στερήσεις φύγαμε.

θα συμβούλευα να μην διαβάσεις αλλά μπορεί να έχει αντίθετο αποτέλεσμα, 

όπως γίνεται με τις απαγορεύσεις. όταν διανύει κάποιος 

περίοδο αποτοξίνωσης  καλό θα ήταν να μην στέκεσαι και πολύ

κοντά... μην σε πάρουν οι τοξίνες στην μούρη.

έχω κάνει εφτά τιμημένες απόπειρες διακοπής του καπνίσματος 

ενώ καπνίζω μια δεκαετία -τιμημένη δεν την λες- κι έπρεπε 

η υγρασία του θερμαικού να μπαίνει στο δωματιό μου 

και να με κάνει να βήχω πάνω από μήνα για ν αποφασίσω 

πως ήρθε η στιγμή για ένα ακόμη cold turkey ?

έτσι φαίνεται. 

δεν είμαι πρωτάρα. 

ξέρω ότι σε λιγότερο από: 

4 ώρες θα βρίσω κάποιον χωρίς να φταίει περνώντας και στον επόμενο

7 ώρες θα έχω αδειάσει το ψυγείο και θα παραγγέλνω γύρους 

14 ώρες θα ιδρώνω στον ύπνο μου -στην καλύτερη- 

24 ώρες δεν θα μπορώ να μείνω σπίτι αλλά δεν θα μπορώ να πάω

και πουθενά γιατί όλοι πάντα και παντού καπνίζουν

κι εγώ θα κάνω yoga στο utube.

30 ώρες κλαίω, τραβάω τα βυζιά μου, χτυπάω τον κώλο μου κάτω 

μέχρι νεωτέρας, δηλαδή μέχρι να περάσει το εφιαλτικό πρώτο τριήμερο.

καλα εμένα τώρα δεν με νοιάζει να το πάω και πολύ μακριά.

να σταματήσω να βήχω και να ανακτήσω την γεύση μου θέλω.

τί εφιάλτης.. να ζηλεύω τα μπιφτεκάκια με πουρέ που η αδερφή 

μου τρώει στης μάνας και μου τα περιγράφει στο msn και δύο μέρες μετά

με καλούνε σε σπίτι φίλη, μου τα φτιάχνει με υλικά από 

το χωριό της παρακαλώ κι εγώ τα τρώω και δεν χαίρομαι στάλα!

η υγεία πάνω απ όλα.

ο σημερινός βέβαια άλλος εφιάλτης. 

αρχικά είδα ένα γλυκούλι μικρούλι ομορφούλι απαλούλι καφετίζον

κουταβάκι το οποίο ήρθε λέει στην αγκαλιά μου (επιτέλους κάτι ήρθε)

και του έδωσα αυτή την ξηρά τροφή που συνηθίζουν και οι έχοντες 

και φροντίζοντες ζωντανά, μέσα από ένα κεσεδάκι. 

στην συνέχεια το κουτάβι πήρε δρόμο φυσικά και στην θέση του 

έσκασαν ένας τύπος μία τύπισσα, ένας άλλος τύπος και γενικότερα

έπαιζε κόσμος που όμως δεν έκανε άλλη δουλειά από το να μου την 

πέφτει. (εγώ αδιάφορη, πήρα κανα δυο τηλ.)

ξυπνάω βέβαιη ότι η μοναξιά και η αγαμία έχουν βάλει το χεράκι 

τους στα όσα διαδραματίστηκαν στο από μέσα των βλεφάρων μου

αλλα παρ όλ αυτα αποφασίζω (ΓΙΑΤΙ ΠΕΣ ΜΟΥ!)

και ανοίγω τον ονειροκρίτη η ΗΛΙΘΙΑ να μου κάνει παρέα στον καφέ 

(βάλε μια μουσική, πάρε την δέσποινα ένα τηλ, δες το Kymatica ΠΑΛΙ, 

πάνε να πληρώσεις τις κλήσεις, ξεκόλλα απ την 150 του ζαρατούστρα, 

γρατζούνα την γαμοκιθάρα σου τελοσπάντων είχα επιλογές...)

όσον αφορά το όνειρο με το κουτάβι εντάξει φτηνά την γλιτώσα.

μπορεί λέει απλώς, να βρεθώ εν μέσω κάποιου διλήμματος.

δεν πειράζει, θα πιεστώ, θα τα μετρήσω, θα αποφασίσω. κλάιν.

σίγουρη πως η ψυχοσύνθεση του ονείρου κάποιου που βλέπει 

ότι τον φλερτάρουν ακολουθείται από θετική επεξήγηση 

συνέχισα -η ΠΑΝηλίθια- να διαβάζω...

Φλερτ.

"κακή, πολύ κακή θα είναι η μοίρα της γυναίκας που θα ονειρευτεί πως τη φλερτάρουν. συχνά θα νομίσει πως θα της κάνει πρόταση ο φίλος της, αλλά συχνά θ' απογοητευθεί. οι απογοητεύσεις θ' ακολουθούν τις απατηλές ελπίδες και τις φευγαλέες απολαύσεις."

