...with lots of love for you, Jeff Thomas and the lyrics.

Sunday, December 16, 2012

one more day


people if i had only one more day 
i'd live my life right 
i would find a way to love everyday
all people as i should 

and as they walk let them talk 
let them talk about yesterday 
standing alone mounting their sin upon sin 
with nothing within 

people if i had only one more time to groove
people if i had only one more time to move 
i'd let my soul groove 
live it up, live it up 
no you can't go on forever 

dreaming alone 
yes i wish the best for you 
now what you gonna do

live it up, live it up 
you can't go on forever
no you can't go on forever 
jah jah kingdom forever 


Sunday, November 25, 2012

First Lyrics First Vol.51



που αμυνόμουνα δεν το μετάνισωσα 
    
                                      δεν ανοιγόμουν και δεν το μετάνιωσα


είδα λιονταράκια εξημερωμένα ως κατοικίδια στον ύπνο μου. 
μα για πόσο μπορείς να'σαι σίγουρος πως αυτό το τεράστιο στόμα
δεν θ'ανοίξει μια μέρα και θα καταπιεί το χέρι σου; ως πότε θα κοιμάται
η αληθινή του φύση; κι είσαι πράγματι τόσο ικανός υπνωτιστής ώστε 
το υποκείμενό σου να μην ξυπνήσει ποτέ; όχι δεν είσαι. 

φιλία πάνω απ'όλα 

                                              άξιζε το ρίσκο

μα μήπως δεν το υπνωτίζεις παρά το ξυπνάς;
σε μια ζωή κι ένα ένστικτο που θα του είναι χρησιμότερο από δω
και πέρα; τα δάση εξαφανίζονται. τα φυσικά ένστικτα στέκουν
αδύναμα μπροστά στην δύναμη του μυαλού. 

ό,τι προσβάλλει 

                                           προσβάλλω με αντισώματα 

το να ζεις αγκαλιά με τον άνθρωπο (σαν ίσοι, όχι σαν αφεντικό
-σκλάβος ή σαν φυλακισμένος) ίσως ν' αποτελεί μοναδική λύση 
στο πρόβλημα της επιβίωσης που αντιμετωπίζει το είδος σου.
αν ανοίξουμε πυρά τώρα εκατέρωθεν θ'αφανιστούμε

έχεις το πρόβλημα 

                                                   άρα είσαι το πρόβλημα 

τα φυτά και τα ζώα από φροντίδα, ενδιαφέρον και σεβασμό 
καταλαβαίνουν. για τον άνθρωπο αν έχει ωριμάσει 
μέχρις αυτού του σημείου δεν είμαι σίγουρη..  



Sunday, November 11, 2012

επιστολή Α'. προς φωτεινά διακείμενους.









































αγαπημένοι μου,

αυτή η μέρα επιλέχθηκε για εμάς ώστε με την δύναμη του αέρα, 
ο οποίος πάντα φουσκώνει την φωτιά, να φτάσει σ’ εσάς 
η αγκαλιά μου και να σας τυλίξει, με την σιγουριά ότι θα σβήσει 
κάθε πόνο –εφόσον ο πόνος που βιώνουμε αυτές τις στιγμές, 
μας είναι από την φύση του περιττός και δεν τον χρειαζόμαστε πια-. 

είμαστε οπλισμένοι με αλήθεια, δύναμη και γνώση, 
εργαλεία που με την κατάλληλη τεχνική θα μας απαλλάξουν 
από τους φόβους, τις αγωνίες και την ανασφάλεια 
που υποσκάπτουν την ευτυχία και ευζωία μας.

