να βγω στον κόσμο λίγο..

για λίγο να σπάσω την απομόνωση
καλό θα κάνει 

δεν έχει να κάνει απαραίτητα με σένα 

ή με υπαρξιακές δίνες που ζητάνε ουσίες
και υστερικό γέλιο. δημιουργία. 

το σκέφτηκα τυχαία θαρρείς

κι αν δεν το σκεφτόμουν
δεν θα μπορούσα να φάω και θα ψοφούσα.
παραδέχτηκα λοιπόν
πώς τα όνειρα του ύπνου μου 

ελέγχανε τον ξύπνιο
και μ αδυνατίζανε. 

τί να θέλει ο άνθρωπος;
να φτιάξει ένα σπίτι
να έχει ξύλα για φωτιά και για τηλεόραση 

και κήπο. ένα γείτονα να βγάζει τσίπουρο 

να βλέπει την φύση να οργιάζει γύρω του 

παιδιά, ζώα και φυτά κι απλώς να τρέχει 

να μαζεύει ό,τι ξεχνάνε πίσω τους

γιατί έρχεται η στιγμή που δεν είναι πια παιδί

ούτε ζώο, ούτε φυτό και τότε αισθάνεται 

μόνος, χωρίς δρόμο μπροστά πουθενά
ότι δεν ταιριάζει νιώθει άχρηστος 

πόσο άδικο είναι κάτι τέτοιο αλήθεια. 

οι φίλοι μου ξυπνάνε με όση χαρά κρατεί ο καθένας,

αντιμετωπίζουν αγωνίες, όλο αλλάζουν.

θέλουν να μένουνε ίδιοι, θέλουν να γίνουν διαφορετικοί,

το βράδυ κοιμούνται αγκαλιά. 

ξέχνα την αγωνία που δεν είσαι πια παιδί

που δεν είσαι πια λουλούδι ή αητός. 

έρχεται η ώρα που η ομορφιά έρχεται από έξω. 

δεν την κουβαλάς άλλο πια μέσα σου.

αυτό πρέπει να μοιάζει λύτρωση παρά 

καταδίκη. ένα αλάφρωμα... ένα κίνητρο 

να βγεις να ψάξεις. στο τέλος τέλος 

δεν γίνεται να μείνεις και χωρίς ομορφιά. ευγενικά

να το θέσω - θα πεθάνεις :) 

ο έρωτας κοιμήθηκε νωρίς

βρίσκω τα κομμάτια σου

εκείνα τ ακριβά σου

τ αγκάλιασα τα κράτησα

για να θυμάμαι τ ονομά σου

στο δρόμο σέρνοντας σκυφτός

σελίδες τα όνειρά μου

στεφάνια απ τις ελπίδες μου

και το άγχος του έρωτά μου

αυτές τις ώρες που έρχεσαι

ζεστή και βελουδένια

μου είναι δύσκολο να είμαι απλώς

χωρίς εσένα

First Lyrics First Vol.32

but thanks for the lesson cause the life that I choose 

              won't make me feel like living with the Bensonhurst blues

πόσο θα θελα να ήμουν μια εικόνα στην σιωπή 

που γίνεται και την βοηθά

παρά μια φωνή που την καθιστά ύποπτη 

και της κλέβει την αθωότητα.

your grandmother's accent still embarrasses you 

                       
                          you're even ashamed of the friends you once knew

από κάποιους σαν εμάς στοχοποιείται 

και το σκοτάδι

κι ενώ τόσο χρήσιμο μας είναι και τόση 

ανάγκη το έχουμε όταν φεύγεις να μας 

παίρνει αγκαλιά 

οι πολυχρωμίες απ τις εντάσεις, οι ήλιοι και τα δειλινά

το ενοχοποιούν. 

you're part of the chance now baby, you're making the news

                    but I know inside you've got the Bensonhurst blues

αδίκως. 

