εντάξει λοιπόν

είμαι ντροπαλή
φοβιτσιάρα
και τελευταία δεν ξέρω που πατώ και που βρίσκομαι.

το ίδιο και πολλά από τα γραπτά μου φαντάζομαι...

όμως
god bless the internet υπάρχει τρόπος
κάποιος να ξεπέσει και να τους κάνει παρέα.

γι αυτό γράφτηκαν εξαρχής.

πολλά απ' αυτά έχουν χάσει τους παραλήπτες τους, με ποικίλους τρόπους (!)

συγκεκριμένους παραλήπτες. με ονοπατεπίθετο.

ό,τι θα ήθελα να προσφέρω στους αγαπημένους
πιο πολύ με πράξεις

αλλά έχω πολλή δουλειά ακόμα.

φυσικά είναι και η ντροπή.

μία λέξη, δεν είναι τίποτα
κι εγώ τους λέω αυτό το τίποτα να το κάνουνε ζωή.
είναι τόσο περίεργο αλλά κ εγώ
αισθάνομαι πως το δικό τους τίποτα το κάνω ζωή
με ακριβώς τον ίδιο τρόπο.
δεν τους ρωτάω. δεν μου το ζητήσανε...

αλλά γελάω πολύ.
ω ναι, το γέλιο δεν λείπει από την ζωή μου

μόλις χθές ανησυχησα ότι μπορεί και να πάθω κάτι από το γέλιο!
κι αν δεν γελάσεις εσύ με τα χάλια σου
μην περιμένεις να μπορέσει και κανένας...

αν περνάω φάση; όχι. δεν είναι φάση.

αφασία είναι κι είναι όλη δική μου.

από τότε που γράφει η μνήμη και η λαχτάρα προσπαθεί

να την αποκρυπτογραφήσει, να την αγαπήσει,
να την κάνει να πάρει τα μέτρα της!

αποτυχία φίλοι μου; ίσως για κάποιους...

για κάποιους άλλους, προκατασκευαστικό στάδιο
και χωρίς καφέ ακόμη..

καλημέρα.