ξεκινήσαμε μαζί να αλλάξουμε τον κόσμο και τελικά 
τον αφήσαμε να μας αλλάξει. αναγνωρίσαμε το σκοτάδι του 
ως μόνη αλήθεια και λησμονήσαμε το φως του, το οποίο εξ αρχής 
φέραμε μέσα μας και το οποίο σε οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν 
το προβάλλαμε, είχε την ικανότητα να κάνει τα πάντα να λάμπουν 
δηλαδή και να τα μεταμορφώνει αλλά και να αλλάζει την συστασή τους 
ολοκληρωτικά και μόνιμα-.  

δεν είναι περίεργο αυτό, εάν αναλογιστούμε πώς τότε, 
όντας υπεραισιόδοξοι, γεμάτοι με βρεφικό ενθουσιασμό, ξεχυθήκαμε 
αποφασισμένοι να κάνουμε κάθε σκοτεινή γωνία αυτού του κόσμου 
να λάμψει. παράλληλα, μεθυσμένοι από βεβαιότητα για την δύναμη 
που μας δόθηκε, η οποία δεν γνωρίζει στο σύμπαν αντίπαλο ισάξιό της, 
βουτήξαμε στα βαθύτερα δυνατά σκοτάδια και ειδικότερα 
οι πιο φωτεινοί από εμάς. με πρωτοφανή έκπληξη, υποστήκαμε τότε 
ανυπολόγιστα πλήγματα, κυρίως χάνοντας αγαπημένους φίλους 
και αδερφούς μπροστά στα μάτια μας, νιώθοντας καθ'όλα αδύναμοι
να τους βοηθήσουμε.

ριχτήκαμε σε μία μάχη χωρίς ασπίδες και στρατηγική, 
χωρίς να έχουμε τελειοποιήσει τα όπλα ή τις τεχνικές μας, χωρίς 
να γνωρίζουμε σε βάθος τον χαρακτήρα του αντιπάλου και χωρίς 
να λάβουμε υπ'όψιν τους μυριάδες πεσόντες οι οποίοι πριν από εμάς
σε τίποτα δεν υστερούσαν και που όμως υπέστησαν θλιβερή ήττα 
έναντι του χάους. το ίδιο αποτέλεσμα απειλεί τώρα να καλύψει πλήρως 
και αμετακλήτως τον ορίζοντά μας και εν όψη αυτού, άλλοι τρεπόμαστε 
σε άτακτο φυγή κι άλλοι πέφτουμε στα γόνατα από απόγνωση, 
παραλυμένοι από την απορία, ως προς τα πραγματικά αιτία και τις αφορμές 
αυτής της έκβασης.

ήρθε η ώρα το φως που έχει απομείνει στου καθενός την καρδιά 
να ανακαλέσει αρχικά τα όμοιά του, ώστε να σχηματιστούν παρατάξεις 
κι έτσι να επέλθει ενδυνάμωση των στελεχών. στο μέλλον 
θα είναι δυνατόν να εργαζόμαστε είτε χώρια ανάλογα 
το ιδιαίτερο ύφος μας και την ένταση, είτε όλοι μαζί -προς το παρόν όμως 
καθίσταται απαραίτητη η συσπείρωση κάθε είδους, κυρίως 
λόγω της παρούσας αδυναμίας μας να εντοπίσουμε συγκεκριμένες ποιότητες 
μέσα στην τόση αναταραχή. 

είναι εξίσου σημαντικό οι περισσότερο φωτεινοί να προσσεγγίσουν 
με θάρρος τους λιγότερο και να τους καθησυχάσουν. 
κάθε αχτίδα φωτός μετράει- κανείς δεν είναι αναλώσιμος 
και οι πιο σκοτεινοί από εμάς μπορούν να αποκαλύψουν το φως τους 
υπό κατάλληλες συνθήκες και η βοηθειά τους για το σύνολο να αποδειχτεί 
ανεκτίμητη. δεν είναι καιρός ο καθένας να πολεμάει 
τα προσωπικά του σκοτάδια, να αποδυναμώνεται θρηνώντας και 
να γινόμαστε έτσι, ολοένα και λιγότεροι με πρωτοφανείς 
γρήγορους ρυθμούς. 

