First Lyrics First -- Vol.9

βάλε σημάδια για να βρεις


                                  τον δρόμο της επιστροφής

σκηνοθέτησα τους ήλιους και τα απογεύματά μου όλο χαρές. 
είχες καιρό να με επισκεφτείς γιατί θυμόσουν
μου έφερνες δάκρυα στα μάτια. από τότε που...

το ήξερα κι εγώ 
γι αυτό είχα σταματήσει να σε σκέφτομαι στα σκοτάδια. 
φοβόμουν μη δεν αντέξω. 
μην θελήσω να έρθω πλάι σου να κάτσω 
και γεμίσουμε πάλι όλοι κλάμματα και σφιξίματα στο στέρνο 
και μαύρα σύννεφα στον κατακαλόκαιρο 
και την αίσθηση της αδικίας.

ήσουν ένας κι εσύ. στην αρχή...

μοιάζαμε πολύ αλλά θα προτιμούσαμε όχι. 
εσύ γιατί έφυγες κι εγώ γιατί έμεινα. εγώ πιο πολύ 
γιατί δεν σε κράτησα αρκετά σφικτά και γλίστρησες 
και πνίγηκες στους πόνους σου 
καθώς όλοι παραδίπλα θαρρούσαμε πως ήτανε 
τυχαίο περιστατικό.

έχω κι άλλα για σένα. έχω πολλά 
μα σου είπα. 
στον ήλιο βγαίνω για να σε σκεφτώ. 
μόνο εκείνος μας κάνει κάπως συμπαθητικούς, 
κάπως να σκάει το χειλάκι μας, να’χει ελπίδα...

όταν με βρίσκεις κι είναι νύχτα, φορτώνομαι τις ενοχές. 
τις σκηνές εκείνες με τα αίματα 
και τα μάτια που κοιτούσαν αλλά δεν βλέπανε, 
είχανε, μα δεν λαχταρούσαν. 
έφτιαξαν ένα σταθμό όπως - όπως μέσα στην τρέλα τους
και τερμάτισαν εκεί.

πού να είναι τώρα;

περιμένω το πάρτυ. 
το πάρτυ της ζωής μας όπως θα πρεπε να είναι. 
χωρίς απουσίες. γεμάτο γνώριμους δρόμους 
φτιαγμένο από τα μέσα μας τα πιο χαρούμενα 
να κρατάει μια αιώνια στιγμή 
όπως νιώσαμε να κρατούν τόσα εφηβικά καμώματα.

περιμένω, δεν βιάζομαι. 
είμαι στον δρόμο τώρα. ο δικός μου έχει δέντρα και λουλούδια. 
είμαι σχετικά τυχερή κι εγώ αλλά κι εσείς (!) 
μια που εγώ θα μυρίζω στην διαδρομή τα αγριολούλουδα 
κι εσείς για το μπουκετάκι 
που θα φέρω να κοσμεί το βάζο σας.

πίστευες θα έφτανες με άδεια χέρια και θα ντρεπόσουν να μπεις μέσα. 
κι εγώ που δεν πρόλαβα να σου πω, 
να σου σκαλίσω σε φλοίδα δέντρου να το’χεις πάντα μαζί, 
να μην το ξεχνάς ποτέ. 
σπίτι σου ήταν. παλάτι σου. όλοι για σένα ερχόντουσαν. 
χαζούλι μου...

μια φορά μαζί, πάντα μαζί.

έτσι, να κρατούμε ζεστά τα χέρια και τις ψυχές 
ο ένας του άλλου

Φεύγα

μια νύχτα σαν κι αυτή
μέσα στην υγρή σιωπή
ξεγλυστρώ τη μικρή μου αμαρτία
να συναντήσω

στης νύχτας τη σκιά
και στην αγκαλιά παλιάς
ηδονής σκοτεινής και πλανεύτρας
κρύβομαι πάλι

φεύγα

πως βρέθηκα εδώ
ποιο ακολουθώ κρυφό
της ψυχής σκοτεινό μονοπάτι
πως να γυρίσω

στης φυγής μου το κορμί
ανασαίνω
απ'του χθες τη φυλακή
ξεμακραίνω

πως βρέθηκα εδώ
και ακροβατώ γυμνή
στη σκηνή δίχως μάσκα και λόγια
πως να ξεφύγω

σήμερα λοιπόν...

