back to the roots και χανγκοβερ

το first nickname μου, μου το έδωσε κάποιος που τώρα

μου διαφεύγει το κινητό του κι όσο κι αν σου

φαίνεται απίστευτο, το έβγαλε από το λεοπαρδαλίτσα.

το ότι είμαι θεοπάρδαλη ναι, είναι απλώς μια σύμπτωση.

έπρεπε να διαλέξω ένα last nickname σύμφωνα με

την πολιτική του myspace το οποίο, μπροστά στον σκοτωμό

του facebook, άρχισε να στο ζητάει ξαφνικά, σαν δαιμονισμένο.

ήθελε και να το δείχνει κάτω απ την εικόνα σου, μην

τυχόν και χάσεις κανέναν χου you may know...

που εγώ μόνο αυτούς που may έχω,

αυτους που know δεν...(ευκαιρία βρήκα πάλι

ντροπή και αίσχος.)

οι ρίζες. ιδιαίτερα χρήσιμες και ειδικά, σε όσους έχουν γλιστρήσει

και μετράνε τον γκρεμό, υπολογίζοντας πόσα κομμάτια

θα γίνουν στην πρόσκρουση. κοιτάτε γύρω μην περισσεύει

καμιά ρίζα απ το βράχο και πιαστείτε. φαίνεται μάταιο αρχικά

γιατί άντε ν ανέβεις τον βράχο πάλι,

αλλά ποτέ δεν ξέρεις τί γίνεται.

η επιστροφή. άλλο να κάνεις την ρίζα σανίδα σωτηρίας,

άλλο να την προσεγγίζεις ως προορισμό ή αντικείμενο

μελέτης. είναι σαν να κατεβαίνεις στο υπόγειο του σπιτιού

σου. μην σου πω στον βόθρο δηλαδή.

μπορεί να βρεις τα πάντα αλλά κυρίως θα βρεις τα σκατά σου.

(μένω σε εννιαόροφη πολυκατοικία τα σέβη σου).

ωστόσο η επιστροφή στις ρίζες

αποτελεί μονόδρομο -κυρίως- όταν σε πιάνει

αυτή η αναταραχή, να θες

να ταξιδέψεις στο μέλλον.

σήμερα ξύπνησα με ένα τεράστιο χανγκόβερ, έφαγα ένα

τοστ με γαλοπούλα, tsakiris sticks και ζόρι.

έγραψα τα παραπάνω, τα διάβασα και χάρηκα που από μέσα τους

πάλι είδα να διαφαίνεται η πηγή της ηιλιοφώτιστης πλευράς

του ονείρου μου -of my everyday life-.

ύστερα θα βγω απ την πόρτα, θα πέσω
στην αγκαλιά των κοριτσιών κι ισως μια από
αυτές τις μέρες βρω το θάρρος να ζητήσω
συγχώρεση.

ελπίζω κι εσύ να βρίσκεις όσα σου κάνουν

την διαφορά, σε κρατάνε περήφανο. γι αυτά που επιθυμείς

για όσα σου θυμίζουν ότι ζεις, αλλά να μην το παίρνεις προσωπικά,

σε γεμίζουν συναισθήματα κι ενίοτε σε αδειάζουν από αυτά,
για να τ ανανεώνεις. μπορεί να είναι μικρά σαν το κεφάλι μιας καρφίτσας
και ευδιάκριτα μόνο σ εσένα. ώρες ώρες βρίσκεσαι
να ζεις μόνο μαζί τους,

να τα κατηγορείς για την μοναξιά σου και να λες

δεν αντέχεις. όμως ξέρεις;

στην απουσία τους δεν υπάρχεις.

και όταν δεν υπάρχεις, τότε είσαι πραγματικά μόνος.

τι έλεγε εκει χμ...εκεί που περπατούσα με το χέρι μου στο χέρι σου.

αυτοοργάνωση... ΑΜΕΣΗ αγαπη φως αντιεξουσία

θα μας φάνε ζωντανούς όχι θα τους φάμε εμείς.

έχει ζέστη. τα κορμιά που ναι κοντά έχουνε παραπάνω λόγους.

ίσως φύγω με τρένο.

First Lyrics First Vol.25

give me reason but don't give me choice 

                                     cause I'll just make the same mistake again 

αυτή την εποχή χαίρομαι μόνο επειδή ξυπνάω 

και ο καιρός είναι έτσι όπως είναι. αυτή την εποχή αντέχω

το σύμπαν. τί προβλήματα να έχεις αφού ακόμη μπορείς να κρατήσεις

μία θέση στον ήλιο; κι ας ξες μπορεί να αφήσεις τα ξεροψημένα 

και υποσιτισμένα μέλη σου εκεί φορ εβερ, έζησες και θα ζεις

με αυτή την ένταση στο παρά τσακ που σε γλίτωνε

και που σου χάριζε μαθήματα.

να το βρω το φταίξιμό μου, να το σηκώσω 

απ την πλάτη σου γιατί θες ξεκούραση.

η ζωή μου ανέκαθεν ήταν ένα παράθυρο στο σπίτι σου 

που τ άνοιξες μια μέρα σαν κι αυτή, με ήλιο ανθισμένη

και μ έμπασες μέσα από ένστικτο, χωρίς 

να συμβουλευτείς την λογική σου που γύρισε και σου ζητάει

τα ρέστα και μένεις άυπνος τώρα - εύχεσαι να το χες 

δει από την αρχή κι εγώ το ίδιο.

and maybe someday we will meet 

                                      and maybe talk and not just speak 

για να σου πω συγγνώμη. για να μπορέσεις να το βιώσεις

όχι να το ακούσεις απλά μα και για να το δεις να πηδάει τις λέξεις 

από πάνω και να κάνει το καρδιοχτύπι σύνθημα.

πόσο λυπάμαι που δεν ήμουνα τα πάντα σου όταν εκείνα

δεν σου έφταναν. πόσο σε σκέφτομαι τις νύχτες 

μ ευγνωμοσύνη που η ανάγκη μου κοιμάται και

μου επιτρέπεται για λίγο απ όταν σ άφησα να είμαι άνθρωπος.
με χέρια και ιδέες, να κρατώ το κάγκελο σφιχτά και να κρέμομαι 

για να με βλέπεις, να γελάς με την άγνοιά μου

και να αντλείς ελπίδα -εσύ, τα καταφέρνεις καλύτερα. 

I'm not calling for a second chance 

                   I'm screaming at the top of my voice

μ έβαλα κάτω, με είδα, με μέτρησα, ήσουν κι εσύ παρών

κι έβαλες τα κλάματα τόσο που απογοητεύτηκες, τόσο 

που θύμωσες. άλλα περίμενες από μένα κι εγώ με την έπαρση

που με διακρίνει κάθε που τρέμω μέσα μου, σε προσπερνούσα

συνεχώς, ας ήσουν ό,τι πιο σημαντικό

μα κοίτα τώρα πως γυρίζω το κεφάλι προς τα πίσω 

να τσεκάρω αν με κοιτάς - αν έχω λόγο να συνεχίσω να περπατάω 

δηλαδή ή να γίνω δέντρο ήρθε η ώρα μου κι εμένα.

look at the stars falls down 

                          and wonder where did I wrong 

όπως το είπαμε. μία θέση στον ήλιο για μένα, 

μία θέση στ αστέρια για σένα κι όταν βγαίνετε το παρεάκι,

σας κάνω χάζι. ζηλεύω κρυφά κι αναρρωτιέμαι πώς θα ήταν

να έμενα με την νύχτα σου αγκαλιά χωρίς να σκεφτώ

την ανατολή μου ούτε μια φορά ακόμη.

