φυσάει - at last!

κι επιτέλους...

ωραία η νύχτα εχθές, μα σήμερα το πρωί
ήρθε πάλι ο αέρας.

όπως άνοιξα τις δυο τις πόρτες
τον ένιωσα να απειλεί την θέση μου
και την θέση όποιου αντικειμένου είτε αισθήματος

αφήσα απροστάτευτο στο έλεός του και

χαμογέλασα ξανά.

πόσο μου 'χε λείψει ο άνεμος και πόσο

τον θαυμάζω αλήθεια...
δεν θυμόμουν ότι μου πηγαίνει τόσο.
η ταχύτητα κι η ανατροπή του
μου δίνουνε απ τον εαυτό που εσύ μου πήρες πίσω.
και με κάνει να σε γνωρίζω από την αρχή πολλές φορές
και σου μπερδεύει τα μαλλιά και τις λέξεις
και μισοκλείνεις τα μάτια όταν σηκώνει χώμα

και φωνάζεις δυνατά να σ ακούσω
μέσα απ τα σφυρίγματά του

και παίζει κρυφτό με όλα...

χωρίς να εξαφανίζει τίποτα.

εάν ο ήλιος μου δίνει ζωή λοιπόν,

ο άνεμος με μαθαίνει περί τίνος πρόκειται...