η επιλογή μας  να γνωρίσουμε το σκότος έγγειται 
στην φύση της περιέργειάς μας, μα έχω την πεποίθηση πως πλέον 
έχουμε αρκετή εμπειρία ώστε να μας είναι ξεκάθαρη η κατεύθυνση 
προς την οποία επιθυμούμε να κινηθούμε και κάθε συζήτηση επ αυτού 
επιφέρει μονάχα περαιτέρω χάσιμο ωφέλιμης δυναμικής 
και πολύτιμης ενέργειας.

με γνωρίζετε σαν την παλάμη του χεριού σας. διατηρείτε τις μνήμες 
μέσα στα χρόνια όπου υπήρξα μακριά και δίπλα σας. έφευγα από εσάς 
μα δεν εξαφανιζόμουν. απομακρυνόμουν από εσάς 
μα δεν σας εγκατέλειπα. γύριζα μέσα στο σκοτάδι μα η ενθύμηση 
των συνδυασμένων μας δυνάμεων, με τράβαγε προς τα έξω και 
προς τα επάνω χωρίς εξαίρεση, κάθε φορά. έτσι, όποτε ανταμώναμε 
ό,τι είχαμε βιώσει χωριστά, μονάχα είχε ενδυναμώσει την αγάπη 
και την σχέση μας. κανένα προσωπικό πλήγμα δεν ήταν δυνατόν 
να σταθεί αναμεσά μας και να μας διαβρώσει.

φαίνεται τον τελευταίο καιρό  να μην μπορούμε να ονειρευτούμε. 
όλο και λιγότερο αισθανόμαστε την σύνδεση με ό,τι ακριβώς είμαστε 
-δηλαδή άτρωτοι, παντοδύναμοι, πλήρεις γνώσης και χαράς. 
όλο και λιγότερο αισθανόμαστε ευγνώμονες για τα χαρίσματά 
της ομορφιάς και της δύναμής μας. όλο και πιο συχνά ανταμώνουμε 
με αγωνία μήπως αλλάξει κάτι μα η ευτυχία που κάποτε κατέχαμε 
δεν εμφανίζεται πια στο ραντεβού διότι επί της ουσίας, έχουμε πια 
σκορπίσει -αν όχι και επί των πραγμάτων-. 

πρώτα πρώτα σκορπίσαμε τους εαυτούς μας. 
χάσαμε την εμπιστοσύνη στην φωνή της καρδιάς μας. η χαρά μας 
θεωρήθηκε ως κάτι ανούσιο ενώ ο πόνος μας ως μέγιστο αγαθό. 
τελικά ο πόνος καταστάθηκε αφόρητος και μας κλόνισε, οι στριγγλιές 
της αμφιβολίας γέμισαν τον κόσμο και μας πέρασαν ιδεατή θηλιά. 
μπερδεμένοι κι εξαθλιωμένοι όπως ήμαστε, μας έπεισαν για τα μελλούμενα 
κι ο καθένας έφτιαξε το δικό του κλουβί, σκλαβιά που ήταν αδύνατο 
να υποστούμε, παρά μόνο προσωρινά.

αγαπημένοι μου,

η συγκίνηση είναι τεράστια καθώς αναγνωρίζουμε το βάθος 
στο οποίο κατεβήκαμε και το ύψος στο οποίο πρόκειται να αναληφθούμε, 
μόλις ελευθερωθούμε από τα νοητά δεσμά μας. δεν έχουμε πια 
τίποτα να χάσουμε, μα μόνο να κερδίσουμε. ο ίλιγγος αυτόματα 
μετατρέπεται σε δέος και έκσταση. μαζί κατεβήκαμε, μαζί θα ανεβούμε 
και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. δεν υπάρχουν φταίχτες για εμάς, 
δεν υπάρχουν εξωγενείς παράγοντες δυνατότεροι από τις ευγενείς 
προθέσεις μας και ούτε εχθροί που μόλις μας πλησιάσουν 
να μην μετατρέπονται αυτομάτως σε συμμάχους. 

