για λίγο να παρει την αγωνία σου 

και να την στολίσει και να την περιγελάσει-επειδή μπορεί. 

τέτοιος χίπης είναι κι απ το λίγο στο πολύ
πολύ σπάνια τα φεγγάρια μου την διαφορά γυαλίζουνε
οπότε...

μένω εκτός ονείρου εκτός ύπνου σε υπερδιέργερση 

χαζεύω μπρος σε μια κλαίουσα ιτιά
και σε δυο τρεις καρακάξες
και γελάω πολύ αφού και τα χελιδόνια ασπρόμαυρα ήταν.
ανέκαθεν!

να βγω στον κόσμο λίγο..

για λίγο να σπάσω την απομόνωση
καλό θα κάνει 

δεν έχει να κάνει απαραίτητα με σένα 

ή με υπαρξιακές δίνες που ζητάνε ουσίες
και υστερικό γέλιο. δημιουργία. 

το σκέφτηκα τυχαία θαρρείς

κι αν δεν το σκεφτόμουν
δεν θα μπορούσα να φάω και θα ψοφούσα.
παραδέχτηκα λοιπόν
πώς τα όνειρα του ύπνου μου 

ελέγχανε τον ξύπνιο
και μ αδυνατίζανε. 

τί να θέλει ο άνθρωπος;
να φτιάξει ένα σπίτι
να έχει ξύλα για φωτιά και για τηλεόραση 

και κήπο. ένα γείτονα να βγάζει τσίπουρο 

να βλέπει την φύση να οργιάζει γύρω του 

παιδιά, ζώα και φυτά κι απλώς να τρέχει 

να μαζεύει ό,τι ξεχνάνε πίσω τους

γιατί έρχεται η στιγμή που δεν είναι πια παιδί

ούτε ζώο, ούτε φυτό και τότε αισθάνεται 

μόνος, χωρίς δρόμο μπροστά πουθενά
ότι δεν ταιριάζει νιώθει άχρηστος 

πόσο άδικο είναι κάτι τέτοιο αλήθεια. 

οι φίλοι μου ξυπνάνε με όση χαρά κρατεί ο καθένας,

αντιμετωπίζουν αγωνίες, όλο αλλάζουν.

θέλουν να μένουνε ίδιοι, θέλουν να γίνουν διαφορετικοί,

το βράδυ κοιμούνται αγκαλιά. 

ξέχνα την αγωνία που δεν είσαι πια παιδί

που δεν είσαι πια λουλούδι ή αητός. 

έρχεται η ώρα που η ομορφιά έρχεται από έξω. 

δεν την κουβαλάς άλλο πια μέσα σου.

αυτό πρέπει να μοιάζει λύτρωση παρά 

καταδίκη. ένα αλάφρωμα... ένα κίνητρο 

να βγεις να ψάξεις. στο τέλος τέλος 

δεν γίνεται να μείνεις και χωρίς ομορφιά. ευγενικά

να το θέσω - θα πεθάνεις :) 

ο έρωτας κοιμήθηκε νωρίς

βρίσκω τα κομμάτια σου

εκείνα τ ακριβά σου

τ αγκάλιασα τα κράτησα

για να θυμάμαι τ ονομά σου

στο δρόμο σέρνοντας σκυφτός

σελίδες τα όνειρά μου

στεφάνια απ τις ελπίδες μου

και το άγχος του έρωτά μου

αυτές τις ώρες που έρχεσαι

ζεστή και βελουδένια

μου είναι δύσκολο να είμαι απλώς

χωρίς εσένα

First Lyrics First Vol.32

but thanks for the lesson cause the life that I choose 

              won't make me feel like living with the Bensonhurst blues

πόσο θα θελα να ήμουν μια εικόνα στην σιωπή 

που γίνεται και την βοηθά

παρά μια φωνή που την καθιστά ύποπτη 

και της κλέβει την αθωότητα.

your grandmother's accent still embarrasses you 

                       
                          you're even ashamed of the friends you once knew

από κάποιους σαν εμάς στοχοποιείται 

και το σκοτάδι

κι ενώ τόσο χρήσιμο μας είναι και τόση 

ανάγκη το έχουμε όταν φεύγεις να μας 

παίρνει αγκαλιά 

οι πολυχρωμίες απ τις εντάσεις, οι ήλιοι και τα δειλινά

το ενοχοποιούν. 

you're part of the chance now baby, you're making the news

                    but I know inside you've got the Bensonhurst blues

αδίκως. 

