Περί έρωτος, και λοιπά..

τι να κάνω, εδώ...
σε σκέφτομαι και σ ονειρεύομαι
πια κοιμητό και ξύπνιο κανένα από τα δύο δεν με ρωτάει
και μας ζωγραφίζουνε μαζί
να ζούμε και να τριγυρίζουμε σ αυτή την αρχαία πόλη
που έχει κοιμίσει μάγισσες και κυνηγημένους.
τώρα δεν φοβάμαι πια κι όλα μπροστά μου
είναι ένα φως
εσύ φυσικά, μου είσαι αρκετός.

σε συναντώ σε μέρη με κόσμο και φασαρία αλλά φαίνεται
μοναχά εσένα μπορώ ν ακούσω.
και μετράω τις αμαρτίες μου, τις ερινύες μου
και τις βλακείες μου. δίνω λάθος απαντήσεις γιατί έτσι έχω συνηθίσει
και μην μου δίνεις σημασία. μέχρι το πρωί
εσένα περιμένω.
μία θα φανείς γιατί κουράστηκες
την άλλη ο μορφέας θα πει "κρίμα το φεγγάρι που σας φωτίζει"
και μ ενοχή θα έρθεις...

κι αν έχω πολλές αδυναμίες
κι αν μου στοιχίζουν
όλες τις αγαπώ πιο πολύ απ’ όσα μου δίνουν δύναμη
όσα με θέλουνε δικιά τους
και καλή και τέλεια.

απόψε κι αν προτιμάς να μην με δεις κι εάν κρατιέσαι να δείξεις χαρακτήρα
σε θέλω ακόμα πιο πολύ -αλλά χωρίς τον πόνο.
η χαρά μου να είσαι θέλω κι αυτό
πρώτη φορά.

γι αυτό η καρδιά έριξε πέντε στο μυαλό και μαζεύει βότσαλα
γι αυτό περπατώ στα μέρη που σε είδα και
γι αυτό είσαι έμπνευση τρομερή!
γιατί κι η χαρά τρομάζει κάπου κάπου μήπως βρήκε κορυφή

η ίδια θέση, αυτή που βρίσκομαι, καθόλου δεν σ' αρέσει.
ρωτάω τα άστρα και το μέσα μου πότε θα την αλλάξουν
και το βλέμμα τους αλλού το στρέφουν.
σαν να μην θέλουν να μου πούνε. ή σαν να μην μπορούν.

εσύ τίποτα δεν θες.
καλύπτεσαι από την σιωπή γιατί λες ότι ξεχνάμε
κι εγώ σε καλώ γιατί θυμόμαστε κιόλας
κι ονειρευόμαστε.

κάποιος το είδε κι αυτό στα μούτρα μου την άλλη μέρα
είδε πως σ' ονειρεύομαι κρυφά κι απ΄ τον εαυτό μου

κι ύστερα η φωνή που μιλά για αυτοκαταστροφές
και κατάρες που βαραίνουν ό,τι όμορφο και ζωντανό.
κατάρες φθόνου που κυλιούνται χρόνια κι ακόμα να ξεθυμάνουν.
αποδέχομαι με χαμόγελο κάθε, ή μη, σου κίνηση και σκέψη
φτιάχνω πραγματικότητα κι ύστερα με περνάτε για τρελή
κι εσύ κι αυτοί.