υστερόχρονα κλοπιμαία στην τσέπη μου

υπάρχουν στιγμές ευτυχίας που διαρκούν

που η ζωή μοιάζει με ταινία κι είσαι 

εσύ ο σκηνοθέτης. κι εγώ,

αν και κουβαλάω κάποια φθινόπωρα

-και κάμποσο φόβο- ακόμη,  θέλω

να έρθω να σε αγκαλιάσω έτσι,

χωρίς λόγο

όχι ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ, δεν το κάνω...

μα σκέψου πάλι και κατάλαβε το παράδοξο

δεν αναζητάς καν μια αγκαλιά

τούτη την ώρα φαινομενικά όλα βαίνουν

καλώς (εξαίρετα!) και ομαλά μέσα σου

εγώ πώς γίνεται να μαι ξαφνικά

σίγουρη ότι η κενή αγκαλιά θα μας

ακολουθήσει και τους δυο μέχρι και το πρωί

και σαν σύννεφο που θα το στοιχειώνει και σαν υγρασία

που την ανάσα μας θα ελέγχει βιαίως

θα κάνει το γενικό συγκεκριμένο
και θα μας την πει

ο αέρας τα παίρνει όλα και τα μαζεύει

στην γωνιά.

αντί να τα χάνει δηλαδή, τα βρίσκει. το λέω

για σένα που δεν το χεις με τα αινίγματα

και που ανησυχείς ότι δεν είσαι άξιος

κι ότι όλα έχουν τον τρόπο τους να σβήνουνε

πριν τα χαιρετήσεις. χαλάρωσε. κοίταξε

τα μάτια μου πόσο πολύ γελάνε που σ αγάπησαν

που σ αγαπούν
σαν δεν ντρέπονται; omg και τρία lol