το βούλωσα.

επιτέλους, καιρός μου ήτανε. είχαμε πήξει στην μαλακία.

πήγα και στον γαμοψυχόμπατσο όχι για μένα, για την φουκαριάρα

την μάνα μου... εντάξει λέει το χω. πφφ να στε καλά! μπλιαξ.

το διάλειμα μπαροκατάσταση, αλκοόλ και παραληρήμα

ανάμεσα στις αντιβιώσεις, λεγόταν τρίτη και μου επέτρεψε

και το είδα πάλι να ζωντανεύει. κάμερα, φώτα...

είμαστε όοοολοι εδώ. αόρατοι και ορατοί. 

τελευταία μου είχες λείψει. όλο ερχόσουν στο μυαλό μου

κι έλεγα αν ήσουν εδώ θα ταν όλα πιο εύκολα, έλεγα

αν ήσουν ακόμη εδώ θα ήταν όλα πιο χαρούμενα,

αν υπήρχες ακόμη θα είχα ανάγκη από ένα πραγματικό φίλο

λιγότερο. και τί σπάνιοι που είναι τα χρόνια όλο και

το ξεκαθαρίζουν. καθαρίζουν τις πληγές να τις δω επιτέλους.

όμως την τρίτη ήταν όλα οκ. έστειλες αντιπρόσωπο.

το ήξερα.. στάθηκα απέναντι και περίμενα.

είδα την έκπληξή του μπροστά στο αναμενόμενο

και την πίκρα του να ξεπλένεται απ τις αγκαλιές μου.

ό,τι μπορούμε κάνουμε...

ήταν εκεί και η δική μου χαρά. μου χτύπησε την πόρτα

η ταπεινότητα της ευθύνης ακόμη μία - κι ας με ανακούφισε

δυο φορές μαζεμένες,

όχι μόνο μία. άκου και την επόμενη.

περπατούσα όλη νύχτα κι είχα συνοδηγό που ήξερε τους

δρόμους, τα μαγαζιά, τους ανθρώπους, τις χημικές

συστάσεις των πραγμάτων και τον αλτρουισμό

στην πίτσα.  δεν φοβόμουν παρά μόνο αν ξημέρωνε,

και με άφηνε ο δρόμος σπίτι, ίσως χανόμουν μέσα στο κεφάλι μου

σκέφτηκα - αλλά απλώς απέφυγα το σπίτι.

πάλι ο έρωτας;

έτσι είναι. αφήνεις τον έναν, σε πιάνει ο άλλος.

τρελαίνεσαι για τον έναν, σε θυμάται ο άλλος.

θέλεις ειρήνη, ετοιμάζεται για πόλεμο,

θέλεις μάχη, αποχωρεί απ το πεδίο και απαξιώνει.

περιμένεις το αποτέλεσμα; μα είναι το ίδιο.

κάθε φορά.

ώσπου να φτάσω εδώ, στο ψύχραιμο χαμόγελο

ειλικρινούς ευτυχίας μπροστά σου, με δείρανε

εκατό νοματαίοι - όλοι, διαφορετικές πλευρές του

εαυτού μου. τελικά αποδέχτηκα πως σ αγαπώ,

πως δεν μου ανήκει ούτε ένα ψίθυρός σου

απ όσους φτάνουν στο αυτί μου κι ας έχουν

και τ όνομα μου επάνω και πως δεν έπεσα έξω

- ούτε με σένα.

η μόνη αλήθεια είναι η ομορφιά λέει. 

ακολούθησε ό,τι σε σένα μοιάζει όμορφο

και δεν θα προδοθείς. σαν μια αλυσίδα

φτιαγμένη ειδικά για το γούστο σου θα ξετυλιχτούν

οι ομορφιές δίπλα και μέσα σου. οι αλήθειες σου.

θα χαμογελάσεις.

και τα λάθη σπιτάκια πάνω στην θάλασσα.

καλύβες ν αράξεις ν ακούς το κύμα την νύχτα

μ ένα κερί και μια ζωή σαν όνειρο, με γεύση αλμύρα.

αφήνουμε τον εαυτό μας γιατί δεν τον χρειαζόμαστε

όλο δικό μας, έχουμε περίσσευμα.

στα σημεία που ακουμπάει με λαχτάρα μόνο βρισκόμαστε στ αλήθεια,

όσες αυγές κι αν περνούν απ τις βιτρίνες των ματιών μας

είτε το θέλαμε, είτε το θέλουμε, είτε όχι.
μόνο εκεί βρίσκει αιτίες η μνήμη να ξυπνάει και τα χέρια να γράφουνε
να πλέκουν, να σε χαιδεύουνε

να κοιμηθείς. όχι κάθε μέρα... όποτε όποτε... δεν ξέρω κάθε πότε

ακόμη το ψάχνουμε.