αρκετά όμως με τα παραμύθια και τις ιστορίες

για τους φίλους. αρκετά με τα κάδρα και τις 

φωτογραφίες που μας κρατάν ταριχευμένους. αρκετά

με τα ρολόγια και τους αναστεναγμούς μπροστά

στα κύματα. αρκετά με τα βάσανα και τα βασανιστήρια 
αρκετά με την λύπη, αρκετά με την φθορά, αρκετά με τις λέξεις 
που δεν βρίσκουν έννοια, αρκετά με την ενοχή και τον φόβο. 

είτε θα μου κρατάς το χέρι είτε όχι, από δω

που φτάσαμε και πέρα, στο υπόσχομαι πως θα είναι όλα αρκετά. 

η καρδιά μας λοιπόν, είναι αρκετή. 



extra substances consumed: James Blunt -- same mistake

safe from harm

midnight rockers

city slickers

gunmen and maniacs

all will feature on the freakshow

and I can't do nothing 'bout that, no

but if you hurt what's mine

I'll sure as hell retaliate

you can free the world you can free my mind

just as long as my baby's safe from harm tonight

I was lookin' back to see

if you were lookin' back at me

to see me lookin' back at you

lucky dippers

crazy chancers

seems to be moving fast

what happened to the nicities

of my childhood days

well i can't do nothing 'bout that, no

but if you hurt what's mine

I'll sure as hell retaliate

tell us what is dangerous

friends and enemies I find it's contagious

and they're spreading through your system like a virus

yes the trouble in the end it makes you anxious

extra substances consumed: friends for ever.

μου την είχε στημένη

η μοίρα μου κι απόψε και πλέον, εχω φτάσει να λαμβάνω

τα σημάδια κι από νωρίς.

το απόγευμα ας πούμε! είναι η διάθεση, οι συγκυρίες, οι φίλοι
η ημερομηνία, το εσώρουχο, τα μαλλιά  και οι πινακίδες στον δρόμο.
είναι όλα όσα σφίγγομαι να μην χαμογελάσω μπροστά
και τελικά έχεις δίκιο και πάρω ψυχοφάρμακα.

βέβαια κατέληξα απόψε εδώ, γιατί εδώ έχω παλέψει να μαι 

κι ας μην μου αρέσει. όλο κάτι θα ξερα λέω...

μου την είχε στημένη η μοίρα μου κι απόψε. 

ήταν τόσο σκατά όταν την συνάντησα

όσο την έχω φτιάξει. μην έχεις καμιά αμφιβολία

επ αυτού.

γι αυτό τα πληρώνει το blog και το μασωνικό ένα μάτι. 

γι αυτό η χαλαρή μου διάθεση πήγε περίπατο

κι βγαίνουνε πάλι ακατανόητοι ήχοι από το στόμα μου

καθώς σ ακούω να λες την σκέψη που χω μήνες τώρα φωναχτά

και ν αντιδράσω πώς; αφού κανείς δεν σκέφτεται

πιο γρήγορα από τον εαυτό του. έτσι δεν είναι; 

φυσικά είχαμε και το δικαστήριο...

θανατική ποινή λέει ο δικαστής. 

η ανώτερη εξουσία όλων; 

νόμιζα σε μια τέτοια αναταραχή επάνω
ότι θα χαμε καθολική επανάσταση.

νόμιζα πως ο λαός θα ξεσηκωνόταν

τ αρχιδάκια μου μου πήρα.χεμ. ευτυχώς που χω

και την οικογένεια και ρίχνω κανένα γέλιο.

είναι και το αύριο.

που έχω καφέ με την μοίρα πάλι αλλά ειρηνικό.αγαπησιάρικο.
δεν νιώθεις...

όπως -μεταξύ μας- είναι ο κανόνας. μόλις με είδε κείνη η μοίρα

θυμάσαι, σου γράφω, σχεδόν προχθές

έπεσε πάνω μου να με γεμίσει φιλιά

με σκεφτόταν λέει την προηγούμενη - δεν το πίστευε

ότι ήμουν στο δρόμο. ότι εγώ την σκεφτόμουνα την ίδια. 

ούτε εγώ το πίστευα 

-παρατατικός. φιλιά παντού. φιλιά παντού μου έδινε 

και χύθηκε στο μαύρο της νύχτας μου 

λευκό.

άλλη μια φορά γιατί μία δεν φτάνει...

barefoot in the park

that smile on your face as you awake

oh, it just makes my heart ache

let's lie all day here in the dark

and watch "barefoot in the park"
 

and it's because you're so sublime

that I think about you all the time

don't ask me if it's true

because how could anybody not love you?

you open my lips with your thumb

you know I will succumb

when you shave my skin I don't feel pain

and I just can't explain
 

how it's because you're so sublime

that I think about you all the time

don't ask me if it's true

because how could anybody not love you?
 

and the world before I met you 

Ican't remember now, what was that like?

because you, you're so beautiful

just hold your body close to mine
 

oh that feels so divine

you're every single dream I've had come true
I'm so glad i found you
 

το βούλωσα.

επιτέλους, καιρός μου ήτανε. είχαμε πήξει στην μαλακία.

πήγα και στον γαμοψυχόμπατσο όχι για μένα, για την φουκαριάρα

την μάνα μου... εντάξει λέει το χω. πφφ να στε καλά! μπλιαξ.

το διάλειμα μπαροκατάσταση, αλκοόλ και παραληρήμα

ανάμεσα στις αντιβιώσεις, λεγόταν τρίτη και μου επέτρεψε

και το είδα πάλι να ζωντανεύει. κάμερα, φώτα...

είμαστε όοοολοι εδώ. αόρατοι και ορατοί. 

τελευταία μου είχες λείψει. όλο ερχόσουν στο μυαλό μου

κι έλεγα αν ήσουν εδώ θα ταν όλα πιο εύκολα, έλεγα

αν ήσουν ακόμη εδώ θα ήταν όλα πιο χαρούμενα,

αν υπήρχες ακόμη θα είχα ανάγκη από ένα πραγματικό φίλο

λιγότερο. και τί σπάνιοι που είναι τα χρόνια όλο και

το ξεκαθαρίζουν. καθαρίζουν τις πληγές να τις δω επιτέλους.

όμως την τρίτη ήταν όλα οκ. έστειλες αντιπρόσωπο.

το ήξερα.. στάθηκα απέναντι και περίμενα.

είδα την έκπληξή του μπροστά στο αναμενόμενο

και την πίκρα του να ξεπλένεται απ τις αγκαλιές μου.

ό,τι μπορούμε κάνουμε...

ήταν εκεί και η δική μου χαρά. μου χτύπησε την πόρτα

η ταπεινότητα της ευθύνης ακόμη μία - κι ας με ανακούφισε

δυο φορές μαζεμένες,

όχι μόνο μία. άκου και την επόμενη.

περπατούσα όλη νύχτα κι είχα συνοδηγό που ήξερε τους

δρόμους, τα μαγαζιά, τους ανθρώπους, τις χημικές

συστάσεις των πραγμάτων και τον αλτρουισμό

στην πίτσα.  δεν φοβόμουν παρά μόνο αν ξημέρωνε,

και με άφηνε ο δρόμος σπίτι, ίσως χανόμουν μέσα στο κεφάλι μου

σκέφτηκα - αλλά απλώς απέφυγα το σπίτι.

