μην βρυκολακιάζεις.

μείνε άνθρωπος.
φάε σκοτάδι όμως να'χεις.
να ξέρεις και πώς είναι. εσύ τα χωράς όλα.

εδώ γεννιούνται οι θυμωμένοι
κι εκείνοι που χτυπάνε πίσω.
τί κι αν κάποιοι πουλιούνται εχθροί του φωτός και βρυκολακιάζουν
κι εκείνοι φοβισμένοι είναι.
ακόμη περισσότερο...

από παντού θε να περάσεις.
μα τίποτα απ αυτά δεν θα ναι εσύ, ποτέ τους.

ίσως το χώμα μόνο κάποτε, αυτό να σε προδώσει τελευταίο

ή να σε σώσει.

άσε τα κεριά και την θράκα σου γιατί τώρα βρέχει

και πρόσεξε όπου κρυφτείς από κάτω
πόσα χρωστούμενα θα σου ζητάει μετά.

γιατί ό,τι πιο χαμηλά από σένα φαίνεται
από κάπου ψηλότερα εκείνο έχει ξεπέσει.

κι ό,τι σου φαίνεται ν αστράφτει συνεχώς και να σ εμπνέει,

άντε να φτάνει ως την μύτη σου που δεν μπορείς να δεις.

και θα σου πω να μην κλάψεις τώρα.
το κάνει ο ουρανός για σένα γι αυτό κρατήσου

θα ρθουν κι άλλα. λάσπες, δουλειές να επείγουνε και να σαι εξαντλημένος.
τότε το συζητάμε...

αλλά δεν θα κλάψω για το σκοτάδι
την χάρη αυτή δεν του την κάνω. όσο κι αν τα δακρυά του ρίχνει 

στους ώμους για να με βαφτίσει.

εγώ σ αγάπησα κι έφτασε η ώρα
που για όλα τ άλλα πια είναι αργά.