στο σκοτάδι βάζε ήχους 

στην σιωπή σου χρώματα
και ανακάλυψε πώς κάποιος ακούει 

άλλος βλέπει κι άλλος αισθάνεται 

μόνο από το δέρμα.

and don't, don't try to write me and don't bother to call

                  

                 cause I'll be in conference...Merry Christmas you all

πόσο διασκεδάζω μαζί σου 

όταν βλέπω τις διαφορές να βγάζουν νόημα

και μοναχά αυτές... στην ομοιότητα

η ύπαρξη γίνεται ένα με το κενό 

και χάνεται όπως χαθήκαμε κι εμείς 

σαν θελήσαμε να γίνουμε ίδιοι 

ίδιοι κι ολόιδιοι με ένα κάρο φυλαγμένες

αυταπάτες που μας έχουνε κεράσει.

ειμαι τυχερός

 

 

 

είμαι τυχερός, είμαι τυχερός

είμαι τυχερός, είμαι τυχερός

είμαι τυχερός, είμαι τυχερός

είμαι τυχερός, τυχερός

κι όταν με πληγώνεις

κι όταν με πουλάς

κι όταν με στριμώχνεις

μ' εκβιάζεις, μου κολλάς

νιώθω τυχερός, νιώθω τυχερός

σ' ευχαριστώ

είμαι τυχερός, είμαι τυχερός

είμαι τυχερός, είμαι τυχερός, 

τυχερός

κι όταν δε με θέλεις

κι όταν με πουλάς

κι όταν με στριμώχνεις

με βιάζεις, με χτυπάς

νιώθω τυχερός, νιώθω τυχερός

σ' ευχαριστώ

ζούγκλα εδώ μέσα!

κουνούπια, αράχνες, κουνουποαράχνες,

μύγες, μεγάλες μικρά, φρικιαστικά μεγάλες ξέρεις

ποιες λέω ευτυχώς δεν έχουμε ποντίκια (γεια σου λονδινάρα

με τα ωραία σου) αλλά τα έντομα σήμερα με τέτοιο καιρό κάνουνε

πάρτυ. καλοκαιρι ξανά εντελώς.

και τα βλέπουμε να κοπανιούνται στο τζάμι για να μπουν

πετάχτηκε και η ιδέα χθες για δυο σαλαμάνδρες

και βλέπουμε.

μουσική κρίση '90s γενικώς, τόσο στην αγορά του buiksloterweg

όσο και στην κουζίνα μας που το καλό

το δίκτυο έφυγε για weekend καθιστώντας με προέκταση

του ψυγείου. ο κολλητός τόσο μελετάει για τους

πιθήκους όσο τους μιμείται προσφέροντας το γέλιο

άφθονο κι εγώ σχεδόν στα μισά της εργασίας.

όλα ύπο έλεγχο. εκτός από την μικρή μου αδερφή.

γι αυτήν είναι η ζωή. και για όσους δεν έχουν ιντερνετ.

για μένα όταν δεν ειχα ιντερνετ. δώδεκα χρονών φάση.  

ή πριν ένα μηνα χα. 

έχουν τα όνειρα το δίκιο μου;

κι εκτός απ το δικό μου, μήπως έχουν και το δικό σου;

μήπως τελικά τα όνειρά μου ... έχουν το δίκιο ολονών;

εκείνα το κρατάνε!! κι είναι τώρα εδώ και κάτι μέρες

που τα έχω ερωτευτεί και κοιμάμαι συνέχεια

μόνο για να τα περιμένω. κι εκείνα όπως κάθε φανταστικός

εραστής μια θα ρθούνε και δυο όχι.

ένα όνειρο  θα με γεμίζει φιλιά ένα άλλο δάκρυα

γιατί θυμάσαι, τότε που όλο φιλιά και χάδια και

χαμογελα έβλεπα, τότε δεν ειχα ερωτευτεί τα όνειρα αυτά 

καθ αυτά παρά μόνο την φαντασία την ίδια και θυμάσαι τότε 

που συνέχεια έβλεπα την προδοσία στον ύπνο μου...

τότε ήταν που είχα ερωτευτεί εσένα.

τελευταία όμως σε μισή νύχτα μέσα

πάω σχεδόν παντού και τους βλέπω σχεδόν όλους.

τα όνειρα, την φαντασία κι εσένα.

φαίνεται τα έχω μπλέξει.

κι ο ήλιος τώρα θυμήθηκε να βγει να μου πει

να υποταχτώ στην λάμψη του.

τώρα που θέλω τόσο πολύ να κοιμηθώ

και μόνο να κοιμάμαι.

ψέμματα...

αυτά που νιώθεις πιο κοντά σου

απ όσο μακριά κι αν βρέθηκες να τα κοιτάς να τρέχουν
μην αμελείς πώς μ ένα φύσημα του ανέμου
πάλι μπροστά σου θα τα βρεις.

