στον εξευτελισμό.

μου πεσε. καιρός ήταν...

για να μου σηκωθεί τώρα θα χρειαστούμε γερανό
στην καλύτερη. 

αμάν πια μ αυτή την σιχαμάρα του ανθρώπου προς τον εαυτό του. 

δηλαδή ό,τι δεν προσαρμόζεται πεθαίνει. το παρατηρησαμε, το βιώνουμε 

γιατί δεν το δεχόμαστε; πώς κάνουμε έτσι;

και ξέρεις τί δεν φαίνεται να προσαρμόζεται και να επιβιώνει. η φύση! 

ο άνθρωπος ίσα ίσα ζει όλο και περισσότερο... 

τον έχουμε βάλει κάτω και τον πατάμε
για μένα είναι το πιο συναρπαστικό πράγμα στον κόσμο!

ασ'το καλό πια. 

παράσιτο τον λέμε, ηλίθιο όλη την ώρα, πληγή του πλανήτη, ανήθικο, ανάξιο,
βρώμικο κι ελεεινό. εκείνος παλεύει με την άρνηση, το τίποτα.
πόσο κακό μπορεί να είναι αυτό;

ν απογοητευτώ; από ποιόν; από αυτόν που με κάνει να χαμογελώ;

η επιστήμη μας έχει φτάσει να αποδεικνύει ότι όλα είναι ένα
και στον άνθρωπο αυτό ακόμα ακούγεται υστερικά ρομαντικό !
μήπως είναι συνομωσία; για σε παρακαλώ!!

το κομμάτι του ανθρώπου που αρνείται, περνάει στο χάος αυτούσιο
κι υπάρχει στα ανείπωτα για πάντα. υπάρχει όμως.
γι αυτό και μπορεί κι αρνείται έτσι πεισματικά να το αφήσει  ελεύθερο
να το αποδεχτεί. να ανθίσει. και να πεθάνει. 

μέσα στο άχρονο θα είναι πάντα ασφαλές. λέμε τώρα... 

τίποτα δεν μπορείς να κάνεις για να προστατέψεις τα παιδιά σου από τον κόσμο. 

παρ το απόφαση. ούτε από σένα δεν μπορείς να τα προστατέψεις τον ίδιο.

απλά ούτε για τις γέννες μας παίρνουμε πλήρη ευθύνη ακόμη. 

μα φύσικα. πώς αλλιώς...