σήμερα πρωί και βράδυ με παίρνανε. 
φίλοι καρδιακοί και γνωστοί 
ψυχές όλο γλύκα που μου χαρίσανε μόνο χαμόγελα 
με παίρνανε. 

θέλανε να μου θυμίσουνε τις μέρες μας 
τις εξοχές και τις αργίες μας. παιχνίδια και ομορφιές 
ζαλισμένες εξομολογήσεις 
αυτές που χρειάζομαι πιο πολύ κι απ'το νερό.

δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να σε νοιάζει. 
μεταξύ μας, ήξερα ότι σου είναι αδιάφορο. απλώς...
 κοιτάω τις σημειώσεις μου και βλέπω τις στιγμές μας. 
πειράζει;

σήμερα δεν σε περίμενα. 
μία και μοναδική ημέρα μου, γεμάτη ελευθερία. 
άδεια από εσένα και την ανάγκη σου.

ήπια κρασί, ήπια τσίπουρο, τσούγκρισα με την οικογένεια. 
εκείνους που εγώ έκανα οικογένεια 
δίνοντας την ζωή μου. 
κάτι που εσύ δεν θα ανακαλύψεις. 
κάτι που εσύ χλευάζεις και δεν γουστάρεις να δεις 
ούτε απ'έξω.

έβαλα και καινούριο καλσόν σήμερα. 
φόρεσα και τα τακούνια μου. 
από τα δεκαπέντε στα τριάντα σε κλάσματα δευτερολέπτων 
και να με βλέπω στον καθρέφτη έτσι, για πλάκα.
τους έστελνα φιλάκια όλο το βράδυ κι έλεγα 
"πώς είναι δυνατόν εμένα αυτά τα υπέροχα πλάσματα να λατρεύουν;" 
κι ήταν αλήθεια. πέρα για πέρα.

δεν το περίμενα...

αλλά από την άλλη ούτε εσένα περίμενα ποτέ να εμφανιστείς. 
ούτε καν τη σκιά σου. 
πώς ζωντάνεψες έτσι από τα μνήματα και μου επιτέθηκες 
χρόνια μετά και με θράσος 
ποιός θα μάθει;

εδώ να μιλώ, συνήθως με σχέδιο 
απόψε γιατί άλλο δεν αντέχω και κοντά θα ξημερώσει 
γίνεται η ζωή, ζυμώνεται. μετάνοιες δεν μετράει.

τις ακούω τις συμβουλές μην νομίζεις. 
ακούω και τα "ξέχνα τα" και τα "περαστικά" τους 
κι αγκαλιά όταν με παίρνουν, τους σφίγγω όσο πάει.

εκείνη η στιγμή που το μυαλό ελεύθερο πάλι θα αφεθεί να δώσει 
ξέρω πως είναι κοντά αλλά τόσο την φοβάμαι... 
κι είναι ο φόβος η ελπίδα μου 
κι είναι ο φόβος η χαραμάδα απ'όπου πάντα 
θα μ'επισκέπτεσαι.

όμως η μέρα ήρθε στο τέλος της. 
όπως τέλος είδαμε κι εμείς πριν καλά καλά αρχίσουμε 
και τώρα έχω μπερδέψει την αυγή με το λιοβασίλεμα 
και γυρνώ στους δρόμους και ψάχνομαι... 

δεν ρωτώ. είμαι κατά βάθος, ντροπαλή.

First Lyrics First -- Vol.8

what grace have I 

                  to fall so in love

η αλήθεια είναι
ότι μου αξίζει κάποιος
που κάνει την καρδιά μου
να χτυπάει σαν τρελή.
κάποιος
που θυμίζει στον κόσμο και σε μένα, ιδίως,
ότι είμαι ζωντανή.

μου αξίζει κάποιος
που η ένταση από το κορμί του στην απέναντι γωνία
κάνει τα χέρια μου να ιδρώνουν
και το μυαλό μου
να σταματάει.

κάποιος
που η μεταξύ μας πραγματικότητα
είναι χτισμένη με τέτοιο τρόπο
που κορυφώνει την αγωνία,
διαβρώνει τα κατεστημένα μου σαν επανάσταση.
κάποιος
που απλόχερα μοιράζει δάκρυα χαράς
κι ενθουσιασμού.