πάλι ο έρωτας;

έτσι είναι. αφήνεις τον έναν, σε πιάνει ο άλλος.

τρελαίνεσαι για τον έναν, σε θυμάται ο άλλος.

θέλεις ειρήνη, ετοιμάζεται για πόλεμο,

θέλεις μάχη, αποχωρεί απ το πεδίο και απαξιώνει.

περιμένεις το αποτέλεσμα; μα είναι το ίδιο.

κάθε φορά.

ώσπου να φτάσω εδώ, στο ψύχραιμο χαμόγελο

ειλικρινούς ευτυχίας μπροστά σου, με δείρανε

εκατό νοματαίοι - όλοι, διαφορετικές πλευρές του

εαυτού μου. τελικά αποδέχτηκα πως σ αγαπώ,

πως δεν μου ανήκει ούτε ένα ψίθυρός σου

απ όσους φτάνουν στο αυτί μου κι ας έχουν

και τ όνομα μου επάνω και πως δεν έπεσα έξω

- ούτε με σένα.

η μόνη αλήθεια είναι η ομορφιά λέει. 

ακολούθησε ό,τι σε σένα μοιάζει όμορφο

και δεν θα προδοθείς. σαν μια αλυσίδα

φτιαγμένη ειδικά για το γούστο σου θα ξετυλιχτούν

οι ομορφιές δίπλα και μέσα σου. οι αλήθειες σου.

θα χαμογελάσεις.

και τα λάθη σπιτάκια πάνω στην θάλασσα.

καλύβες ν αράξεις ν ακούς το κύμα την νύχτα

μ ένα κερί και μια ζωή σαν όνειρο, με γεύση αλμύρα.

αφήνουμε τον εαυτό μας γιατί δεν τον χρειαζόμαστε

όλο δικό μας, έχουμε περίσσευμα.

στα σημεία που ακουμπάει με λαχτάρα μόνο βρισκόμαστε στ αλήθεια,

όσες αυγές κι αν περνούν απ τις βιτρίνες των ματιών μας

είτε το θέλαμε, είτε το θέλουμε, είτε όχι.
μόνο εκεί βρίσκει αιτίες η μνήμη να ξυπνάει και τα χέρια να γράφουνε
να πλέκουν, να σε χαιδεύουνε

να κοιμηθείς. όχι κάθε μέρα... όποτε όποτε... δεν ξέρω κάθε πότε

ακόμη το ψάχνουμε.

the show is not mine

decision was made

and it brought us to sadness

forgetting your face

has resulted in madness

temptation is gone

rain has cleared the view

no matter right now

if the feeling was true

the show is not mine

the seasons take change,

the clock spinning round

the music is on but I don't hear the sound

I'm falling asleep, the coffee is cold,

the show is not mine and all tickets are sold

the fear of change

was stronger than romance

I walk to the street,

I think it was your chance

I know there are things

we both might regret

the things that right now

I would like to forget

forget

the show is not mine

for what its worth

the end of the century I said my goodbyes

for what its worth I always aimed to please

but I nearly died

for what its worth

come on lay with me cause  I m on fire

for what its worth I tear the sun in three

to light up your eyes

broke up the family everybody cried

for what its worth I have a slow disease

that sucked me dry

for what its worth

come on walk with me into the rising tide

for what its worth filled a cavity

your god-shaped hole tonight

no one cares when you re out on the street

picking up the pieces to make ends meet

no one cares when you re down in the gutter

got no friends got no lover

First Lyrics First Vol.24

ο χαμένος τα παίρνει όλα 

τον πανικό. την δύναμη. την ξεφτίλα. την ελευθερία των λαθών.

την αγάπη - άπλετη. τα κεράσματα - βροχή. την κοροιδία.

την καχυποψία. την αντιβίωση. τα αντιαλλεργικά και τις βιταμίνες.

το παρολίγον μοιραίο. το τροχαίο. το κοινότυπο. την αλλαγή.

το τέλος και την αρχή.

το ξες πως είναι κερδισμένος τελικά

                     όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα

γιατί την είδες να ρχεται. γιατί την είχες παραγγείλει

-την τρυφερολιμπιζόσουνα. όχι, όχι μ αυτό τον τρόπο βέβαια

μα τί σημασία έχει. κι αφού δεν σε πήρε από κάτω ολόκληρο

και μπορείς να κοιτάς τα γυαλιά και να διώχνεις τους περαστικούς

εννοείται χαμογελάς.

τώρα μένει να σε πείσω ότι έχω τα λογικά μου ακόμη μία

ΈΤΣΙ, γιατί τόσο ανάγκη εσύ το έχεις.

και να μην στεναχωρηθώ, που με στέλνεις στο γιατρό

αντί για σένα. χάπια δεν παίρνω πάντως στο χω πει

εξάλλου χάπι να χωράει την μετάνοια που από μένα

περιμένεις δεν έχει βγει στην αγορά του κόσμου.

δεν πειράζει που δεν σου ρθε η ζαριά 

                           τζογάρησες το όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα

ισχύει.

κυρίως για μία ακόμη έξοδο.

λέει εκεί που πάω είναι όλα φλατ.

και το φλατ φέρει ηρεμία και σταθερό ρυθμό. 

κουτί μου ήρθανε πάλι δηλαδή τσιμουδιά μην βγάλω.

sun is shining

sun is shining, the weather is sweet

make you want to move your dancing feet

to the rescue, here i am

want you to know, y'all, where i stand

(monday morning) here i am

want you to know just if you can

(tuesday evening) where i stand

(wenesday morning)

tell myself a new day is rising

(thursday evening) get on the rise

a new day is dawning

(friday morning) here i am

(saturday evening) want you to know just

want you to know just where i stand

when the morning gathers the rainbow

want you to know i'm a rainbow too

we'll lift our heads and give jah praises

(wenesday morning)

tell myself a new day is rising

(thursday evening) get on the rise

a new day is dawning

(friday morning) here i am

(saturday evening) want you to know just

want you to know just where i stand

First Lyrics First Vol.23

θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου

                                      που ναι σαν να συνέβη χθες

κορίτσι δυνατό κοιτάζει αγόρι τρελό

μα ντρέπεται να του μιλάει στα μάτια

η αδυναμία της τότε κι εκεί γεννήθηκε

στο εξής να αγαπάει με φόβο.

κορίτσι σπρώχνει αγόρι να χαθεί στο χρόνο.

άντρας σοβαρός πεθύμησε γυναίκα τρελή

όμως σημάδια μην αφήσει κι αποκτήσει έτρεμε.

της έκλεισε το στόμα, την καταράστηκε

να συναντάει τον φθόνο

όποτε κάνει να της ρθει το λογικό 

να ξεπετάγονται απ τις σκέψεις της

άναρθρες κραυγές και μόνο.

συγχωρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου

                         μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής        

ξανά. χωρίς μετάνοιες. πάλι.

μ ενθουσιασμό, πάθος κι ενοχή ως το τέρμα.

βλέφαρο δεν έκλεισε και

τα πόδια δεν σταμάτησαν να τρέμουν

η καρδιά κοιτούσε μα δεν έβλεπε

πόσοι ακούν και τί υποπτεύονται

μα πότε ένοιαξε για να ακουστεί και τώρα

στο φεύγα πάλι μείνανε γλυκειές φωνές

και δώρα.

κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματα

                               κι αυτή την όμορφη δροσιά της σιωπής

που εγώ στερήθηκα μα εσύ τα είχες όλα.

