κονσερβοποίηση αποχή και ζεν

ντενεκεδούπολη, ντενεκεδούπολη σε αγαπάμε 

                                             πολλοί

working class heroes, τουρίστες, γαμήσια

το μαύρισμα του οικοδόμου

ο χειμώνας που πλησιάζει άδειος κι έρημος

οι επιλογές που παίρνονται με το ένα

πόδι στην απ έξω και τα πλοία που φεύγουν

γεμάτα

κι αυτά είναι τα καλύτερα

κι αυτά είναι που γκρινιάζουν πιο πολύ
γιατί ζούνε την χλιδή του χρόνου
την άπλετη κι αμέσως σου γελάνε

για ένα χάδι στην πλάτη

υπερκατανάλωση στις σχέσεις,

στους ανθρώπους μεταξύ τους

αποφασιμένοι ότι άκρη δεν βγαίνει και

ούτε εμείς στα παιδιά μας θα μπορούμε

ν απαντήσουμε τα γιατί κι ίσως

αυτός ο συμβιβασμός κι η αδιαφορία μας

να τα τρελάνει

όπως ακριβώς τρέλανε κι εμάς.

μπαμπά, τρώμε κουνέλια; ρώτησε ο πιτσιρίκος.

ως τί; ως είδος; ως οικογένεια;

ως τί να τρώμε κουνέλια και λαγούς;

ως... προσωπικότητες; αν ήταν γι αυτό δεν

θα υπήρχαν ερωτήσεις και θα όφειλαν

να μην υπήρχαν. αλλά τίποτα δεν είναι τζάμπα

σ αυτή την ζωή, ούτε ο χαρακτήρας.

αν πεις στην φίλη μου

την νίνα να φάει κουνέλι πριν σε

χιώσει ευγενικά θα έχει βγάλει φτερά

στους αστραγάλους και θα αιωρείται

πέντε ορόφους πάνω απ την θάλασσα

κοιτώντας σε με υπομονή και αγάπη.

ο γιος της στα δεκαπέντε του όμως παίζει

να βιώνει την απόλυτη ηδονή της επανάστασης
στο αρνίσιο παϊδάκι...

ή μήπως όχι;

ουφ ουφ να πω και κάτι για σένα

να πω κάτι και για μας γιατί η σιωπή

μέσα στον πανικό παραπήγε τελευταία

κι όλο κοιμάμαι και κοιμάμαι

με τους απόηχους απ το πάρτυ να μου

τα σκάνε σε όνειρα -με τίποτα δεν το γλιτώνεις-

να πω κάτι και για μένα λοιπόν

...θα περιμένω.