σήμερα πρωί και βράδυ με παίρνανε.
φίλοι καρδιακοί και γνωστοί
ψυχές όλο γλύκα που μου χαρίσανε μόνο χαμόγελα
με παίρνανε.
θέλανε να μου θυμίσουνε τις μέρες μας
τις εξοχές και τις αργίες μας. παιχνίδια και ομορφιές
ζαλισμένες εξομολογήσεις
αυτές που χρειάζομαι πιο πολύ κι απ'το νερό.
δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να σε νοιάζει.
μεταξύ μας, ήξερα ότι σου είναι αδιάφορο. απλώς...
κοιτάω τις σημειώσεις μου και βλέπω τις στιγμές μας.
πειράζει;
σήμερα δεν σε περίμενα.
μία και μοναδική ημέρα μου, γεμάτη ελευθερία.
άδεια από εσένα και την ανάγκη σου.
ήπια κρασί, ήπια τσίπουρο, τσούγκρισα με την οικογένεια.
εκείνους που εγώ έκανα οικογένεια
δίνοντας την ζωή μου.
κάτι που εσύ δεν θα ανακαλύψεις.
κάτι που εσύ χλευάζεις και δεν γουστάρεις να δεις
ούτε απ'έξω.
έβαλα και καινούριο καλσόν σήμερα.
φόρεσα και τα τακούνια μου.
από τα δεκαπέντε στα τριάντα σε κλάσματα δευτερολέπτων
και να με βλέπω στον καθρέφτη έτσι, για πλάκα.
τους έστελνα φιλάκια όλο το βράδυ κι έλεγα
"πώς είναι δυνατόν εμένα αυτά τα υπέροχα πλάσματα να λατρεύουν;"
κι ήταν αλήθεια. πέρα για πέρα.
δεν το περίμενα...
αλλά από την άλλη ούτε εσένα περίμενα ποτέ να εμφανιστείς.
ούτε καν τη σκιά σου.
πώς ζωντάνεψες έτσι από τα μνήματα και μου επιτέθηκες
χρόνια μετά και με θράσος
ποιός θα μάθει;
εδώ να μιλώ, συνήθως με σχέδιο
απόψε γιατί άλλο δεν αντέχω και κοντά θα ξημερώσει
γίνεται η ζωή, ζυμώνεται. μετάνοιες δεν μετράει.
τις ακούω τις συμβουλές μην νομίζεις.
ακούω και τα "ξέχνα τα" και τα "περαστικά" τους
κι αγκαλιά όταν με παίρνουν, τους σφίγγω όσο πάει.
εκείνη η στιγμή που το μυαλό ελεύθερο πάλι θα αφεθεί να δώσει
ξέρω πως είναι κοντά αλλά τόσο την φοβάμαι...
κι είναι ο φόβος η ελπίδα μου
κι είναι ο φόβος η χαραμάδα απ'όπου πάντα
θα μ'επισκέπτεσαι.
όμως η μέρα ήρθε στο τέλος της.
όπως τέλος είδαμε κι εμείς πριν καλά καλά αρχίσουμε
και τώρα έχω μπερδέψει την αυγή με το λιοβασίλεμα
και γυρνώ στους δρόμους και ψάχνομαι...
φίλοι καρδιακοί και γνωστοί
ψυχές όλο γλύκα που μου χαρίσανε μόνο χαμόγελα
με παίρνανε.
θέλανε να μου θυμίσουνε τις μέρες μας
τις εξοχές και τις αργίες μας. παιχνίδια και ομορφιές
ζαλισμένες εξομολογήσεις
αυτές που χρειάζομαι πιο πολύ κι απ'το νερό.
δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να σε νοιάζει.
μεταξύ μας, ήξερα ότι σου είναι αδιάφορο. απλώς...
κοιτάω τις σημειώσεις μου και βλέπω τις στιγμές μας.
πειράζει;
σήμερα δεν σε περίμενα.
μία και μοναδική ημέρα μου, γεμάτη ελευθερία.
άδεια από εσένα και την ανάγκη σου.
ήπια κρασί, ήπια τσίπουρο, τσούγκρισα με την οικογένεια.
εκείνους που εγώ έκανα οικογένεια
δίνοντας την ζωή μου.
κάτι που εσύ δεν θα ανακαλύψεις.
κάτι που εσύ χλευάζεις και δεν γουστάρεις να δεις
ούτε απ'έξω.
έβαλα και καινούριο καλσόν σήμερα.
φόρεσα και τα τακούνια μου.
από τα δεκαπέντε στα τριάντα σε κλάσματα δευτερολέπτων
και να με βλέπω στον καθρέφτη έτσι, για πλάκα.
τους έστελνα φιλάκια όλο το βράδυ κι έλεγα
"πώς είναι δυνατόν εμένα αυτά τα υπέροχα πλάσματα να λατρεύουν;"
κι ήταν αλήθεια. πέρα για πέρα.
δεν το περίμενα...
αλλά από την άλλη ούτε εσένα περίμενα ποτέ να εμφανιστείς.