ο καθένας άγρυπνος στο πόστο του. δεν ανησυχούμε πια ούτε νοιαζόμαστε 
για ό,τι αφήνουμε πίσω, τώρα που καταλάβαμε το ψέμα και μπορούμε 
να το διαχωρίσουμε. αγκαλιαζόμαστε. είτε πάνω στις ανεμοδαρμένες 
κορυφές, είτε βαθειά κάτω στις αχανείς χαράδρες, είτε μέσα 
σε κύματα οργισμένα που μας παρασύρουν και χαμογελάμε, 
καθώς ο ήλιος ανατέλει ακόμα μια αιώνια μέρα, χαρίζοντάς μας 
ό,τι είναι αυτό που εξαρχής ποθήσαμε κι ακόμα πολλά, 
πολλά περισσότερα. 

                                                                                         
με πίστη, ελπίδα, αγάπη και ευχές για καλή αντάμωση.
                                                                                                                                                   Κρήτη, 11/11/2012 


Thursday, September 27, 2012

l' appartement



attends-toi à c’ que je me traîne à tes pieds
laura, j’ ai constanté que même un silence de toi 
pouvait pousser mon rire à mourir 

attends-moi, toi tu es la reine des sommets 
l’ orage sévit dans les plaines 
tu ne m’ entends pas, je suis parasité malgré moi 

elle a su, simplement 
enfermer mon coeur dans son appartement 

avec ou sans toi, j’ ai quelques problèmes
tu t’ en fous, laura j’ suis désolé quand même
si tu vas par là, ça me convient aussi dépose-moi 

encore une fois, c’ est d’ en bas que j’ appelle 
elle se penche parfois de son nid d’ hirondelle
daigne me recevoir, ne me laisse pas de place pour m’ asseoir 

elle a su, simplement 
changer les clefs de son coeur et de l’appartement 

attends-toi à c’ que je me traîne à tes pieds 
laura, en attendant je sais que le jour viendra 
où je pourrai en mourir de rire 




Wednesday, September 26, 2012

indian summer*




ο θεός μένει κρυφός. 

κινείται αργά και ξέρει να συγχωρεί
εξαιτίας του υπερφυσικού του χιούμορ. 
δεν μας κοιτάει στα μάτια για να μην μας τρομάξει 
αλλά προτιμά να μας τραγουδάει όταν αναζητά παρέα. 
λατρεύει ό,τι έχει φτιαχτεί από χώμα
συμπεριλαμβανομένου του γυμνού, λυπημένου κορμιού μας.
συστήνεται μ εκατό αντρικά ονόματα, άλλα τόσα γυναικεία 
και στο ενδιάμεσο μιμείται δυο χιλιάδες παιδικές φωνές.

πάει όπου τον καλούν με τα πόδια 

και τον παίρνουν ότο-στοπ χωρίς να το ζητήσει. 
πλένει τα δόντια του με κεντρί και κερί από μέλισσα
μπαίνει στα ρηχά και σταματάει τα κύματα πριν να μας φάνε τις παραλίες. 
είναι χρωματιστός μα κι άσπρος σαν το χιόνι
εκπέμπει μουσική παιχνιδιάρικη σαν τ αστέρια και γαλήνια 
σαν τα λουλούδια. ξεκινάει για ταξίδια μακρινά κι αυτό 
ίσως φέρει χωρισμό σε σχέση.
να είναι η ζωή μια απόφαση που έχουμε ξεχάσει πώς να παίρνουμε;

ήρθε εκείνη η ώρα που οι ρομαντικοί φαντασιωνόμασταν

μια φευγαλέα ματιά της να ξεδιπλώνεται πάνω στις σάρκες 
και τις αισθήσεις μας τόσο προσωπικά όσο και αναμφισβήτητα. 
η ώρα που ζούμε και γράφουμε την ίδια στιγμή. 
που ο φιλόσοφος στην κοινωνία δεν είναι ξένος αλλά φίλος κι οδηγός μας.
που έχω μούτρα κι όνειρα ζωντανά να κοιτάξω προς πάσα κατεύθυνση 
κι εσύ που ξυπνάς με δροσερές ιδέες.