ή μάλλον έτσι θα πρεπε να νιώθεις

και φαίνεσαι, είσαι κοντά.

αφού μπορείς και τώρα τα μοιράζεσαι

με όλους πέρα απ τον εαυτό σου;

και σε κοιτώ. στεναχωριέμαι λίγο γιατί ειμαι ίδια

και δεν στο κρύβω στην τελευταία κραυγή

σου νοιάστηκα, μα έχω

τα δικά μου τα καλούδια να μοιράσω,

ουρά στην πόρτα μου μαζεύτηκε ο εαυτός μου

χρόνια μ αναζητά

κι έτσι συνεχίζω.

μ έφεραν πίσω δυνατές φωνές 

                            και κάποιες τύψεις που μου είπαν πως εδώ κοντά

έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές

και αισθήσεις. και λαχτάρα. και αγωνίες και όνειρα που με διάλεξαν

για ανάμνηση καθώς βυθίζονταν στο χάος του πολέμου

κι ήθελαν να αφήσουν πίσω μικρούτσικους σταυρούς για μνήματα.

υποστηρίζω την επιλογή που μοιάζει να έχει κόρες άπειρες

για όποιον αγγίζει για ό,τι σηκώνεται και περπατά.

μα κρέμονται όλες απ το εγώ του κι αν στάξουν πίκρα ή χαρά

εκείνος πάντα θα ναι υπεύθυνος όσο κι αν θέλει να ξεχνά.

κάτω απ το φως το μέτωπο έχεις ιδρωμένο

                          μα αν το προσέχεις καθαρό δεν θα ντραπείς

βλέπεις την ψυχούλα σου πάνω του, μυρίζεις της άνοιξης

όλα τα λουλούδια

πιάνεις καπνούς απ του χειμώνα τα χιόνια που λιώνουν

μπροστά σου και είναι πολύχρωμοι

σαν τα φιλιά του. σε σηκώνει σε ρίχνει  εκει που πρέπει

να σαι, πάντα. σε πιστεύει. ξέρει ότι λες την αλήθεια.

κάθε φορά φέρνει το δίκαιο, παρουσιάζει ανοχή στο κλάμα

αντοχή στην αδράνεια.

ξαδέρφι του είναι ο θάνατος και ό,τι ζει αλλού,

μόνο του όπλο η ελευθερία κι οι ανέμοι που φυσούν

όπου τους έρθει. αναμονή σου λέει, βυθίσου

μα αφού φωνάζουν όλοι αυτοί

                                      κι αφού σκοτώνουν στ όνομά σου... 

                    ...θα πω ο παράξενος πως χάθηκε κι έφυγε οριστικά

με όλα μου τα πράγματα σ ένα μικροσκοπικό λαθάκι 

κίτρινο, από τα αγαπημένα και ξεχρεωμένα. 

τα περήφανα ίσως;  τα φόρτωσα μια πάντως 

και δεν τα ξεφορτώνω πια. 

παντρεύτηκα τον δρόμο που έχεις μάνα

κι όταν πηγαίνεις να την δεις με συναντάς.

είμαστε δυο, είμαστε τρεις

και που σαι ακόμα...

θα γίνουμε χίλιοι δεκατρείς 

δεκατρείς χιλιάδες

ένα εκατομμύριο τριακόσιοι 

τρία δισεκατομμύρια  νεκροί 

απ την εποχή μου θα μαστε. 

τί ιδρώνουμε ψάχνοντας τους λόγους;

αφού κάνουμε ό,τι δεν τα βλέπουμε

κάθε μέρα που βάζουμε κραγιόν.

τί σκούζουμε κατηγορώντας τον φταίχτη; 

αφού κάθε νύχτα ξαπλώνουμε όπου βρούμε

εναποθέτοντας δε την ευθύνη, σ ό,τι έρθει να κοιμηθεί πλάι μας.

ύστερα, ονειρευόμαστε ήσυχοι εμείς, το δίκιο και τ άδικο

σαν να θαρρούμε θεοί πως είμαστε.

το αν θα έρθουν καλύτερες μέρες

αγάπη μου, 

είναι μία άλλη ιστορία. 

αυτή που σε πονάει να την κάνεις δική σου.

αυτή που φοβάσαι γιατί όποτε την απολαμβάνεις

νιώθεις ενοχές ότι από κάπου έκλεψες και σκύβεις το κεφάλι

κι όποτε σε ταλαιπωρεί πως κάποιοι σου την κλέψαν

λες και τραβάς όπλο. 

εγώ είμαι εδώ όμως και σου λέω 

δεν με νοιάζει οι μέρες που θα ρθουνε 

τί θα φέρουν. το λεω αυτό γιατί αν πω πως 

τους έχω εμπιστοσύνη θα πειραχτείς.

ξέρω ότι θα ναι καλύτερες από αυτές που πέρασαν

γιατί το φως της ομορφιάς σου κάνει τον κόσμο

να γυρνά πιο γρήγορα κι εγώ γουστάρω την ζαλάδα 

είναι γλυκειά, δεν μ ενοχλεί. 

την προτιμώ απ την ασχήμια που ξερα όσες φορές
κι όσο για τις φωτιές, αν είναι να καούμε μαζί
βάζω και την βενζίνη.

του Στάθη είναι. Τον Αγαπώ.

μπανανιά

στην πόλη βρήκες δουλειά

και στο καψονι σ εχουν ταράξει

τρέχεις γι αλλονών λεφτά

κι εσυ δεν έχεις βενζίνη στ αμάξι

σπίτι τα ενοίκια ακριβά

κι έτσι μένεις σε μια τρύπα

όλοι άγνωστοι στην γειτονιά

δεν ξέρεις ούτε τον δίπλα

διασκέδαση δυο ποτά

κάθε σάββατο σ ένα μπαράκι

κάθε μήνα πας σινεμά

κυριακή tv καφεδάκι

κι εγώ

θ ανέβω σε μια μπανανιά

και θ αρχίσω να τρώω μπανάνες

καλύτερα στην μπανανιά

κι ας τρώω μόνο μπανάνες

δίκτυο καλώδια στην κίνηση με κόρνες

κάμερες και μπάτσοι στην γωνιά

εκμετάλλευση βαράς διάλυση

πάμε μαζί στην μπανανιά

άτοκες δόσεις υποχρεώσεις

δεν φτάνουν τα λεφτά

ακρίβεια κι εσείς τα ίδια

ανέβα σε μια μπανανιά

με το ευρώ σου παν θα ναι καλα

σου πίνουν το αίμα μα ο χρόνος κυλάει

κυβερνήσεις πέφτουν απ αυτούς περιμένεις

τα θες και τα παθαίνεις

όλοι τα ξέρουν και όλοι τα κράζουν

όλοι μιλάνε και όλοι φωνάζουν
οι ίδιοι σωπαίνουν οι ίδιοι βελάζουν

μόλις βολευτούν αράζουν

ποιος το κανει το καμος;

αφιερωμένο yo 

ο rono mc. τσαπρρρρρρρρρρ και οι παράλληλες τέμνονται στο άπειρο.

και ποιός την πληρώνει την νύΜφη; εσύυυυυυυυυ.

κι εγώ θα πάρω την ευθύνη γιατί έτσι είμαι. έχω κάψει φλάτζα εγώ το ξες; 

κι όμως ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ. δεν είναι τόσο απλό.

το μόνο απλό από από αυτή την φάση είναι το posting.

το βίντεο του μήνα είχε related τον rono mc και θα το βάλω στο τέλος.

