το μαύρο πρόβατο

του έκλεισε από μπαταρία, του τέλειωσε το κέφι
και να κάνει το φρικιό, γύρισε στην μάνα του
κι ένιωσε ευτυχισμένο αρπάζοντας τις καρπαζιές.
βλέπεις το είδε το έργο νόμισε και σε αυτή την φάση,
η φύση του η μαύρη, έφτασε κι απ τον ίδιο του τον
εαυτό να είναι κατακριτέα. που ήταν μια μαύρη κηλίδα
σ ένα άσπρο κοπάδι δεν θα ένιωθε ξανά ποτέ ωραία...


πήγε να ζητήσει σεντόνια λευκά και σοβαρά
το σκέφτηκε ν αλλάξει μυαλά, να βάλει περούκες
και κοστούμια, να δει την οικογένεια μια φορά στα ίσα 
και τα μούτρα τους άμα το δούνε να χαμογελάσουν
κι ας είναι αποτέλεσμα τρικ και μασκαρέματος.


το τί απέγινε δεν ξέρω πια μια που να το ξεχωρίσω
ούτε εγώ ο ίδιος που τόσο το αγάπησα δεν μπορώ


κάθε φορά που πάω να το επισκεφτώ τα κοιτάζω
όλα ένα ένα και ψάχνω για μια ραφή στου
καθενός το λαιμό. μέχρι τώρα τα ίχνη του δεν έχω
βρει κι όσο αργώ τόσο φοβάμαι πως απ τον πόνο
του έως τώρα ίσως μονάχο σ ένα γκρεμό
από κάτω έχει βρεθεί.


ήθελα να το βρω και να του ζητήσω συγγνώμη
που τ αγάπησα τόσο μα και που άκουσα των γύρω μου 
την γνώμη κι έτσι δεν το υπερασπίστηκα ενάντια σ αυτού
του καθεστωτικού κόσμου την  βαριά αγχόνη... από
φόβο, από δειλία χάθηκε. κι όχι απ την δική του,
απ των αλλονών. έχεις ακούσει πιο λυπητερή ιστορία
απ του μαύρου πρόβατου την καταδικαστέα μοίρα;


ποιός ύστερα απ αυτό μπορεί να θεωρείται αγνός και ποιός
μπορεί να λέει ότι είναι της ζωής οπαδός; θάνατος
στα μαύρα πρόβατα κι αυτό ξέρεις ποιός το φωνάζει;
εκείνος που περίμενες τελευταίος. αυτός που υποφέρει
πιο πολύ και που πιο πολύ απ όλους έχει στερηθεί το φως.