τις κόβεις ή τις φυλάς για αύριο; καπνίζεις ή δεν καπνίζεις 

(εντάξει το κόβω). κόβεις το μαλλί τρία δάχτυλα και μετακομίζεις 

στον αμμόλοφο από τώρα και για πάντα χωρίς δεύτερη σκέψη; 

γίνεσαι burlesque dancer στο Αμστερνταμ (αυτό που ήθελες από οχτώ ετών) 

ή νταλικέρης που διασχίζει την κεντρική ευρώπη (το δεύτερο 

επάγγελμα που ονειρεύτηκες, γυμνάσιο αυτό) ή ΜΉΠΩΣ 

απλώς σταματάς να ελπίζεις απατηλά και να απολαμβάνεις φευγαλέα; 

σαν πρόταση και μόνο έτσι που το βλέπω γραμμένο μου φαίνεται άτοπο.

αλλά σκέφτομαι και όχι. ίσως να χει δίκιο το γελοίο κατασκεύασμα. 

συχνά νομίζω ότι θα μου κάνει πρόταση.

πάνω κάτω βασικά, όποτε τον συναντάω, περιμένω εναγωνίως 

να μου κάνει! προσμένω με λαχτάρα (lol), μία πρότασή του που 

να έχει σύνταξη βρε αδερφέ. να μου βγάζει νόημα κι εμένα. 

να μου την πετάξει και να πω: ΑΗ ΝΤΟΥ. αλλά πού. 

το μόνο που μου πετάει κάθε φορά είναι το σουτιέν.

κι αν κάνει να μην το πετάξει εκείνος και τον δω έτσι πιο χαλαρό, 

πέφτω σαν την υπνωτισμένη χωρίς να ξέρω το γιατί

και το πετάω μόνη μου και μετά αναρρωτιέμαι γιατί μου βγαίνει τ όνομα.

ύστερα βέβαια πάλι περιμένω εκεί, την πρόταση.

να μου εκθέσει βρε παιδί μου την δική του οπτική στα πράγματα. 

προσοχή τώρα: όχι πως εγώ έχω δική μου οπτική να καταθέσω.

μέχρι πρόσφατα έβγαζα σχεδόν αποκλειστικά και μόνο ήχους,  

άναρθρες κραυγές, οι οποίες τίποτα βέβαια από πίσω δεν έκρυβαν
ούτε από μπροστά είχαν κάτι αξιόλογο να επιδείξουν.
κανένα νόημα στην πορεία τους προς τα έξω απ το κεφάλι μου
δεν είχαν αναπτύξει ώστε να το χάσανε μέχρι να βγουν στο φως
και γενικότερα η μόνιμη trance που αντιμετωπίζω κάθε φορά είναι
του στυλ 'νιώθω σαν να μου χουν καρφώσει σύριγγα με dmt στο μάτι
και να βλέπω εσένα πλανήτη κι εμένα δορυφόρο σου από σήμερα
και για όλο το άχρονο της ύπαρξης' σίγουρα προκαλεί και στις δύο πλευρές
αισθήματα φόβου, πανικού, ανησυχίας, παράνοιας, υπέρτατης καύλας
και εν συνεχεία τάσεις φυγής. 

παρ ολ αυτά συνεχίζω να περιμένω κάθε ώρα και στιγμή, 

την προτασή του (κυρίως γιατί εμένα δεν με βλέπω σύντομα 

να βγάζω άκρη) και επιπλέον γιατί όλα τα παραπάνω τα θεωρώ 

ανθρώπινα, μέσα στην ζωή και δεν τα κατακρίνω. 

το να τα καταπιέσω δε ή να κάνω ότι τα αποφεύγω ή δεν υπάρχουν, 

επειδή ξεβολεύομαι, ούτε λόγος.

όχι πως αν μου την εκθέσει βέβαια την ρημάδα την πρόταση

είναι σίγουρο πως θα δώσω σημασία...

αφού κανείς δεν ξέρει τί του γίνεται. as far as we know 

πιθανόν έχει ήδη προσπαθήσει να επικοινωνήσει αυτό που θέλει 

κι εγώ δεν υποστήριζα την γραμματοσειρά του. ή ήμουν εκτός σύνδεσης,

κόλλησε, έκανα ριστάρτ κι έχασα το παράθυρο πριν τα διαβάσω.

ένα όμως ξέρω σίγουρα:

εκείνος για μένα έχει δίκιο, εγώ για εκείνον έχω επίσης δίκιο

και οι δυο μαζί για τους εαυτούς μας και την περίπτωση

έχουμε άδικο. γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. ζώο κοινωνικό, 

έχει ανάγκη από συνεργασία. ΤΟ ΜΑΖΙ.

και γιατί έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. καταλυτικές για την 

ευημερία μας αλλά πολύπλοκες τρεις φορές παραπάνω απ όσο 

ο καθένας μόνος του. ούτε δημιουργούνται ούτε διαλύονται 

με μια απόφαση, με μία συζήτηση ή με μία μετακόμιση.

διαφορετικά θα ήτανε ξεκάθαρες, προμελετημένες, χωρίς εκπλήξεις

και χωρίς ανατροπές, χωρίς δημιουργία, χωρίς υπέρβαση. 

μία σκέτη βαρεμάρα δηλαδή που καμία επαφή με την πραγματική ζωή

δεν παρουσιάζει και που δεν με αφορά μανίτσα μου εμένα κάτι τέτοιο

...όχι. σταυρώστε με.

κι έχω αποδείξεις. λίγο πριν τελειώσω το ποστ μου στειλε 

η φιλεναδίτσα μου το παρακάτω και πάρε στίχο χεχεχε 

τρομερό έτσι; αγαπώ <3

μ' αρέσει. μ' αρέσει πολύ.