θα ακουμπάς απ την αρχή αυτά που βλέπεις πιο όμορφα.

θα θυμηθείς απ την αρχή πως τα πλησίασες με πάθος και έξαψη

κι ύστερα πάλι με αγωνία...ξαναγυρνούσες.

καμιά φορά βαριεστημένα, ακόμα και με οργή 

που τα μυστικά πληθαίνουν και τα κλειδιά 

όλο σπάνε μες τις κλειδαριές.

κι ο χρόνος πάντα χάνεται μα πριν χαθεί για σένα
υπήρξε. 
.

χτίζουμε χτίζουμε τείχη γύρω γύρω

και πάνω απ τα κεφάλια και των δυο μας βρέχει

kiss the sky

I hold my head up just enough to see the sky

and when we go we won't go slow we'll put up such a fight

when they fade into the dust and into ash

all children know this pain will surely pass

strong and wise and you are love

when the tide it come you will float above and

and you will be one day exactly what you are

just keep your head up high kiss your fist and touch the sky

it's not too late to keep the world from dying

it's not too late to spread the love you have

one day when we are ready for crying

one day I know we'll all be there

the sound we hear it is our hearts they are in time

they're poundig clear and swift the beat forever in our minds

it gives us hope it gives the strenghth, you know, to carry on

keep fighting till the end and past the end we will be strong

yes we will

ένα daquiri πεπόνι.

δεν γίνεται να μένω μόνη για να σε περιμένω.

μην τυχόν και με δεις και θιχτείς μμμμ.

γίνεται να μένω μόνη και να σε περιμένω;

τάχα μου κι εσύ μόνος...εσύ μόνος πάντα!

έτσι μου μαθες την μοναξιά και τώρα

την αγαπάω κι εγώ. ψέμματα, ψέμματα

δεν την αγαπώ!

την έχω ερωτευτεί χε. και πάνω που θέλω

πολύ το θέλω να πω, ότι ο έρωτας περνάει

το φεγγάρι πάλι με βρίσκει στην σωστή

τη θέση. για να το κοιτάζω σωστά.

μόνο του με βρίσκει. μόνη κι εγώ...

καταλαβαίνετε. χάδι στο χάδι, φιλί στο φιλί,

δεν γίναμε ιδανικοί. τον έναν όμως ο άλλος

βρίσκαμε, αυτό δεν έχει σημασία;

τί κι αν εσύ λείπεις ή εάν εγώ έχω ερωτευτεί

την μοναξιά...το φεγγάρι όλο για σένα μου λέει κι εγώ

δεν χωράω πουθενά.

αγκαλίτσααΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

ΣΕ ΣΟΚ βρισκεται το σωματάκι μου από την στέρηση αγκαλίτσας 

και σμουτσιζ. άπειρα έπαιρνα κάθε μέρα απ τα παιδάκια μου και τώρα
ούτε για δείγμα ουφ. έχω φουουουουλ δουλειά αλλά με το γλυκό και
την διακοπή ρεύματος ενίσχυσα τις σχέσεις μου με το πάπλωμα και το ταβάνι.

<--------------------- όταν μεγαλώσω θα γίνω ποστ ------------------->

κιτρινισμένη σελίδα, χειρόγραφο, ταξίδι  σ'ένα γλυκό - διάστημα! 

επανάληψη μήτηρ μαθήσεως αλλα εσύ δεν θες 

να μαθαίνεις εσύ θες να παθαίνεις σωστά; 

κάθε στιγμή κάτι ίσως να σε κοιτάξει κάτι άλλο μπορεί να σου μιλήσει,

ένα να σε αγγίξει καταλάθος και κάποιο να σε δαγκώσει να σε δοκιμάσει 

και να του αρέσεις. 

κάπου θα σταθείς, θα νιώσεις ότι δεν έχεις είδωλο πια και θ'αρχίσεις να 

πετάς τριγύρω χαρούμενος, μέχρι να πουντιάσεις ή να πεινάσεις οπότε

και θα σταματήσεις - πολύ πιθανόν - μόνο για λίγο.

αυτό μπορεί να γίνεται κάθε στιγμή, οπότε: τί σου λέω εγώ για μπουγάδα

κάθε σάββατο... ουτοπίες!! 

ο χρόνος μας τελειώνει χεχε!

ξύπνησα με τον πόνο

πού να ξερα ότι δεν είχε έρθει όλος κι όλος 

όσος ήταν να με επισκεφτεί -για σήμερα.

τελικά έχει ήλιο όπως στο πρόγραμμα.

