...with lots of love for you, Jeff Thomas and the lyrics.

Thursday, December 31, 2009

αμαν το φεγγάρι



το πρωί πριν τις εφτά που γύριζα
και σήμερα λέει από νωρίς ... αμάν το φεγγάρι

το είδα μπροστά μου
κι εγώ στο τιμονάκι επάνω που ξεκουραζόμουν
άρχισα τα βογγητά
κι αμάν το φεγγάρι να με κοιτάει
κι έγινα αμανές από μόνη μου χωρίς όργανα
ακροατήριο κανείς

χέστηκα και με τις αλλαγές που αλλαγες δεν είναι
και τα χω πάρει και στο κρανίο με τα ρεβεγιον
και τα τακούνια

θα στηθω να δω το φεγγάρι από νωρίς και μέχρι αργά

έτσι που με χαζεύει, που πέφτει πάνω μου
τόσο τεράστιο
ξέρω, με κάνει πολλές φορές ν ανταριαστώ
καλά και κακά πέφτουν όλα επάνω μου

πόνος κι ηδονή κι ευθύνη
από το ένα στο άλλο να περνάς
όταν είναι στο ζενίθ τους
χωρίς να σε ρουφάνε ολοσδιόλου

προσπάθησέ το. πάρε να μου πεις...


Tuesday, December 29, 2009

γράμμα ξερό



ήθελα να γράψω είπαμε.
έξι σελίδες έβαλα κάτω με τον φίλο τις προάλλες να το στείλω λέει να ησυχάσω
κι ότι κάποια αντίδραση μπορεί να υπάρξει.
δύο γράμματα δηλαδή έγραψα

το δεύτερο αριθμούσε τα λάθη μου για κάμποση ώρα,
ώσπου έφτασε τα δεκαεφτά και κόλλησε ίσα για να το κλείσει...
σου ζητούσα συγγνώμη γι αυτά μου τα λάθη
δεν νομίζω στιγμή να πίστεψα πως αν με συγχωρησεις
θα έχει σημασία.

ίσως γι αυτό κι η ενοχή κι η αμφιβολία η τόση...

είμαι ένα μικρο χαρούμενο μπαλόνι
φουσκωμένο με ευτυχία που το κάνει να πετάει στα σύννεφα
το μόνο που σκέφτεται είναι πότε θα πετύχει την γωνία σου
και θα σου πεταχτούν όλα στην μουρη!
προβλέπεται μεταμόρφωση και για τους δύο. 
ακόμα και τα σύννεφα κάποιες από τις μορφές τους αγαπάνε πιο πολύ
κι η δική μου ουράνια μορφή είναι...μα ποιός άλλος; φυσικά εσύ.
ξέεερω δεν συγκινώ κανέναν.
αλλά είναι αλήθεια.

και να μπαίνω στο ψητό γιατί η εκτόνωση παρουσιάζεται αναγκαία
και τί είμαι άλλωστε κι εγώ; μια πνευματική πουτάνα.
καλυτερα να δινα το σώμα καμιά φορά έχω σκεφτεί.

πάρε την τσόντα σου

γεια σου τι κάνεις; 
με νοιάζει. αλλά με νοιάζει περισσότερο τί κάνω εγώ.
εγώ ζορίζομαι - ένα μέρος μου ζει στο σκοτάδι. 
επίσης, αυτό που κάνω, είναι κάνω κάτι γι αυτό. 

με σκέφτεσαι; με ενδιαφέρει, αλλά περισσότερο με ενδιαφέρει 
τί σκέφτομαι εγώ. έχω τύψεις σκέφτομαι. 

περιμένω την ευκαιρία μου. θα την φτιάξω μόνη μου σκέφτομαι.
θα την γεννήσω κι αυτή όπως όλα. και συνεχίζω:

κάθετί μας είναι μαγικά πλασμένο
κι αν στο δείξω και δεν είναι πια μακάρι
πάλι καθόλου άσχημα
από πότε το να μην περιμένεις τίποτα και απλά να χαίρεσαι 
δείχνει αδιαφορία ή έλλειψη συναισθήματος;

τυφλό μου πάθος.
πιο τυφλό από σένα δεν έχει γεννηθεί.
πιο λιανά να στο κάνω, να στο δείξω δεν γίνεται.
ίσως δεν είναι τόσο αργά ακόμη κι αν είναι κοντά στην ώρα που ανατέλλεις
να σε προλάβω για λίγο πριν την δύση μου
παράδεισος μου ακούγεται.

ένα χρόνο πριν ακριβώς (δεν το προγραμμάτισα ξεκόλλα) 
αποφάσισα να τ αφήσω όλα για ένα όνειρο πρεσβεύοντας με σιγουριά
πως αποκλείεται να είναι αληθινό. ήρθε μόνο για να κινήσει τις διαδικασίες.
ακόμη σήμερα αναρρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να σκέφτηκα κάτι
τόσο παιδαριώδες. ότι μπορούσα δηλαδή ξαφνικά
να διαλέξω ποια όνειρα είναι του ξύπνιου και ποια του ύπνου μοναχή μου
κι εκείνα τίποτα να μην γνωρίζουν για τις προθέσεις μου!

στα μάτια σου λοιπόν, φυσικά και γίνομαι ψεύτικη. 
αλλά δεν σημαίνει ότι είμαι. 

εις το επανιδείν σου έγραψα
και ότι σε θέλω περίπου αυτά.


Saturday, December 26, 2009

Satisfy my soul



οh, please don't you rock my boat
'cause I don't want my boat to be rockin'

oh, please don't you rock my boat
'cause I don't want my boat to be rockin'

I'm telling you that, oh, oh-ooh, wo-o-wo!
I like it - like it this
so keep it steady, like this.
and you should know - you should know by now:
I like it, I like it like this  
I like it like this, ooh yeah! 
 
you satisfy my soul;
you satisfy my soul.
every little action,
there's a reaction. 
 
oh, can't you see what you've done for me, oh, yeah!
I am happy inside all - all of the time. wo-oo-o-oo! 

when we bend a new corner,
I feel like a sweep sweepstake winner.
when I meet you around the corner ,
you make me feel like a sweepstake winner.
whoa, child! can't you see? 

you must believe me!
oh darling, darling, I'm calling, calling:
can't you see? why won't you believe me?
oh, darling, darling, I'm calling, calling

when I meet you around the corner,
oh, I said, "baby, never let me be a loner",
and then you hold me tight, you make me feel alright.
yes, when you hold me tight, you made me feel alright.

whoa, honey, can't you see? 

don't you believe me?
oh, darling, darling, I'm callin', callin':
can't you see? why won't you believe me?
oh, darling, darling, I'm callin', callin'

satisfy my soul - satisfy my soul 

satisfy my soul - satisfy my soul:
that's all I want you to do 

that's all I'll take from you 
satisfy my soul, satisfy my soul.


τζα μπλες.



και ζήσε το τώρα όπως το φέρανε στην πόρτα σου
σαν το έσυρες ο ίδιος ιδρωμένος απ΄ το λιμάνι
και φάε το στην μάπα
και πίστεψέ το στο πετσί σου
κι επίτρεψέ του να διαβρώσει τα πιο γλυκά σου όνειρα
και πάλεψε για να χτίσεις πάνω σε αυτό
και σε κανένα άλλο

κι εγκλωβίσου στην διάστασή του την τόσο εμπεριστατωμένη
και δόξα και τιμή στις επιστήμες και τα γράμματα
και την έρευνα
που κοντά του σε έφερε

και πάτησε κάτω την ληγμένη σου οπτική
γιατί ήρθε η καινούρια, είναι εδώ.
η αλήθεια, η πικρή, η ξέχωρη.

δεν πα να κουρεύεστε.
τίποτα ξέχωρο από μένα να σταθεί δεν γίνεται.
ούτε για σας, ούτε για κανέναν.