μου αξίζει
κάποιος που τα φιλιά του είναι ικανά να χαράξουν τις νύχτες μου
σπάζοντας τα ρολόγια.
κάποιος που μπορεί να αδειάσει ή να γεμίσει τις μπαταρίες μου
μέσα σ΄ένα λεπτάκι.

κάποιος
που θα με πετάει από την ομίχλη στο φως
κι από τον πάγο στην φωτιά
μέχρι να βρω το είναι μου
μόνο για να το χάσω
επειδή
του ανήκει.

δεν λέω για σένα.
έτσι, γενικά μιλώντας

μου αξίζει κάποιος...

First Lyrics First -- Vol.7

I was born like this, I had no choice,


                                    I was born with the gift of a golden voice

που γελούσα περίεργο τόσο σου φαινόταν
κι όλο θα με ρώταγες γιατί γελώ εκείνη την στιγμή ή την άλλη, 
όποτε εσύ μ ακούμπαγες. 
κάθε γέλιο έντυνε την μικρή, χλωμή ελπίδα μας στα μπλε 
της έδενε κορδέλα από την μέση και την κράταγε 
και από τον κάτω κόσμο μία ευκαιρία ότι θα έχει, να την φέρουν πίσω, 
νόμιζε πως κοιτάζει.


what everybody knows


each time I laughed you’d find it odd
you d ask me why
you d smooth your moves
I d lay behind,
I d give you jasmine scented clues

each night we met you’d be ahead
I’d ask you why
I’d smooth my moves
you’d strip me down  
you’d blame my high-heel shoes

I pay my rent everyday to the tower of song

κρύφτηκα στο δωμάτιο των γονιών μου, 
κάνω τις σκανταλιές μου να έχουνε νόημα. 
την αγωνία αν θα πιαστώ και το φόβο της τιμωρίας 
κρατώ σφιχτά στα χέρια να θυμάμαι. 
να έχω μαζί. να θυμάμαι  ν’ αποφεύγω.

πίκρα νιώθω που το βράδυ δεν φανέρωσε το σώμα σου 
αλλά στιγμές-στιγμές 
πάνω που με πιάνει ο ύπνος ή που μ αφήνει, 
σαν να είσαι μαζί μου και να έχω όλα τα καλά αισθάνομαι.   

fast car

you got a fast car
I want a ticket to anywhere
maybe we make a deal
maybe together we can get somewhere

anyplace is better
starting from zero got nothing to lose
maybe we'll make something
me myself I got nothing to prove

you got a fast car
and I got a plan to get us out of here
I been working at the convenience store
managed to save just a little bit of money
we won't have to drive too far
just 'cross the border and into the city
you and I can both get jobs
 finally see what it means to be living

you see my old man's got a problem
he lives with the bottle that's the way it is
he says his body's too old for working
I say his body's too young to look like his
my mama went off and left him
she wanted more from life than he could give
I said somebody's got to take care of him
so I quit school and that's what I did

you got a fast car
but is it fast enough so we can fly away
we gotta make a decision
we leave tonight or live and die this way

I remember we were driving driving in your car
the speed so fast I felt like I was drunk
city lights lay out before us
and your arm felt nice wrapped 'round my shoulder
and I had a feeling that I belonged
and I had a feeling I could be someone, be someone, be someone

you got a fast car
and we go cruising to entertain ourselves
you still ain't got a job
and I work in a market as a checkout girl
I know things will get better
you'll find work and I'll get promoted
we'll move out of the shelter
buy a big house and live in the suburbs
you got a fast car
and I got a job that pays all our bills
you stay out drinking late at the bar

see more of your friends than you do of your kids
I'd always hoped for better
thought maybe together you and me would find it
I got no plans I ain't going nowhere
so take your fast car and keep on driving

you got a fast car
but is it fast enough so you can fly away
you gotta make a decision
leave tonight or live and die this way

η νύΜφη του Θερμαικού

τούτη την φορά, σε τούτη την φυγή 
ο προορισμός όφειλε να είναι ζεστός και γνώριμος. 