αναρρωτιέσαι τί σκατά βίντεο μπορεί να είχε related το ποιός το κάνει το καμός?
ευτυχώς στο funny version ουφ!

περιττό να περιγράψω την έκπληξη και τρομάρα μου. άσπρισα η Χριστιανή

πάνω που έκλαιγα από τα γέλια...

γιατί το βίντεο του μήνα (τουλάχιστον!) μιλάμε καταγράφει σίγουρα

50 κατοχυρωμένα από υστερικά γέλια views με την

maryjane ΤΟΥΜΠΑΝΟ. τώρα μόλις μου έστειλε sms

σαν πόνος από κρυοπάγημα. και ότι ο karlito είναι συμμαθητής ενός
φίλου της. για να δεις τί τραβάμε.  

όχι μόνο είμαστε μύλος, δεν ξέρουμε από πού και πότε θα μας έρθει.

ένα είναι σίγουρο όμως. μας έρχεται. εκεί που αράζουμε. 

ας είμαστε προετοιμασμένοι ρε γαμώτο τί άλλο;

δεν μιλάω για όσα πιστεύω ότι έκανα λάθος. δεν μιλάω για αμαρτίες. 

τουναντίον, προσφατα ξανασυναντησα μία που την είχα έννοια πολύ καιρό

-την θεωρούσα από τις βαριές. διαπιστώσα πως δεν τίθεντο θέμα καταστροφής 

ή λύτρωσης. οι αμαρτίες σου τελικά μπορεί να σε αγαπούν πιο πολύ 

απ ότι εσύ στην προσπάθεια σου να επανορθώσεις. γι αυτό είναι και γλυκιές...

 

ασ τα ρίξει ο karlito. νιάτο είναι, κάτι ξέρει παραπάνω!

εμείς πάει, πήξαμε αυτό ήτανε, έγινε ζελέ το ζελατίνι!!!

φάε την μπανάνα και παίξε το παιχνίδι σου. ποσώς με ενδιαφέρει

αγγίζοντας το κενό δεν υπάρχει εξήγηση 
                                     
                                                          όμως ξεφεύγουμε απ την σύγχυση

5 stars gia ton skulo kai tous haters!

στερήσεις φύγαμε.

θα συμβούλευα να μην διαβάσεις αλλά μπορεί να έχει αντίθετο αποτέλεσμα, 

όπως γίνεται με τις απαγορεύσεις. όταν διανύει κάποιος 

περίοδο αποτοξίνωσης  καλό θα ήταν να μην στέκεσαι και πολύ

κοντά... μην σε πάρουν οι τοξίνες στην μούρη.

έχω κάνει εφτά τιμημένες απόπειρες διακοπής του καπνίσματος 

ενώ καπνίζω μια δεκαετία -τιμημένη δεν την λες- κι έπρεπε 

η υγρασία του θερμαικού να μπαίνει στο δωματιό μου 

και να με κάνει να βήχω πάνω από μήνα για ν αποφασίσω 

πως ήρθε η στιγμή για ένα ακόμη cold turkey ?

έτσι φαίνεται. 

δεν είμαι πρωτάρα. 

ξέρω ότι σε λιγότερο από: 

4 ώρες θα βρίσω κάποιον χωρίς να φταίει περνώντας και στον επόμενο

7 ώρες θα έχω αδειάσει το ψυγείο και θα παραγγέλνω γύρους 

14 ώρες θα ιδρώνω στον ύπνο μου -στην καλύτερη- 

24 ώρες δεν θα μπορώ να μείνω σπίτι αλλά δεν θα μπορώ να πάω

και πουθενά γιατί όλοι πάντα και παντού καπνίζουν

κι εγώ θα κάνω yoga στο utube.

30 ώρες κλαίω, τραβάω τα βυζιά μου, χτυπάω τον κώλο μου κάτω 

μέχρι νεωτέρας, δηλαδή μέχρι να περάσει το εφιαλτικό πρώτο τριήμερο.

καλα εμένα τώρα δεν με νοιάζει να το πάω και πολύ μακριά.

να σταματήσω να βήχω και να ανακτήσω την γεύση μου θέλω.

τί εφιάλτης.. να ζηλεύω τα μπιφτεκάκια με πουρέ που η αδερφή 

μου τρώει στης μάνας και μου τα περιγράφει στο msn και δύο μέρες μετά

με καλούνε σε σπίτι φίλη, μου τα φτιάχνει με υλικά από 

το χωριό της παρακαλώ κι εγώ τα τρώω και δεν χαίρομαι στάλα!

η υγεία πάνω απ όλα.

ο σημερινός βέβαια άλλος εφιάλτης. 

αρχικά είδα ένα γλυκούλι μικρούλι ομορφούλι απαλούλι καφετίζον

κουταβάκι το οποίο ήρθε λέει στην αγκαλιά μου (επιτέλους κάτι ήρθε)

και του έδωσα αυτή την ξηρά τροφή που συνηθίζουν και οι έχοντες 

και φροντίζοντες ζωντανά, μέσα από ένα κεσεδάκι. 

στην συνέχεια το κουτάβι πήρε δρόμο φυσικά και στην θέση του 

έσκασαν ένας τύπος μία τύπισσα, ένας άλλος τύπος και γενικότερα

έπαιζε κόσμος που όμως δεν έκανε άλλη δουλειά από το να μου την 

πέφτει. (εγώ αδιάφορη, πήρα κανα δυο τηλ.)

ξυπνάω βέβαιη ότι η μοναξιά και η αγαμία έχουν βάλει το χεράκι 

τους στα όσα διαδραματίστηκαν στο από μέσα των βλεφάρων μου

αλλα παρ όλ αυτα αποφασίζω (ΓΙΑΤΙ ΠΕΣ ΜΟΥ!)

και ανοίγω τον ονειροκρίτη η ΗΛΙΘΙΑ να μου κάνει παρέα στον καφέ 

(βάλε μια μουσική, πάρε την δέσποινα ένα τηλ, δες το Kymatica ΠΑΛΙ, 

πάνε να πληρώσεις τις κλήσεις, ξεκόλλα απ την 150 του ζαρατούστρα, 

γρατζούνα την γαμοκιθάρα σου τελοσπάντων είχα επιλογές...)

όσον αφορά το όνειρο με το κουτάβι εντάξει φτηνά την γλιτώσα.

μπορεί λέει απλώς, να βρεθώ εν μέσω κάποιου διλήμματος.

δεν πειράζει, θα πιεστώ, θα τα μετρήσω, θα αποφασίσω. κλάιν.

σίγουρη πως η ψυχοσύνθεση του ονείρου κάποιου που βλέπει 

ότι τον φλερτάρουν ακολουθείται από θετική επεξήγηση 

συνέχισα -η ΠΑΝηλίθια- να διαβάζω...

Φλερτ.

"κακή, πολύ κακή θα είναι η μοίρα της γυναίκας που θα ονειρευτεί πως τη φλερτάρουν. συχνά θα νομίσει πως θα της κάνει πρόταση ο φίλος της, αλλά συχνά θ' απογοητευθεί. οι απογοητεύσεις θ' ακολουθούν τις απατηλές ελπίδες και τις φευγαλέες απολαύσεις."