αυτό που δεν ήταν στο πρόγραμμα

ήταν να θέλω να σε ξυπνήσω

κι όσο μου αφήνεις χώρο τόσο ν απλώνομαι 

κι όσο μένεις τόσο να ησυχάζω

μαζί θα τον βρούμε τον φταίχτη  για τούτη την 

χασούρα και την πτώση,

στο υπόσχομαι.

μας αρέσει να σπρώχνουμε τον εαυτό μας 

εκεί που δεν πατάει, είναι γεγονός και οι δυό μας. 

ξέρουμε το πιο πιθανό κάποιο όριό μας μια μέρα

να διπλωθεί στα δυο, να μην αντέξει, κι εμείς μέσα του 

να γίνουμε χαλκομανία καλέ μου. ύστερα

θα πλανιόμαστε σε όρια αλλονών  λες

και θ αφήνουμε μ αυτό τον τρόπο

...το σημάδι μας στον κόσμο. 

κι όταν στενέψουνε οι μέρες κι άλλο 

κι όλοι θα τρέχουνε εμείς πάλι απ τους 

ρυθμούς παραγωγής θ απέχουμε κι όλο 

και σε καμιά γωνιά θα μας πετύχεις να πιούμε

ένα τσιγάρο και να γελάμε μετρώντας 

ασυναγώνιστης υποκρισίας και ανεπάρκειας μούτζες

απ τους θλιμμένους. 

σε λίγο θαρρείς κι ο κόσμος θα χωριστεί σε στρατόπεδα.

τα παιδιά των λουλουδιών, τα παιδιά των αστεριών,

τα παιδιά του θεού και τα παιδιά αγνώστου προελεύσεως 

που θα μας πάρουνε και τα σώβρακα. 

η απορία μου όμως παραμένει. θα διαλέξουμε στρατόπεδα

ή μας διαλέγουνε αυτά; το σίγουρο είναι πως 

το αίμα δεν θα τρέχει στους δρόμους αλλά στον αέρα.

και δεν θα πολεμάμε για κανένα ιδανικό ή πούστη. 

θα πολεμάμε γιατί τίποτα άλλο να κάνεις δεν θα υπάρχει. 

θα πολεμάμε απ την έκπληξη και ασχετοσύνη μας
που ανακαλύψαμε την αγάπη. κλασικά εικονογραφημένα.

βρέχομαι, βρέχεσαι

βρέχονται. όλα είναι βρεγμένα, σαν να θέλει να μοιραστεί

μαζί μου τις κομάρες στα πόδια που αισθάνομαι,

η ψιλικατζού παραπονιέται καθώς μου δίνει τα ρέστα.

και σαν να θέλει να μου αναπτερώσει το ηθικό -ότι και καλά 

δεν είμαι άσχετη- το άγαλμα της θεάς αθηνας με την κουκουβάγια 

εκ δεξιών της

μου τραβάει το βλέμμα -επιτέλους- από εδώ που κάθομαι.

νο ντεης οφ φορ μι σγουίτι. αλ κολ γιου γουεν αη γκετ χομ.

ιφ εντ γουενεβερ...

από την άλλη, κι εδώ δεν μπορείς να πεις, δεν είναι ότι μένω

και στα παγκάκια, στην αθήνα θα τις είχα κόψει.

το νησί...

αυτό είναι άλλο θέμα. το νησί μέσα μου.

πάνω στο νησί όλα όσα είμαι και γύρω γύρω θάλασσα

εσύ που δεν γνώρισα αρκετά, εσύ που δεν θα γνωρίσω ποτέ.

είμαι χαρούμενη βέβαια σήμερα αν και κάπως κουρασμένη,

ο προσανατολισμός μου δείχνει καλύτερος

έχω και πολλή δουλειά - ξεκλέβω όπως όπως το τεμπελάκι:)

Aυτό το τραγούδι μου θυμίζει εμάς, τους άλλους,

τους παράλλους κι όλη την ομορφιά. γι αυτή την εβδομάδα

τουλάχιστον. ένα λινκ για να μην χαθώ, να μην ξεμένω στον δρόμο

και κοιτώ σαν χάνος τα τοπία που δεν αναγνωρίζω.

δεν είναι ανάγκη να τα ξέρω και όλα. ίσα ίσα την αρχή και 

το τέρμα, πώς θα ήθελα να μοιάζει...

σι γιου ονλαην. ιτ σακς, μπατ ιζ ολ αη γκετ.

κι όπως ακριβώς...

ξετυλιγόταν η ζωή μπροστά σου για χρόνια και την διάβασες 

σε δυο βραδιές και τα ερωτηματικά σβηστήκαν

έτσι ξανάγινε κουβάρι μέσα σε πέντε ώρες ύπνο 

χωρίς να μπορείς να κουνήσεις χέρια πόδια

και χωρίς να μπορείς να μιλήσεις. 