να με ξέρει και να τον ξέρω. 
να έχει φωτογραφίες σκονισμένες από την νιότη μου να κατεβάσει 
να έχει μυρωδιά μακρινή... 

έπρεπε να είναι μελετημένος σωστά 
και από κάθε άποψη –χώρου, χρόνου και απόλαυσης.

μαθηματικά μιλώντας καταλήγαν όλα εδώ. στον Θερμαικό. 
όπως τόσες γλυκειές φορές 
τόσες εποχές, τόσοι φίλοι, τόσες βόλτες... με το χαμόγελο της υστερίας 
κλαμμένη από χαρά κι ενθουσιασμό πάτησα το γκάζι 
κι ανέβηκα πετώντας.
 

σαν δεύτερη μάνα κι εστία ο Θερμαικός στην θέση του 
με κρατάει σφιχτά σαν φυλαχτό 
για όσο εγώ τον χρειαστώ. 
η φυγή δεν είναι λύση το έχω δει το έργο πολλές φορές.
για μένα όμως, η φυγή είναι ευκαιρία και ιστορία ευχάριστη. 
με σηκώνει να τα δω από ψηλά, μου δίνει λόγους να ξανακατέβω 
να ξαναγαπήσω απ’την αρχή ό,τι με πλήγωσε. 
να ονειρευτώ και να βρω κι άλλα, πιο καινούρια, πιο μεγάλα...
 

ο Θερμαικός, σαν μια προσευχή στα ιδιαίτερά μου, στα παλιά 
στα εντελώς δικά μου κι άγνωστα μαζί. 
όπως είναι το ιδανικό. 
χωρίς κριτική, χωρίς απαίτηση, το δεύτερο βιολί, ξέρει να δίνει πιο πολύ. 
όποτε το έχεις ανάγκη, ξανά. και ξανά. ξανά...
 

το δεύτερο βιολί σου θα ήθελα να ήμουνα κι εγώ. 
να μην αναρρωτιέσαι αν κάτι από εσένα αποζητώ. 
μόνο να ξέρεις πως για σένα φτιάχνω νότες, αν ποτέ τις χρειαστείς 
και θα είμαι πάντα και θα παίζω στις πλατείες 
αν η ανάγκη σου σου πει να εμφανιστείς.
 

το μόνο που μας μάθανε, το λάθος που όλοι πάθαμε, 
να νομίζουμε αν δεν είσαι κέντρο στην σκηνή 
μπροστά μπροστά και να σε χειροκροτούν πολλοί 
πως έχει σημασία...
 

για μένα όμως κατέφτασε, μέσω απολύτου ειρωνείας 
η έννοια του όλοκληρου, όλα ζυγίζουνε το ίδιο σε ουσία. 

μόλις το αποφάσισα να φύγω, να αναπνεύσω 
έφερε η γη την τούμπα της και βρέθηκα στο μέσο. 

όπου και να μαι τώρα γίνεται ευθύς το ίδιο εδώ μου. 

δεν έχω από πουθενά να σηκωθώ, να πιαστώ για θέα 
μ άρχισαν να με βρίσκουνε όπου κι αν εγώ στέκομαι. 

ίχνος τύχης, απλά μοιραία...

First Lyrics First -- Vol.6

έξω καιρός, βροχερός. λέω να βγω, να μην βγω

ξυπνάω μέσα στον ύπνο μου και σου τηλεφωνώ.

καμιά φορά έχει ξημερώσει η πόλη κι έχει πάει για δουλειά.

όμως εγώ ξέρω πως ακόμη εσύ κοιμάσαι και το μόνο που μετράει,

αν θυμάσαι πως με παίρνεις αγκαλιά,

αν θυμάσαι πόσες σκούρες μέρες έχεις να με δεις

κι αν πιστεύεις, πως στο τέλος,

κύριος όπως έγραψες, κύριος θα ξεχαστείς.
  
 πού να γυρίζεις

έπιασα κι εγώ μία δουλειά,

έμαθα ν’ αλλάζω ανάσες σε κομμένα λουλουδάκια

ίσα για να χαθώ από σένα.

