η νύΜφη του Θερμαικού

τούτη την φορά, σε τούτη την φυγή 
ο προορισμός όφειλε να είναι ζεστός και γνώριμος. 

να με ξέρει και να τον ξέρω. 
να έχει φωτογραφίες σκονισμένες από την νιότη μου να κατεβάσει 
να έχει μυρωδιά μακρινή... 

έπρεπε να είναι μελετημένος σωστά 
και από κάθε άποψη –χώρου, χρόνου και απόλαυσης.

μαθηματικά μιλώντας καταλήγαν όλα εδώ. στον Θερμαικό. 
όπως τόσες γλυκειές φορές 
τόσες εποχές, τόσοι φίλοι, τόσες βόλτες... με το χαμόγελο της υστερίας 
κλαμμένη από χαρά κι ενθουσιασμό πάτησα το γκάζι 
κι ανέβηκα πετώντας.
 

σαν δεύτερη μάνα κι εστία ο Θερμαικός στην θέση του 
με κρατάει σφιχτά σαν φυλαχτό 
για όσο εγώ τον χρειαστώ. 
η φυγή δεν είναι λύση το έχω δει το έργο πολλές φορές.
για μένα όμως, η φυγή είναι ευκαιρία και ιστορία ευχάριστη. 
με σηκώνει να τα δω από ψηλά, μου δίνει λόγους να ξανακατέβω 
να ξαναγαπήσω απ’την αρχή ό,τι με πλήγωσε. 
να ονειρευτώ και να βρω κι άλλα, πιο καινούρια, πιο μεγάλα...
 

ο Θερμαικός, σαν μια προσευχή στα ιδιαίτερά μου, στα παλιά 
στα εντελώς δικά μου κι άγνωστα μαζί. 
όπως είναι το ιδανικό. 
χωρίς κριτική, χωρίς απαίτηση, το δεύτερο βιολί, ξέρει να δίνει πιο πολύ. 
όποτε το έχεις ανάγκη, ξανά. και ξανά. ξανά...
 

το δεύτερο βιολί σου θα ήθελα να ήμουνα κι εγώ. 
να μην αναρρωτιέσαι αν κάτι από εσένα αποζητώ. 
μόνο να ξέρεις πως για σένα φτιάχνω νότες, αν ποτέ τις χρειαστείς 
και θα είμαι πάντα και θα παίζω στις πλατείες 
αν η ανάγκη σου σου πει να εμφανιστείς.
 

το μόνο που μας μάθανε, το λάθος που όλοι πάθαμε, 
να νομίζουμε αν δεν είσαι κέντρο στην σκηνή 
μπροστά μπροστά και να σε χειροκροτούν πολλοί 
πως έχει σημασία...
 

για μένα όμως κατέφτασε, μέσω απολύτου ειρωνείας 
η έννοια του όλοκληρου, όλα ζυγίζουνε το ίδιο σε ουσία. 

μόλις το αποφάσισα να φύγω, να αναπνεύσω 
έφερε η γη την τούμπα της και βρέθηκα στο μέσο. 

όπου και να μαι τώρα γίνεται ευθύς το ίδιο εδώ μου. 

δεν έχω από πουθενά να σηκωθώ, να πιαστώ για θέα 
μ άρχισαν να με βρίσκουνε όπου κι αν εγώ στέκομαι. 

ίχνος τύχης, απλά μοιραία...