στο σκοτάδι βάζε ήχους 

στην σιωπή σου χρώματα
και ανακάλυψε πώς κάποιος ακούει 

άλλος βλέπει κι άλλος αισθάνεται 

μόνο από το δέρμα.

and don't, don't try to write me and don't bother to call

                  

                 cause I'll be in conference...Merry Christmas you all

πόσο διασκεδάζω μαζί σου 

όταν βλέπω τις διαφορές να βγάζουν νόημα

και μοναχά αυτές... στην ομοιότητα

η ύπαρξη γίνεται ένα με το κενό 

και χάνεται όπως χαθήκαμε κι εμείς 

σαν θελήσαμε να γίνουμε ίδιοι 

ίδιοι κι ολόιδιοι με ένα κάρο φυλαγμένες

αυταπάτες που μας έχουνε κεράσει.

ειμαι τυχερός

 

 

 

είμαι τυχερός, είμαι τυχερός

είμαι τυχερός, είμαι τυχερός

είμαι τυχερός, είμαι τυχερός

είμαι τυχερός, τυχερός

κι όταν με πληγώνεις

κι όταν με πουλάς

κι όταν με στριμώχνεις

μ' εκβιάζεις, μου κολλάς

νιώθω τυχερός, νιώθω τυχερός

σ' ευχαριστώ

είμαι τυχερός, είμαι τυχερός

είμαι τυχερός, είμαι τυχερός, 

τυχερός

κι όταν δε με θέλεις

κι όταν με πουλάς

κι όταν με στριμώχνεις

με βιάζεις, με χτυπάς

νιώθω τυχερός, νιώθω τυχερός

σ' ευχαριστώ

ζούγκλα εδώ μέσα!

κουνούπια, αράχνες, κουνουποαράχνες,

μύγες, μεγάλες μικρά, φρικιαστικά μεγάλες ξέρεις

ποιες λέω ευτυχώς δεν έχουμε ποντίκια (γεια σου λονδινάρα

με τα ωραία σου) αλλά τα έντομα σήμερα με τέτοιο καιρό κάνουνε

πάρτυ. καλοκαιρι ξανά εντελώς.

και τα βλέπουμε να κοπανιούνται στο τζάμι για να μπουν

πετάχτηκε και η ιδέα χθες για δυο σαλαμάνδρες

και βλέπουμε.

μουσική κρίση '90s γενικώς, τόσο στην αγορά του buiksloterweg

όσο και στην κουζίνα μας που το καλό

το δίκτυο έφυγε για weekend καθιστώντας με προέκταση

του ψυγείου. ο κολλητός τόσο μελετάει για τους

πιθήκους όσο τους μιμείται προσφέροντας το γέλιο

άφθονο κι εγώ σχεδόν στα μισά της εργασίας.

όλα ύπο έλεγχο. εκτός από την μικρή μου αδερφή.

γι αυτήν είναι η ζωή. και για όσους δεν έχουν ιντερνετ.

για μένα όταν δεν ειχα ιντερνετ. δώδεκα χρονών φάση.  

ή πριν ένα μηνα χα. 

έχουν τα όνειρα το δίκιο μου;

κι εκτός απ το δικό μου, μήπως έχουν και το δικό σου;

μήπως τελικά τα όνειρά μου ... έχουν το δίκιο ολονών;

εκείνα το κρατάνε!! κι είναι τώρα εδώ και κάτι μέρες

που τα έχω ερωτευτεί και κοιμάμαι συνέχεια

μόνο για να τα περιμένω. κι εκείνα όπως κάθε φανταστικός

εραστής μια θα ρθούνε και δυο όχι.

ένα όνειρο  θα με γεμίζει φιλιά ένα άλλο δάκρυα

γιατί θυμάσαι, τότε που όλο φιλιά και χάδια και

χαμογελα έβλεπα, τότε δεν ειχα ερωτευτεί τα όνειρα αυτά 

καθ αυτά παρά μόνο την φαντασία την ίδια και θυμάσαι τότε 

που συνέχεια έβλεπα την προδοσία στον ύπνο μου...

