...with lots of love for you, Jeff Thomas and the lyrics.

Monday, January 31, 2011

personal jesus


reach out and touch faith
your own personal jesus

someone who hears your prayers
someone who cares
someone to hear your prayers
someone who's there

feeling's unknown flesh and bone
by the telephone
lift up the receiver
I'll make you a believer

take second best
put me to the test
things on your chest
you need to confess

I will deliver
you know I'm a forgiver


Saturday, January 22, 2011

μικρές χαμένες μέρες


είναι ο ήλιος που περνάει
είν' η σιωπή που κυβερνάει
είν' αυτή, μια στιγμή
είν' η ανάσα σου που ακούω

μέσ' απ' το θόρυβο της πόλης
είναι το χέρι που κρατάω
σαν κοιμηθώ και σαν ξυπνάω
είν' αυτή, μια στιγμή

κι αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες
είναι μικρές, χαμένες μέρες
και όσες περνάν έχουν χαθεί ποτέ
καμιά τους δε θα ξαναρθεί
ποτέ

είναι το ξάφνιασμα της μέρας
η μυρωδιά που φέρνει ο αέρας
είν' αυτή, μια στιγμή
είναι ένας ήχος στο σκοτάδι

η μοναξιά μετά απ' το χάδι
μια στάλα ιδρώτα στο λαιμό σου
και μια γραμμή στο μέτωπό σου
είν' αυτή, μια στιγμή

Wednesday, January 12, 2011

ιστορία μου αμαρτία μου


είναι γλυκό 
το πιοτό της αμαρτίας
ποιός είναι αυτός 
που δε λαχτάρησε να πιει
αυτή την γλύκα 
της κλεμμένης ευτυχίας
λίγο πολύ 
όλοι την έχουμε γευτεί

ιστορία μου αμαρτία μου
λάθος μου μεγάλο
είσαι αρρώστια μου
μες στα στήθια μου
και πώς να σε βγάλω

παρακαλώ 
πότε να έρχεται το βράδυ
πότε να έρθει 
εκείνη η ώρα η γνωστή
που θα φανείς 
όπως ο κλέφτης στο σκοτάδι
κι από την λαχτάρα 
η καρδιά μου θα σφιχτεί



αφιερωμένο στην γλύκα της κλεμμένης ευτυχίας. την αστροπαλιά.

Wednesday, January 05, 2011

First Lyrics First vol.36




δεν θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα


            ούτε για λίγο σου λέω να τ αποφύγω


αυτό είναι η απόφαση της αγάπης. 
στέκεται από πάντα μου απέναντι 
κι ας νόμισα για λίγο ότι είμαστε ίδιες.   
με κοιτάζει, με μετράει 
τα υγιή και τα σάπια μου γινάτια 
και δεν προστάζει τίποτα αυτή απλώς υπάρχει
μπροστά στην ελευθερία της διαλύομαι 
κομμάτια


δεν θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα


               γιατί εκείνα την ασχήμια μου σκεπάζουν


τα δικά μου. όχι όλου του κόσμου 
αλλουνού κανένα μα μονάχα τα δικά μου.
τα πλασμένα απ τους δικούς μου εφιάλτες- τον παράδεισο.
δικαστήρια εκκρεμούν σε βάρος της ομορφιάς τους
και δάχτυλα κουνιούνται μούρες πέφτουν 
δάκρυα καίγονται, καίγονται και κληρονομιές. 
ποιός να νοιάζεται και ποιός να βλέπει τ αγαπημένα μου δικά του 
κρίμα είναι να εύχομαι κανείς; κρίμα είναι να εύχομαι εσύ 
που ακόμα δεν σε ξέρω;


τα φτιάχνω θύμηση και τα ντύνω όνειρα


                      και μες στην σκέψη μου τα πνίγω


συνεργό σε τούτα δεν χρειάζομαι 
κι έτσι μας κοιτάζω με συμπόνοια 
μέσα στα σεντόνια και πάνω απ τα κεφάλια μας 
εικόνες συννεφάκια από ασπρόμαυρες ελπίδες που λιγοψυχούν.
ξέρουμε πια πως μας είναι άχρηστες 
και για να μην φοβούνται ενώ πεθαίνουν 
τις κρατάμε αγκαλιά όσο μπορούμε 
και θα  είμαστε εκεί για να μαζέψουμε 
την τελευταία τους πνοή.