ο έρωτας κρυφός για να μπορεί ν'αποκαλύπτεται. 

είδα εσένα με τί μανία και πόνο ψυχής και κατανόηση ζεις 
την καρδιά σου, σηκώνεσαι με την ανατολή, ακουμπάς, κουβαλάς,
ιδρώνεις κι έτσι χαίρεσαι. μ έκανες να αισθάνομαι φτωχή κι ανούσια.
ψεύτικη. θέλω να σου δείξω πώς να μαθαίνεις χωρίς να πονάς
εσύ λες δεν γίνεται, εγώ λέω δεν έχουμε προσπαθήσει ακόμη.

οι φωνές μες το κεφάλι μου όλο και ξεδιαλύνουν, ηρεμούν,

χαμηλώνουν. με κάνουν να πιστεύω πως θα σωπάσουν μία μέρα
και θα είμαι ξανά όπως παλιά. φασαριόζος, αστεία, 
ο εαυτός μου χωρίς εμένα, η αγάπη σου, η αγάπη του κόσμου.


Thursday, May 24, 2012

ο ύμνος της αγάπης


ἐάν ταῖς γλώσσαις 
τῶν ἀνθρώπων λαλῶ και τῶν ἀγγέλων,
ἀγάπην δέ μή ἔχω,
γέγονα χαλκός ἠχῶν ἤ κύμβαλον ἀλαλάζον.

Καί ἐάν ἔχω προφητείαν
καί εἰδῶ τά μυστήρια πάντα
ὥστε ὄρη μεθιστάνειν,
ἀγάπην δέ μή ἒχω, οὐδέν εἰμί.

Καί ἐάν ψωμίσω πάντα τά ὑπάρχοντά μου,
καί ἐάν παραδῶ τό σῶμα μου ἴνα καυθήσομαι,
ἀγάπην δέ μή ἔχω,
οὐδέν ὠφελοῦμαι.

ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται,
ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ,
ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται,
οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ,

οὐ ζητεῖ τά ἐαυτῆς,
οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τό κακόν,
οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ,
συγχαίρει δέ τῇ ἀληθείᾳ·

πάντα στέγει,
πάντα ἐλπίζει,
πάντα ὑπομένει.
 ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει 

εἴτε δέ προφητεῖαι 
καταργηθησόνται,
εἴτε γλῶσσαι παύσονται,
εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται.

νυνί δέ μένει 
πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, 
τά τρίτα ταῦτα· 
μείζον δέ τούτων ἡ ἀγάπη



Thursday, May 03, 2012

το μαύρο πρόβατο


του έκλεισε από μπαταρία, του τέλειωσε το κέφι
και να κάνει το φρικιό, γύρισε στην μάνα του
κι ένιωσε ευτυχισμένο αρπάζοντας τις καρπαζιές.
βλέπεις το είδε το έργο νόμισε και σε αυτή την φάση,
η φύση του η μαύρη, έφτασε κι απ τον ίδιο του τον
εαυτό να είναι κατακριτέα. που ήταν μια μαύρη κηλίδα
σ ένα άσπρο κοπάδι δεν θα ένιωθε ξανά ποτέ ωραία...


πήγε να ζητήσει σεντόνια λευκά και σοβαρά
το σκέφτηκε ν αλλάξει μυαλά, να βάλει περούκες
και κοστούμια, να δει την οικογένεια μια φορά στα ίσα 
και τα μούτρα τους άμα το δούνε να χαμογελάσουν
κι ας είναι αποτέλεσμα τρικ και μασκαρέματος.


