γκρίνια!

χαχαχαχαχαχα το αγαπημένο μου - σε σένα.

γιατί σ εμένα όταν συμβαίνει δεν το εκτιμώ καθόλου!

έτσι ήρθα να ησυχάσω κι ως την τελευταία γραμμή 

θα έχω ησυχάσει τουλάχιστον μια φορά

γκρινια γκρινια γκρινια

ξεχειλίζει από μέσα μου, αφήνει σημάδια της

όπου ακουμπώ,

περιγελάει τις σχέσεις μου,

περιγελάει τις σκέψεις μου,

παρεμβάλει στην ομορφια γύρω και με καθιστά

ένοχη! ουστ κακή γκρίνια! όταν είμαι μοναχή σπάνια με

επισκέπτεσαι... τι λυπηρό κι αυτό...

όταν βρίσκομαι στο δάσος

τα δέντρα και τα ποτάμια μου γκρινιάζουν για τα μυαλά

των ανθρώπων

τα ζώα μου γκρινιάζουν για το νερό και για τα φρούτα

ποτέ δεν τους φτάνουν

η θάλασσα μου γκρινιάζει γιατί τα σωψυχά της  με μίσος

τρώγονται το να τ άλλο τ αφανισμού.

μόνο ο αέρας δεν μου γκρινιαζει

αγάπη μου

εκείνος φέρει την σιωπή και καλύπτει όλες τις φωνές

όλα τ ακουμπάει κι όσα επιθυμεί τα σηκώνει 

και τα παίρνει μαζί του κι όπου αλλού του αρέσει 

τα μετακινεί

με όλα όσα ήθελα μαζί

εκεί σε βρήκα

μες στον στρόβιλο

πριν πέσω πάλι με τα γόνατα στην γη

και τ όνειρο ονομάσω ανάμνηση

και δίνω ό,τι μου ζητούν κι ό,τι μου δίνουν παίρνω,

χωρίς χαρακτήρα. 

μα έτσι είναι φρόνιμο να κάνει ο πληγωμένος. 

ούτως η άλλως δεν έχει δύναμη, για να έχει χαρακτήρα. 

η προσγείωση του γάμησε το πρόσωπο

κι εκείνος - στην καλύτερη- γελάει άμα μπορεί ακόμα. 

ίσως κρατιόταν για να μην φάει την σούπα ίσως και όχι

έτσι κι άλλιώς,

όταν μετρήσουμε κόκαλα σπασμένα 

θα ενημερώσω...