First Lyrics First -- Vol.14

κι εγώ θυμάμαι παντού να σε ψάχνω ξωτικό 

                                          να δω αλήθεια αν είσαι, όπως μου λέγανε κακό

αγαπημένε ξύπνησα με το κεφάλι στα πόδια και το μαμούνι μάντεψε

ακριβώς απέναντι... 

παίρνω κουράγιο και μπορώ και μετανιώνω

                          για όλα εκείνα που χα πει, στα βαριά δήθεν τραγούδια

και για το κάπνισμα. 

και την αρρώστεια. κι ένα ένα τα δάκρυα. και το παιδί μέσα μου που μεγάλωσε 

για να σ αγαπήσει. και τον ενήλικα που μένει ανώριμος για να σε συναντάει
και που δεν παίρνει ευθύνη. 

για όλα τα πράγματα στην ντουλάπα μου
και για το αλκοόλ. 

για τα νυχτοπερπατήματα που από πριν ήξερα
καθόλου δεν βοηθούσαν. 

μέσα μου κρατούσα 

                                                       ένα θαμμένο χρόνια μυστικό

κι όσο το ξέθαβε ο ήλιος σαν να χανε το χρώμα του 

κι όταν έφτασες το βλέμμα σου να ρίξεις έπρεπε να μαντέψεις τα μισά 

και να μ εμπιστευτείς
όταν σου είπα εδώ ήταν το μπλε βαθύ και το κόκκινο πορφύρα..

τόση ενοχή που οι λέξεις βγαίνουνε και κυλούν στους τοίχους 

κάποτε στις νότες έκαναν παρέα και τρέχανε 

τώρα σαν κάτι από έξω να τις σέρνει και με το κεφάλι κάτω
να προσεύχονται. 

τόση ντροπή για έγκλημα απ αλλουνού το χέρι δεν έχεις συναντήσει 

ούτε και τόση μεταμέλεια

ακόμη κι ο διάολος για δικηγόρο έχει δικαίωμα 

και ποιοί είναι αυτοί που μου κουνάνε το κεφάλι και με δείχνουν.
άντε στις αυλές και τα παιδιά σας κύριοι. άντε στο σπιτάκι σας το ζεστό. 

δεν είναι αυτά για σας θεάματα

δεν θα τ αντέχατε ούτε αν ο κόσμος όλος από αυτό κρεμότανε.

όποιος ψάχνει να σε βρει και δεν ξέρει γιατί 

                                           τα σημάδια που αφήνεις δεν θα δει, θα χαθεί                                                            

στην κορυφή της πυραμίδας μου το φίδι σου 

στον πάτο λάφυρα, μάγισσες, ήλιοι κι ένα πλοίο

στο ενδιάμεσο σκαθάρια, αιχμάλωτοι και μια κουπίτσα όλο μέλι.

να δω που πάμε, να το βρω, να το προλάβω, ξανά ποτέ να μην χαθώ. 

λες κι έγινα θεός στα ξαφνικά ναι το αισθάνθηκα κι αυτό 

κι αν ναι, τί άλλο μου απομένει; 

σ έχει προδώσει το αίμα

                                    που κυλάει ξωτικό

κι ούτε έχω ευθείες μα ούτε επιθυμώ.
μόνο ανηφόρες βουνά και γκρέμι βλέπω.
έτσι γεννήθηκα. την χλιδή σας να ενοχλώ
και στα υπόγεια μαζί του να κυλιέμαι χωρίς ούτε στιγμή ν αναρωτιέμαι 

για τα ωραία σας, για τ αραχνούφαντα και τα χρυσά κουτάλια
για το σεις και για το σας, για τις εργάσιμες που πληρώνουν τις αργίες σας
λες και τις πληθαίνουν. 

όλοι έχουνε κεφάλι να γυρίζουν και χέρια για να κλείνουνε τ αυτιά. 

στο καλό κι ο μικρός μου πρίγκιπας
δεν τον ξέρω κι ούτε στάλα στ αλήθεια τον αγάπησα.

για ένα λόγο σέρνομαι κι εγώ
ταξιδεύω κολλημένη εδώ και μισώ τις υποψίες 

σνομπάρω τα ημίμετρα, δικαιολογώ τις απουσίες και σ αγκαλιάζω

ω ναι, 

σ αγκαλιάζω σφιχτά...