να βγω στον κόσμο λίγο..

για λίγο να σπάσω την απομόνωση
καλό θα κάνει 

δεν έχει να κάνει απαραίτητα με σένα 

ή με υπαρξιακές δίνες που ζητάνε ουσίες
και υστερικό γέλιο. δημιουργία. 

το σκέφτηκα τυχαία θαρρείς

κι αν δεν το σκεφτόμουν
δεν θα μπορούσα να φάω και θα ψοφούσα.
παραδέχτηκα λοιπόν
πώς τα όνειρα του ύπνου μου 

ελέγχανε τον ξύπνιο
και μ αδυνατίζανε. 

τί να θέλει ο άνθρωπος;
να φτιάξει ένα σπίτι
να έχει ξύλα για φωτιά και για τηλεόραση 

και κήπο. ένα γείτονα να βγάζει τσίπουρο 

να βλέπει την φύση να οργιάζει γύρω του 

παιδιά, ζώα και φυτά κι απλώς να τρέχει 

να μαζεύει ό,τι ξεχνάνε πίσω τους

γιατί έρχεται η στιγμή που δεν είναι πια παιδί

ούτε ζώο, ούτε φυτό και τότε αισθάνεται 

μόνος, χωρίς δρόμο μπροστά πουθενά
ότι δεν ταιριάζει νιώθει άχρηστος 

πόσο άδικο είναι κάτι τέτοιο αλήθεια. 

οι φίλοι μου ξυπνάνε με όση χαρά κρατεί ο καθένας,

αντιμετωπίζουν αγωνίες, όλο αλλάζουν.

θέλουν να μένουνε ίδιοι, θέλουν να γίνουν διαφορετικοί,

το βράδυ κοιμούνται αγκαλιά. 

ξέχνα την αγωνία που δεν είσαι πια παιδί

που δεν είσαι πια λουλούδι ή αητός. 

έρχεται η ώρα που η ομορφιά έρχεται από έξω. 

δεν την κουβαλάς άλλο πια μέσα σου.

αυτό πρέπει να μοιάζει λύτρωση παρά 

καταδίκη. ένα αλάφρωμα... ένα κίνητρο 

να βγεις να ψάξεις. στο τέλος τέλος 

δεν γίνεται να μείνεις και χωρίς ομορφιά. ευγενικά

να το θέσω - θα πεθάνεις :)