χαμογελάκι και καρδιά που φυλάει την πίστη σου
πριν και μετά από σένα για σένα
κι ό,τι γουστάρεις τραγούδα και χόρεψε.
για εκείνη δεν αλλάζει κάτι.

Sunday, December 20, 2009

I've got to see you again



lines on your face 
don't bother me
down in my chair 
when you dance over me
I can't help myself
I've got to see you again

late in the night 
when I'm all alone
and I look at the clock 
and I know you're not home
I can't help myself
I've got to see you again

I could almost go there
just to watch you be seen
I could almost go there
just to live in a dream

but no I won't go 
for any of those reasons
to not touch your skin 
is not why I sing
I can't help myself
I've got to see you again

I could almost go there....

no I won't go 
to share you with them
but oh even though I know 
where you've been
I can't help myself
I've got to see you again


Friday, December 18, 2009

φου!



είναι πιο δύσκολο απ ότι περίμενα, το ομολογώ.
με παρακολουθώ να κάνω τον έρωτα αγάπη γλυκειά, ύστερα τον βουτάω στην αμφιβολία, τον φόβο.
ο φόβος φέρνει βία που τα καίει όλα.
τότε να γεννιέται η ενοχή. να κυλιέμαι μέσα της και μέσα στα κλαμματα.
να ελπίζω στην απελπισία μου πως ίσως θα σταματήσει
η φωτιά να καίει. να ελπίζω πως θα ξεπεράσω τον φόβο
αρκετά νωρίς και ίσως κάτι καταφέρει να γλιτώσει.
κι ό,τι γλιτώνει, να το ερωτευτώ ξανά...
η κούρσα της καταστροφής.

πάρε άνθρωπο...

Wednesday, December 16, 2009

xmas trip

ήρθανε οι γιορτές, εντάξει γράψε ελήφθη, το πήραμε το μήνυμα.
τα χριστούγεννα όλοι τρελαινόμαστε.
είναι σαν να έχουμε περίοδο ασχέτως φύλου και να κρατάει το διπλάσιο.

απόδειξη πως όλοι τρώμε παραπάνω, είμαστε πιο ευερέθιστοι (για καλό ή για κακό), ό,τι θυμόμαστε αυτές τις μέρες χαιρόμαστε κι έχουμε και την δικαιολογία μην χέσω.
τί κι αν μεγάλωσα σε σπίτι που ουδέποτε αναφέρθηκε κάτι σχετικό με τα θεία, από γονείς αγνωστικιστές όοοοχι, το δεντράκι θα είναι εκεί, διάφορα στολιδάκια-σκατουλάκια και στεφάνια στις πόρτες, ανήμερα θα με ξυπνήσουν να φάμε όλοι μαζί και μη σας πω ότι ακόμα μου βάζουν δωράκι του αη-βασίλη κάτω από το εν λόγω δέντρο.

η θαλπωρή από τα φωτάκια που καίνε όλη νύχτα στο σαλόνι, θα δυσκολέψει την διαδικασία της απογαλάκτωσής μου ακόμη μια χρονιά και φέτος θα είναι ακόμη πιο γλυκά και νοσταλγικά γιατί θα ταξιδέψω για να το ζήσω όλο αυτό. μην τυχόν και το χάσω.

και δεν είναι η πρώτη φορά που το βλέπω όλο αυτό ή το συλλογίζομαι.
αλλά δεν είναι κι η πρώτη φορά που ο άνθρωπος αφήνει την παρηγοριά μιας συνήθειας να νικήσει τα πάντα μέσα του. ακόμη και την θέληση του για ζωή, για ευημερία, για εξέλιξη.
το ξέρουμε αυτό. όπως ξέρουμε και για τις αυτοκτονίες που παρουσιάζονται αυξημένες κατά την εορταστική περίοδο. αλλά χεστήκαμε. εμείς, κάπως θα την βγάλουμε και φέτος. έχουμε και δεντράκι είπαμε.

κι εκεί που στην αρχή του μήνα το περιμένω πως και πως να έρθουν οι μέρες να βγούμε, να περάσουμε όμορφα με οικογένεια, με φίλους, να βγούμε να γίνουμε λιάρδα, να σβήσουμε τα φώτα για ενα δευτερόλεπτο, να μιλήσουμε με κόσμο που χουμε καιρό να βρεθούμε, να φοράω κάτι κόκκινο και ίσως να δω κι εσένα, όσο πλησιάζουν το σκηνικό αλλοιώνεται.
δεν θα μπω στις λυτρωτικές λεπτομέρειες της καθημερινότητάς μου που με φέρανε εδώ. απλά καταθέτω πόσο έχω ξενερώσει.

πίσω από αυτές τις "γιορτινές" μέρες και νύχτες αποκαλύπτεται επιτέλους ένα τσίρκο(!) με ιδιαίτερα θλιβερή όψη -χώρια την κακομεταχείριση των ζώων και την βρωμιά-. θα το δούμε. θα το αποδεχτούμε όμως; μένει ένα μυστήριο και για τούτη την χρονιά. 

θυμόμαστε να είμαστε φιλεύσπλαχνοι και ανοιχτοχέρηδες. έχουμε και άγχος πόσο θα πάει το μαλλί ανήμερα στα νυχτερινά μαγαζία, πόσο οι γραμμές, θα μας φτάσουν(;) γιατί έχουμε και δώρα να κάνουμε μην μας πούνε γύφτους. εορτοδάνεια και εκδρομές στα χιόνια για ski και snowboard τέτοια εποχή όλοι δικαιούμαστε.

είπα δεν θα μπω σε λεπτομέρειες; ε θα μπω.
γαμώ τα χριστουγεννά μου που ανάθεμα κι αν κανείς χαίρεται για τα διδάγματα εκείνου του ανθρώπου
δεν είμαστε για γιορτές και πανηγύρια.
όλα πάνε σκατά. από το περιβάλλον και την ανισότητα μέχρι την κουμπάρα μας που έχει καρκίνο, τον φίλο που πάλι χώρισε κι έχει χάσει κάθε ελπίδα, μέχρι εμένα που απλά τσακώθηκα με την αδερφή μου και τρέμω μην το πήρε στραβά.

δεν είναι υποκειμενικό το θέμα. αν δεις τον κόσμο από ψηλά θα το δεις. σαπίλα.
κι επιστρέφω στις πρώτες μου εφηβικές σκέψεις που μου έλεγαν ότι αν κουβαλάω μέσα μου όλη την χαρά και όλη την λύπη που πήρανε όλοι οι ανθρωποι που έχουν περπατήσει τον πλανήτη , τότε σίγουρα δεν τίθεται θέμα γιατί είμαι τόσο μελαγχολική.

κι όσο για μας, τους περα από κάθε λογική προνομιούχους, που θα βγούμε να πάρουμε φόρεμα για το ρεβεγιόν, αισθάνομαι περιφρόνια. τα προνόμια που αποκτήσαμε εις βάρος των άλλων δεν μας λύνουν τον κόμπο στο στομάχι και το καταλάβαμε. κι έτσι, αποφασίσαμε να κρεμόμαστε από ένα χριστουγεννιάτικο τριπάκι για να γιορτάζουμε και να νιώθουμε λιγότερο άσχημα.
η ενοχή κοιμάται μέσα σε όλους μας.

σε κάθε μάνα ή πατέρα που λέει ένα παιδί "παιδί του". και τα άλλα παιδιά;
"ε, τ΄άλλα του γείτονα.." λες και χωρίς τον γείτονα επιβιώνει κανείς στα σοβαρά.
γι αυτό και ο φόβος. και η παράνοια κτλπ. όλα από την ενοχή. γιατί αν μέσα σου αισθάνεσαι πως έχεις κάνει μαλακία, λογικό δεν είναι να φοβάσαι μην σε πιάσουν; τί; τί; δεν την έκανες εσύ; χαχαχαχαχα
το τομαράκι μας να ναι καλά και φυσικά..

