για μεγάλες στιγμές
με μεγάλη συγκίνηση
κι εσύ δεν γελάς σταγόνα σίγουρη μα εγώ χύνω ποταμούς τα γέλια
και οι κοροιδίες έχουν πρώτη φορά νοστιμήσει τόσο
φίλε μου, θα είμαστε πάντοτε μια σύμβαση
όσο εκείνος θα λείπει
γιατί μόνο για εκείνονε μιλάμε
κι όταν κάνουμε όταν λείπει
κι όταν υποκρινόμαστε πως ξεχνάμε
γι αυτό σου λέω φίλε
μην το υποτιμάς το μεσημεριανό καφέ
είναι στον θάλαμο της υπομονής και της αναμονής
μίας ρήξης που συνεχώς συνέρχεται
να σου βγάλω νόημα άνθρωπε
να βγάλω γέλιο να βγάλω τα χέρια
απ τις τσέπες σου με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα
μα εσύ δείχνεις πιο ζορισμένος απ όλους
γι αυτό σε παίρνω αγκαλιά
εσένα σου λείπει πιο πολύ ακόμη κι από μένα
τί να σε κάνω;
έχουμε να θυμηθούμε πολλά πάντα θα έχουμε να πούμε
και το αντίο μας ακόμη εμάς είναι χαρούμενο
όπως οφείλει να είναι κάθε αντίο
No comments:
Post a Comment