μα κάθε μέρα γίνομαι όμορφη και στέκομαι πλάι στην βιτρίνα

όλο το απόγευμα νιώθω πως με κοιτάζεις

πως περπατάς με μια κουκούλα και πως με θες μόνο δική σου,

όλους τους λόγους που ως το βράδυ δεν αντέχεις

δίνεις μία στο τζάμι με τον πόνο σου,

μ αρπάζεις απ’ τον ύπνο μου και τρέχεις.

ό,τι επιθυμείς, το έχεις ήδη.

ας πούμε 
την ελευθερία 
για έρωτα

έτσι κι εγώ βρέθηκα να κοιμάμαι πλάι σου

να ξημερώνω στα χέρια σου
τα πιο κρύα πρωινά απ΄ όσο με θυμάμαι, καιρό τώρα.
αλλά αυτό το ακούς και στις καμπάνες
και στα βλέμματα που σου ρίχνω όταν δεν κοιτάς
αλλά ξέρεις.

και πώς να γνωρίζω ποιός να φταίει
που λυγίζουν στην φωνή σου τα γόνατα
κι ανοίγει το στόμα, άναυδο
χωρίς να βρίσκει το μυαλό μου
τίποτα σωστό να πει.

οι επιθυμίες μου
διαταγή του ήλιου και της θάλασσας

έτσι με συνάντησες
λίγο πριν ξεχάσουμε τις εφηβείες και τα παιχνίδια.
ίσα να παίξουμε ένα τελευταίο
τόσο το είχαμε ανάγκη.
και ξεκινήσαμε νύχτα, με τα μυαλά ζαλισμένα,
τις ψυχές να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν
τα σώματα, σε τροχειές καινούριες..

είμαστε εδώ και μπορώ να σε κοιτάζω στα κρυφά.
να κοιτάζω να μην βαριανασαίνεις
αλλά να ονειρεύεσαι.

μία τελευταία επιθυμία πριν να τινάξω την ζωή
που μου δώσανε για μία αληθινή και την είχα.
και πώς ήσουν εκεί και με είδες, ακόμη ντρέπομαι,
μύρισες την απόγνωση αλλά με ηρέμησες κι είπες να πάμε σπίτι
να γλιτώσουμε την βροχή
και με την πρώτη αχτίδα θα με αφήσεις.

κι εγώ σ επιθύμησα
σε πεθύμησα
κι είπα αυτή η βροχή
να πλημμυρίσει τα μέσα μου
όπως τα πλημμύρισες εσύ
και να τα καθαρίσει

First Lyrics First -- Vol.5

σε μια ατέλειωτη παρτίδα σε κερδίζω και σε χάνω

δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο
το πάθος μου φτάνει στο τέλος του.
η γλυκειά μου λούπα και η ησυχία της...

πόσο θα μου λείψει!
 η ασφάλεια του ανεκπλήρωτου, η αυτάρκεια του χαμένου ονείρου της
η επιμονή της να το προβάλει ξανά και ξανά
γνωρίζοντας πως τίποτα δεν μπορεί να το ανυψώσει.
η γαλήνη της στασιμότητάς της.

η λούπα μου!
γεννημένη από τα λάθη
με μόνο στόχο να καθρεφτίζει αυτιστικά τις ανάγκες μου στο προσωπό σου
και να με προδίδει.
τί απελευθερωτικά που ήταν τα παραπονάκια της για τις βαρετές μου ημέρες
πόσο έλαμπα
να την δείχνω και να την μοιράζομαι

ήταν κι εκείνη ένα απ’τα βαγονάκια μου και συνεπώς υπήρξε ευρύχωρη
–με κέφι να χωρέσει πολλούς οτοστόπερς- 
προσεχτικά ευγενική, με όλους

ερωτόκριτος θα γίνω και τον δράκο θα ξεκάνω

...γιατί σε θέλω

δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο
θα με αφήσει να κοιτάξω λίγο έξω
απ' την καμπύλη της.

πόσο θα μου λείψει!
εμπιστοσύνη σε σχοινιά που πέφτανε
και σε τραμπολίνα που ξεπηδούσαν
από το πουθενά στον πάτο της δεν είχα.
μέχρι πρότινος...

θέλεις που την αγαπούσα τόσο
θέλεις που την είχα συνηθίσει άλλο τόσο
το γούσταρα το παρεάκι.

