ασ τα κομματια

κάτω. είναι δικά μου.

όταν σε βλέπω να τα ξεκολλάς, να τα παίρνεις ή να τα δανείζεσαι

και να τα δείχνεις απο δω κι από κει, με καμάρι, με θράσος λέω εγώ

πολλές φορές χωρίς να αναφερθείς καν στο πώς τα βρήκες...

στο ότι χωρίς εμένα δεν θα είχες να πεις απ αυτά ή μαζί τους τίποτα

απολύτως μα τους αφήνεις να πιστεύουν ότι είναι δικά σου.

ότι εγώ σου τα έδειξα; το πού τα κονόμησες; ότι εγώωωωωω!!

τα έφερα, στην τσάντα μου, όταν επέμενες να σε συναντήσω. κι εγώ ήθελα

να ξερα τί σκεφτόμουν τότε, κάποιο πρόβλημα θα είχα, καθημερινό.

αλλά εσένα παιδί μου η απελπισία σου δεν παίζεται,

το ίδιο κι όλη αυτή η προκλητική σου συμπεριφορά.

κάνει κάτι να φουσκώνει μέσα μου και να θέλει να σε πνίξει.

- άδικο μου μαθαν πως λέγεται 

κι ότι μπορώ να σηκώνω χέρι, αν δεν αντέχω άλλο την πίεση,

πάνω σου, με επιχειρήματα.

δεν είναι θέμα εάν ζητάς συγχώρεση, ή το αν αισθάνεσαι μετανιωμένος.

το θέμα είναι η αλλοίωση του προσώπου μου στον κόσμο.

το θέμα είναι η αλλοίωση του προσώπου μου στον κόσμο

εξαιτίας σου. γιατί άσε τα μεταξύ μας, αυτά τα διέλυσες πρώτο χέρι 

πώς είναι δυνατόν να μου κάνεις κάτι τέτοιο;

είσαι ηλίθιος. αν είχαμε την ανεση, θα σε λιθοβολούσα.

σε εμπιστεύτηκα.

στα εμπιστεύτηκα να ρίξεις βλέμμα πάνω τους.

μοιράστηκα μαζί σου μυστικά και τους πιο

βαθείς ψιθύρους. ήταν ΔΙΚΑ ΜΟΥ.

με ποιό δικαίωμα θέλω να ξέρω.

με ποιό δικαίωμα στέκεσαι δίπλα τους μπροστά στην ανατολή.

με ποιό δικαίωμα μοιράζεσαι μαζί τους τον ήλιο του φεγγαριού;

με πρόδοσες. εσύ, που έλεγες πως ΜΕ ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ. 

αλλά εσύ απλά ευχόσουν να ήσουν σαν εμένα. 

αντάλλαζες την άχρωμη μικρή κουφάλα σου για την αστραφτερή 

μου βόλτα ανά πάσα στιγμή. όπως και τόσοι άλλοι,

είναι λογικό.

εξάλλου αποκλείεται

να έγινες κλέφτης εν αγνοία σου  ή να είσαι ανώτερος,

μην με κοιτάς σαν κουτάβι στο κρύο

ούτε όμως και σημαία μην μου κουνάς ανεξαρτησίας

γιατί πάλι τα λαμπάκια μου ανάβουνε, δικά μου κι αυτά -

κι ο πόλεμος δεν γλιτώνεται.

είσαι κάλπικος ρε και μία βιτρίνα. ένα μωσαικό  από

κλεμμένα όνειρα, ιδέες, χνώτα αλλονών. σε λυπάμαι.

μέχρι τώρα δεν με πείραζε γιατί τουλάχιστον δεν ήτανε

τα δικά μου !!! τα χνώτα που αντέγραφες.  

τί σκεφτόμουνα κι εγώ όταν σε συναντούσα ήθελα να ξέρα, 

θα χα ξεμείνει από φωτιά φαίνεται.

μ αυτά και μ αυτά τα δικά σου, που δεν περίμενα, 

βγήκα εκτός εαυτού και θα κάτσω οκλαδόν με την μούρη

κόκκινη, να σε βρίζω και να χτυπάω γροθιές για την πάρτη μου,

στους τοίχους,

μέχρι να δω πως το κακό μας δεν ξε-γίνεται και να κλάψω ακόμα πιο δυνατά

κι ίσως εκεί, καλέσω κι ενισχύσεις

*φερ τε ένα δικαστή να σε βάλει φυλακή

μα δεν έχω χρόνο να ριχτώ στην μάχη,

φως μου, για την ιδιοκτησία.

δεν έχω κομμάτια πάνω μου, μέσα μου, γύρω, πουθενά

είναι πραγματικά γελοίο όλο αυτό.

είμαι ολόκληρος.

ποιός μου μιλούσε ίσα με δω, ξέχασα.

σαν ένας μακρινός συγγενής της φθοράς ακουγόταν

αλλά πια πολύ μακρινός. στης δύσης του τα τελευταία χρώματα

και τώρα ξέρω.

κανένα χρώμα δεν φέρει πάνω του το αίσθημα από πριν.

η ευθύνη γι αυτό είναι δική μας. κι εμένα δεν με νοιάζει, για τα χρώματα,

αν θα ναι ανοιχτά ή σκούρα, σπάνια αν θα είναι ή κοινότυπα.

μόνο πλάι σου να τα κοιτώ και να τα πιάνω με τα χέρια και να στα δίνω

με λέξεις κ εσύ πάλι πίσω με αριθμούς ή με ήχους και με σφιχταγκαλιάσματα

και με πρωινά και νύχτες. 

ναι, μόνο αυτό μου χρειάζεται. τίποτα δικό μου. είχα αρκετά εξάλλου, 

χιλιάδες κομμάτια στους δρόμους θα τα βρεις, 

να με θυμίζουν.