πέσαμε στα βαριά

κι αν πω πως δεν αντέχω
πάλι νόημα κανένα δεν θα βγαίνει.

γιατί όσο και να κοπανιέμαι
με χέρια και πόδια, σε ύπνο και ξύπνιο
για σένα και τα λάθη μου που τόσο με ταλαιπωρούν
καμία ευχή στον κόσμο δεν πατάει flash forward στην καρδιά μας
ούτε και την ανοίγει. θέλει χέρια. 

σου πα κι άλλη φορά, να το ρίξουμε στα βαριά
είχα ένα κάρο απορίες
κι εσύ είχες αποφασίσει να περάσουμε την νύχτα μαζί.

δεν είχες συμφωνήσει τότε
προβάλλοντας μια δικαιολογία τόσο γελοία

που μόνο εγώ θα την λάμβανα στα σοβαρά υπ΄όψιν.

κάτσε να ψήσω καφέ.

επιτέλους να μ ακούει κανείς
τί θα σκέφτεται για το πάθος μου για σένα!

να σου φτιάξω και κάτι να φας, να σου ξεμπλέξω τα μαλλιά 

να χαρώ για δυο λεπτά, να ζήσω μισό ακόμα αλλα πού εσύ.

το εννοώ. εσύ πού;!

μήνες τώρα έχεις εξαφανιστεί. και γαμώ τις τακτικές.
την εφαρμόζω κι εγώ. ή συνηθίζα
μέχρι που αποφάσισα να είμαι εδώ μόνο για να με βρίσκετε.
κι εκεί κέρδισα χαρακτήρα αλλά περίμενε
θα βρω τρόπο να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι
αλλά κι εσείς πώς μιζεριάζετε
έτσι με την μία και τα παρατάτε; έλεος πια.

και τώρα γράφω όχι τίποτα
απλά πάλι στον ύπνο μου έδωσες ρεσιτάλ!

ήμαστε λέει κι ήταν πάσχα, κάπου στην εξοχή
είχε και θάλασσα κι ένα πολύ μεγάλο σπίτι με φίλους μέσα
και με οικογένεια, και με σημάδια δικά σου να σε ψάχνω

γύρω γύρω στο μεγάλο σπίτι
κι όταν με βρήκες
πάλι σε κοίταξα με περιφρόνηση
για να μην δεις πόσο αδύναμη αισθάνομαι και πόσο λείπω
όταν εσύ είσαι κοντά. δεν υπάρχω.

κι είναι τόση η παρηγοριά κι εδώ, να μην υπάρχεις.

γέρνεις στου κενού τον ώμο
στην κατανόηση που δείχνει το σκοτάδι

και σταματάνε όλα.
τίποτα δεν περνάει να σε ταράξει.

μπορείς τώρα να κάνεις από την φαντασία κόσμο
για όσο θες. αν κανείς δεν σ αγαπήσει
μπορεί να μην σε ξυπνήσουν και ποτέ

οπότε απλά
χαλάρωσε...