το γέλιο χάθηκε φίλε μου. 

ήταν εκεί, στον αέρα ισσορροπούσε στις δίνες...

το γέλιο χάθηκε γιατί είναι ελαφρύ

και όποιος το χρειάζεται το βουτάει πολύ πριν 

τον πάρουνε χαμπάρι. γιατί είναι ελαφρύ το γέλιο

φίλε μου κι επειδή είναι έτσι, η αξία του στην αγορά

έχει πέσει κατακόρυφα. μέχρι που

ντρέπονται και θέλουν να το παίρνουν στα κρυφά. 

υστερά επίσης νιώθουν άσχημα να το βγάζουν βόλτα, 

ακριβώς εξαιτίας της ανάλαφρης φύσης του και το χουν 

κλειδωμένο για τους ίδιους μα και για όλους. 

δεν θέλω να δίνω σημασία και βαρέθηκα να

ανησυχώ αν σε βαραίνω με την ανάγκη μου 

για προσοχή ή αν με εξαντλείς με την απουσία σου 

επίτηδες για να αλλάξω γνώμη 

δεν έχω γνώμη. δεν θέλω να έχω άποψη. 

θέλω να ανοίξουν οι φυλακές και να ελευθερωθούν

τα γέλια μας και να είναι πιο δυνατά 

από τους ήχους και τις μουσικές κι από τα 

ζώα κι από όλα γενικά τα πράγματα....

όμως δεν το βλέπω να γίνεται αυτό 

κι έτσι αποζητώ το γέλιο πάλι σήμερα για λίγο έστω...

όπως και κάθε μέρα μόνο που σήμερα 

χώρος και χρόνος δεν υπάρχει γιατί 

κλαίνε όλα κι έτσι;

εορταστικό/πρώην tsonta plakosane anomaloi

all and all you re just another brick in the wall

στα γενέθλια κάνω ευχές. πέρα από αυτή του ποδιαριού

πριν σβήσει το κεράκι που ναι να μου κάτσει ο γκόμενος

εύχομαι....

εύχομαι να μπορούσα να μιλήσω.

για τα καλά όσο και για τα άσχημα. να μιλάω

παραπάνω. ειδικά για τα όμορφα πολύ

εκνευρίζομαι που δεν μπορώ να μιλάω.

που ξέρω πως αν οι λέξεις ακουστούν απ το στόμα

μου θα εξατμιστούν με την αναπνοή

θα χαθούν οι έννοιες τα χουμε πει αυτά

ποιός τα βαζει με τον admin

τί θες να πω για τον έρωτα; πάει, το χασα. κάπου θα μου πεσε
ΚΑΙ αυτό...

περπατάω αφηρημένη κοιτώ συνήθως τον ουρανό.
τις φατσούλες των φίλων μου ήταν πολλοί, πολύ γλυκειές...

μακάρι να μην το είχα χάσει. 

μακάρι και να το ξαναβρω κι αν όχι 

δεν χάθηκε ο κόσμος μικρές μου νεράιδες

(πιστεύω σίγουρα βγαίνει NC17 το κείμενο

χαλαρά...)

τσόντα γράφει από πάνω τί περίμενες; πίπες. 

πρέπει να βάλω το άνω των δεκαοχτώ; να πάνε να γαμηθούν

πολύς έλεγχος πάντως κι εδώ για να πετάξεις τα σκουπίδια

στην γειτονιά θέλεις κάρτα. έχε χάρη που ναι σαν να 

έχουμε δώσει όλοι οι ελκυστικοί άνθρωποι της υφηλίου
ραντεβού στην ίδια πόλη.χε.χεχεχεχε

για κερασάκι έχω τον συγκατοικό μου που μετατράπηκε 

αστραπίαια κι απροσδόκητα σε ένα μικρό σουπερ μαν 

(ο οποίος μόλις μου ενσωματώνει φωτακι με usb στο λαπτοπ
για να βλέπω στο σκοταδι). δεν περιγράφω άλλο...

αλλά θα ευχηθώ κάτι ακόμη. 

τα μπλουζ του αποχωρισμού

απόψε τόσο μόνος να μαι

κι εσύ να λείπεις μακριά

σαν να ναι τώρα το θυμάμαι

το τελευταίο όταν μου πες

έχε γεια

ήτανε τρεις θυμάμαι απρίλη

κάποια δευτέρα αλλιώτικη

κι ήτανε κάπου προς το δείλι

όταν δακρύσαμε στο τελευταίο

φιλί

μεγάλωσες μες τα σαλόνια κι έμαθες

στο πάρκο μες τα περιστέρια

με τον αλήτη που μπλεξες τί γύρευες

αφρόψαρο στα φουσκονέρια

κάποτε κύλαγε το αίμα

μέσα στις φλέβες μας καυτό

τώρα συμβόλαιο με το ψέμα

έχουμε κάνει εσύ εκεί κι εγώ εδώ

μα αυτή την νύχτα ώρα μία

όπου κι αν είσαι θα σταθείς

το κάλεσμά μου ως σαν μια υποψία

μες το σκοτάδι στα τυφλά

να σε καλεί

κατέβα απ τ αστικό!