χαρούμενα χριστούγεννα!  

Sunday, December 13, 2009

πέσαμε στα βαριά



κι αν πω πως δεν αντέχω
πάλι νόημα κανένα δεν θα βγαίνει.
γιατί όσο και να κοπανιέμαι
με χέρια και πόδια, σε ύπνο και ξύπνιο
για σένα και τα λάθη μου που τόσο με ταλαιπωρούν
καμία ευχή στον κόσμο δεν πατάει flash forward στην καρδιά μας
ούτε και την ανοίγει. θέλει χέρια. 
σου πα κι άλλη φορά, να το ρίξουμε στα βαριά
είχα ένα κάρο απορίες
κι εσύ είχες αποφασίσει να περάσουμε την νύχτα μαζί.

δεν είχες συμφωνήσει τότε
προβάλλοντας μια δικαιολογία τόσο γελοία
που μόνο εγώ θα την λάμβανα στα σοβαρά υπ΄όψιν.
κάτσε να ψήσω καφέ.

επιτέλους να μ ακούει κανείς
τί θα σκέφτεται για το πάθος μου για σένα!
να σου φτιάξω και κάτι να φας, να σου ξεμπλέξω τα μαλλιά 
να χαρώ για δυο λεπτά, να ζήσω μισό ακόμα αλλα πού εσύ.
το εννοώ. εσύ πού;!

μήνες τώρα έχεις εξαφανιστεί. και γαμώ τις τακτικές.
την εφαρμόζω κι εγώ. ή συνηθίζα
μέχρι που αποφάσισα να είμαι εδώ μόνο για να με βρίσκετε.
κι εκεί κέρδισα χαρακτήρα αλλά περίμενε
θα βρω τρόπο να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι
αλλά κι εσείς πώς μιζεριάζετε
έτσι με την μία και τα παρατάτε; έλεος πια.

και τώρα γράφω όχι τίποτα
απλά πάλι στον ύπνο μου έδωσες ρεσιτάλ!
ήμαστε λέει κι ήταν πάσχα, κάπου στην εξοχή
είχε και θάλασσα κι ένα πολύ μεγάλο σπίτι με φίλους μέσα
και με οικογένεια, και με σημάδια δικά σου να σε ψάχνω
γύρω γύρω στο μεγάλο σπίτι
κι όταν με βρήκες
πάλι σε κοίταξα με περιφρόνηση
για να μην δεις πόσο αδύναμη αισθάνομαι και πόσο λείπω
όταν εσύ είσαι κοντά. δεν υπάρχω.

κι είναι τόση η παρηγοριά κι εδώ, να μην υπάρχεις.
γέρνεις στου κενού τον ώμο
στην κατανόηση που δείχνει το σκοτάδι
και σταματάνε όλα.
τίποτα δεν περνάει να σε ταράξει.
μπορείς τώρα να κάνεις από την φαντασία κόσμο
για όσο θες. αν κανείς δεν σ αγαπήσει
μπορεί να μην σε ξυπνήσουν και ποτέ
οπότε απλά
χαλάρωσε...  


Friday, December 11, 2009

εντάξει λοιπόν


είμαι ντροπαλή
φοβιτσιάρα
και τελευταία δεν ξέρω που πατώ και που βρίσκομαι.

το ίδιο και πολλά από τα γραπτά μου φαντάζομαι...
όμως
god bless the internet υπάρχει τρόπος
κάποιος να ξεπέσει και να τους κάνει παρέα.

γι αυτό γράφτηκαν εξαρχής.
πολλά απ' αυτά έχουν χάσει τους παραλήπτες τους, με ποικίλους τρόπους (!)
συγκεκριμένους παραλήπτες. με ονοπατεπίθετο.

ό,τι θα ήθελα να προσφέρω στους αγαπημένους
πιο πολύ με πράξεις
αλλά έχω πολλή δουλειά ακόμα.

φυσικά είναι και η ντροπή.

μία λέξη, δεν είναι τίποτα
κι εγώ τους λέω αυτό το τίποτα να το κάνουνε ζωή.
είναι τόσο περίεργο αλλά κ εγώ
αισθάνομαι πως το δικό τους τίποτα το κάνω ζωή
με ακριβώς τον ίδιο τρόπο.
δεν τους ρωτάω. δεν μου το ζητήσανε...

αλλά γελάω πολύ.
ω ναι, το γέλιο δεν λείπει από την ζωή μου
μόλις χθές ανησυχησα ότι μπορεί και να πάθω κάτι από το γέλιο!
κι αν δεν γελάσεις εσύ με τα χάλια σου
μην περιμένεις να μπορέσει και κανένας...

αν περνάω φάση; όχι. δεν είναι φάση.
αφασία είναι κι είναι όλη δική μου.
από τότε που γράφει η μνήμη και η λαχτάρα προσπαθεί
να την αποκρυπτογραφήσει, να την αγαπήσει,
να την κάνει να πάρει τα μέτρα της!

αποτυχία φίλοι μου; ίσως για κάποιους...
για κάποιους άλλους, προκατασκευαστικό στάδιο
και χωρίς καφέ ακόμη..
καλημέρα.

Tuesday, December 08, 2009

train song



traveling north 
traveling north to find you
train wheels beating 

the wind in my eyes
don't even know what I'll say 

when I find you
call out your name love 

don't be surprised

It's so many miles and so long 

since I've met you
don't even know what I'll find 

when I get to you
but suddenly now 

I know where I belong
it's many hundred miles 

and it won't be long

it wont be long
it wont be long
it wont be long

nothing at all in my head 

to say to you
only the beat of the train I'm on
nothing I've learned all my life 

on the way to you
only our love 

that's over and gone


it's so many miles and so long 
since I've met you
don't even know what I'll find 
when I get to you
but suddenly now 
I know where I belong
it's many hundred miles 
and it won't be long


Monday, December 07, 2009

HOME



let us go...


HOME
it is too late to be a pessimist



Saturday, December 05, 2009

εσύ, συνταξιδιώτη



δειλιάζω. έχω cold feet πως το λένε.
ξέρω ότι θέλω αλλά είναι απλά τρομακτικό στην πράξη του.
είχα συνηθίσει από μικρή στην μοναξιά.
στην ασφάλεια.
στην αγάπη.

όλα μαζί αυτά τα τρία πως; ίσως ανναρρωτιέστε μερικοί.
κι εγώ ακόμη δεν το χω βρει
αποφάσισα όμως ότι δεν οφελεί να σπάσω το κεφάλι μου
μπορώ να αφήσω κάτι άλυτο και σε αυτή την ζωή
προκειμένου να αντέξω.

σπάνια κάποιος με είδε έτσι...
και όχι όποιος να'ναι. λίγοι, ελάχιστοι ήταν στο λέω
και δεν με πιστεύεις αλλά έτσι είναι τί να κάνω εγώ τώρα.
όμως οι μέρες πέρασαν. και οι νύχτες.
και θέλησα να πάω μια βόλτα. δεν ξέρω καν τί καιρό θα κάνει

δεν υπάρχει πια επιλογή. καταλαβαίνεις; θα πρέπει.
έστω κι αργά κάποτε η πόρτα θα άνοιγε
τί κι αν την έσπασα με τα πόδια κι έφυγα έξω με ορμή,
λες να πιστεύω θα βρω καλύτερη γωνιά απο εκείνη;

με πήρανε οι βοριάδες στην αρχή, με πέταξαν σε κάτι βράχια
στο φάληρο, εκεί γύρω που μεγάλωσα.
ειρωνικό... γυρνάς πέρα δώθε τόσα χρόνια σαν τον τρελό
με μια βαλίτσα ίσως και με δύο επειδή είσαι γκόμενα
και προσγειώνονται οι χίλιες και μία νύχτες
σε μια παρακμιακή γωνιά που έτυχε να τρεμοπαίζει
το καντηλάκι κάποιου, κι ένας τύπος είχε στηθεί απ έξω
μ ένα σαξόφωνο

ήτανε μαγικά! για μια στιγμή και μπουυυυυ
φύσηξε από δυτικά! για όσους δεν ξέρουν στον αμμόλοφο ο δυτικός
μας έσκισε μία τριών εποχών σκηνή, πολύ καλής ποιότητας.

