...with lots of love for you, Jeff Thomas and the lyrics.

Monday, April 30, 2012

όχι το πότε άλλα το πού*


εμένα μ αρέσει να σε ξυπνώ και να παίζουμε 
να μιλάω χωρίς να σκέφτομαι 
να σου λέω βλακείες (τις πικρές μου αλήθειες) 
να σου ζωγραφίζω την πλάτη παραπάνω και διαφορετικά και 
να σου πετάω νερά στο πρόσωπο εκεί που δεν το περιμένεις 

σε ερωτεύτηκα εδώ κι εσύ με ξε-αγάπησες στο μόλις τώρα 
εμένα μ αρέσει να ντύνομαι πριγκίπισσα-χανούμισσα του δάσους 
να τραγουδώ, να σε πιάνω από τους ώμους και 
να σε γαργαλάω γύρω από τον αστράγαλο αλλά εσύ είσαι σοβαρός 
και δεν σηκώνεις. είσαι μαζί μου μόνο όταν είμαστε χώρια

κι εμένα μ’ αρέσει να περπατάω χωρίς λόγο και να κοιμάμαι 
ώρες πολλές ώσπου τα όνειρά μου να μπερδεύονται 
και να μετακομίζουν στον ξύπνιο μας 
και δεν το βρίσκω τόσο κακό όταν κάνει κρύο να σε παίρνω αγκαλιά 
ή όταν δεν θέλω να φύγεις και να είμαι ελεύθερη να σε κοιτάζω 
όσα λεπτά θέλω συνεχόμενα χωρίς ούτε ένα ερωτηματικό 
ν’ ανάβει πάνω από το κεφάλι μου. 

όμως εσύ δεν είσαι εσύ όπως είμαι εγώ 
δεν είσαι εσύ, παρά μόνο όταν λείπω


Sunday, April 22, 2012

στο δρόμο με τις ομορφιές



πολλές ευχές μου είχαν δοθεί 
καμία δεν κρατούσα 
τ΄ όνειρο μες τον ξύπνιο μου είχε γίνει καθρέφτης 
έτσι που τίποτα δεν αγαπούσα αρκετά 
για να τον σπάσει και να γεννηθώ

έφτασα να έχω βασανίσει 
πιο πολύ απ' όσο όσο βασανίστηκα 
και να 'χω εγκαταλείψει διπλά κι απ' όσο εγκαταλείφθηκα 
έτσι όπως μόνο το ένα άκρο της μοίρας του 
ένας θνητός μπορεί να ορίσει  

ανάμεσα σε αρχαίους ναούς 
πνευματικών οραμάτων και ψυχικών αναστάσεων 
με βρήκαν μάγισσες να περπατώ και ξωτικά
αυτοεξόριστη και μόνη 
με το κεφάλι μέσα στο πηγάδι της καρδιάς 
να πίνω μα να μην ξεδιψώ 
κι απ το νερό τους του έρωτα μου σταξαν στα μάτια μου 
δυο στάλες και μια τρίτη στο στόμα  

ήτανε λέει στην χάρη τους ψυχές να περισώζουν 
με σήκωσαν απ της λησμονιάς το πένθος  μου
και την ντροπή ξορκίσαν
μου ψιθυρίσαν μία εκ βαθέων εξομολόγηση 
και περί τίνος πρόκειται ο σεβασμός στην καληνύχτα 
ύστερα ξεμακρύνανε πλάθοντας τα σύννεφα 
σε κόσμους γιορτινούς

χτίζω στα λέπια μου φτερά τώρα χτυπάω τις καμπάνες 
και σαν τα νυχτολούλουδα μυρίζω στο σκοτάδι  
όταν τ αστέρια αγγίζω τρυφερά εκείνα τραγουδάνε 
πώς τ' άκουσε όλ' αυτά ο καιρός 
κι ίσως με υπομείνει