υπεραστικό και βάλε... για το περιβάλλον λέω

που με κάνει να αισθάνομαι απολίτιστη. μια βλάχα και μισή.

μου λείπει η απλή, αυθόρμητη, ενστικτώδης καθημερινότητά μου

στο νησί. βέβαια κι εκεί είχε υγρασία...κάθε μου μετακίνηση

και λίγο υγρασία παραπάνω ουτ επιτηδες αγάπη μου 

οπότε πάλι βήχω. έχει λιακάδα σήμερα και δεν το διακινδυνεύω.

κατα τ άλλα πάλι αύριο θα μαθαίνω ποδήλατο εκεί έξω 

αποτελώντας δημόσιο κίνδυνο...γελάς..χα.βράζω ογδονταέξι τσάγια 

το δευτερόλεπτο.

κατουράω τουλάχιστον τα μισά στο τέταρτο και κάνω άσχημες σκέψεις

για τον παρανοικά χαρούμενο συγκάτοικο και κολλητό μου

τί κρίμα! δεν είναι όλα ρόδινα

ούτε για σένα, ούτε τώρα ακόμη κι ας ήταν πριν,

ήταν για λίγο. πέρασε

φτου κι απ την αρχή να πάρεις φόρα κι όσο

ανέβεις από πάνω. κι όσο δεις, όσο ισορροπήσεις

εδώ μπορεί να βοηθήσει και το ποδήλατο χεχε.

χμ.

αυτά κι άλλα πολλά μέχρι που είχε στο αγκίστρι σύννεφα

και στην ολλανδία λιακάδα

μέχρι που μου μιλήσαν όλοι. κι εσύ...

κι άκουσα το ίδιο κομμάτι σε δυο εκτελέσεις 

μία απ το music challenge (ο μι τζι) και μία από το στερεοφωνικό

του σπιτιού που το έπαιξε από cd ο εν λόγω συγκάτοικος
όλα μέσα σε τρείς ώρες...

ταξιδιάρα ψυχή

λονδίνο άμστερνταμ ή βερολίνο

έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας

όσα κι αν έχω δανεικά πια δεν σου δίνω

να κάνεις βόλτες με το μάτιζικ μπας

ταξιδιάρα ψυχή κι αν θέλω δίπλα σου

είναι δύσκολο να μένω

καιρός να δω την δική μου ζωή

σ αυτό το ταξίδι δεν θα σε περιμένω

θα ψωνιστώ και κάποιο βράδυ

ό,τι έχω μέσα μου για σένα θα το σβήσω

είναι μονόδρομος ο δρόμος που χεις πάρει

και δεν σε βλέπω να γυρίζεις πίσω

First Lyrics First Vol.31

η αγάπη μας ήταν γραφτό

                        να γίνει δυο κομμάτια

ένα εσύ ένα εγώ...
τα ενδιάμεσα όλη η αλήθεια και η κίνηση του κόσμου
που πλημμύρισαν τους δρόμους πέφτοντας απ τις στέγες και
μας έδωσαν θέα απέραντη έτσι ώστε νιώσαμε αμέσως μικροί,
βιώσιμοι, ακίνδυνοι και ασφαλείς. να κουραζόμαστε, να αισθανόμαστε
χρήσιμοι. να θυσιαζόμαστε, να αποφεύγουμε την ευθύνη...

μόνο σαν συλλογίζομαι τα όμορφα τα βράδια

               που μου δινες γλυκά γλυκά όρκους φιλιά και χάδια

ώσπου στέγνωσε η χαρά σου στου ήλιου τα σκληρά μεσημέρια
και τα δακρυά μου τρέχανε μαζί με τον ιδρώτα κι έμοιαζα
διαμαντάκι πραγματικό έτσι που έλαμπα και κινδύνευσα 
δεν στο κρύβω και για μια στιγμή αν με κλείνανε σε βιτρίνα  
ή αν με βγάζανε σε πλειστηριασμό θα λεγα όλοι σ αυτό τον κόσμο
έχουμε την θέση μας κι ούτε να κουνηθούμε πολύ γίνεται
ούτε να επιλέξουμε κι ότι μπορεί ο καθένας. όμως εγώ είχα το
θάρρος, επέλεξα εσένα.  

