η πτώση

στα παράξενα όνειρά μου

αλεξίπτωτο φοράω
σαν χρυσόσκονη κλεμμένη
στον αέρα με σκορπάω

ένα μάτι θηλυκό
δε δακρύζει να με σώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

δεν υπάρχει γυρισμός,
όλοι τρέχουν κι εγώ μέσα
με ξεγέλασε ξανά
η ανάμνηση η μπαμπέσα.

το '80 μ' έχει αφήσει
τη φωτιά να ξανανάψω,
τις παλιές εκείνες μνήμες
μάλλον πρέπει να τις κάψω.

κι εκείνο το φιλί
ένα άγγιγμα με ρίγος
τόσα χρόνια μακριά
ο καιρός φαίνεται λίγος.

τότε το γλυκό μεθύσι
ήταν κάτι σαν αστείο
τώρα όλα σκοτεινά
κι ένα λίκνισμα γελοίο.

το βυνίλιο ξεθωριάζει
και χαϊδεύω τις στροφές του
δάσκαλος ο χρόνος
και ανίερες οι ουλές του

ξένος παρατηρητής
λέω πια πως δε φοβάμαι
μα τα λάθη σαν ταινία
μπρος στα μάτια μου περνάνε.

τις φωνές από τα λάθη
κάποιος πρέπει να φιμώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

να μαι μόνος μεθυσμένος πάλι
να ονειροπολώ
με ναυάγια αναμνήσεων
φτιαγμένα από φελό.

τί να φταίω που γεννήθηκα
αγόρι με φτερά
και το κάθε υγρό όνειρό μου.

μένει. δε με διαπερνά.

και χαζεύοντς τον batman
τον coyot και τον ten-ten
διαπιστώνω πως δεν είμαι
με τους μεν ούτε με τους δεν
κι ονειρεύομαι στον κόσμο
κάτι πράγματα μικρά
που ο ήλιος τα γεμίζει
με μια δύσκολη ομορφιά.

α! α! άνοιξε τα μάτια σου
μάζεψ' τα κι ένωσε τα κομμάτια σου.

μπορείς ακόμα.

βγες από το ψυχοφθόρο
τέρμα κι όρμα.

αναζήτησε το σοκ
που θα σε βγάλει από το κώμα.

βάλε σε μια σειρά
τα πράγματα μεσ' στο κεφάλι σου
ποτέ δεν είναι αργά
για να πιστέψεις στις δυνάμεις σου.

εσύ είσαι ο μόνος που μπορεί
να σε σώσει...

να δώσει ένα τέρμα σ'αυτή
την καταραμένη πτώση!