εξαντλήθηκε.

γράψε μηδέν. όχι γιατί γύρισες πίσω
αλλά γιατί έφερες μια γύρα το άπειρο
κι έφτασες ξανά εκεί μα πού άλλού
απορώ πώς τόσο καιρό αφήνομαι
να με ρουφά η ιδέα του άπειρου
χε συν ψε ίσον μου λείπεις για πάντα

αηδίες λολ...

σε θυμάμαι να μου μιλάς για κύκλους που κλείνουν

κι ίσως μέσα μου να μην το ξέχασα ουτε στιγμή.
ίσως να είναι ακόμη ένας από εκείνους τους άσσους
στο μανίκι μου
παρόλο που χει ξεχαστεί η ύπαρξή τους 

η αίσθησή τους παραμένει
μένει μόνο στην κίνηση πάνω την κρίσιμη

να επιβεβαιωθεί η κατοχή κι η υπεροχή τους.

εξαντλήθηκε. μα επανακυκλοφορεί. γιατί
μα γιατί μπάζει κρύο τώρα από παντού

κι όχι από αυτό που ντύνεσαι ανάβεις μια φωτιά

κι είσαι ντάξει
κρύο από αυτό που σε ιδρώνει.
κρύο άρρωστο που βγαίνει από μέσα σου είναι η αλήθεια
λυπάμαι. 

μια ζωή γεμάτη ανέσεις! φουλ μια ζωή λέμε

τίποτα δεν της έλειψε. 

μια ζωή λοιπόν, αδύναμη.
μεγαλωμένη σε συνθήκες ιδανικές.
τόσο ανίκανη να αντιμετωπίσει τον κατακλυσμό
όσο να τον αναγνωρίσει. 

 

φαντάσου δηλαδή τί φαντάσου, θυμήσου 

να κοιτάζεις τους ανθρώπους.
πώς κινούνται σε κύματα. κι ύστερα θυμήσου
ο μοναδικός τρόπος να βγεις απ το κύμα
είναι να δημιουργήσεις ρεύμα δικό σου.
μπορεί να πνιγείς, μπορεί να παρασύρεις κι άλλους
και μπορεί ίσως μια μέρα, να δεις πάλι αυτή την ίδια
τόσο γνώριμη εικόνα της ανταριασμένης θάλασσας ανθρώπων
από την μέση ενός πολύ υψηλού κύματος

εκείνου που θα έχεις ουσιαστικά
δημιουργήσει. 

γιατί όχι;! αν όπως και να χει θα σαι μέρος ενός κύματος

καλύτερα να είναι και μεγάλο αλλά να είναι και δικό σου
για να έχεις προνομιούχο θέση να χαζεύεις την θέα.
τα κύματα σε όλα τα χρώματα, να βγάζουν κάθε λογής ήχο
να τραγουδάνε νανουρίσματα και πόνους
να σκάνε σε βράχια φτιαγμένα από θάνατο, θλίψη, αγωνία...
και να σκορπίζουν σε αφρούς. θυμήθηκες; 

τώρα μάθε επίσης ένα τρομερό μυστικό!

πως στην ακρογυαλιά την χρυσή
έχουν τα παλάτια τους οι νεράιδες, τα ξωτικά
ή τελοσπάντων σκέψου πως η ομορφιά στέκεται εκεί 

κι όποτε της έρχεται, σκαλίζει στην άμμο την αλήθεια της
κι εμείς ανά κύματα την καταστούμε πρόσκαιρη
και την βαφτίζουμε δευτερεύουσα.

την υπόλοιπη παραλία και τα βουνά και τα δέντρα
και τα κοράλλια από κάτω σου τα ρώτησες; 

πόσο μεγάλο το θέλεις τώρα το δικό σου κύμα άνθρωπε;