ξύπνησα με τον πόνο

πού να ξερα ότι δεν είχε έρθει όλος κι όλος 

όσος ήταν να με επισκεφτεί -για σήμερα.

τελικά έχει ήλιο όπως στο πρόγραμμα.

αυτό που δεν ήταν στο πρόγραμμα

ήταν να θέλω να σε ξυπνήσω

κι όσο μου αφήνεις χώρο τόσο ν απλώνομαι 

κι όσο μένεις τόσο να ησυχάζω

μαζί θα τον βρούμε τον φταίχτη  για τούτη την 

χασούρα και την πτώση,

στο υπόσχομαι.

μας αρέσει να σπρώχνουμε τον εαυτό μας 

εκεί που δεν πατάει, είναι γεγονός και οι δυό μας. 

ξέρουμε το πιο πιθανό κάποιο όριό μας μια μέρα

να διπλωθεί στα δυο, να μην αντέξει, κι εμείς μέσα του 

να γίνουμε χαλκομανία καλέ μου. ύστερα

θα πλανιόμαστε σε όρια αλλονών  λες

και θ αφήνουμε μ αυτό τον τρόπο

...το σημάδι μας στον κόσμο. 

κι όταν στενέψουνε οι μέρες κι άλλο 

κι όλοι θα τρέχουνε εμείς πάλι απ τους 

ρυθμούς παραγωγής θ απέχουμε κι όλο 

και σε καμιά γωνιά θα μας πετύχεις να πιούμε

ένα τσιγάρο και να γελάμε μετρώντας 

ασυναγώνιστης υποκρισίας και ανεπάρκειας μούτζες

απ τους θλιμμένους. 

σε λίγο θαρρείς κι ο κόσμος θα χωριστεί σε στρατόπεδα.

τα παιδιά των λουλουδιών, τα παιδιά των αστεριών,

τα παιδιά του θεού και τα παιδιά αγνώστου προελεύσεως 

που θα μας πάρουνε και τα σώβρακα. 

η απορία μου όμως παραμένει. θα διαλέξουμε στρατόπεδα

ή μας διαλέγουνε αυτά; το σίγουρο είναι πως 

το αίμα δεν θα τρέχει στους δρόμους αλλά στον αέρα.

και δεν θα πολεμάμε για κανένα ιδανικό ή πούστη. 

θα πολεμάμε γιατί τίποτα άλλο να κάνεις δεν θα υπάρχει. 

θα πολεμάμε απ την έκπληξη και ασχετοσύνη μας
που ανακαλύψαμε την αγάπη. κλασικά εικονογραφημένα.