που αμυνόμουνα δεν το μετάνισωσα
δεν ανοιγόμουν και δεν το μετάνιωσα
είδα λιονταράκια εξημερωμένα ως κατοικίδια στον ύπνο μου.
μα για πόσο μπορείς να'σαι σίγουρος πως αυτό το τεράστιο στόμα
δεν θ'ανοίξει μια μέρα και θα καταπιεί το χέρι σου; ως πότε θα κοιμάται
η αληθινή του φύση; κι είσαι πράγματι τόσο ικανός υπνωτιστής ώστε
το υποκείμενό σου να μην ξυπνήσει ποτέ; όχι δεν είσαι.
φιλία πάνω απ'όλα
άξιζε το ρίσκο
μα μήπως δεν το υπνωτίζεις παρά το ξυπνάς;
σε μια ζωή κι ένα ένστικτο που θα του είναι χρησιμότερο από δω
και πέρα; τα δάση εξαφανίζονται. τα φυσικά ένστικτα στέκουν
αδύναμα μπροστά στην δύναμη του μυαλού.
ό,τι προσβάλλει
προσβάλλω με αντισώματα
το να ζεις αγκαλιά με τον άνθρωπο (σαν ίσοι, όχι σαν αφεντικό
-σκλάβος ή σαν φυλακισμένος) ίσως ν' αποτελεί μοναδική λύση
στο πρόβλημα της επιβίωσης που αντιμετωπίζει το είδος σου.
αν ανοίξουμε πυρά τώρα εκατέρωθεν θ'αφανιστούμε.
έχεις το πρόβλημα
άρα είσαι το πρόβλημα
τα φυτά και τα ζώα από φροντίδα, ενδιαφέρον και σεβασμό
καταλαβαίνουν. για τον άνθρωπο αν έχει ωριμάσει
μέχρις αυτού του σημείου δεν είμαι σίγουρη..
No comments:
Post a Comment