το τί απέγινε δεν ξέρω πια μια που να το ξεχωρίσω
ούτε εγώ ο ίδιος που τόσο το αγάπησα δεν μπορώ


κάθε φορά που πάω να το επισκεφτώ τα κοιτάζω
όλα ένα ένα και ψάχνω για μια ραφή στου
καθενός το λαιμό. μέχρι τώρα τα ίχνη του δεν έχω
βρει κι όσο αργώ τόσο φοβάμαι πως απ τον πόνο
του έως τώρα ίσως μονάχο σ ένα γκρεμό
από κάτω έχει βρεθεί.


ήθελα να το βρω και να του ζητήσω συγγνώμη
που τ αγάπησα τόσο μα και που άκουσα των γύρω μου 
την γνώμη κι έτσι δεν το υπερασπίστηκα ενάντια σ αυτού
του καθεστωτικού κόσμου την  βαριά αγχόνη... από
φόβο, από δειλία χάθηκε. κι όχι απ την δική του,
απ των αλλονών. έχεις ακούσει πιο λυπητερή ιστορία
απ του μαύρου πρόβατου την καταδικαστέα μοίρα;


ποιός ύστερα απ αυτό μπορεί να θεωρείται αγνός και ποιός
μπορεί να λέει ότι είναι της ζωής οπαδός; θάνατος
στα μαύρα πρόβατα κι αυτό ξέρεις ποιός το φωνάζει;
εκείνος που περίμενες τελευταίος. αυτός που υποφέρει
πιο πολύ και που πιο πολύ απ όλους έχει στερηθεί το φως.


Monday, April 30, 2012

όχι το πότε άλλα το πού*


εμένα μ αρέσει να σε ξυπνώ και να παίζουμε 
να μιλάω χωρίς να σκέφτομαι 
να σου λέω βλακείες (τις πικρές μου αλήθειες) 
να σου ζωγραφίζω την πλάτη παραπάνω και διαφορετικά και 
να σου πετάω νερά στο πρόσωπο εκεί που δεν το περιμένεις 

σε ερωτεύτηκα εδώ κι εσύ με ξε-αγάπησες στο μόλις τώρα 
εμένα μ αρέσει να ντύνομαι πριγκίπισσα-χανούμισσα του δάσους 
να τραγουδώ, να σε πιάνω από τους ώμους και 
να σε γαργαλάω γύρω από τον αστράγαλο αλλά εσύ είσαι σοβαρός 
και δεν σηκώνεις. είσαι μαζί μου μόνο όταν είμαστε χώρια

κι εμένα μ’ αρέσει να περπατάω χωρίς λόγο και να κοιμάμαι 
ώρες πολλές ώσπου τα όνειρά μου να μπερδεύονται 
και να μετακομίζουν στον ξύπνιο μας 
και δεν το βρίσκω τόσο κακό όταν κάνει κρύο να σε παίρνω αγκαλιά 
ή όταν δεν θέλω να φύγεις και να είμαι ελεύθερη να σε κοιτάζω 
όσα λεπτά θέλω συνεχόμενα χωρίς ούτε ένα ερωτηματικό 
ν’ ανάβει πάνω από το κεφάλι μου. 

όμως εσύ δεν είσαι εσύ όπως είμαι εγώ 
δεν είσαι εσύ, παρά μόνο όταν λείπω


Sunday, April 22, 2012

στο δρόμο με τις ομορφιές



πολλές ευχές μου είχαν δοθεί 
καμία δεν κρατούσα 
τ΄ όνειρο μες τον ξύπνιο μου είχε γίνει καθρέφτης 
έτσι που τίποτα δεν αγαπούσα αρκετά 
για να τον σπάσει και να γεννηθώ