τις κόβεις ή τις φυλάς για αύριο; καπνίζεις ή δεν καπνίζεις 

(εντάξει το κόβω). κόβεις το μαλλί τρία δάχτυλα και μετακομίζεις 

στον αμμόλοφο από τώρα και για πάντα χωρίς δεύτερη σκέψη; 

γίνεσαι burlesque dancer στο Αμστερνταμ (αυτό που ήθελες από οχτώ ετών) 

ή νταλικέρης που διασχίζει την κεντρική ευρώπη (το δεύτερο 

επάγγελμα που ονειρεύτηκες, γυμνάσιο αυτό) ή ΜΉΠΩΣ 

απλώς σταματάς να ελπίζεις απατηλά και να απολαμβάνεις φευγαλέα; 

σαν πρόταση και μόνο έτσι που το βλέπω γραμμένο μου φαίνεται άτοπο.

αλλά σκέφτομαι και όχι. ίσως να χει δίκιο το γελοίο κατασκεύασμα. 

συχνά νομίζω ότι θα μου κάνει πρόταση.

πάνω κάτω βασικά, όποτε τον συναντάω, περιμένω εναγωνίως 

να μου κάνει! προσμένω με λαχτάρα (lol), μία πρότασή του που 

να έχει σύνταξη βρε αδερφέ. να μου βγάζει νόημα κι εμένα. 

να μου την πετάξει και να πω: ΑΗ ΝΤΟΥ. αλλά πού. 

το μόνο που μου πετάει κάθε φορά είναι το σουτιέν.

κι αν κάνει να μην το πετάξει εκείνος και τον δω έτσι πιο χαλαρό, 

πέφτω σαν την υπνωτισμένη χωρίς να ξέρω το γιατί

και το πετάω μόνη μου και μετά αναρρωτιέμαι γιατί μου βγαίνει τ όνομα.

ύστερα βέβαια πάλι περιμένω εκεί, την πρόταση.

να μου εκθέσει βρε παιδί μου την δική του οπτική στα πράγματα. 

προσοχή τώρα: όχι πως εγώ έχω δική μου οπτική να καταθέσω.

μέχρι πρόσφατα έβγαζα σχεδόν αποκλειστικά και μόνο ήχους,  

άναρθρες κραυγές, οι οποίες τίποτα βέβαια από πίσω δεν έκρυβαν
ούτε από μπροστά είχαν κάτι αξιόλογο να επιδείξουν.
κανένα νόημα στην πορεία τους προς τα έξω απ το κεφάλι μου
δεν είχαν αναπτύξει ώστε να το χάσανε μέχρι να βγουν στο φως
και γενικότερα η μόνιμη trance που αντιμετωπίζω κάθε φορά είναι
του στυλ 'νιώθω σαν να μου χουν καρφώσει σύριγγα με dmt στο μάτι
και να βλέπω εσένα πλανήτη κι εμένα δορυφόρο σου από σήμερα
και για όλο το άχρονο της ύπαρξης' σίγουρα προκαλεί και στις δύο πλευρές
αισθήματα φόβου, πανικού, ανησυχίας, παράνοιας, υπέρτατης καύλας
και εν συνεχεία τάσεις φυγής. 

παρ ολ αυτά συνεχίζω να περιμένω κάθε ώρα και στιγμή, 

την προτασή του (κυρίως γιατί εμένα δεν με βλέπω σύντομα 

να βγάζω άκρη) και επιπλέον γιατί όλα τα παραπάνω τα θεωρώ 

ανθρώπινα, μέσα στην ζωή και δεν τα κατακρίνω. 

το να τα καταπιέσω δε ή να κάνω ότι τα αποφεύγω ή δεν υπάρχουν, 

επειδή ξεβολεύομαι, ούτε λόγος.

όχι πως αν μου την εκθέσει βέβαια την ρημάδα την πρόταση

είναι σίγουρο πως θα δώσω σημασία...

αφού κανείς δεν ξέρει τί του γίνεται. as far as we know 

πιθανόν έχει ήδη προσπαθήσει να επικοινωνήσει αυτό που θέλει 

κι εγώ δεν υποστήριζα την γραμματοσειρά του. ή ήμουν εκτός σύνδεσης,

κόλλησε, έκανα ριστάρτ κι έχασα το παράθυρο πριν τα διαβάσω.

ένα όμως ξέρω σίγουρα:

εκείνος για μένα έχει δίκιο, εγώ για εκείνον έχω επίσης δίκιο

και οι δυο μαζί για τους εαυτούς μας και την περίπτωση

έχουμε άδικο. γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. ζώο κοινωνικό, 

έχει ανάγκη από συνεργασία. ΤΟ ΜΑΖΙ.

και γιατί έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. καταλυτικές για την 

ευημερία μας αλλά πολύπλοκες τρεις φορές παραπάνω απ όσο 

ο καθένας μόνος του. ούτε δημιουργούνται ούτε διαλύονται 

με μια απόφαση, με μία συζήτηση ή με μία μετακόμιση.

διαφορετικά θα ήτανε ξεκάθαρες, προμελετημένες, χωρίς εκπλήξεις

και χωρίς ανατροπές, χωρίς δημιουργία, χωρίς υπέρβαση. 

μία σκέτη βαρεμάρα δηλαδή που καμία επαφή με την πραγματική ζωή

δεν παρουσιάζει και που δεν με αφορά μανίτσα μου εμένα κάτι τέτοιο

...όχι. σταυρώστε με.

κι έχω αποδείξεις. λίγο πριν τελειώσω το ποστ μου στειλε 

η φιλεναδίτσα μου το παρακάτω και πάρε στίχο χεχεχε 

τρομερό έτσι; αγαπώ <3

μ' αρέσει. μ' αρέσει πολύ.

βαρέθηκα!

αρχικά

βαρέθηκα να μην μπορώ να μυρίσω, φυσικά να μην μπορώ ούτε

να γευτώ και να τρώω μόνο από πείνα. εαν δεν είχα προηγούμενη 

εμπειρία των απολαύσεων που προσφέρουν αυτές οι δύο αισθήσεις 

δεν θα ήξερα τί έχανα - δεν θα με ένοιαζε. τρομαχτικό;

ύστερα βαρέθηκα την πόλη. κινείται με ρυθμούς οργής,
θανάτου και στέρησης αλλά κι εγώ εκεί γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα.
έχω πάθει αλλεργία στις βιτρίνες, στα πάρκινγκ, στους μπάτσους,
στα σουπερ μάρκετ, στην βρώμα, στην καταστολή των αισθήσεων
εξαιτίας των εκατομμύρια άχρηστων ερεθισμάτων που με βομβαρδίζουν και 

που ο νους επεξεργάζεται θέλω δεν θέλω, μέρα ή νύχτα, στον ύπνο ή 

στον ξύπνιο μου.

βαρέθηκα κανείς να μην ενδιαφέρεται

για το πως θα επιζήσουν οι επόμενες γενιές -από τα χαήρια μας-
ενώ την ίδια στιγμή, αρνούμαστε πεισματικά να σταματήσουμε
να παλεύουμε ώστε να γεννοβολάμε πραγματικότητες βγαλμένες
από διαφημίσεις του βιτάμ. δεν είναι από άγνοια, από μαλακία είναι
(καταπιεσμένη) που περιμένουμε το θαύμα κι από στρουθοκαμηλισμό. 

βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους να γίνονται ρομποτάκια
κάνοντας πράγματα που δεν γουστάρουν τις εργάσιμες
και τα πουσουκου να πίνουν και να εκτονώνονται με κάθε τρόπο
σαν να μην υπάρχει αύριο επειδή κατά βάθος αυτό εύχονται
κι ας μην αντέχουν να το παραδεχτούν -να μην υπάρξει αύριο,
να γλιτώσουν. βαρέθηκα να με θαυμάζουν ή να με κράζουνε
επειδή επιλέγω διαφορετικά. η αγωνία μας όλων είναι ίδια
κι αν θέλεις να την μοιραστούμε, είναι απλό.