με μένα να τσιμπάω τα πλευράκια της
και να τα κάνω πάλι ευθεία. ένα με τον δρόμο, τον ορίζοντα
αυτά που φτιάξαμε κλεισμένοι εκεί κάτω
οι δυό μας.

το πάθος μου φτάνει στο τέλος του
και άγνωστο το πώς, δεν έχω τόση αγωνία
τελικά.

Περί έρωτος, και λοιπά..

τι να κάνω, εδώ...
σε σκέφτομαι και σ ονειρεύομαι
πια κοιμητό και ξύπνιο κανένα από τα δύο δεν με ρωτάει
και μας ζωγραφίζουνε μαζί
να ζούμε και να τριγυρίζουμε σ αυτή την αρχαία πόλη
που έχει κοιμίσει μάγισσες και κυνηγημένους.
τώρα δεν φοβάμαι πια κι όλα μπροστά μου
είναι ένα φως
εσύ φυσικά, μου είσαι αρκετός.

σε συναντώ σε μέρη με κόσμο και φασαρία αλλά φαίνεται
μοναχά εσένα μπορώ ν ακούσω.
και μετράω τις αμαρτίες μου, τις ερινύες μου
και τις βλακείες μου. δίνω λάθος απαντήσεις γιατί έτσι έχω συνηθίσει
και μην μου δίνεις σημασία. μέχρι το πρωί
εσένα περιμένω.
μία θα φανείς γιατί κουράστηκες
την άλλη ο μορφέας θα πει "κρίμα το φεγγάρι που σας φωτίζει"
και μ ενοχή θα έρθεις...

κι αν έχω πολλές αδυναμίες
κι αν μου στοιχίζουν
όλες τις αγαπώ πιο πολύ απ’ όσα μου δίνουν δύναμη
όσα με θέλουνε δικιά τους
και καλή και τέλεια.

απόψε κι αν προτιμάς να μην με δεις κι εάν κρατιέσαι να δείξεις χαρακτήρα
σε θέλω ακόμα πιο πολύ -αλλά χωρίς τον πόνο.
η χαρά μου να είσαι θέλω κι αυτό
πρώτη φορά.

γι αυτό η καρδιά έριξε πέντε στο μυαλό και μαζεύει βότσαλα
γι αυτό περπατώ στα μέρη που σε είδα και
γι αυτό είσαι έμπνευση τρομερή!
γιατί κι η χαρά τρομάζει κάπου κάπου μήπως βρήκε κορυφή

η ίδια θέση, αυτή που βρίσκομαι, καθόλου δεν σ' αρέσει.
ρωτάω τα άστρα και το μέσα μου πότε θα την αλλάξουν
και το βλέμμα τους αλλού το στρέφουν.
σαν να μην θέλουν να μου πούνε. ή σαν να μην μπορούν.

εσύ τίποτα δεν θες.
καλύπτεσαι από την σιωπή γιατί λες ότι ξεχνάμε
κι εγώ σε καλώ γιατί θυμόμαστε κιόλας
κι ονειρευόμαστε.

κάποιος το είδε κι αυτό στα μούτρα μου την άλλη μέρα
είδε πως σ' ονειρεύομαι κρυφά κι απ΄ τον εαυτό μου

κι ύστερα η φωνή που μιλά για αυτοκαταστροφές
και κατάρες που βαραίνουν ό,τι όμορφο και ζωντανό.
κατάρες φθόνου που κυλιούνται χρόνια κι ακόμα να ξεθυμάνουν.
αποδέχομαι με χαμόγελο κάθε, ή μη, σου κίνηση και σκέψη
φτιάχνω πραγματικότητα κι ύστερα με περνάτε για τρελή
κι εσύ κι αυτοί.

First Lyrics First -- Vol.4+1/2

oh my baby, baby

I want you so it scares me to death…

έρωτας; ενθουσιασμός; τί τα θέλεις;

σου αρκεί να ξυπνάς με το χαμόγελο κ το παράπονο
να τραβάς το σεντόνι μέχρι την μύτη σου λίγο πριν τσεκάρεις το κινητό σου
για να μην δεις τίποτα.

όλη η πλάκα της ζωής
σε μια νύχτα
βρέθηκε να κυλιέται πάνω μου.

