βρέχονται. όλα είναι βρεγμένα, σαν να θέλει να μοιραστεί
μαζί μου τις κομάρες στα πόδια που αισθάνομαι,
η ψιλικατζού παραπονιέται καθώς μου δίνει τα ρέστα.
και σαν να θέλει να μου αναπτερώσει το ηθικό -ότι και καλά
δεν είμαι άσχετη- το άγαλμα της θεάς αθηνας με την κουκουβάγια
εκ δεξιών της
μου τραβάει το βλέμμα -επιτέλους- από εδώ που κάθομαι.
νο ντεης οφ φορ μι σγουίτι. αλ κολ γιου γουεν αη γκετ χομ.
ιφ εντ γουενεβερ...
από την άλλη, κι εδώ δεν μπορείς να πεις, δεν είναι ότι μένω
και στα παγκάκια, στην αθήνα θα τις είχα κόψει.
το νησί...
αυτό είναι άλλο θέμα. το νησί μέσα μου.
πάνω στο νησί όλα όσα είμαι και γύρω γύρω θάλασσα
εσύ που δεν γνώρισα αρκετά, εσύ που δεν θα γνωρίσω ποτέ.
είμαι χαρούμενη βέβαια σήμερα αν και κάπως κουρασμένη,
ο προσανατολισμός μου δείχνει καλύτερος
έχω και πολλή δουλειά - ξεκλέβω όπως όπως το τεμπελάκι:)
Aυτό το τραγούδι μου θυμίζει εμάς, τους άλλους,
τους παράλλους κι όλη την ομορφιά. γι αυτή την εβδομάδα
τουλάχιστον. ένα λινκ για να μην χαθώ, να μην ξεμένω στον δρόμο
και κοιτώ σαν χάνος τα τοπία που δεν αναγνωρίζω.
δεν είναι ανάγκη να τα ξέρω και όλα. ίσα ίσα την αρχή και
το τέρμα, πώς θα ήθελα να μοιάζει...
σι γιου ονλαην. ιτ σακς, μπατ ιζ ολ αη γκετ.
No comments:
Post a Comment