έφτασα να έχω βασανίσει 
πιο πολύ απ' όσο όσο βασανίστηκα 
και να 'χω εγκαταλείψει διπλά κι απ' όσο εγκαταλείφθηκα 
έτσι όπως μόνο το ένα άκρο της μοίρας του 
ένας θνητός μπορεί να ορίσει  

ανάμεσα σε αρχαίους ναούς 
πνευματικών οραμάτων και ψυχικών αναστάσεων 
με βρήκαν μάγισσες να περπατώ και ξωτικά
αυτοεξόριστη και μόνη 
με το κεφάλι μέσα στο πηγάδι της καρδιάς 
να πίνω μα να μην ξεδιψώ 
κι απ το νερό τους του έρωτα μου σταξαν στα μάτια μου 
δυο στάλες και μια τρίτη στο στόμα  

ήτανε λέει στην χάρη τους ψυχές να περισώζουν 
με σήκωσαν απ της λησμονιάς το πένθος  μου
και την ντροπή ξορκίσαν
μου ψιθυρίσαν μία εκ βαθέων εξομολόγηση 
και περί τίνος πρόκειται ο σεβασμός στην καληνύχτα 
ύστερα ξεμακρύνανε πλάθοντας τα σύννεφα 
σε κόσμους γιορτινούς

χτίζω στα λέπια μου φτερά τώρα χτυπάω τις καμπάνες 
και σαν τα νυχτολούλουδα μυρίζω στο σκοτάδι  
όταν τ αστέρια αγγίζω τρυφερά εκείνα τραγουδάνε 
πώς τ' άκουσε όλ' αυτά ο καιρός 
κι ίσως με υπομείνει


Thursday, March 29, 2012

ουσία

Pon and Zi Pictures, Images and Photos
ή αλλιώς,
μεγαλύτερη του συνηθισμένου ψυχολογική εκδήλωση,
παρατήρηση του προφανές μα μέχρι τότε ασυνείδητου κόσμου
της χαράς, ο H.C.Bukowski, αναγέννηση του φοίνικα από την στάχτη του,
σοφή ιδιοτέλεια,
αποδοχή της φύσης των πραγμάτων ως ανώτερη
και ως πραγματική, συναίσθηση της ένωσης μαζί των,
περιστασιακή ή μόνιμη και μερική, απώλεια της απόγνωσης,
αναζήτηση κολλημένη στο eureka. αλλαγή του λάθος
σε σωστό, του γρήγορα σε αργά, του χωρίς σκοπό στο
με ομορφιά. μετατόπιση της ευθύνης της αρχής και του
τέλους στην παρούσα μέση, παντελής απώλεια ενοχής,
συγκρότηση μνήμης, διάθεση για δημιουργία.


αν κουβαλάς μία ουσία μέσα σου, οι υπόλοιπες
θα διεκδικήσουν τον θρόνο για να κάτσουν.
τις περισσότερες φορές θα το κάνουν πιο ευγενικά
απ' τον robbins όταν σε συστήνει στην μοναχικότητα της
αγάπης και πιο φαντασμαγορικά απ'την όρασή σου όταν
γίνεται καρέ σε κορνίζα και μάλιστα από γιασεμί...


τα κουτσομπολιά περιττεύουν, η γνώση έρχεται με τα κύματα
μέχρι τον γιαλό όπου το κουράγιο πιάνεται στα δίχτυα μας και
οι εμπνεύσεις μας στροβιλίζονται σε δίνες πάνω απ' την άμμο
και το θαλασσινό νερό. τα όπλα βαφτίζονται εργαλεία ξανά.
ηφαίστεια ζωής εκρήγνυνται απ τα χέρια και τα μάτια μας,
κανένας πόνος δεν υπερτερεί της ευχαρίστησης.
τις νύχτες που μας κυνηγάνε ο πυρετός κι η ατέλεια
για να παίξουν, εμείς κοιμόμαστε αγκαλιά με την τίγρη, ανασαίνοντας
ο ένας την ανάσα του άλλου, με σεβασμό και οικειότητα.


