ψέμματα...

αυτά που νιώθεις πιο κοντά σου

απ όσο μακριά κι αν βρέθηκες να τα κοιτάς να τρέχουν
μην αμελείς πώς μ ένα φύσημα του ανέμου
πάλι μπροστά σου θα τα βρεις.

θα ακουμπάς απ την αρχή αυτά που βλέπεις πιο όμορφα.

θα θυμηθείς απ την αρχή πως τα πλησίασες με πάθος και έξαψη

κι ύστερα πάλι με αγωνία...ξαναγυρνούσες.

καμιά φορά βαριεστημένα, ακόμα και με οργή 

που τα μυστικά πληθαίνουν και τα κλειδιά 

όλο σπάνε μες τις κλειδαριές.

κι ο χρόνος πάντα χάνεται μα πριν χαθεί για σένα
υπήρξε. 
.

χτίζουμε χτίζουμε τείχη γύρω γύρω

και πάνω απ τα κεφάλια και των δυο μας βρέχει

kiss the sky

I hold my head up just enough to see the sky

and when we go we won't go slow we'll put up such a fight

when they fade into the dust and into ash

all children know this pain will surely pass

strong and wise and you are love

when the tide it come you will float above and

and you will be one day exactly what you are

just keep your head up high kiss your fist and touch the sky

it's not too late to keep the world from dying

it's not too late to spread the love you have

one day when we are ready for crying

one day I know we'll all be there

the sound we hear it is our hearts they are in time

they're poundig clear and swift the beat forever in our minds

it gives us hope it gives the strenghth, you know, to carry on

keep fighting till the end and past the end we will be strong

yes we will

ένα daquiri πεπόνι.

δεν γίνεται να μένω μόνη για να σε περιμένω.

μην τυχόν και με δεις και θιχτείς μμμμ.

γίνεται να μένω μόνη και να σε περιμένω;

τάχα μου κι εσύ μόνος...εσύ μόνος πάντα!

έτσι μου μαθες την μοναξιά και τώρα

την αγαπάω κι εγώ. ψέμματα, ψέμματα

δεν την αγαπώ!

την έχω ερωτευτεί χε. και πάνω που θέλω

πολύ το θέλω να πω, ότι ο έρωτας περνάει

το φεγγάρι πάλι με βρίσκει στην σωστή

τη θέση. για να το κοιτάζω σωστά.

μόνο του με βρίσκει. μόνη κι εγώ...

καταλαβαίνετε. χάδι στο χάδι, φιλί στο φιλί,

δεν γίναμε ιδανικοί. τον έναν όμως ο άλλος

βρίσκαμε, αυτό δεν έχει σημασία;

τί κι αν εσύ λείπεις ή εάν εγώ έχω ερωτευτεί

την μοναξιά...το φεγγάρι όλο για σένα μου λέει κι εγώ

δεν χωράω πουθενά.

αγκαλίτσααΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

ΣΕ ΣΟΚ βρισκεται το σωματάκι μου από την στέρηση αγκαλίτσας 

και σμουτσιζ. άπειρα έπαιρνα κάθε μέρα απ τα παιδάκια μου και τώρα
ούτε για δείγμα ουφ. έχω φουουουουλ δουλειά αλλά με το γλυκό και
την διακοπή ρεύματος ενίσχυσα τις σχέσεις μου με το πάπλωμα και το ταβάνι.

<--------------------- όταν μεγαλώσω θα γίνω ποστ ------------------->

κιτρινισμένη σελίδα, χειρόγραφο, ταξίδι  σ'ένα γλυκό - διάστημα! 

επανάληψη μήτηρ μαθήσεως αλλα εσύ δεν θες 

να μαθαίνεις εσύ θες να παθαίνεις σωστά; 

κάθε στιγμή κάτι ίσως να σε κοιτάξει κάτι άλλο μπορεί να σου μιλήσει,

ένα να σε αγγίξει καταλάθος και κάποιο να σε δαγκώσει να σε δοκιμάσει 

και να του αρέσεις. 

κάπου θα σταθείς, θα νιώσεις ότι δεν έχεις είδωλο πια και θ'αρχίσεις να 

πετάς τριγύρω χαρούμενος, μέχρι να πουντιάσεις ή να πεινάσεις οπότε

και θα σταματήσεις - πολύ πιθανόν - μόνο για λίγο.