τότε ήταν που είχα ερωτευτεί εσένα.

τελευταία όμως σε μισή νύχτα μέσα

πάω σχεδόν παντού και τους βλέπω σχεδόν όλους.

τα όνειρα, την φαντασία κι εσένα.

φαίνεται τα έχω μπλέξει.

κι ο ήλιος τώρα θυμήθηκε να βγει να μου πει

να υποταχτώ στην λάμψη του.

τώρα που θέλω τόσο πολύ να κοιμηθώ

και μόνο να κοιμάμαι.

ψέμματα...

αυτά που νιώθεις πιο κοντά σου

απ όσο μακριά κι αν βρέθηκες να τα κοιτάς να τρέχουν
μην αμελείς πώς μ ένα φύσημα του ανέμου
πάλι μπροστά σου θα τα βρεις.

θα ακουμπάς απ την αρχή αυτά που βλέπεις πιο όμορφα.

θα θυμηθείς απ την αρχή πως τα πλησίασες με πάθος και έξαψη

κι ύστερα πάλι με αγωνία...ξαναγυρνούσες.

καμιά φορά βαριεστημένα, ακόμα και με οργή 

που τα μυστικά πληθαίνουν και τα κλειδιά 

όλο σπάνε μες τις κλειδαριές.

κι ο χρόνος πάντα χάνεται μα πριν χαθεί για σένα
υπήρξε. 
.

χτίζουμε χτίζουμε τείχη γύρω γύρω

και πάνω απ τα κεφάλια και των δυο μας βρέχει

kiss the sky

I hold my head up just enough to see the sky

and when we go we won't go slow we'll put up such a fight

when they fade into the dust and into ash

all children know this pain will surely pass

strong and wise and you are love

when the tide it come you will float above and

and you will be one day exactly what you are

just keep your head up high kiss your fist and touch the sky

it's not too late to keep the world from dying

it's not too late to spread the love you have

one day when we are ready for crying

one day I know we'll all be there

the sound we hear it is our hearts they are in time

they're poundig clear and swift the beat forever in our minds

it gives us hope it gives the strenghth, you know, to carry on

keep fighting till the end and past the end we will be strong

yes we will

ένα daquiri πεπόνι.

δεν γίνεται να μένω μόνη για να σε περιμένω.

μην τυχόν και με δεις και θιχτείς μμμμ.

γίνεται να μένω μόνη και να σε περιμένω;

τάχα μου κι εσύ μόνος...εσύ μόνος πάντα!

έτσι μου μαθες την μοναξιά και τώρα

την αγαπάω κι εγώ. ψέμματα, ψέμματα

δεν την αγαπώ!

την έχω ερωτευτεί χε. και πάνω που θέλω

πολύ το θέλω να πω, ότι ο έρωτας περνάει

το φεγγάρι πάλι με βρίσκει στην σωστή

τη θέση. για να το κοιτάζω σωστά.

μόνο του με βρίσκει. μόνη κι εγώ...

καταλαβαίνετε. χάδι στο χάδι, φιλί στο φιλί,

δεν γίναμε ιδανικοί. τον έναν όμως ο άλλος

βρίσκαμε, αυτό δεν έχει σημασία;

τί κι αν εσύ λείπεις ή εάν εγώ έχω ερωτευτεί

την μοναξιά...το φεγγάρι όλο για σένα μου λέει κι εγώ

δεν χωράω πουθενά.

αγκαλίτσααΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

ΣΕ ΣΟΚ βρισκεται το σωματάκι μου από την στέρηση αγκαλίτσας 

και σμουτσιζ. άπειρα έπαιρνα κάθε μέρα απ τα παιδάκια μου και τώρα
ούτε για δείγμα ουφ. έχω φουουουουλ δουλειά αλλά με το γλυκό και
την διακοπή ρεύματος ενίσχυσα τις σχέσεις μου με το πάπλωμα και το ταβάνι.