με μια λαχτάρα καρτερώ και πόνο στην καρδιά μου

             ίσως γυρίσεις γρήγορα ξανά στην αγκαλιά μου

το τέλος του χρόνου. το σημείο μηδέν. το τέρμα που
η ανάγκη μας γέννησε και η φύση τούμπαρε με τα πολλά και τα
παρακάλια μας και τρελάθηκε κι αποφάσισε να μας το χαρίσει.
όταν όλες οι αγκαλιές θα ναι γεμάτες κι όλα τα χείλη θ ακουμπούν
εκείνα που φτιάχτηκαν να τ ακουμπούν.
όλα θα ναι θάλασσα τότε αγόρι μου. λάδι θάλασσα.
ένα όνειρο που θα σμίγει στον ορίζοντα με τον ουρανό όπως
ακριβώς σμίγει και με την ζωή μας και τότε τί θα χεις να μου πεις
μόνο κανά δυο στιχάκια θα τραγουδάς κατά την δύση για να με δεις
να φεύγω και να το αντέξεις παραυτα...

σε χρειάζομαι

μια φορά με μια βαρκούλα σε μια θάλασσα

μες το κύμα δάκρυ στην ζωή μου χάλασα

μέρα νύχτα, νύχτα μέρα ίδια πράγματα

κι έφτασες εσύ κι αρχίσανε τα θαύματα

σε χρειάζομαι γιατί σ αγαπώ

πώς να σου το πω

πάω να τρελαθώ

σε χρειάζομαι

τώρα ό,τι και να γίνει δίπλα μου εσύ

μες την έρημη ζωή μου είσαι όαση

δεν ακούω εγώ του κόσμου τα λεγόμενα

αρκεί να είμαστε μαζί τα χρόνια τα επόμενα

δικό μας.

φεύγω,

θα φύγω, πρέπει να φύγω, θέλω, δεν μ αφήνουν, 

δεν τους νοιάζει αλήθεια ή τους νοιάζει πολύ,

κοιτάζω να φύγω, μακάρι να έμενα, 

θα ξανάρθω, δεν γνωρίζω, θα σε σκέφτομαι,

θα σε θυμάμαι, τόσα μου έδωσες,

μου λείπεις, δεν πιστεύω στους αποχαιρετισμούς,
δεν τους αντέχω επίσης. 

βλέπω την καρδιά σου τώρα, ας είναι επιεικής μαζί μου

όταν χαθώ, δεν θα είναι για πολύ, δεν θα είναι για

καθόλου, εξαιτίας σου μου είναι αχρείαστες όλες οι ευχές,

πλανιέμαι στο όνειρο, εξαιτίας μου, ήμουν σκληρή

μαζί σου, ήσουν αυστηρός, ήσουν εκεί, εκεί που ήμουν κι εγώ.

χάρηκα που τα είπαμε...

το γέλιο μας θ αντηχεί παντού μέσα μου

παντού γύρω μου, θα με ρωτάνε, δεν θα ξέρω τί να πω,

θα σουφρώνουν τα μάτια και τα χείλη προσπαθώντας

να καταλάβουν, τίποτα δεν είναι ίδιο απ όσα έρχονται

κι όλα έχουν το ίδιο αποτέλεσμα ή κανένα απολύτως.

κοίταζει την θέα λίγες ώρες πριν χαράξει

κι η μπουκαπόρτα πλησιάσει την προβλήτα

κατεβασμένη απειλητικά. όσοι ήρθαν, σφαίρες στο κεφάλι

όσοι φεύγουν θα ναι δικοί μας πάλι

προλαβε να γίνει γραφική αρκετά ωστέ να μην

την πάρει ο αέρας - αναρρωτιέται μες τα κλάματα

μα δεν θα βγάλει λέξη. φορτώνεται άλλη μια

του επόμενου βήματος την φόρα, δεν χρειαζότανε

ποτέ σπρώξιμο, σαν χαρακτήρας, δεν αντέχει

τις πιέσεις, διαχειρίζεται την έξαρση όμως σαν

να γεννήθηκε απ αυτή, γνήσιο κομμάτι της κι έτσι

μες την τρύπα της και την κορύφωσή της πρώτα θα

σου κλάψει κι όλα θα ναι εντάξει κι ύστερα

θα γελάει μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

αρκετά όμως για εκείνη... εκείνη δεν είναι κάποια.

ενώ τόσοι εδώ που αποχαιρετά θα είναι. κάποιοι συγκεκριμένοι,

κάποιοι σπουδαίοι, κάποιοι πολύ δικοί της. ο αέρας ζαλίζει της είπανε,

εμείς ξέρουμε...