που είμαι;

ακόμα με πάει...
ο δυτικός μπορεί να φυσάει μέρες.
κάποιες φορές χρειάζεται να έρθει ελικόπτερο, πλοία δεν ξεδένουν.
απλώς, όσο με πηγαίνει κι όσο τρομαχτικός κι αν είναι
η ταχύτητά του με συναρπάζει.

δεν μπορώ να αρνηθώ την απόλαυση και την ευχαρίστηση
κάποιου που αισθάνεται σαν μία βολίδα μέσα σ' ένα κανόνι
έτοιμο να εκτοξευθεί ανα πάσα..

ο φόβος; ο φόβος τρώει τα σωθικά. εγώ τώρα θα πετάξω.
κατάλαβες;
εσύ αμα θες, μπορείς να κάτσεις από κάτω να κοιτάς.
τα υπόλοιπα, στα λέω μέσα...

Το σκάκι

έλα να παίξουμε
θα σου χαρίσω την βασιλισσά μου
ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

θα σου χαρίσω τους πύργους μου
τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
έχουν πεθάνει από καιρό πριν από μένα

όλα, όλα και τ΄αλογά μου θα στα δώσω
μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ ενα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος τις τόσες πανοπλίες σου
μπαινοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

έλα να παίξουμε
κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
κι ύστερα τόσους στρατιωτες τί τους θέλω
τραβάν μπροστά σκυφτοί δίχως καν όνειρα

έλα να παίξουμε
κι αυτή δεν έχει δεν έχει τέλος η παρτίδα...

Το παπάκι

έχω ένα παπάκι 
να μου κάνει πα πα πα


κι ένα κουνελάκι 
που όλο μου κουνάει τ αυτια


και δεν μου καίγεται καρφί
αν εσύ περνάς και δεν μου ξαναμιλάς


ίσως να ξαναρθεις
όταν θα'χω πια χαθεί 


κι ή θα μ'έχουν θαψει
ή θα έχω μαραθεί 


κι ας μην σου καίγεται καρφί
κι ας συνήθισες κι εσύ...



Thursday, December 03, 2009

If it be your will

if it be your will 
that I speak no more
and my voice be still 
as it was before 
I will speak no more 
I shall abide here until
I am spoken for 
if it be your will

if it be your will 
that there is a voice
from this broken hill 
I will sing to you 
from this broken hil,
 all your praises they shall ring
if it be your will 
to let me sing 

from this broken hill 
all your praises, they shall ring 
if it be your will 
to let me sing 

if it be your will 
if there is a choice
let the rivers fill 
let the hills rejoice
let your mercy spill
on all these burning hearts in hell
if it be your will, to make us well

and draw us near
 and bind us tight
all your children here 
in their rags of light
in our rags of light 
all dressed to kill
and end this night 
if it be your will
if it be your will


First Lyrics First -- Vol.10



you were talking so brave 

                                       and so sweet

μα ύστερα μεγάλωσες.
σκάλωσες στου χρόνου και των μορφών τα κόλπα.
αποπροσανατολίστηκες.

ξαφνικά έβλεπες μόνο τα έξοδά σου.
κι από χαρά τίποτα. από ανανέωση.
από ανεμελιά...

those were the reasons and that was new york

              we were running for the money and the flesh

και μου άπλωσες τις ενοχές και τ αδιέξοδα πρώτος.
άρχισες για όλους ότι είναι στραβοί μα δεν το εννούσες
ήταν για να περάσει η ώρα να χεις κάτι να σκέφτεσαι
κι εγώ ένα πλάσμα με τα μάτια γουρλωμένα απλώς κοίταζα 
κι έβλεπα τριγύρω μας να πέφτουνε 
χριστουγεννιάτικες βροχές,πυροτεχνήματα, φούσκες πολύχρωμες
λεφτά, διαμάντια και νερό έβλεπα να πέφτει επάνω μας 
πάνω στις μούρες μας και φαντάζεσαι την ταραχή μου!
πού να άκουγα τί έλεγες και τί ήθελε να πει ο ποιητής...  

but you got away

                 didn't you babe?

you just turned your back on the crowd

κι άλλη φορά να σε δω να φεύγεις έτσι λυπημένος δεν θέλω.
μείνε μαζί μου για λίγο.

ίσως κάτι από τα χέρια μας να γεννηθεί και να είναι δυνατό
πιο δυνατό κι από τους δυο μαζί και να μας πάρει στην πλάτη του.
τα πάντα πως έγιναν σωστά τότε θα νιώθουμε.

δεν ξέρω για πόσο. σε νοιάζει;

κι εγώ λυπημένη είμαι

μην κοιτάς που σου χαμογελώ χωρίς σταμάτημα.
είναι επειδή σε βλέπω!

είναι όλο εσύ.
όχι αναμνήσεις, όχι όνειρα, όχι προσδοκίες.
μόνο εσύ, εδώ, μαζί μου.

σ αγαπάω



Tuesday, December 01, 2009

ρηαλ ταημ



παρηγοριά σου να΄ναι ο έρωτας.
πηγή, απ'όπου αντλείς το παν.
στα νερά του καθρεφτίζονται οι ανταμοιβές των πόνων σου
και των δακρύων

ώμος να γείρεις να' ναι όλες τις στιγμές
χωρίς συμβιβασμό.
τα σκοτεινά σου όλα να φωτίζει με χαμόγελα άπειρα
τίποτα λιγότερο.

θ'αλλάζει μορφές
θα ταξιδεύει συχνά
θα παραπονιέται.
δεν του αρέσει η μοναξιά

κοροιδεψέ τον αν ποτέ βρεθεί μπροστά σου. αν το αντέξεις.
θα δεις κι εσύ πόσο απρόσμενα θεριεύει η σκιά του
κι ίσως να με προσέξεις.

Saturday, November 28, 2009

First Lyrics First -- Vol.9

βάλε σημάδια για να βρεις


                                  τον δρόμο της επιστροφής

σκηνοθέτησα τους ήλιους και τα απογεύματά μου όλο χαρές. 
είχες καιρό να με επισκεφτείς γιατί θυμόσουν
μου έφερνες δάκρυα στα μάτια. από τότε που...

το ήξερα κι εγώ 
γι αυτό είχα σταματήσει να σε σκέφτομαι στα σκοτάδια. 
φοβόμουν μη δεν αντέξω. 
μην θελήσω να έρθω πλάι σου να κάτσω 
και γεμίσουμε πάλι όλοι κλάμματα και σφιξίματα στο στέρνο 
και μαύρα σύννεφα στον κατακαλόκαιρο 
και την αίσθηση της αδικίας.

ήσουν ένας κι εσύ. στην αρχή...

μοιάζαμε πολύ αλλά θα προτιμούσαμε όχι. 
εσύ γιατί έφυγες κι εγώ γιατί έμεινα. εγώ πιο πολύ 
γιατί δεν σε κράτησα αρκετά σφικτά και γλίστρησες 
και πνίγηκες στους πόνους σου 
καθώς όλοι παραδίπλα θαρρούσαμε πως ήτανε 
τυχαίο περιστατικό.