αυτό μπορεί να γίνεται κάθε στιγμή, οπότε: τί σου λέω εγώ για μπουγάδα

κάθε σάββατο... ουτοπίες!! 

ο χρόνος μας τελειώνει χεχε!

ξύπνησα με τον πόνο

πού να ξερα ότι δεν είχε έρθει όλος κι όλος 

όσος ήταν να με επισκεφτεί -για σήμερα.

τελικά έχει ήλιο όπως στο πρόγραμμα.

αυτό που δεν ήταν στο πρόγραμμα

ήταν να θέλω να σε ξυπνήσω

κι όσο μου αφήνεις χώρο τόσο ν απλώνομαι 

κι όσο μένεις τόσο να ησυχάζω

μαζί θα τον βρούμε τον φταίχτη  για τούτη την 

χασούρα και την πτώση,

στο υπόσχομαι.

μας αρέσει να σπρώχνουμε τον εαυτό μας 

εκεί που δεν πατάει, είναι γεγονός και οι δυό μας. 

ξέρουμε το πιο πιθανό κάποιο όριό μας μια μέρα

να διπλωθεί στα δυο, να μην αντέξει, κι εμείς μέσα του 

να γίνουμε χαλκομανία καλέ μου. ύστερα

θα πλανιόμαστε σε όρια αλλονών  λες

και θ αφήνουμε μ αυτό τον τρόπο

...το σημάδι μας στον κόσμο. 

κι όταν στενέψουνε οι μέρες κι άλλο 

κι όλοι θα τρέχουνε εμείς πάλι απ τους 

ρυθμούς παραγωγής θ απέχουμε κι όλο 

και σε καμιά γωνιά θα μας πετύχεις να πιούμε

ένα τσιγάρο και να γελάμε μετρώντας 

ασυναγώνιστης υποκρισίας και ανεπάρκειας μούτζες

απ τους θλιμμένους. 

σε λίγο θαρρείς κι ο κόσμος θα χωριστεί σε στρατόπεδα.

τα παιδιά των λουλουδιών, τα παιδιά των αστεριών,

τα παιδιά του θεού και τα παιδιά αγνώστου προελεύσεως 

που θα μας πάρουνε και τα σώβρακα. 

η απορία μου όμως παραμένει. θα διαλέξουμε στρατόπεδα

ή μας διαλέγουνε αυτά; το σίγουρο είναι πως 

το αίμα δεν θα τρέχει στους δρόμους αλλά στον αέρα.

και δεν θα πολεμάμε για κανένα ιδανικό ή πούστη. 

θα πολεμάμε γιατί τίποτα άλλο να κάνεις δεν θα υπάρχει. 

θα πολεμάμε απ την έκπληξη και ασχετοσύνη μας
που ανακαλύψαμε την αγάπη. κλασικά εικονογραφημένα.

βρέχομαι, βρέχεσαι

βρέχονται. όλα είναι βρεγμένα, σαν να θέλει να μοιραστεί

μαζί μου τις κομάρες στα πόδια που αισθάνομαι,

η ψιλικατζού παραπονιέται καθώς μου δίνει τα ρέστα.

και σαν να θέλει να μου αναπτερώσει το ηθικό -ότι και καλά 

δεν είμαι άσχετη- το άγαλμα της θεάς αθηνας με την κουκουβάγια 

εκ δεξιών της

μου τραβάει το βλέμμα -επιτέλους- από εδώ που κάθομαι.

νο ντεης οφ φορ μι σγουίτι. αλ κολ γιου γουεν αη γκετ χομ.

ιφ εντ γουενεβερ...

από την άλλη, κι εδώ δεν μπορείς να πεις, δεν είναι ότι μένω

και στα παγκάκια, στην αθήνα θα τις είχα κόψει.

το νησί...

αυτό είναι άλλο θέμα. το νησί μέσα μου.

πάνω στο νησί όλα όσα είμαι και γύρω γύρω θάλασσα

εσύ που δεν γνώρισα αρκετά, εσύ που δεν θα γνωρίσω ποτέ.

είμαι χαρούμενη βέβαια σήμερα αν και κάπως κουρασμένη,

ο προσανατολισμός μου δείχνει καλύτερος

έχω και πολλή δουλειά - ξεκλέβω όπως όπως το τεμπελάκι:)

Aυτό το τραγούδι μου θυμίζει εμάς, τους άλλους,

τους παράλλους κι όλη την ομορφιά. γι αυτή την εβδομάδα

τουλάχιστον. ένα λινκ για να μην χαθώ, να μην ξεμένω στον δρόμο

και κοιτώ σαν χάνος τα τοπία που δεν αναγνωρίζω.