βαρέθηκα να κλαίγονται όλοι και να συμπεριφέρονται
σαν να μην μπορούν να βρουν μια γωνίτσα σε ολόκληρο πλανήτη
που να τους εκφράζει και την αγαπούν ν αράξουν. να ταιριάξουν.

βαρέθηκα να βλέπω να παρεξηγούνται 

επειδή θίχτηκαν με την άποψή μου και να αποσύρουν τα θετικά τους 

συναισθήματα σαν να τους έβγαλα μαχαίρι και 

τους ανάγκασα να συμφωνήσουν ή σαν να κρέμεται η αγάπη μου 

για κείνους από δυο κουβέντες.  

βαρέθηκα την καχυποψία και να μαζεύω αποδείξεις για άλλους. 

θέλετε να αποδείξετε κάτι; κάτι ίδιο; κάτι αντίθετο; ψαχτε μόνοι σας 

και όταν όλοι θα είναι κόντρα σας εσείς συνεχίστε. το χετε;

βαρέθηκα την γκρίνια, το αίσθημα εγκλωβισμού, 

το 'δεν γίνεται διαφορετικά' από μίζερους, αδυνατισμένους 

πρώην φέροντες την χαρά της ζωής και τώρα φοβισμένους, 

τα περιμένανε πιο εύκολα. ποτέ δεν ήταν πιο εύκολα,

μόνο που το στομάχι γεμάτο κι ο υπολογιστής, 

το κουτσομπολιό, τα πάρτυ, ο φραπές κι η προοπτική 

της σύνταξης τους έφτανε και δεν το ψαχναν παραπάνω. 

εμένα λοιπόν όχι. ποτέ. σορυ κι όλας.

βαρέθηκα να βλέπω ν αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον χρηστικά,

να θεωρούμε τα ελλαττώματα του αλλουνού αποκλειστικότητα δική του

και να κλείνουμε το μυαλό και την καρδιά μας σε ό,τι επιθυμούμε

επειδή διαπιστώσαμε επιτέλους πως η ομορφιά και η ευτυχία
δεν κατοχυρώνονται με τίτλους ιδιοκτησίας, ούτε με συμβόλαια και επιταγές
μα να το χωνέψουμε μοιάζει αδύνατο με βάση τα δεδομένα που μας μάθανε.
έτσι ρίχνουμε στο τραπέζι απ αυτά ό,τι έχουμε 

και πάλι τσαντιζόμαστε που δεν φέρει αποτέλεσμα.

βαρέθηκα να βρίζουμε ο ένας τον άλλον και να τον καταριόμαστε

που υπήρξε άδικος/σκληρός/εγωιστής/συμφεροντολόγος/ψεύτης και

υποκριτής προς το πρόσωπό μας ενώ εμείς τόσο καλές προθέσεις

είχαμε γι αυτούς. βαρέθηκα να σε βλέπω να σιχτιρίζεις το σημείο 

που στέκεσαι αλλά να μην κάνεις βήμα επειδή προεξοφλείς 

καταστάσεις και χέζεσαι να σηκωθείς απ την καρέκλα

να περπατήσεις. μην πέσεις και γίνεις ρεζίλι, μην χτυπήσεις, μην σου 

βάλουνε τρικλοποδιά οι αντίπαλοι.

βαρέθηκα ν αντιμετωπίζουμε την ζωή άχαρα σαν ένα
βαρετό δεδομένο ενω παράλληλα απομακρυνόμαστε από αυτήν
με όσο περισσότερο γκάζι έχουμε ανακαλύψει ως τώρα και
ταυτόχρονα να νιώθουμε και περήφανοι όταν μας λένε μπράβο.

βαρέθηκα το ταξικό παραμύθι, το συνωμοσιακό παραμύθι, το τεχνολογικό

παραμύθι, το παραμύθι με την ωραία κοιμωμένη 

που την ξυπνάει ο πρίγκιπας βαρέθηκα την παραμύθα που έχει τα παιδιά 

να σέρνονται έξω απ τα κέντρα και να μην τα καταφέρνουν 

ενώ υπάρχει εναλλακτική.

βαρέθηκα να βλέπω να εναποθέτουν τις ευθύνες στους άλλους.

βαρέθηκα την ξεροκεφαλιά, την προσκόλληση στο παρελθόν ή
την πεισματική τους άρνηση να το αποδεχτούν,
την έλλειψη πάθους και φαντασίας, την εξάρτηση από πλασματικές
έννοιες όπως 'σωστό', 'επιτυχία', 'εξυπνάδα' 'καλωσύνη'
και την εμμονή στον στόχο. τέλος και πιο πολύ απ όλα βέβαια,

βαρέθηκα τις δικαιολογίες γιατί έρχονται εκ των υστέρων και ποτέ,

ΜΑ ΠΟΤΕ,

δεν μπορούν ν ανατρέψουν το αποτέλεσμα, από μόνες τους.

για σένα.

που να σε βαρεθώ ή να σε ξεχάσω αρκετά ώστε

να αντικατασταθείς, ως είθιστε, δεν μου έχει επιτραπεί μέχρι σήμερα

όσο και να χτυπήθηκα κι έτσι έχω την πολυτέλεια να βαριέμαι όλα
τα παραπάνω. μα να που τούτη η διαπίστωση μ έχει γεμίσει 

θάρρος, ένταση και αποφασιστικότητα.

και να που ανέκαθεν έτσι μου φαινόταν να είναι 

ο χαρακτήρας  της ζωής κι απλά μου το θύμισες. 

απ όταν μ άρεσε τριών ετών να βγαίνω γυμνή στην αυλή 

και να μιλάω στην λεμονιά η ζωή έτσι ήταν. απόλυτη.  δίνει,
παίρνει και δεν ρωτάει.
ρίχνει βροχές και ήλιους ν ανθίσω όσο έχω τα κότσια
και την θέληση κι όσο το χώμα μου το επιτρέπει

ή αλλιώς μια ώρα αρχίτερα να γίνω λίπασμα -το μόνο σίγουρα
θετικό που θα κάνω- γι άλλα πιο όμορφα, πιο δυνατά, να με δει κι αυτή
από ψηλά και να βάλει όλα τα γύρω να χαμογελούν.
δεν τίθεται να πάρω κάτι μαζί μου απ αυτήν. μόνο που θα θελα
εκείνη να συνεχίσει να με παίρνει. επ άπειρον.
και ναι, μπορώ να κάνω ό,τι μπορώ. επιτρέπεται
αν όχι επιβάλλεται -μην στο πω κι αυτό και τρομάξεις.

όπως και να χει, επειδή χρωστάω γυρνάω να ευχαριστήσω

κι επειδή δεν μου χρωστάει, τα έχουμε καλά.

impossible

I would do anything

I would say anything

I would try any thing

for your love

I would climb anywhere

I would go anywhere

I would walk anywhere

for your love, oh

girl I'v probably said some corny lines

that I know you've heard a thousand times

I would do anything and everything to express my love for you

I don't care what I've gotta do

 a thousand armies couldn't stop me, no

cause there ain't nothing impossible

there ain't nothing, nothing, nothing impossible 

for your love, your love

no matter what people say

no matter how far you stray, yea

I would go all the way

for your love, your love

no matter how great or small

no matter how tall the wall

winter, spring, summer, fall

I'll do it all for your love, your love

stormy weather couldn't stop me, no

cause there ain't nothing impossible

there ain't nothing, nothing, nothing impossible 

for your love, your love, your love

πρόσευχε τί κάνεις,

πρόσεχε τί εύχεσαι.

