πού έγκειται η ανωμαλία;

τελικά δεν μας είπες... 

στο σώμα περνάει με δύναμη 
ξενίζει 
αφήνει σημάδια ορατά για τους περαστικούς 
και μοιραία σ αναγκάζει να την ακολουθήσεις

έχει ρυθμό στο σώμα 
σε τινάζει και σε ξυπνάει μέσ’ την νύχτα 
δεν σ αφήνει να κλείσεις μάτι. 

σ’ έχει ολόκληρο δικό της 
έτσι εμφανίζεται ως άλλος δικτάτορας 
θέλει να σε υποτάξει.

έτσι 
με ανάσες 
με δέρματα 
με πάθη 
με ήχους από σένα κι από μένα 
με εικόνες 
μας καλεί 
παρέα της

όχι μωρό μου 
στην ψυχή κοιμάται η ανωμαλία μας
στις βυθισμένες στο τετράγωνο συνειδήσεις 
κι υποστάσεις μας

και κάτι μας πειράζει σ' όλο αυτό και μας τσιγκλά 
μετά τον έρωτα

μας λέει ότι ήταν η ζάλη από το φεγγάρι και το ούζο 
ή το χόρτο 
και την ανάγκη μας για απόρριψη

μας πείθει και μας γυρνάει το μυαλό 
μας το στύβει για τα καλά

το σώμα μας πια δεν έχει αλήθεια μέσα του 
ντύνεται με φαντασία 
κατεύθυνση δεν έχουν τα πόδια μας 
η αφή μας 
δεν ξεχωρίζει το σκληρό
το μυαλό 
μας λέει πως ξέρει

μόνο αυτό. 

το μυαλό σου
που δεν ακούει τις μέρες και τις νύχτες 
που περνούν σαν συννεφάκια 
χαμογελαστά 
όσα προλάβεις 
πιάσε