καμία δύναμη σαν την δική μας δύναμη. καμία τύχη
σαν την δική μας τύχη. καμία παρηγοριά σαν την δική μας παρηγοριά.
καμία ανάγκη σαν την δική μας επιθυμία. καμία βουνοκορφή αλήθειας
χωρίς τους δικούς μας πρόποδες ψεύδους. καμία ταυτότητα χωρίς
την δική μας επίδειξη ταυτότητας. καμία προδοσία χωρίς την δική μας
ενοχή. καμία μνήμη χωρίς την δική μας λησμονιά.
καμία φωτεινή μουσική χωρίς το δικό μας σιωπηλό σκοτάδι.
κανένα κακό χωρίς την δική μας συνενοχή.


ο εκ της εκάστοτε ουσίας, επιβαλλόμενος θάνατος, 
προϋποθέτει την παράδοση και την εγκατάλειψη 
του μυστικού κόσμου του πάθους μας καθώς και 
την θυσία του προσωπικού μας χάους 
στον βωμό μίας βαθειά ριζομένης παραίσθησης, 
περί της τάξης που φέρει μαζί της, η παραμύθα 
του συλλογικού. 




Wednesday, March 21, 2012

πειραματικό



κοιτάω ψηλά στον ουρανό
πάνω απ όλα τα επίπεδα
εκεί που τ' όνειρο είναι αγνό 
μες τα μάτια τα καχύποπτα

κοιτάζω πάνω απ τον θεό 
και τ' όνειρο γυρεύω 
το άδικο και τ' όνειρο 
μες την γη το παγιδεύω

μόνο εκεί στον ουρανό 
τα μάτια γαληνεύουν 
που ματια ανθρώπων δεν θα βρουν
για να τα διαφεντεύουν

πιο πέρα απ τον αυγερινό 
τα όνειρά μου ζούνε
μα στης αυγής το πέρασμα
θα πάνε να κρυφτούνε

τα μάτια μου νικήθηκαν 
και χάσαν τ όραμά τους
σκληρός ο ήλιος νικητής 
μα η βραδιά μπροστά τους 


Saturday, February 04, 2012

dreams


my life 
is changing every day 
in every possible way 

 my dreams 
it's never quite as it seems
never quite as it seems

I know I've felt like this before
but now I'm feeling it even more
because it came from you 

then I open up and see
the person falling here is me
a different way to be 

I warn more 
impossible to ignore
they'll come true 
impossible not to do 

now I tell you openly 
you have my heart so don't hurt me 
you're what I couldn't find

totally amazing mind
so understanding and so kind
you're everything to me 

and all my dreams 
it's never quite as it seems
cause you're a dream to me 



Tuesday, January 31, 2012

μέλισσες


να σε μισήσω είναι αργά 
αέρας με δροσολογά
με κυνηγούν οι μέλισσες 
κι εσύ που δεν με θέλησες

τινάζω τον βασιλικό 
να σταματήσω το κακό
σ είχανε δέσει οι μάγισσες
μα πάλι εσύ με ράγισες

νυχτώνει βγαίνω να σε βρω
σαν φεγγαράκι δυο μερώ
κλειστά παραθυρόφυλλα
να μ αγαπάς πώς το θελα

θυμάρι ρίχνω στις φωτιές
με τυραννούν οι ομορφιές
οι ομορφιές οι φόνισσες
κι εσύ που με λησμόνησες

αν κλάψω μην με φοβηθείς
την ένιωσα και πριν χαθείς 
μια πίκρα στο ροδόνερο
γιατί μ αρνιόσουν τ όνειρο 

θα ρίχνω εκεί που περπατάς
τον όρκο μας να τον πατάς
κι ας με πονούν οι μέλισσες
κι εσύ που δεν με θέλησες  


Template by:
Free Blog Templates