τρελή αγωνία και έκσταση. αμφιβολία και κίνηση σε όλους τους τομείς,

εκπλήξεις και εκρήξεις αδρεναλίνης

το σκηνικό γίνεται τόσο ανατριχιαστικό που ούτε να φοβηθείς δεν αξιώνεις

απ τα υστερικά γέλια και το non stop των εξελίξεων.

τί να κλάσει το χόλυγουντ σε όλο του το adventurous, sci-fi και 3D μεγαλείο

του, δίπλα στην καθημερινότητά μου λέμε.

μια μάντρα είναι η απάντηση.

σε δύο εβδομάδες θα ξέρουμε πάντως

έτσι λένε οι ολλανδοί.

κι εμείς λέμε...

the secret of the sword

Adora, Adora...

the time has come for you to seak your destiny.

let your heart guide you to the path you know to be right

and let this sword give you the strenght to follow that path.

somewhere out there someone needs me,

I don't know how or whether they'll believe me.

I walked the universe to find her,

for better or for worse beside her.

for the honor of love,

by the power above-

I have the power, I have the power!

a stranger walked into my world

and when he talked I realy heard

he spoke of things like love and peace

the joy he brings will never cease.

the truth of love is here to guied me,

the stranger boy is here beside me.

forever more we'll be together,

our hearts will soar one to the other.

the truth of love will always guied us,

this strength above will be beside us.

forever more we'll be together,

our hearts will soar one to the other.

for the honor of love,

by the power above-

we have the power, we have the power, so can you!

ασ τα κομματια

κάτω. είναι δικά μου.

όταν σε βλέπω να τα ξεκολλάς, να τα παίρνεις ή να τα δανείζεσαι

και να τα δείχνεις απο δω κι από κει, με καμάρι, με θράσος λέω εγώ

πολλές φορές χωρίς να αναφερθείς καν στο πώς τα βρήκες...

στο ότι χωρίς εμένα δεν θα είχες να πεις απ αυτά ή μαζί τους τίποτα

απολύτως μα τους αφήνεις να πιστεύουν ότι είναι δικά σου.

ότι εγώ σου τα έδειξα; το πού τα κονόμησες; ότι εγώωωωωω!!

τα έφερα, στην τσάντα μου, όταν επέμενες να σε συναντήσω. κι εγώ ήθελα

να ξερα τί σκεφτόμουν τότε, κάποιο πρόβλημα θα είχα, καθημερινό.

αλλά εσένα παιδί μου η απελπισία σου δεν παίζεται,

το ίδιο κι όλη αυτή η προκλητική σου συμπεριφορά.

κάνει κάτι να φουσκώνει μέσα μου και να θέλει να σε πνίξει.

- άδικο μου μαθαν πως λέγεται 

κι ότι μπορώ να σηκώνω χέρι, αν δεν αντέχω άλλο την πίεση,

πάνω σου, με επιχειρήματα.

δεν είναι θέμα εάν ζητάς συγχώρεση, ή το αν αισθάνεσαι μετανιωμένος.

το θέμα είναι η αλλοίωση του προσώπου μου στον κόσμο.

το θέμα είναι η αλλοίωση του προσώπου μου στον κόσμο

εξαιτίας σου. γιατί άσε τα μεταξύ μας, αυτά τα διέλυσες πρώτο χέρι 

πώς είναι δυνατόν να μου κάνεις κάτι τέτοιο;

είσαι ηλίθιος. αν είχαμε την ανεση, θα σε λιθοβολούσα.

σε εμπιστεύτηκα.

στα εμπιστεύτηκα να ρίξεις βλέμμα πάνω τους.

μοιράστηκα μαζί σου μυστικά και τους πιο

βαθείς ψιθύρους. ήταν ΔΙΚΑ ΜΟΥ.

με ποιό δικαίωμα θέλω να ξέρω.

με ποιό δικαίωμα στέκεσαι δίπλα τους μπροστά στην ανατολή.

με ποιό δικαίωμα μοιράζεσαι μαζί τους τον ήλιο του φεγγαριού;

με πρόδοσες. εσύ, που έλεγες πως ΜΕ ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ. 

αλλά εσύ απλά ευχόσουν να ήσουν σαν εμένα. 

αντάλλαζες την άχρωμη μικρή κουφάλα σου για την αστραφτερή 

μου βόλτα ανά πάσα στιγμή. όπως και τόσοι άλλοι,

είναι λογικό.

εξάλλου αποκλείεται

να έγινες κλέφτης εν αγνοία σου  ή να είσαι ανώτερος,

μην με κοιτάς σαν κουτάβι στο κρύο

ούτε όμως και σημαία μην μου κουνάς ανεξαρτησίας

γιατί πάλι τα λαμπάκια μου ανάβουνε, δικά μου κι αυτά -

κι ο πόλεμος δεν γλιτώνεται.

είσαι κάλπικος ρε και μία βιτρίνα. ένα μωσαικό  από

κλεμμένα όνειρα, ιδέες, χνώτα αλλονών. σε λυπάμαι.

μέχρι τώρα δεν με πείραζε γιατί τουλάχιστον δεν ήτανε

τα δικά μου !!! τα χνώτα που αντέγραφες.  

τί σκεφτόμουνα κι εγώ όταν σε συναντούσα ήθελα να ξέρα, 

θα χα ξεμείνει από φωτιά φαίνεται.

μ αυτά και μ αυτά τα δικά σου, που δεν περίμενα, 

βγήκα εκτός εαυτού και θα κάτσω οκλαδόν με την μούρη

κόκκινη, να σε βρίζω και να χτυπάω γροθιές για την πάρτη μου,

στους τοίχους,

μέχρι να δω πως το κακό μας δεν ξε-γίνεται και να κλάψω ακόμα πιο δυνατά

κι ίσως εκεί, καλέσω κι ενισχύσεις

*φερ τε ένα δικαστή να σε βάλει φυλακή

μα δεν έχω χρόνο να ριχτώ στην μάχη,

φως μου, για την ιδιοκτησία.

δεν έχω κομμάτια πάνω μου, μέσα μου, γύρω, πουθενά

είναι πραγματικά γελοίο όλο αυτό.

είμαι ολόκληρος.

ποιός μου μιλούσε ίσα με δω, ξέχασα.

σαν ένας μακρινός συγγενής της φθοράς ακουγόταν

αλλά πια πολύ μακρινός. στης δύσης του τα τελευταία χρώματα

και τώρα ξέρω.

κανένα χρώμα δεν φέρει πάνω του το αίσθημα από πριν.

η ευθύνη γι αυτό είναι δική μας. κι εμένα δεν με νοιάζει, για τα χρώματα,

αν θα ναι ανοιχτά ή σκούρα, σπάνια αν θα είναι ή κοινότυπα.

μόνο πλάι σου να τα κοιτώ και να τα πιάνω με τα χέρια και να στα δίνω

με λέξεις κ εσύ πάλι πίσω με αριθμούς ή με ήχους και με σφιχταγκαλιάσματα

και με πρωινά και νύχτες. 

ναι, μόνο αυτό μου χρειάζεται. τίποτα δικό μου. είχα αρκετά εξάλλου, 

χιλιάδες κομμάτια στους δρόμους θα τα βρεις, 

να με θυμίζουν.