ούτε καν τη σκιά σου.
πώς ζωντάνεψες έτσι από τα μνήματα και μου επιτέθηκες
χρόνια μετά και με θράσος
ποιός θα μάθει;
εδώ να μιλώ, συνήθως με σχέδιο
απόψε γιατί άλλο δεν αντέχω και κοντά θα ξημερώσει
γίνεται η ζωή, ζυμώνεται. μετάνοιες δεν μετράει.
τις ακούω τις συμβουλές μην νομίζεις.
ακούω και τα "ξέχνα τα" και τα "περαστικά" τους
κι αγκαλιά όταν με παίρνουν, τους σφίγγω όσο πάει.
εκείνη η στιγμή που το μυαλό ελεύθερο πάλι θα αφεθεί να δώσει
ξέρω πως είναι κοντά αλλά τόσο την φοβάμαι...
κι είναι ο φόβος η ελπίδα μου
κι είναι ο φόβος η χαραμάδα απ'όπου πάντα
θα μ'επισκέπτεσαι.
όμως η μέρα ήρθε στο τέλος της.
όπως τέλος είδαμε κι εμείς πριν καλά καλά αρχίσουμε
και τώρα έχω μπερδέψει την αυγή με το λιοβασίλεμα
και γυρνώ στους δρόμους και ψάχνομαι...
δεν ρωτώ. είμαι κατά βάθος, ντροπαλή.
2 comments:
ki emeis se agapame zouzou mou...polu polu...kai se euxaristoume gia otan eisai edo alla kai gia otan xereis tous logous na apousizeis...na se xairomaste...iwanna(i snowoman einai pio xaraktiristiko!!!)se filo...
Σε ζηλεύω που ξεχνιέσαι -έστω σε όποιο βαθμό- με φίλους ....
ξέρεις ... αποφεύγω τις συγκεντρώσεις με παλιούς γνώριμους...
Σιχαίνομαι τη στιγμή που έρχεται η ώρα να πούμε ΤΑ ΝΕΑ ΜΑΣ .
και πως τυχαίνει πάντα ΚΑΝΕΙΣ τους να μην έχει νέα και έρχεται η σειρά μου να μιλήσω .... κι εγώ δεν θέλω να μιλήσω για Εκείνον και αρχίζω τα άσχετα για να μην γίνω εντελώς βαρετή κι εγώ σαν τους άλλους ... και περνάω χάλια ...
Μ αρέσουν οι καινούριες παρέες ...
που δεν λέμε τα "νέα" μας ... λέμε τις Ιστορίες μας ....
ΑΓΑΠΩ τις μεταμορφώσεις ...
"απο τα 15 στα 30" ... εγώ το κάνω και απο τα 5 στα 30!!!!!
ειμαι πέντε με τα παιδιά και μετά βάζω τη μάσκα, τα ρούχα και τα παπούτσια της τριαντάρας .... και έχει πλάκα . δεν είναι υποκρισία γιατί αν τον γουστάρω πραγματικά τον άλλον θα με δει να μεταμορφώνομαι και στα πέντε μου κι αν του αρέσει ας μείνει ....
τι γίνεται όμως όταν φοβόμαστε μήπως δεν του αρέσει ....; μήπως δεν μείνει ...; ΤΟΣΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ......
Και τελικά ... πάνω που σκέφτεσαι τι στο καλό να κάνω μ αυτό το σώμα μ αυτή την ψυχη κουβάρι κι αυτό το γαμημένο σώμα του "γδαρμένου" (που λεει και ο barthes μου ) εμφανίζεται Εκείνος σε μια εικόνα, σε ένα βίντεο, σε μια φωτογραφία , σε ένα όνειρο ή ακόμα και αληθινός και πέρα για πέρα ζωντανός μπροστά σου και πάμε ξανά από την αρχή .
" ΟΠΩΣ ΤΕΛΟΣ ΕΙΔΑΜΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΠΡΙΝ ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ"
Για κάποιους ανθρώπους -σαν εμένα την αλλοφρων- αυτή η "αρχή" δεν μετριέται με ρολόγια ή ημερολόγια.. ίσως η λέξη τέλος καμιά φορά να είναι λάθος :
θα μπορούσαμε καμια φορά να αλλάξουμε τη λέξη ΤΕΛΟΣ με την πιο γλυκιά λεξούλα ΠΑΥΣΗ .
Μια παύση στην αρχή μας .... θα μπορούσε να υπάρξει ... Αν δεν έχουμε πει αντίο ... Αν δεν έχουμε πει τίποτα κι απλά προχωρίσαμε προς άγνωστη κι αλλότρια κατεύθυνση ...
ΠΑΥΣΗ λοιπόν ...
και όπως έγραφαν και στο τέλος των επεισοδίων των αγαπημένων μου παιδικών :
...to be continued ....
και τώρα έχω μπερδέψει την αυγή με το λιοβασίλεμα και γυρνώ στους δρόμους και ψάχνομαι... δεν ρωτώ. είμαι κατά βάθος, ντροπαλή.
Post a Comment