σ εμένα που ήδη είχα ξεχάσει να είμαι αέρινη κ χαβαλετζού
αναγκάστηκα να μεγαλώσω
επειδή πέρασες τα χέρια σου
από πάνω μου

δεν ήταν η πρώτη φορά κ όλα θέλω να είναι μια εντύπωση
μία φαντασιακή φούσκα που θα σκάσει στην μούρη μου
πριν ξεκινήσω πάλι. για πιο μακριά...

ένα απόκτημα της ονειροβασίας μου θέλω να σαι
και μόνο έτσι θα σωθώ.

γιατί όταν με φυσάει το αγέρι σου κ νιώθω την δροσιά...

κατακλύζομαι από σκέψεις άτιμες
που μόνο προβλήματα ξέρουν να φέρνουν

γιατί γνωρίζω καλά την μυρωδιά σου
είναι η αγαπημένη.
η καπνισμένη απ'την έκσταση γλυκάδα
που βγάζει το δέρμα και το στόμα μου
όταν κοιμόμαστε μαζί

κι ύστερα που φεύγω
οι θύμησες του κρεβατιού σου
γίνονται όλο και πιο πελώριες
πρωινό το πρωινό που δεν σε βλέπω.

εμένα, δεν μου μένει παρά να συναινώ στην ιδέα τους...

μία πολυτέλεια είσαι
όπως το να μην σκέφτομαι κ να μην ζητώ

I want to break free from your lies

god knows I want to break free

δεν έχει έρωτες για εμάς.
είμαστε η γενιά που ξεχνώντας τις λέξεις 
έχασε και τις έννοιες.

δεν έχει νουβέλες κ ποιήματα
πρέπει να σκαλίσουμε τον κήπο με τα χέρια μας

να ξεχωρίσουμε
να μάθουμε τα χώματα κ τα σκουλήκια
πότε θα βρέξει
πότε θα κοκαλώσουν οι ντοματούλες μας από τον βοριά

χωρίς όνομα κ χωρίς εξειδίκευση
γνωρίζουμε τα ποσοστά λάθους και φόβου των προηγούμενων
αγαπάμε
αλλά δεν εμπιστευόμαστε

ρώτα μας πώς  το κάνουμε
και θα στρίψουμε το κεφάλι κατευθείαν,
να κοιτάξουμε αλλού

πού έγκειται η ανωμαλία;

τελικά δεν μας είπες... 

στο σώμα περνάει με δύναμη 
ξενίζει 
αφήνει σημάδια ορατά για τους περαστικούς 
και μοιραία σ αναγκάζει να την ακολουθήσεις

έχει ρυθμό στο σώμα 
σε τινάζει και σε ξυπνάει μέσ’ την νύχτα 
δεν σ αφήνει να κλείσεις μάτι. 

σ’ έχει ολόκληρο δικό της 
έτσι εμφανίζεται ως άλλος δικτάτορας 
θέλει να σε υποτάξει.

έτσι 
με ανάσες 
με δέρματα 
με πάθη 
με ήχους από σένα κι από μένα 
με εικόνες 
μας καλεί 
παρέα της

όχι μωρό μου 
στην ψυχή κοιμάται η ανωμαλία μας
στις βυθισμένες στο τετράγωνο συνειδήσεις 
κι υποστάσεις μας

και κάτι μας πειράζει σ' όλο αυτό και μας τσιγκλά 
μετά τον έρωτα

μας λέει ότι ήταν η ζάλη από το φεγγάρι και το ούζο 
ή το χόρτο 
και την ανάγκη μας για απόρριψη

μας πείθει και μας γυρνάει το μυαλό 
μας το στύβει για τα καλά

το σώμα μας πια δεν έχει αλήθεια μέσα του 
ντύνεται με φαντασία 
κατεύθυνση δεν έχουν τα πόδια μας 
η αφή μας 
δεν ξεχωρίζει το σκληρό
το μυαλό 
μας λέει πως ξέρει

μόνο αυτό. 

