μυστικό.

είναι δικό σου το ένα - που μου δωσες.

θα το κρατήσω ασφαλές, μην ανησυχείς. 

ούτως ή άλλως σαν ψέμματα μου φαίνεται! 

κι ύστερα σου λέει πως ο χρόνος πάει...
που;

ο χρόνος γίνεται ό,τι θες. 

ενώνει, χωρίζει και μεταλλάσσει,

τα σχέδια και τα χρώματα γύρω,

όσο κάνεις πως ξεχνάς κι ενώ 

είναι δεδομένος.

ρ πούστη μου πάχυνα. 

δεν λέω, καλή είμαι κι έτσι,

έβαλα βυζί. μυαλό πότε θα βάλω.

αυτό κυνηγώ με αγωνία να μπει

στο χάος της καρδιάς μου 

που επίσης πάχυνε κι επίσης χτυπά

με αγωνία. 

σ άλλο τόνο απ το μυαλό, 

με άλλο μπιτ. 

μέρα παρα μέρα ξυπνάω ...

"ε μα δεν είναι δυνατον!"

μέχρι το μεσημέρι/απόγευμα της επομένης 

το χω σχεδόν χωνέψει τον αδύνατον
αφού οι μνήμες καθαρά δείχνουν,
το έχω φάει στην μάπα,

κι όταν πατήσω την κουζίνα του γιώργη 

ακούγοντας μόνο σιωπή και ζέστη 

το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο θα πρέπει 

να μου φανεί! 

τα μυστικά μας,

άλλα εσύ άλλα εγώ, 

πετάχτηκαν από τον ίδιο σπόρο.

το διαζύγιο αν ήτανε να βγει 

κι αυτό σε μία λουμπα χρόνου 

στην καλύτερη θα βρεθεί να ξαποσταίνει

ενώ εμείς τριγύρω ανασαίνουμε

όπως οι ηθοποιοί,

σαν να μην τρέχει τίποτα.

κι όμως 

τα βλέπω τα σημάδια απ τ αλάτι 

που τρεξε στο μαγουλό σου. 

να χαμογελάσεις

εξαιτίας μου. αυτό ζητώ,
γιατί

ούτε το θελα να σε βλέπω έτσι, 

ούτε είχα σκοπό.

πάααααλι james? 

ουτ εγώ δεν μ αντέχω πια.
αλλά πρέπει να με πιστέψεις

ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΩ ΕΠΙΤΗΔΕΣ!!!
ούτε τους ήξερα αυτούς...