έχω κι άλλα για σένα. έχω πολλά 
μα σου είπα. 
στον ήλιο βγαίνω για να σε σκεφτώ. 
μόνο εκείνος μας κάνει κάπως συμπαθητικούς, 
κάπως να σκάει το χειλάκι μας, να’χει ελπίδα...

όταν με βρίσκεις κι είναι νύχτα, φορτώνομαι τις ενοχές. 
τις σκηνές εκείνες με τα αίματα 
και τα μάτια που κοιτούσαν αλλά δεν βλέπανε, 
είχανε, μα δεν λαχταρούσαν. 
έφτιαξαν ένα σταθμό όπως - όπως μέσα στην τρέλα τους
και τερμάτισαν εκεί.

πού να είναι τώρα;

περιμένω το πάρτυ. 
το πάρτυ της ζωής μας όπως θα πρεπε να είναι. 
χωρίς απουσίες. γεμάτο γνώριμους δρόμους 
φτιαγμένο από τα μέσα μας τα πιο χαρούμενα 
να κρατάει μια αιώνια στιγμή 
όπως νιώσαμε να κρατούν τόσα εφηβικά καμώματα.

περιμένω, δεν βιάζομαι. 
είμαι στον δρόμο τώρα. ο δικός μου έχει δέντρα και λουλούδια. 
είμαι σχετικά τυχερή κι εγώ αλλά κι εσείς (!) 
μια που εγώ θα μυρίζω στην διαδρομή τα αγριολούλουδα 
κι εσείς για το μπουκετάκι 
που θα φέρω να κοσμεί το βάζο σας.

πίστευες θα έφτανες με άδεια χέρια και θα ντρεπόσουν να μπεις μέσα. 
κι εγώ που δεν πρόλαβα να σου πω, 
να σου σκαλίσω σε φλοίδα δέντρου να το’χεις πάντα μαζί, 
να μην το ξεχνάς ποτέ. 
σπίτι σου ήταν. παλάτι σου. όλοι για σένα ερχόντουσαν. 
χαζούλι μου...

μια φορά μαζί, πάντα μαζί.
έτσι, να κρατούμε ζεστά τα χέρια και τις ψυχές 
ο ένας του άλλου

Φεύγα



μια νύχτα σαν κι αυτή
μέσα στην υγρή σιωπή
ξεγλυστρώ τη μικρή μου αμαρτία
να συναντήσω

στης νύχτας τη σκιά
και στην αγκαλιά παλιάς
ηδονής σκοτεινής και πλανεύτρας
κρύβομαι πάλι

φεύγα

πως βρέθηκα εδώ
ποιο ακολουθώ κρυφό
της ψυχής σκοτεινό μονοπάτι
πως να γυρίσω

στης φυγής μου το κορμί
ανασαίνω
απ'του χθες τη φυλακή
ξεμακραίνω


πως βρέθηκα εδώ
και ακροβατώ γυμνή
στη σκηνή δίχως μάσκα και λόγια
πως να ξεφύγω

Thursday, November 26, 2009

σήμερα λοιπόν...




σήμερα πρωί και βράδυ με παίρνανε. 
φίλοι καρδιακοί και γνωστοί 
ψυχές όλο γλύκα που μου χαρίσανε μόνο χαμόγελα 
με παίρνανε. 

θέλανε να μου θυμίσουνε τις μέρες μας 
τις εξοχές και τις αργίες μας. παιχνίδια και ομορφιές 
ζαλισμένες εξομολογήσεις 
αυτές που χρειάζομαι πιο πολύ κι απ'το νερό.

δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να σε νοιάζει. 
μεταξύ μας, ήξερα ότι σου είναι αδιάφορο. απλώς...
 κοιτάω τις σημειώσεις μου και βλέπω τις στιγμές μας. 
πειράζει;

σήμερα δεν σε περίμενα. 
μία και μοναδική ημέρα μου, γεμάτη ελευθερία. 
άδεια από εσένα και την ανάγκη σου.

ήπια κρασί, ήπια τσίπουρο, τσούγκρισα με την οικογένεια
εκείνους που εγώ έκανα οικογένεια 
δίνοντας την ζωή μου. 
κάτι που εσύ δεν θα ανακαλύψεις. 
κάτι που εσύ χλευάζεις και δεν γουστάρεις να δεις 
ούτε απ'έξω.

έβαλα και καινούριο καλσόν σήμερα. 
φόρεσα και τα τακούνια μου. 
από τα δεκαπέντε στα τριάντα σε κλάσματα δευτερολέπτων 
και να με βλέπω στον καθρέφτη έτσι, για πλάκα.
τους έστελνα φιλάκια όλο το βράδυ κι έλεγα 
"πώς είναι δυνατόν εμένα αυτά τα υπέροχα πλάσματα να λατρεύουν;" 
κι ήταν αλήθεια. πέρα για πέρα.

δεν το περίμενα...

αλλά από την άλλη ούτε εσένα περίμενα ποτέ να εμφανιστείς. 
ούτε καν τη σκιά σου. 
πώς ζωντάνεψες έτσι από τα μνήματα και μου επιτέθηκες 
χρόνια μετά και με θράσος 
ποιός θα μάθει;

εδώ να μιλώ, συνήθως με σχέδιο 
απόψε γιατί άλλο δεν αντέχω και κοντά θα ξημερώσει 
γίνεται η ζωή, ζυμώνεται. μετάνοιες δεν μετράει.

τις ακούω τις συμβουλές μην νομίζεις. 
ακούω και τα "ξέχνα τα" και τα "περαστικά" τους 
κι αγκαλιά όταν με παίρνουν, τους σφίγγω όσο πάει.

εκείνη η στιγμή που το μυαλό ελεύθερο πάλι θα αφεθεί να δώσει 
ξέρω πως είναι κοντά αλλά τόσο την φοβάμαι... 
κι είναι ο φόβος η ελπίδα μου 
κι είναι ο φόβος η χαραμάδα απ'όπου πάντα 
θα μ'επισκέπτεσαι.

όμως η μέρα ήρθε στο τέλος της. 
όπως τέλος είδαμε κι εμείς πριν καλά καλά αρχίσουμε 
και τώρα έχω μπερδέψει την αυγή με το λιοβασίλεμα 
και γυρνώ στους δρόμους και ψάχνομαι... 

δεν ρωτώ. είμαι κατά βάθος, ντροπαλή.

Wednesday, November 25, 2009

First Lyrics First -- Vol.8



what grace have I 

                  to fall so in love

η αλήθεια είναι
ότι μου αξίζει κάποιος
που κάνει την καρδιά μου
να χτυπάει σαν τρελή.
κάποιος
που θυμίζει στον κόσμο και σε μένα, ιδίως,
ότι είμαι ζωντανή.

μου αξίζει κάποιος
που η ένταση από το κορμί του στην απέναντι γωνία
κάνει τα χέρια μου να ιδρώνουν
και το μυαλό μου
να σταματάει.

κάποιος
που η μεταξύ μας πραγματικότητα
είναι χτισμένη με τέτοιο τρόπο
που κορυφώνει την αγωνία,
διαβρώνει τα κατεστημένα μου σαν επανάσταση.
κάποιος
που απλόχερα μοιράζει δάκρυα χαράς
κι ενθουσιασμού.

μου αξίζει
κάποιος που τα φιλιά του είναι ικανά να χαράξουν τις νύχτες μου
σπάζοντας τα ρολόγια.
κάποιος που μπορεί να αδειάσει ή να γεμίσει τις μπαταρίες μου
μέσα σ΄ένα λεπτάκι.

κάποιος
που θα με πετάει από την ομίχλη στο φως
κι από τον πάγο στην φωτιά
μέχρι να βρω το είναι μου
μόνο για να το χάσω
επειδή
του ανήκει.

