εσύ, συνταξιδιώτη

δειλιάζω. έχω cold feet πως το λένε.

ξέρω ότι θέλω αλλά είναι απλά τρομακτικό στην πράξη του.

είχα συνηθίσει από μικρή στην μοναξιά.

στην ασφάλεια.

στην αγάπη.

όλα μαζί αυτά τα τρία πως; ίσως ανναρρωτιέστε μερικοί.

κι εγώ ακόμη δεν το χω βρει

αποφάσισα όμως ότι δεν οφελεί να σπάσω το κεφάλι μου

μπορώ να αφήσω κάτι άλυτο και σε αυτή την ζωή

προκειμένου να αντέξω.

σπάνια κάποιος με είδε έτσι...
και όχι όποιος να'ναι. λίγοι, ελάχιστοι ήταν στο λέω
και δεν με πιστεύεις αλλά έτσι είναι τί να κάνω εγώ τώρα.
όμως οι μέρες πέρασαν. και οι νύχτες.
και θέλησα να πάω μια βόλτα. δεν ξέρω καν τί καιρό θα κάνει

δεν υπάρχει πια επιλογή. καταλαβαίνεις; θα πρέπει.
έστω κι αργά κάποτε η πόρτα θα άνοιγε
τί κι αν την έσπασα με τα πόδια κι έφυγα έξω με ορμή,
λες να πιστεύω θα βρω καλύτερη γωνιά απο εκείνη;

με πήρανε οι βοριάδες στην αρχή, με πέταξαν σε κάτι βράχια

στο φάληρο, εκεί γύρω που μεγάλωσα.

ειρωνικό... γυρνάς πέρα δώθε τόσα χρόνια σαν τον τρελό

με μια βαλίτσα ίσως και με δύο επειδή είσαι γκόμενα

και προσγειώνονται οι χίλιες και μία νύχτες

σε μια παρακμιακή γωνιά που έτυχε να τρεμοπαίζει

το καντηλάκι κάποιου, κι ένας τύπος είχε στηθεί απ έξω

μ ένα σαξόφωνο

ήτανε μαγικά! για μια στιγμή και μπουυυυυ

φύσηξε από δυτικά! για όσους δεν ξέρουν στον αμμόλοφο ο δυτικός

μας έσκισε μία τριών εποχών σκηνή, πολύ καλής ποιότητας.

που είμαι;

ακόμα με πάει...

ο δυτικός μπορεί να φυσάει μέρες.
κάποιες φορές χρειάζεται να έρθει ελικόπτερο, πλοία δεν ξεδένουν.

απλώς, όσο με πηγαίνει κι όσο τρομαχτικός κι αν είναι

η ταχύτητά του με συναρπάζει.

δεν μπορώ να αρνηθώ την απόλαυση και την ευχαρίστηση

κάποιου που αισθάνεται σαν μία βολίδα μέσα σ' ένα κανόνι

έτοιμο να εκτοξευθεί ανα πάσα..

ο φόβος; ο φόβος τρώει τα σωθικά. εγώ τώρα θα πετάξω.

κατάλαβες;

εσύ αμα θες, μπορείς να κάτσεις από κάτω να κοιτάς.

τα υπόλοιπα, στα λέω μέσα...