και με τα δυο τους χέρια το κεφάλι και τ αυτάκια της

σκεπάσανε και τραγουδήσαν κάτι νανουρίσματα

ντόπια, δικά τους, αυτοσχεδιαστικά, κατευθείαν

βγαλμένα απ τον ερωτά τους. για τον αέρα.

για την ζάλη και για την αγκαλιά.συγκινήθηκε,
και ξανάγινε παιδί για λίγο ακόμα.

I want you

the guilty undertaker sighs

the lonesome organ grinder cries

the silver saxophones say I should refuse you

the cracked bells and washed-out horns

blow into my face with scorn

but it’s not that way

I wasn’t born to lose you

I want you, I want you

I want you so bad

honey, I want you

the drunken politician leaps

upon the street where mothers weep

and the saviors who are fast asleep, they wait for you

and I wait for them to interrupt

me drinkin’ from my broken cup

and ask me to

open up the gate for you

how all my fathers, they’ve gone down

true love they’ve been without it

but all their daughters put me down

’cause I don’t think about it

well, I return to the Queen of Spades

and talk with my chambermaid

she knows that I’m not afraid to look at her

she is good to me

and there’s nothing she doesn’t see

she knows where I’d like to be

but it doesn’t matter

now your dancing child with his Chinese suit

he spoke to me, I took his flute

no, I wasn’t very cute to him, was I?

but I did it, though, because he lied

because he took you for a ride

and because time was on his side

and because I . . .

I want you, I want you

I want you so bad

honey, I want you

φυσάει - at last!

κι επιτέλους...

ωραία η νύχτα εχθές, μα σήμερα το πρωί
ήρθε πάλι ο αέρας.

όπως άνοιξα τις δυο τις πόρτες
τον ένιωσα να απειλεί την θέση μου
και την θέση όποιου αντικειμένου είτε αισθήματος

αφήσα απροστάτευτο στο έλεός του και

χαμογέλασα ξανά.

πόσο μου 'χε λείψει ο άνεμος και πόσο

τον θαυμάζω αλήθεια...
δεν θυμόμουν ότι μου πηγαίνει τόσο.
η ταχύτητα κι η ανατροπή του
μου δίνουνε απ τον εαυτό που εσύ μου πήρες πίσω.
και με κάνει να σε γνωρίζω από την αρχή πολλές φορές
και σου μπερδεύει τα μαλλιά και τις λέξεις
και μισοκλείνεις τα μάτια όταν σηκώνει χώμα

και φωνάζεις δυνατά να σ ακούσω
μέσα απ τα σφυρίγματά του

και παίζει κρυφτό με όλα...

χωρίς να εξαφανίζει τίποτα.

εάν ο ήλιος μου δίνει ζωή λοιπόν,

ο άνεμος με μαθαίνει περί τίνος πρόκειται...

First Lyrics First Vol.30

tonight you re mine completely

        you give your love so sweetly

δυο μήνες τώρα κι όταν είμαι μελαγχολική

κι αν έχω κέφι

κι όταν δεν μπορώ να βαστάξω την έξαψη

και τρέχω

κι όταν δεν μπορώ να σηκώσω την έπαρση

και κλαίω

ήσουν δικός μου

ολόκληρος και καυτός. ειλικρινής;

tonight the light of love is in your eyes

                 will you still love me tomorrow

που θα έχω φύγει μακριά

και η μαγεία θα ποτίσει απ τις βροχές και το κρύο

και τα νερά θ ανταριαστούν

και τα χρώματά μας κι οι φωνές θα ξεθωριάσουν

πόσο χώρο στην καρδιά σου θα πιάνω τότε;

που θα φανεί η αδυναμία μου και το σώμα μου

θα πουληθεί ακόμη μια φορά

και οι συντεταγμένες μας θα καμπυλώσουν

tonight with words unspoken

                   you say that I'm the only one

θα χεις ακόμη ένα χαμόγελο για μένα την αδύναμη

που ήρθα μες το σπίτι σου και το κανα άνω κάτω

κι έλεγες πόσο σ αρέσουν τα τραγούδια κι οι χοροί μου...

πως δεν πειράζει να σπάσουμε και κάτι

μπροστά μου όλα είναι περιττά και δεύτερα

so tell me now cause I won't ask again

                       will you still love me tomorrow

μα δέχτηκα την φροντίδα σου χωρίς να ξέρω αν την αξίζω

και τώρα τρέμω κι είμαι μελαγχολική

που δεν μπορώ την μοίρα της αγάπης μας να ορίσω

μα έτσι ήταν πάντα. ούτε το μίσος θα μπορώ

το έχω πάρει απόφαση και έτσι συνεχίζω