θα ρθει καιρός

που τα τραγούδια σου μόνο εγώ θα φτάνω ν ακούω

ν ανατριχιάζω και μόνο αυτό θα σου κάνει σημασία.

οι λαοί κι οι υπόλογοι δεν θα ορέγονται το ακούμπημα 

του πόνου σου ούτε θα γυρεύουν να τους το ξεπουλησεις 

για μία στάλα αναμονής που θα ονομάζουνε δική σας

κι ούτε θα χειροκροτούν και θα εκστασιάζονται  (σου στοιχίζει)

με τις τόσο αφελείς μαντεψιές τους πάνω σου.

όλα δικά σου θα είναι δανεικά κι αγύριστα.

θα το ξέρουμε οι δυό μας σίγουρα και μια ντουζίνα ακόμη

κοντινές καρδιές, από την γειτονιά.

θα ρθει καιρός που το ταξίδι θα ναι ολόκληρο

και θα ρθει καιρός όχι επειδή το λέμε

μα επειδή εκείνος μας πήρε να το πει πως θα ρθει εκεί που

τα σκοτάδια πια δεν θα γιορτάζονται με φώτα

από λάμπες όλων των χρωμάτων κι εντάσεων και με γιρλάντες.

θα ξεπερνιούνται ήσυχα όπως οι αχτίδες του ήλιου  που κι εκείνες,

απαλά τις νιώθουμε στο δέρμα χωρίς ρίγος,

χωρίς να μας τρώνε αντοχή και μάλιστα, το αντίθετο.

θα ρθει καιρός να δεις το φεγγάρι να φορτίζει το γερασμένο

πνεύμα σου πριν λύσει της ψυχής τους πρώτους κόμπους

την ανατολή, στα ζωντανά όλα μπροστά. πριν παρθούμε αγκαλιά

και προτού η παρέα διαλυθεί...

και θα ρθει καιρός που πια δεν θα φεύγουμε

όπως τα θυμόμαστε. ούτε νωρίς, ούτε αργά.

μόνο στην ώρα μας θα φεύγουμε χωρίς υπερβολές

κι αναθυμιάσεις με φιλιά και γέλια