στο δρόμο με τις ομορφιές

πολλές ευχές μου είχαν δοθεί 
καμία δεν κρατούσα 

τ΄ όνειρο μες τον ξύπνιο μου είχε γίνει καθρέφτης 

έτσι που τίποτα δεν αγαπούσα αρκετά 
για να τον σπάσει και να γεννηθώ

έφτασα να έχω βασανίσει 
πιο πολύ απ' όσο όσο βασανίστηκα 

και να 'χω εγκαταλείψει διπλά κι απ' όσο εγκαταλείφθηκα 

έτσι όπως μόνο το ένα άκρο της μοίρας του 
ένας θνητός μπορεί να ορίσει  

ανάμεσα σε αρχαίους ναούς 
πνευματικών οραμάτων και ψυχικών αναστάσεων 
με βρήκαν μάγισσες να περπατώ και ξωτικά

αυτοεξόριστη και μόνη 
με το κεφάλι μέσα στο πηγάδι της καρδιάς 

να πίνω μα να μην ξεδιψώ 
κι απ το νερό τους του έρωτα μου σταξαν στα μάτια μου 
δυο στάλες και μια τρίτη στο στόμα  

ήτανε λέει στην χάρη τους ψυχές να περισώζουν 
με σήκωσαν απ της λησμονιάς το πένθος  μου
και την ντροπή ξορκίσαν

μου ψιθυρίσαν μία εκ βαθέων εξομολόγηση 
και περί τίνος πρόκειται ο σεβασμός στην καληνύχτα 
ύστερα ξεμακρύνανε πλάθοντας τα σύννεφα 
σε κόσμους γιορτινούς

χτίζω στα λέπια μου φτερά τώρα χτυπάω τις καμπάνες 

και σαν τα νυχτολούλουδα μυρίζω στο σκοτάδι  

όταν τ αστέρια αγγίζω τρυφερά εκείνα τραγουδάνε 

πώς τ' άκουσε όλ' αυτά ο καιρός 
κι ίσως με υπομείνει