όμως να που όλο αυτό που αισθάνομαι έχει μορφή ονείρου
ονείρου. ή
εφιάλτη; γιατί να πω αφού όλα είναι όπως τα πάρει κανείς
και τα παίρνει όπως του έρχονται
κι όπως του ξανάρχονται.
για όσο αντέχει
να βλέπει
τις αχτίδες των άλλων να γίνονται
ολόκληρός του ο ήλιος - καποιοι τότε αισθάνονται πολύ μικροί
κι ανάξιοι να υπάρξουν. εγώ όχι.
δες με, δες με μίσησέ με
δεν με νοιάζει πια λάθος και σωστό
με ρωτάς γιατί. σου λέω.
γύρισε στην ιστορία και
δες τον φόβο να συναντιέται με την αγάπη ξανά και ξανά
παρακολούθα τον πως την πετάει στην πυρά
προκειμένου να την πιάσει
κι ύστερα μελετάει την στάχτη της
και γεμίζει άχρηστες εκκλησίες
που ξυπνάνε τον θυμό της άγνοιάς του
και συμβολίζουνε την ψεύτικη μετάνοια
αιωνίως πια,
όλο τον κόσμο
και συμβολίζουνε την ψεύτικη μετάνοια
αιωνίως πια,
όλο τον κόσμο
σου λέω φύγε πριν να μας δούνε μαζί
εγώ κι εσύ - τα σώματα και το πρωινό αεράκι
σε τελική ανάλυση μία άμορφη μάζα
που την πιέζει ο χωροχρόνος και καμπυλώνει.
το ανάμεσα στα δέρματα δεν εκλείπει ποτέ ούτε εξαυλώνεται
κι έτσι η ατέλεια της αφής μας
θυμίζει οι αισθήσεις όνειρα πως είναι κι αυτές
προσωπικά του καθενός
μου αφήνει μια γεύση καραμέλα βουτύρου
μα οι σκέψεις; οι ιδέες;
που δεν έχουνε ανάγκη να παρασιτούν για να κάνουνε
οικογένεια στο κεφάλι μας
και που δεν πληρώνουνε διόδια σε κανέναν μπάσταρδο;
μέχρι τώρα τις τρέχαμε στα δικαστήρια με την κατηγορία
του ανεπαρκούς
του ανεπαρκούς
γιατί το σώμα τους να στέκεται και να πολεμά
τις καραμπίνες τους να δούμε ακόμη αδυνατούμε.
η ικανότητα αυτή στο κύτταρο βλέπεις, μόλις που ξεπετιέται.
ίσα που νιώθουμε την ρίζα της που και που
κι ούτε με τί ποτίζεται, ούτε πόσο ψηλώνει.
η αγάπη είναι παντοντινή
κάθε φτωχός ας νιώσει βασιλιάς για μια μέρα
κάθε πλούσιος ας ερωτευτεί την φτώχεια.
extra substances consumed: dogmother feat bilbas - φύγε
No comments:
Post a Comment