<--------------------- όταν μεγαλώσω θα γίνω ποστ ------------------->

κιτρινισμένη σελίδα, χειρόγραφο, ταξίδι  σ'ένα γλυκό - διάστημα! 

επανάληψη μήτηρ μαθήσεως αλλα εσύ δεν θες 

να μαθαίνεις εσύ θες να παθαίνεις σωστά; 

κάθε στιγμή κάτι ίσως να σε κοιτάξει κάτι άλλο μπορεί να σου μιλήσει,

ένα να σε αγγίξει καταλάθος και κάποιο να σε δαγκώσει να σε δοκιμάσει 

και να του αρέσεις. 

κάπου θα σταθείς, θα νιώσεις ότι δεν έχεις είδωλο πια και θ'αρχίσεις να 

πετάς τριγύρω χαρούμενος, μέχρι να πουντιάσεις ή να πεινάσεις οπότε

και θα σταματήσεις - πολύ πιθανόν - μόνο για λίγο.

αυτό μπορεί να γίνεται κάθε στιγμή, οπότε: τί σου λέω εγώ για μπουγάδα

κάθε σάββατο... ουτοπίες!! 

ο χρόνος μας τελειώνει χεχε!

ξύπνησα με τον πόνο

πού να ξερα ότι δεν είχε έρθει όλος κι όλος 

όσος ήταν να με επισκεφτεί -για σήμερα.

τελικά έχει ήλιο όπως στο πρόγραμμα.

αυτό που δεν ήταν στο πρόγραμμα

ήταν να θέλω να σε ξυπνήσω

κι όσο μου αφήνεις χώρο τόσο ν απλώνομαι 

κι όσο μένεις τόσο να ησυχάζω

μαζί θα τον βρούμε τον φταίχτη  για τούτη την 

χασούρα και την πτώση,

στο υπόσχομαι.

μας αρέσει να σπρώχνουμε τον εαυτό μας 

εκεί που δεν πατάει, είναι γεγονός και οι δυό μας. 

ξέρουμε το πιο πιθανό κάποιο όριό μας μια μέρα

να διπλωθεί στα δυο, να μην αντέξει, κι εμείς μέσα του 

να γίνουμε χαλκομανία καλέ μου. ύστερα

θα πλανιόμαστε σε όρια αλλονών  λες

και θ αφήνουμε μ αυτό τον τρόπο

...το σημάδι μας στον κόσμο. 

κι όταν στενέψουνε οι μέρες κι άλλο 

κι όλοι θα τρέχουνε εμείς πάλι απ τους 

ρυθμούς παραγωγής θ απέχουμε κι όλο 

και σε καμιά γωνιά θα μας πετύχεις να πιούμε

ένα τσιγάρο και να γελάμε μετρώντας 

ασυναγώνιστης υποκρισίας και ανεπάρκειας μούτζες

απ τους θλιμμένους. 

σε λίγο θαρρείς κι ο κόσμος θα χωριστεί σε στρατόπεδα.

τα παιδιά των λουλουδιών, τα παιδιά των αστεριών,

τα παιδιά του θεού και τα παιδιά αγνώστου προελεύσεως 

που θα μας πάρουνε και τα σώβρακα. 

η απορία μου όμως παραμένει. θα διαλέξουμε στρατόπεδα

ή μας διαλέγουνε αυτά; το σίγουρο είναι πως 

το αίμα δεν θα τρέχει στους δρόμους αλλά στον αέρα.

και δεν θα πολεμάμε για κανένα ιδανικό ή πούστη. 

θα πολεμάμε γιατί τίποτα άλλο να κάνεις δεν θα υπάρχει. 

θα πολεμάμε απ την έκπληξη και ασχετοσύνη μας
που ανακαλύψαμε την αγάπη. κλασικά εικονογραφημένα.