είναι πιο δύσκολο απ ότι περίμενα, το ομολογώ.
με παρακολουθώ να κάνω τον έρωτα αγάπη γλυκειά, ύστερα τον βουτάω στην αμφιβολία, τον φόβο.
ο φόβος φέρνει βία που τα καίει όλα.
τότε να γεννιέται η ενοχή. να κυλιέμαι μέσα της και μέσα στα κλαμματα.
να ελπίζω στην απελπισία μου πως ίσως θα σταματήσει
η φωτιά να καίει. να ελπίζω πως θα ξεπεράσω τον φόβο
αρκετά νωρίς και ίσως κάτι καταφέρει να γλιτώσει.
κι ό,τι γλιτώνει, να το ερωτευτώ ξανά...
η κούρσα της καταστροφής.
πάρε άνθρωπο...
με παρακολουθώ να κάνω τον έρωτα αγάπη γλυκειά, ύστερα τον βουτάω στην αμφιβολία, τον φόβο.
ο φόβος φέρνει βία που τα καίει όλα.
τότε να γεννιέται η ενοχή. να κυλιέμαι μέσα της και μέσα στα κλαμματα.
να ελπίζω στην απελπισία μου πως ίσως θα σταματήσει
η φωτιά να καίει. να ελπίζω πως θα ξεπεράσω τον φόβο
αρκετά νωρίς και ίσως κάτι καταφέρει να γλιτώσει.
κι ό,τι γλιτώνει, να το ερωτευτώ ξανά...
η κούρσα της καταστροφής.
πάρε άνθρωπο...
2 comments:
Γιατί άραγε ταυτίστηκα;
Αχ, βρε Παρδαλίτσα
όταν καίει η φωτιά, ακόμα και αν τη θέσεις υπό έλεγχο, ότι έκαψε θέλει πολύ χρόνο και πολύ κόπο για να ξαναφυτρώσει.
Γαμώτο.
ΦΟΥ και από μένα, μέσα από τα μαύρα πνευμόνια μου
να εισαι καλα.
έτσι να φυσάμε
μαζί γιατι ο καθένας μόνος τίποτα δεν κάνει...
Post a Comment