δεν είναι ανάγκη να τα ξέρω και όλα. ίσα ίσα την αρχή και 

το τέρμα, πώς θα ήθελα να μοιάζει...

σι γιου ονλαην. ιτ σακς, μπατ ιζ ολ αη γκετ.

κι όπως ακριβώς...

ξετυλιγόταν η ζωή μπροστά σου για χρόνια και την διάβασες 

σε δυο βραδιές και τα ερωτηματικά σβηστήκαν

έτσι ξανάγινε κουβάρι μέσα σε πέντε ώρες ύπνο 

χωρίς να μπορείς να κουνήσεις χέρια πόδια

και χωρίς να μπορείς να μιλήσεις. 

το γέλιο χάθηκε φίλε μου. 

ήταν εκεί, στον αέρα ισσορροπούσε στις δίνες...

το γέλιο χάθηκε γιατί είναι ελαφρύ

και όποιος το χρειάζεται το βουτάει πολύ πριν 

τον πάρουνε χαμπάρι. γιατί είναι ελαφρύ το γέλιο

φίλε μου κι επειδή είναι έτσι, η αξία του στην αγορά

έχει πέσει κατακόρυφα. μέχρι που

ντρέπονται και θέλουν να το παίρνουν στα κρυφά. 

υστερά επίσης νιώθουν άσχημα να το βγάζουν βόλτα, 

ακριβώς εξαιτίας της ανάλαφρης φύσης του και το χουν 

κλειδωμένο για τους ίδιους μα και για όλους. 

δεν θέλω να δίνω σημασία και βαρέθηκα να

ανησυχώ αν σε βαραίνω με την ανάγκη μου 

για προσοχή ή αν με εξαντλείς με την απουσία σου 

επίτηδες για να αλλάξω γνώμη 

δεν έχω γνώμη. δεν θέλω να έχω άποψη. 

θέλω να ανοίξουν οι φυλακές και να ελευθερωθούν

τα γέλια μας και να είναι πιο δυνατά 

από τους ήχους και τις μουσικές κι από τα 

ζώα κι από όλα γενικά τα πράγματα....

όμως δεν το βλέπω να γίνεται αυτό 

κι έτσι αποζητώ το γέλιο πάλι σήμερα για λίγο έστω...

όπως και κάθε μέρα μόνο που σήμερα 

χώρος και χρόνος δεν υπάρχει γιατί 

κλαίνε όλα κι έτσι;

εορταστικό/πρώην tsonta plakosane anomaloi

all and all you re just another brick in the wall

στα γενέθλια κάνω ευχές. πέρα από αυτή του ποδιαριού

πριν σβήσει το κεράκι που ναι να μου κάτσει ο γκόμενος

εύχομαι....

εύχομαι να μπορούσα να μιλήσω.

για τα καλά όσο και για τα άσχημα. να μιλάω

παραπάνω. ειδικά για τα όμορφα πολύ

εκνευρίζομαι που δεν μπορώ να μιλάω.

που ξέρω πως αν οι λέξεις ακουστούν απ το στόμα

μου θα εξατμιστούν με την αναπνοή

θα χαθούν οι έννοιες τα χουμε πει αυτά

ποιός τα βαζει με τον admin

τί θες να πω για τον έρωτα; πάει, το χασα. κάπου θα μου πεσε
ΚΑΙ αυτό...

περπατάω αφηρημένη κοιτώ συνήθως τον ουρανό.
τις φατσούλες των φίλων μου ήταν πολλοί, πολύ γλυκειές...

μακάρι να μην το είχα χάσει. 

μακάρι και να το ξαναβρω κι αν όχι 

δεν χάθηκε ο κόσμος μικρές μου νεράιδες

(πιστεύω σίγουρα βγαίνει NC17 το κείμενο

χαλαρά...)

τσόντα γράφει από πάνω τί περίμενες; πίπες. 