δεν λέω για σένα.
έτσι, γενικά μιλώντας
μου αξίζει κάποιος...

Tuesday, November 24, 2009

First Lyrics First -- Vol.7



I was born like this, I had no choice,


                                    I was born with the gift of a golden voice

που γελούσα περίεργο τόσο σου φαινόταν
κι όλο θα με ρώταγες γιατί γελώ εκείνη την στιγμή ή την άλλη, 
όποτε εσύ μ ακούμπαγες. 
κάθε γέλιο έντυνε την μικρή, χλωμή ελπίδα μας στα μπλε 
της έδενε κορδέλα από την μέση και την κράταγε 
και από τον κάτω κόσμο μία ευκαιρία ότι θα έχει, να την φέρουν πίσω, 
νόμιζε πως κοιτάζει.


what everybody knows


each time I laughed you’d find it odd
you d ask me why
you d smooth your moves
I d lay behind,
I d give you jasmine scented clues

each night we met you’d be ahead
I’d ask you why
I’d smooth my moves
you’d strip me down  
you’d blame my high-heel shoes

I pay my rent everyday to the tower of song

κρύφτηκα στο δωμάτιο των γονιών μου, 
κάνω τις σκανταλιές μου να έχουνε νόημα. 
την αγωνία αν θα πιαστώ και το φόβο της τιμωρίας 
κρατώ σφιχτά στα χέρια να θυμάμαι. 
να έχω μαζί. να θυμάμαι  ν’ αποφεύγω.

πίκρα νιώθω που το βράδυ δεν φανέρωσε το σώμα σου 
αλλά στιγμές-στιγμές 
πάνω που με πιάνει ο ύπνος ή που μ αφήνει, 
σαν να είσαι μαζί μου και να έχω όλα τα καλά αισθάνομαι.   

Sunday, November 22, 2009

fast car


you got a fast car
I want a ticket to anywhere
maybe we make a deal
maybe together we can get somewhere

anyplace is better
starting from zero got nothing to lose
maybe we'll make something
me myself I got nothing to prove

you got a fast car
and I got a plan to get us out of here
I been working at the convenience store
managed to save just a little bit of money
we won't have to drive too far
just 'cross the border and into the city
you and I can both get jobs
 finally see what it means to be living

you see my old man's got a problem
he lives with the bottle that's the way it is
he says his body's too old for working
I say his body's too young to look like his
my mama went off and left him
she wanted more from life than he could give
I said somebody's got to take care of him
so I quit school and that's what I did

you got a fast car
but is it fast enough so we can fly away
we gotta make a decision
we leave tonight or live and die this way

I remember we were driving driving in your car
the speed so fast I felt like I was drunk
city lights lay out before us
and your arm felt nice wrapped 'round my shoulder
and I had a feeling that I belonged
and I had a feeling I could be someone, be someone, be someone

you got a fast car
and we go cruising to entertain ourselves
you still ain't got a job
and I work in a market as a checkout girl
I know things will get better
you'll find work and I'll get promoted
we'll move out of the shelter
buy a big house and live in the suburbs
you got a fast car
and I got a job that pays all our bills
you stay out drinking late at the bar
see more of your friends than you do of your kids
I'd always hoped for better
thought maybe together you and me would find it
I got no plans I ain't going nowhere
so take your fast car and keep on driving

you got a fast car
but is it fast enough so you can fly away
you gotta make a decision
leave tonight or live and die this way


Saturday, November 21, 2009

η νύΜφη του Θερμαικού



τούτη την φορά, σε τούτη την φυγή 
ο προορισμός όφειλε να είναι ζεστός και γνώριμος. 
να με ξέρει και να τον ξέρω. 
να έχει φωτογραφίες σκονισμένες από την νιότη μου να κατεβάσει 
να έχει μυρωδιά μακρινή... 

έπρεπε να είναι μελετημένος σωστά 
και από κάθε άποψη –χώρου, χρόνου και απόλαυσης.

μαθηματικά μιλώντας καταλήγαν όλα εδώ. στον Θερμαικό. 
όπως τόσες γλυκειές φορές 
τόσες εποχές, τόσοι φίλοι, τόσες βόλτες... με το χαμόγελο της υστερίας 
κλαμμένη από χαρά κι ενθουσιασμό πάτησα το γκάζι 
κι ανέβηκα πετώντας.
 
σαν δεύτερη μάνα κι εστία ο Θερμαικός στην θέση του 
με κρατάει σφιχτά σαν φυλαχτό 
για όσο εγώ τον χρειαστώ. 
η φυγή δεν είναι λύση το έχω δει το έργο πολλές φορές.
για μένα όμως, η φυγή είναι ευκαιρία και ιστορία ευχάριστη. 
με σηκώνει να τα δω από ψηλά, μου δίνει λόγους να ξανακατέβω 
να ξαναγαπήσω απ’την αρχή ό,τι με πλήγωσε. 
να ονειρευτώ και να βρω κι άλλα, πιο καινούρια, πιο μεγάλα...
 
ο Θερμαικός, σαν μια προσευχή στα ιδιαίτερά μου, στα παλιά 
στα εντελώς δικά μου κι άγνωστα μαζί. 
όπως είναι το ιδανικό. 
χωρίς κριτική, χωρίς απαίτηση, το δεύτερο βιολί, ξέρει να δίνει πιο πολύ. 
όποτε το έχεις ανάγκη, ξανά. και ξανά. ξανά...
 
το δεύτερο βιολί σου θα ήθελα να ήμουνα κι εγώ. 
να μην αναρρωτιέσαι αν κάτι από εσένα αποζητώ. 
μόνο να ξέρεις πως για σένα φτιάχνω νότες, αν ποτέ τις χρειαστείς 
και θα είμαι πάντα και θα παίζω στις πλατείες 
αν η ανάγκη σου σου πει να εμφανιστείς.
 
το μόνο που μας μάθανε, το λάθος που όλοι πάθαμε, 
να νομίζουμε αν δεν είσαι κέντρο στην σκηνή 
μπροστά μπροστά και να σε χειροκροτούν πολλοί 
πως έχει σημασία...
 
για μένα όμως κατέφτασε, μέσω απολύτου ειρωνείας 
η έννοια του όλοκληρου, όλα ζυγίζουνε το ίδιο σε ουσία. 
μόλις το αποφάσισα να φύγω, να αναπνεύσω 
έφερε η γη την τούμπα της και βρέθηκα στο μέσο. 

όπου και να μαι τώρα γίνεται ευθύς το ίδιο εδώ μου. 

δεν έχω από πουθενά να σηκωθώ, να πιαστώ για θέα 
μ άρχισαν να με βρίσκουνε όπου κι αν εγώ στέκομαι. 
ίχνος τύχης, απλά μοιραία...

Friday, November 20, 2009

First Lyrics First -- Vol.6



έξω καιρός, βροχερός. λέω να βγω, να μην βγω

ξυπνάω μέσα στον ύπνο μου και σου τηλεφωνώ.
καμιά φορά έχει ξημερώσει η πόλη κι έχει πάει για δουλειά.
όμως εγώ ξέρω πως ακόμη εσύ κοιμάσαι και το μόνο που μετράει,
αν θυμάσαι πως με παίρνεις αγκαλιά,
αν θυμάσαι πόσες σκούρες μέρες έχεις να με δεις
κι αν πιστεύεις, πως στο τέλος,
κύριος όπως έγραψες, κύριος θα ξεχαστείς.
  
 πού να γυρίζεις

έπιασα κι εγώ μία δουλειά,
έμαθα ν’ αλλάζω ανάσες σε κομμένα λουλουδάκια
ίσα για να χαθώ από σένα.
μα κάθε μέρα γίνομαι όμορφη και στέκομαι πλάι στην βιτρίνα
όλο το απόγευμα νιώθω πως με κοιτάζεις
πως περπατάς με μια κουκούλα και πως με θες μόνο δική σου,
όλους τους λόγους που ως το βράδυ δεν αντέχεις
δίνεις μία στο τζάμι με τον πόνο σου,
μ αρπάζεις απ’ τον ύπνο μου και τρέχεις.

