θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου
που ναι σαν να συνέβη χθες
κορίτσι δυνατό κοιτάζει αγόρι τρελό
μα ντρέπεται να του μιλάει στα μάτια
η αδυναμία της τότε κι εκεί γεννήθηκε
στο εξής να αγαπάει με φόβο.
κορίτσι σπρώχνει αγόρι να χαθεί στο χρόνο.
άντρας σοβαρός πεθύμησε γυναίκα τρελή
όμως σημάδια μην αφήσει κι αποκτήσει έτρεμε.
της έκλεισε το στόμα, την καταράστηκε
να συναντάει τον φθόνο
όποτε κάνει να της ρθει το λογικό
να ξεπετάγονται απ τις σκέψεις της
άναρθρες κραυγές και μόνο.
συγχωρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου
μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής
ξανά. χωρίς μετάνοιες. πάλι.
μ ενθουσιασμό, πάθος κι ενοχή ως το τέρμα.
βλέφαρο δεν έκλεισε και
τα πόδια δεν σταμάτησαν να τρέμουν
η καρδιά κοιτούσε μα δεν έβλεπε
πόσοι ακούν και τί υποπτεύονται
μα πότε ένοιαξε για να ακουστεί και τώρα
στο φεύγα πάλι μείνανε γλυκειές φωνές
και δώρα.
κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματα
κι αυτή την όμορφη δροσιά της σιωπής
που εγώ στερήθηκα μα εσύ τα είχες όλα.
ή μάλλον έτσι θα πρεπε να νιώθεις
και φαίνεσαι, είσαι κοντά.
αφού μπορείς και τώρα τα μοιράζεσαι
με όλους πέρα απ τον εαυτό σου;
και σε κοιτώ. στεναχωριέμαι λίγο γιατί ειμαι ίδια
και δεν στο κρύβω στην τελευταία κραυγή
σου νοιάστηκα, μα έχω
τα δικά μου τα καλούδια να μοιράσω,
ουρά στην πόρτα μου μαζεύτηκε ο εαυτός μου
χρόνια μ αναζητά
κι έτσι συνεχίζω.
μ έφεραν πίσω δυνατές φωνές
και κάποιες τύψεις που μου είπαν πως εδώ κοντά
έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές
και αισθήσεις. και λαχτάρα. και αγωνίες και όνειρα που με διάλεξαν
για ανάμνηση καθώς βυθίζονταν στο χάος του πολέμου
κι ήθελαν να αφήσουν πίσω μικρούτσικους σταυρούς για μνήματα.
υποστηρίζω την επιλογή που μοιάζει να έχει κόρες άπειρες
για όποιον αγγίζει για ό,τι σηκώνεται και περπατά.
μα κρέμονται όλες απ το εγώ του κι αν στάξουν πίκρα ή χαρά
εκείνος πάντα θα ναι υπεύθυνος όσο κι αν θέλει να ξεχνά.
κάτω απ το φως το μέτωπο έχεις ιδρωμένο
μα αν το προσέχεις καθαρό δεν θα ντραπείς
βλέπεις την ψυχούλα σου πάνω του, μυρίζεις της άνοιξης
όλα τα λουλούδια
πιάνεις καπνούς απ του χειμώνα τα χιόνια που λιώνουν
μπροστά σου και είναι πολύχρωμοι
σαν τα φιλιά του. σε σηκώνει σε ρίχνει εκει που πρέπει
να σαι, πάντα. σε πιστεύει. ξέρει ότι λες την αλήθεια.
κάθε φορά φέρνει το δίκαιο, παρουσιάζει ανοχή στο κλάμα
αντοχή στην αδράνεια.
ξαδέρφι του είναι ο θάνατος και ό,τι ζει αλλού,
μόνο του όπλο η ελευθερία κι οι ανέμοι που φυσούν
όπου τους έρθει. αναμονή σου λέει, βυθίσου
μα αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ όνομά σου...
...θα πω ο παράξενος πως χάθηκε κι έφυγε οριστικά
με όλα μου τα πράγματα σ ένα μικροσκοπικό λαθάκι
κίτρινο, από τα αγαπημένα και ξεχρεωμένα.
τα περήφανα ίσως; τα φόρτωσα μια πάντως
και δεν τα ξεφορτώνω πια.
παντρεύτηκα τον δρόμο που έχεις μάνα
κι όταν πηγαίνεις να την δεις με συναντάς.
No comments:
Post a Comment