πρέπει να βάλω το άνω των δεκαοχτώ; να πάνε να γαμηθούν

πολύς έλεγχος πάντως κι εδώ για να πετάξεις τα σκουπίδια

στην γειτονιά θέλεις κάρτα. έχε χάρη που ναι σαν να 

έχουμε δώσει όλοι οι ελκυστικοί άνθρωποι της υφηλίου
ραντεβού στην ίδια πόλη.χε.χεχεχεχε

για κερασάκι έχω τον συγκατοικό μου που μετατράπηκε 

αστραπίαια κι απροσδόκητα σε ένα μικρό σουπερ μαν 

(ο οποίος μόλις μου ενσωματώνει φωτακι με usb στο λαπτοπ
για να βλέπω στο σκοταδι). δεν περιγράφω άλλο...

αλλά θα ευχηθώ κάτι ακόμη. 

τα μπλουζ του αποχωρισμού

απόψε τόσο μόνος να μαι

κι εσύ να λείπεις μακριά

σαν να ναι τώρα το θυμάμαι

το τελευταίο όταν μου πες

έχε γεια

ήτανε τρεις θυμάμαι απρίλη

κάποια δευτέρα αλλιώτικη

κι ήτανε κάπου προς το δείλι

όταν δακρύσαμε στο τελευταίο

φιλί

μεγάλωσες μες τα σαλόνια κι έμαθες

στο πάρκο μες τα περιστέρια

με τον αλήτη που μπλεξες τί γύρευες

αφρόψαρο στα φουσκονέρια

κάποτε κύλαγε το αίμα

μέσα στις φλέβες μας καυτό

τώρα συμβόλαιο με το ψέμα

έχουμε κάνει εσύ εκεί κι εγώ εδώ

μα αυτή την νύχτα ώρα μία

όπου κι αν είσαι θα σταθείς

το κάλεσμά μου ως σαν μια υποψία

μες το σκοτάδι στα τυφλά

να σε καλεί

κατέβα απ τ αστικό!

υπεραστικό και βάλε... για το περιβάλλον λέω

που με κάνει να αισθάνομαι απολίτιστη. μια βλάχα και μισή.

μου λείπει η απλή, αυθόρμητη, ενστικτώδης καθημερινότητά μου

στο νησί. βέβαια κι εκεί είχε υγρασία...κάθε μου μετακίνηση

και λίγο υγρασία παραπάνω ουτ επιτηδες αγάπη μου 

οπότε πάλι βήχω. έχει λιακάδα σήμερα και δεν το διακινδυνεύω.

κατα τ άλλα πάλι αύριο θα μαθαίνω ποδήλατο εκεί έξω 

αποτελώντας δημόσιο κίνδυνο...γελάς..χα.βράζω ογδονταέξι τσάγια 

το δευτερόλεπτο.

κατουράω τουλάχιστον τα μισά στο τέταρτο και κάνω άσχημες σκέψεις

για τον παρανοικά χαρούμενο συγκάτοικο και κολλητό μου

τί κρίμα! δεν είναι όλα ρόδινα

ούτε για σένα, ούτε τώρα ακόμη κι ας ήταν πριν,

ήταν για λίγο. πέρασε

φτου κι απ την αρχή να πάρεις φόρα κι όσο

ανέβεις από πάνω. κι όσο δεις, όσο ισορροπήσεις

εδώ μπορεί να βοηθήσει και το ποδήλατο χεχε.

χμ.

αυτά κι άλλα πολλά μέχρι που είχε στο αγκίστρι σύννεφα

και στην ολλανδία λιακάδα

μέχρι που μου μιλήσαν όλοι. κι εσύ...

κι άκουσα το ίδιο κομμάτι σε δυο εκτελέσεις 

μία απ το music challenge (ο μι τζι) και μία από το στερεοφωνικό

του σπιτιού που το έπαιξε από cd ο εν λόγω συγκάτοικος
όλα μέσα σε τρείς ώρες...

ταξιδιάρα ψυχή

λονδίνο άμστερνταμ ή βερολίνο

έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας

όσα κι αν έχω δανεικά πια δεν σου δίνω

να κάνεις βόλτες με το μάτιζικ μπας

ταξιδιάρα ψυχή κι αν θέλω δίπλα σου

είναι δύσκολο να μένω

καιρός να δω την δική μου ζωή

σ αυτό το ταξίδι δεν θα σε περιμένω

θα ψωνιστώ και κάποιο βράδυ

ό,τι έχω μέσα μου για σένα θα το σβήσω

είναι μονόδρομος ο δρόμος που χεις πάρει

και δεν σε βλέπω να γυρίζεις πίσω