Thursday, November 19, 2009

ό,τι επιθυμείς, το έχεις ήδη.


ας πούμε 
την ελευθερία 
για έρωτα

έτσι κι εγώ βρέθηκα να κοιμάμαι πλάι σου
να ξημερώνω στα χέρια σου
τα πιο κρύα πρωινά απ΄ όσο με θυμάμαι, καιρό τώρα.
αλλά αυτό το ακούς και στις καμπάνες
και στα βλέμματα που σου ρίχνω όταν δεν κοιτάς
αλλά ξέρεις.

και πώς να γνωρίζω ποιός να φταίει
που λυγίζουν στην φωνή σου τα γόνατα
κι ανοίγει το στόμα, άναυδο
χωρίς να βρίσκει το μυαλό μου
τίποτα σωστό να πει.

οι επιθυμίες μου
διαταγή του ήλιου και της θάλασσας

έτσι με συνάντησες
λίγο πριν ξεχάσουμε τις εφηβείες και τα παιχνίδια.
ίσα να παίξουμε ένα τελευταίο
τόσο το είχαμε ανάγκη.
και ξεκινήσαμε νύχτα, με τα μυαλά ζαλισμένα,
τις ψυχές να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν
τα σώματα, σε τροχειές καινούριες..

είμαστε εδώ και μπορώ να σε κοιτάζω στα κρυφά.
να κοιτάζω να μην βαριανασαίνεις
αλλά να ονειρεύεσαι.

μία τελευταία επιθυμία πριν να τινάξω την ζωή
που μου δώσανε για μία αληθινή και την είχα.
και πώς ήσουν εκεί και με είδες, ακόμη ντρέπομαι,
μύρισες την απόγνωση αλλά με ηρέμησες κι είπες να πάμε σπίτι
να γλιτώσουμε την βροχή
και με την πρώτη αχτίδα θα με αφήσεις.

κι εγώ σ επιθύμησα
σε πεθύμησα
κι είπα αυτή η βροχή
να πλημμυρίσει τα μέσα μου
όπως τα πλημμύρισες εσύ
και να τα καθαρίσει

Tuesday, November 17, 2009

First Lyrics First -- Vol.5



σε μια ατέλειωτη παρτίδα σε κερδίζω και σε χάνω

δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο
το πάθος μου φτάνει στο τέλος του.
η γλυκειά μου λούπα και η ησυχία της...

πόσο θα μου λείψει!
 η ασφάλεια του ανεκπλήρωτου, η αυτάρκεια του χαμένου ονείρου της
η επιμονή της να το προβάλει ξανά και ξανά
γνωρίζοντας πως τίποτα δεν μπορεί να το ανυψώσει.
η γαλήνη της στασιμότητάς της.

η λούπα μου!
γεννημένη από τα λάθη
με μόνο στόχο να καθρεφτίζει αυτιστικά τις ανάγκες μου στο προσωπό σου
και να με προδίδει.
τί απελευθερωτικά που ήταν τα παραπονάκια της για τις βαρετές μου ημέρες
πόσο έλαμπα
να την δείχνω και να την μοιράζομαι

ήταν κι εκείνη ένα απ’τα βαγονάκια μου και συνεπώς υπήρξε ευρύχωρη
–με κέφι να χωρέσει πολλούς οτοστόπερς- 
προσεχτικά ευγενική, με όλους

ερωτόκριτος θα γίνω και τον δράκο θα ξεκάνω

...γιατί σε θέλω

δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο
θα με αφήσει να κοιτάξω λίγο έξω
απ' την καμπύλη της.

πόσο θα μου λείψει!
εμπιστοσύνη σε σχοινιά που πέφτανε
και σε τραμπολίνα που ξεπηδούσαν
από το πουθενά στον πάτο της δεν είχα.
μέχρι πρότινος...

θέλεις που την αγαπούσα τόσο
θέλεις που την είχα συνηθίσει άλλο τόσο
το γούσταρα το παρεάκι.

με μένα να τσιμπάω τα πλευράκια της
και να τα κάνω πάλι ευθεία. ένα με τον δρόμο, τον ορίζοντα
αυτά που φτιάξαμε κλεισμένοι εκεί κάτω
οι δυό μας.

το πάθος μου φτάνει στο τέλος του
και άγνωστο το πώς, δεν έχω τόση αγωνία
τελικά.

Monday, November 16, 2009

Περί έρωτος, και λοιπά..







τι να κάνω, εδώ...
σε σκέφτομαι και σ ονειρεύομαι
πια κοιμητό και ξύπνιο κανένα από τα δύο δεν με ρωτάει
και μας ζωγραφίζουνε μαζί
να ζούμε και να τριγυρίζουμε σ αυτή την αρχαία πόλη
που έχει κοιμίσει μάγισσες και κυνηγημένους.
τώρα δεν φοβάμαι πια κι όλα μπροστά μου
είναι ένα φως
εσύ φυσικά, μου είσαι αρκετός.

σε συναντώ σε μέρη με κόσμο και φασαρία αλλά φαίνεται
μοναχά εσένα μπορώ ν ακούσω.
και μετράω τις αμαρτίες μου, τις ερινύες μου
και τις βλακείες μου. δίνω λάθος απαντήσεις γιατί έτσι έχω συνηθίσει
και μην μου δίνεις σημασία. μέχρι το πρωί
εσένα περιμένω.
μία θα φανείς γιατί κουράστηκες
την άλλη ο μορφέας θα πει "κρίμα το φεγγάρι που σας φωτίζει"
και μ ενοχή θα έρθεις...

κι αν έχω πολλές αδυναμίες
κι αν μου στοιχίζουν
όλες τις αγαπώ πιο πολύ απ’ όσα μου δίνουν δύναμη
όσα με θέλουνε δικιά τους
και καλή και τέλεια.

απόψε κι αν προτιμάς να μην με δεις κι εάν κρατιέσαι να δείξεις χαρακτήρα
σε θέλω ακόμα πιο πολύ -αλλά χωρίς τον πόνο.
η χαρά μου να είσαι θέλω κι αυτό
πρώτη φορά.

γι αυτό η καρδιά έριξε πέντε στο μυαλό και μαζεύει βότσαλα
γι αυτό περπατώ στα μέρη που σε είδα και
γι αυτό είσαι έμπνευση τρομερή!
γιατί κι η χαρά τρομάζει κάπου κάπου μήπως βρήκε κορυφή

η ίδια θέση, αυτή που βρίσκομαι, καθόλου δεν σ' αρέσει.
ρωτάω τα άστρα και το μέσα μου πότε θα την αλλάξουν
και το βλέμμα τους αλλού το στρέφουν.
σαν να μην θέλουν να μου πούνε. ή σαν να μην μπορούν.

εσύ τίποτα δεν θες.
καλύπτεσαι από την σιωπή γιατί λες ότι ξεχνάμε
κι εγώ σε καλώ γιατί θυμόμαστε κιόλας
κι ονειρευόμαστε.

κάποιος το είδε κι αυτό στα μούτρα μου την άλλη μέρα
είδε πως σ' ονειρεύομαι κρυφά κι απ΄ τον εαυτό μου

κι ύστερα η φωνή που μιλά για αυτοκαταστροφές
και κατάρες που βαραίνουν ό,τι όμορφο και ζωντανό.
κατάρες φθόνου που κυλιούνται χρόνια κι ακόμα να ξεθυμάνουν.
αποδέχομαι με χαμόγελο κάθε, ή μη, σου κίνηση και σκέψη
φτιάχνω πραγματικότητα κι ύστερα με περνάτε για τρελή
κι εσύ κι αυτοί.

