μα χώμα στην φούστα μου;

άλλη μια φορά γιατί μία δεν φτάνει 

ζωή να χω αν δεν δεις εμένα να την πατάω 

ποιόν θα δεις; 

πάρε και τους μεζέδες και τα τσίπουρα 

και καλά αυθόρμητο δεν το συζητούσαμε από το μεσημέρι...

πάρε και τον εκδικητή/ήρωα με κάμποσα χρονάκια καθυστέρηση

αλλά γλυκό και περιττό όσο δεν περίμενες 

παρέλαση αγαθών και γέλιων 

πόσα να χρωστάω

και ποιός μου δίνει 

ποιός φοβάμαι ότι μ αφήνει 

κι ανησυχώ

βρήκα γιατί κάποιος όταν πέφτει γελάμε αυθόρμητα

κι ας έσπασε το χέρι του.

βρήκα γιατί με πονάς παραπάνω απ όσο 

το κλάμα γιατί πάντα προερχότανε 

κι είναι αλήθεια τόσο απλό 

που χαίρομαι 

τρεις φορές μου βγήκε ο θάνατος.
πήγα πολύ μακριά, θα το έκανα άραγε ποτέ διαφορετικά
μπορώ να το ξορκίσω μόνο με αγάπη;
θα προλάβω;

άλλη μια φορά θα σου το πω 

                                 όπου και να είσαι πάνω σου θα τρέχω

όχι δα και μισώ. μην τους ακούς δεν ξέρουν.
αυτά νόμιζα τα ξεκαθαρίσαμε από την αρχή.
αυτά νόμιζα δεν είναι στο χέρι μας.
ξέρεις τί είναι έμπνευση; - με ρώτησε.
και μου απάντησε κατευθείαν απ το μυαλό μου.

είναι ότι δεν μπορούμε να απολαύσουμε περισσότερο.
είναι ότι δεν μπορούμε έτσι απλά. ο καθείς όπως φτιάχτηκε
κι εμείς περνάμε όλη μας την ζωή με τα κατσαβίδια στο χέρι.
η μαστοριά κατέντησε η μοναδική απόλαυση
σαν να θεωρώ πως ο θεός της μηχανικής θα μου χρωστάει χάρη.
9999 και χρειάζομαι έναν παραπάνω λόγο απ το ότι μπορώ
χρειάζομαι προοπτική.είδες; αργώ αλλά φτάνω. χα.

κάθε φορά που η πόρτα μου χτυπάει τα βράδια 

                               γεμίζει έστω για λίγο η ζωή μου η άδεια

ευχή και κατάρα σου δίνω τούτο το πρωινό
όταν πλέεις σε πελάγη ευτυχίας
να θυμάσαι πως είναι τα σκατά που τρώω.