σαν κι εσένα μ έναν κόμπο στο λαιμό
σε ώρες άσχετες ξεσπάω τον θυμό
τα δίκια σου μου στεγνώνουν τα δάκρυα
οι αγκαλιές σου τα πληθαίνουν
κι έτσι αλαφρώνω απ τις έννοιες και τους κόπους
μου και μπορώ να κοιμηθώ με ζέστη
εκεί που νόμιζα πως όχι κι είχα βρει όλους
τους τρόπους κι είχα βρει ότι είμαι καλούτσικη
και τρώγομαι
καινούριοι χρωματισμοί στους τοίχους
απ τα φώτα σου χαράζουν νέες διόδους
για την ζωή να πεταχτεί απ το σώμα μου
σαν και σ έσενα διαμελίζομαι στο φως...
...και την νύχτα στα κομμάτια μου γυρνώ
και τα ξανακολλάω
τώρα είναι ξεκάθαρο, οι απαιτήσεις σου μειωμένες
οι ανάγκες καλυμμένες απ το μέσα σου που ναι
φανταχτερό και αυτόνομο και αντιεξουσιαστικό
κι ελεύθερο στ αλήθεια
δεν μου αφήνει περιθώρια να μαι χρήσιμη
μοναχά ευτυχισμένη και δική μου ολόκληρη
μέρες αδέσποτες....
...σημαδεύουνε το μέλλον
πετυχαίνουν το παρόν
και δεν μένει απ τα παιχνίδια και τα πυροτεχνήματα
τ ουρανού όρεξη για μας να μείνουμε δυο ξένοι
όλα μας λένε πως γεννηθήκαμε μαζί, από την ίδια γούρνα
θα πίνουμε νερό στους αιώνες των αιώνων.
έτσι ανυπομονούμε να πεθάνουμε
τρομάζουμε τον κόσμο που ναι μόνος
τις περασμένες του εαυτού μας τις πλευρές
που δέσποζαν προτού η ομορφιά ξυπνήσει
No comments:
Post a Comment