First Lyrics First -- Vol.4+1/2



oh my baby, baby
I want you so it scares me to death…

έρωτας; ενθουσιασμός; τί τα θέλεις;
σου αρκεί να ξυπνάς με το χαμόγελο κ το παράπονο
να τραβάς το σεντόνι μέχρι την μύτη σου λίγο πριν τσεκάρεις το κινητό σου
για να μην δεις τίποτα.

όλη η πλάκα της ζωής
σε μια νύχτα
βρέθηκε να κυλιέται πάνω μου.
σ εμένα που ήδη είχα ξεχάσει να είμαι αέρινη κ χαβαλετζού
αναγκάστηκα να μεγαλώσω
επειδή πέρασες τα χέρια σου
από πάνω μου

δεν ήταν η πρώτη φορά κ όλα θέλω να είναι μια εντύπωση
μία φαντασιακή φούσκα που θα σκάσει στην μούρη μου
πριν ξεκινήσω πάλι. για πιο μακριά...
ένα απόκτημα της ονειροβασίας μου θέλω να σαι
και μόνο έτσι θα σωθώ.

γιατί όταν με φυσάει το αγέρι σου κ νιώθω την δροσιά...
κατακλύζομαι από σκέψεις άτιμες
που μόνο προβλήματα ξέρουν να φέρνουν

γιατί γνωρίζω καλά την μυρωδιά σου
είναι η αγαπημένη.
η καπνισμένη απ'την έκσταση γλυκάδα
που βγάζει το δέρμα και το στόμα μου
όταν κοιμόμαστε μαζί

κι ύστερα που φεύγω
οι θύμησες του κρεβατιού σου
γίνονται όλο και πιο πελώριες
πρωινό το πρωινό που δεν σε βλέπω.

εμένα, δεν μου μένει παρά να συναινώ στην ιδέα τους...
μία πολυτέλεια είσαι
όπως το να μην σκέφτομαι κ να μην ζητώ

I want to break free from your lies
god knows I want to break free

δεν έχει έρωτες για εμάς.
είμαστε η γενιά που ξεχνώντας τις λέξεις 
έχασε και τις έννοιες.

δεν έχει νουβέλες κ ποιήματα
πρέπει να σκαλίσουμε τον κήπο με τα χέρια μας

να ξεχωρίσουμε
να μάθουμε τα χώματα κ τα σκουλήκια
πότε θα βρέξει
πότε θα κοκαλώσουν οι ντοματούλες μας από τον βοριά

χωρίς όνομα κ χωρίς εξειδίκευση
γνωρίζουμε τα ποσοστά λάθους και φόβου των προηγούμενων
αγαπάμε
αλλά δεν εμπιστευόμαστε

ρώτα μας πώς  το κάνουμε
και θα στρίψουμε το κεφάλι κατευθείαν,
να κοιτάξουμε αλλού

πού έγκειται η ανωμαλία;



τελικά δεν μας είπες... 

στο σώμα περνάει με δύναμη 
ξενίζει 
αφήνει σημάδια ορατά για τους περαστικούς 
και μοιραία σ αναγκάζει να την ακολουθήσεις
έχει ρυθμό στο σώμα 
σε τινάζει και σε ξυπνάει μέσ’ την νύχτα 
δεν σ αφήνει να κλείσεις μάτι. 

σ’ έχει ολόκληρο δικό της 
έτσι εμφανίζεται ως άλλος δικτάτορας 
θέλει να σε υποτάξει.

έτσι 
με ανάσες 
με δέρματα 
με πάθη 
με ήχους από σένα κι από μένα 
με εικόνες 
μας καλεί 
παρέα της

όχι μωρό μου 
στην ψυχή κοιμάται η ανωμαλία μας
στις βυθισμένες στο τετράγωνο συνειδήσεις 
κι υποστάσεις μας
και κάτι μας πειράζει σ' όλο αυτό και μας τσιγκλά 
μετά τον έρωτα
μας λέει ότι ήταν η ζάλη από το φεγγάρι και το ούζο 
ή το χόρτο 
και την ανάγκη μας για απόρριψη
μας πείθει και μας γυρνάει το μυαλό 
μας το στύβει για τα καλά

το σώμα μας πια δεν έχει αλήθεια μέσα του 
ντύνεται με φαντασία 
κατεύθυνση δεν έχουν τα πόδια μας 
η αφή μας 
δεν ξεχωρίζει το σκληρό
το μυαλό 
μας λέει πως ξέρει
μόνο αυτό. 

το μυαλό σου
που δεν ακούει τις μέρες και τις νύχτες 
που περνούν σαν συννεφάκια 
χαμογελαστά 
όσα προλάβεις 
πιάσε



Thursday, November 12, 2009

First Lyrics First -- Vol.2



τhis rose will never die, this rose will never die

ποιόν προσπαθείς να πείσεις; 
τί θα κάνεις απόψε; 
θα βγεις θα πιεις, θα αναζητήσεις κάτι. κάτι σου λείπει μάλλον, γι αυτό. 
είναι κάτι που έχασες ή κάτι που δεν έχεις βρει ακόμη; 
δεν είναι ένα κι έχεις τα δίκια σου

ένας είσαι εσύ και το πόσο λάμπεις
ένα ήμαστε κι εμείς πριν λίγο, που ξημέρωνε.
ενώναμε τις μουρίτσες μας στις κουβέρτες και τα παπλωματάκια

τα φιλιά σου ευτυχώς, δεν ήταν ένα. 
 
μα, δεν θα μάθω αν μου ταιριάζεις 
και δεν θα χει σημασία για κανένα απ’ τα  αφυπνισμένα μου απ'το δίσκο σου 
ένστικτα. τα βλέμματά μου ντρέπονται να πέσουν στα δικά σου 
μήπως σου φανούν λίγα.

σηκώθηκα μονάχος το πρωί,  χωρίς καφέ, χωρίς τσιγάρο και ψυχή...

κι όμως σηκώθηκα. 
κι έπρεπε μέσα σ΄ όλα και να σε ξεχάσω. αφού σου μίλησα δε.

μόνο επειδή δεν με βολεύει 
από δω και μπρος 
δεν μπορώ να σε σκέφτομαι. είτε το θέλεις είτε όχι. 

τώρα γίνομαι θύτης και κυνηγάω τα θηράματα της σχέσης μας. 
και τα πουλώ. 
τόσα ωραία μαργαριτάρια 
τόσα πέταλα και κοράλλια 
είναι κρίμα να χαθούν μαζί μας. τα χώνω στις βαλίτσες, εσύ δεν τα θες,
όπως σε ξέρω. 
τί να τα κάνεις; 

καλύτερα να τα αφήσεις όλα 

γιατί εσένα οι δρόμοι σου δεν έχουν γυρισμό,
τόσο εξωγήινος είσαι κι εσύ.

εγώ όμως χαίρομαι την θνητότητά μου 
επιτέλους την γιορτάζω και της καταλογίζω στραβά κι υπέροχα όλα δικά της. 
δικές της οι ευθύνες και οι εξελίξεις 
δικά της και τα χνώτα μου. 
το σώμα μου στις υπηρεσίες της. το δικό σου; αλλά είπαμε 
δεν σε σκέφτομαι. 
μέσα σ’ ένα κουτί αν δεν χωράς θα χωρέσεις 
στο δαχτυλιδάκι στο πόδι μου και το τουρμπανάκι μου στην παραλία. 
έμαθα να παίρνω τα καλύτερα 
από σένα. από όλους.

χαμογελάω που πίστεψα πως θα ξεφύγω εύκολα,
απ όσα ονειρευτήκαμε. 

Template by:
Free Blog Templates