το μυαλό σου
που δεν ακούει τις μέρες και τις νύχτες 
που περνούν σαν συννεφάκια 
χαμογελαστά 
όσα προλάβεις 
πιάσε

First Lyrics First -- Vol.2

τhis rose will never die, this rose will never die

ποιόν προσπαθείς να πείσεις; 
τί θα κάνεις απόψε; 
θα βγεις θα πιεις, θα αναζητήσεις κάτι. κάτι σου λείπει μάλλον, γι αυτό. 
είναι κάτι που έχασες ή κάτι που δεν έχεις βρει ακόμη; 
δεν είναι ένα κι έχεις τα δίκια σου

ένας είσαι εσύ και το πόσο λάμπεις
ένα ήμαστε κι εμείς πριν λίγο, που ξημέρωνε.
ενώναμε τις μουρίτσες μας στις κουβέρτες και τα παπλωματάκια

τα φιλιά σου ευτυχώς, δεν ήταν ένα. 
 
μα, δεν θα μάθω αν μου ταιριάζεις 
και δεν θα χει σημασία για κανένα απ’ τα  αφυπνισμένα μου απ'το δίσκο σου 
ένστικτα. τα βλέμματά μου ντρέπονται να πέσουν στα δικά σου 
μήπως σου φανούν λίγα.

σηκώθηκα μονάχος το πρωί,  χωρίς καφέ, χωρίς τσιγάρο και ψυχή...

κι όμως σηκώθηκα. 

κι έπρεπε μέσα σ΄ όλα και να σε ξεχάσω. αφού σου μίλησα δε.

μόνο επειδή δεν με βολεύει 
από δω και μπρος 
δεν μπορώ να σε σκέφτομαι. είτε το θέλεις είτε όχι. 

τώρα γίνομαι θύτης και κυνηγάω τα θηράματα της σχέσης μας. 
και τα πουλώ. 

τόσα ωραία μαργαριτάρια 
τόσα πέταλα και κοράλλια 
είναι κρίμα να χαθούν μαζί μας. τα χώνω στις βαλίτσες, εσύ δεν τα θες,
όπως σε ξέρω. 
τί να τα κάνεις; 

καλύτερα να τα αφήσεις όλα 

γιατί εσένα οι δρόμοι σου δεν έχουν γυρισμό,

τόσο εξωγήινος είσαι κι εσύ.

εγώ όμως χαίρομαι την θνητότητά μου 
επιτέλους την γιορτάζω και της καταλογίζω στραβά κι υπέροχα όλα δικά της. 
δικές της οι ευθύνες και οι εξελίξεις 
δικά της και τα χνώτα μου. 
το σώμα μου στις υπηρεσίες της. το δικό σου; αλλά είπαμε 
δεν σε σκέφτομαι. 

μέσα σ’ ένα κουτί αν δεν χωράς θα χωρέσεις 
στο δαχτυλιδάκι στο πόδι μου και το τουρμπανάκι μου στην παραλία. 
έμαθα να παίρνω τα καλύτερα 
από σένα. από όλους.

χαμογελάω που πίστεψα πως θα ξεφύγω εύκολα,

απ όσα ονειρευτήκαμε. 

+πτωση σου λέει μετά...

οι κανόνες σου ανήκουν. 
μόλις πάω να κάνω μια κίνηση είσαι ήδη εκεί και παραπέρα. 
είσαι πάντα ένα βήμα μπροστά 
και τώρα που φτάχνω τα μαλλιά μου κουκλίστικα και το σκέφτομαι, 
μου την δίνει! 

ό,τι πάω να πλησιάσω με μεράκι και αγάπη για να σωθεί, 
την τελευταία στιγμή φαίνεται πως το έχεις ήδη ανατρέψει. 
το έχεις βγάλει άκυρο 
εννοείται χωρίς να κουνήσεις ούτε το μικρό σου δαχτυλάκι. 
ή τόσα ξέρω τόσα λέω;

αλλά έτσι μας έχουνε ζυγιασμένους. 
ποιός θα μπορούσε να επηρεάσει 
ως προς τα που θα γείρει αυτή η κουλή ζυγαριά; 
ούτε εσύ ούτε κι εγώ. 

όμως, βλέπω τα μαλλιά μου έτσι που τα φτιάχνω
κι αναστατώνομαι που δεν θα τα δεις. 
γιατί το έμαθα πάλι τελευταία
είσαι ένα βήμα μπροστά.. 
αβάδιστα κι άβαθα στο χωροχρόνο μου