είμαστε δυο, είμαστε τρεις

και που σαι ακόμα...

θα γίνουμε χίλιοι δεκατρείς 

δεκατρείς χιλιάδες

ένα εκατομμύριο τριακόσιοι 

τρία δισεκατομμύρια  νεκροί 

απ την εποχή μου θα μαστε. 

τί ιδρώνουμε ψάχνοντας τους λόγους;

αφού κάνουμε ό,τι δεν τα βλέπουμε

κάθε μέρα που βάζουμε κραγιόν.

τί σκούζουμε κατηγορώντας τον φταίχτη; 

αφού κάθε νύχτα ξαπλώνουμε όπου βρούμε

εναποθέτοντας δε την ευθύνη, σ ό,τι έρθει να κοιμηθεί πλάι μας.

ύστερα, ονειρευόμαστε ήσυχοι εμείς, το δίκιο και τ άδικο

σαν να θαρρούμε θεοί πως είμαστε.

το αν θα έρθουν καλύτερες μέρες

αγάπη μου, 

είναι μία άλλη ιστορία. 

αυτή που σε πονάει να την κάνεις δική σου.

αυτή που φοβάσαι γιατί όποτε την απολαμβάνεις

νιώθεις ενοχές ότι από κάπου έκλεψες και σκύβεις το κεφάλι

κι όποτε σε ταλαιπωρεί πως κάποιοι σου την κλέψαν

λες και τραβάς όπλο. 

εγώ είμαι εδώ όμως και σου λέω 

δεν με νοιάζει οι μέρες που θα ρθουνε 

τί θα φέρουν. το λεω αυτό γιατί αν πω πως 

τους έχω εμπιστοσύνη θα πειραχτείς.

ξέρω ότι θα ναι καλύτερες από αυτές που πέρασαν

γιατί το φως της ομορφιάς σου κάνει τον κόσμο

να γυρνά πιο γρήγορα κι εγώ γουστάρω την ζαλάδα 

είναι γλυκειά, δεν μ ενοχλεί. 

την προτιμώ απ την ασχήμια που ξερα όσες φορές
κι όσο για τις φωτιές, αν είναι να καούμε μαζί
βάζω και την βενζίνη.

του Στάθη είναι. Τον Αγαπώ.