το ψαρακι

δεν θα ξαναερωτευτώ!

σαν το ψαράκι πάνω κάτω

μέσα στη γυάλα μου γυρνώ

ξαπλώνω ανάσκελα στον πάτο

και κοιτάζω τον αφρό

πως μένουν όλα ίδια κι όμοια

κάθε μέρα που περνά

ας γίνει κάτι να ταράξει

της ζωής μου τα νερά

έτσι ευχόμουνα την ώρα

που μπήκες στη ζωή μου εσύ

γάτος με πέταλλα και φόρα

μια ζωντανή καταστροφή

είσαι το μάτι του κυκλώνα

και φταις που φτάσαμε ως εδώ

στο λέω,μα τον Ποσειδώνα

δε θέλω να σε ξαναδώ

σαν το ψαράκι πάνω κάτω

μέσα στη γυάλα μου γυρνώ

πίνω μια θάλασσα άσπρο πάτο

κλαίω έναν ωκεανό

πως έγινε να σ'αγαπήσω

να ναυαγήσω στ'ανοιχτά

ας γίνει κάτι να γυρίσω

στα ρηχά μου τα νερά

αν βγω απ' αυτή την τρικυμμία

σώα και δίχως αμιχή

δεν ξανακάνω πια καμμία

παρακινδυνευμένη ευχή

θα'θελα να'μουνα γοργόνα

μα ένα ψαράκι είμαι μικρό

και ορκίζομαι στον Ποσειδώνα

δεν θα ξαναερωτευτώ

what's up

25 years and my life is still

trying to get up that great big hill of hope

for a destination

I realized quickly when I knew I should

that the world was made up of this brotherhood of man

for whatever that means

and so I cry sometimes when I'm lying in bed

just to get it all out, what's in my head

and I, I am feeling a little peculiar

and so I wake in the morning and I step outside

and I take deep breath and I get real high

and I scream from the top of my lungs

what's goin' on?

and I say hey, hey

I said hey, what's goin' on?

and I try, oh my God do I try

I try all the time

in this institution

and I pray, oh my God do I pray

I pray every single day

for a revolution

and so I cry sometimes when I'm lying in my bed

just to get it all out, what's in my head

and I, I am feeling a little peculiar

a whole new world

μ εμπιστεύεσαι ;...

σου είπα ότι δεν κάνω όνειρα τελευταία

κυρίως επειδή τα ζω και σάστισες - σαν να μην 

κατάλαβες νομίζω, να μην ενσυναισθανόσουν κι ας 

μπορούσαμε να μιλάμε για τους άλλους με περίσσια 

άνεση, σαν να ήμαστε κι εμείς ίδιοι ολόιδιοι

μεταξύ μας κι εκείνοι εξωγήινοι μα με τις ανάσες μας

παρόμοιες κάτω απ του ήλιου το βασίλειο

το παθαίνουν αυτό οι άνθρωποι με τα χαμόγελα

και τις θετικές διαθέσεις και ξεχνούν 

πως η στιγμή που θα φέρει ανάγκη να συνεννοηθούν 

και στα δάκρυα δεν θα αργήσει και τότε όσοι μείνουν...

δεν θα είναι οι ίδιοι. 

αν δεν μπορείς να μ εμπιστευτείς εσύ πια
γιατί πολλά έχεις πιστέψει που δεν θα πρεπε
έχω υπομονή και θάρρος
κι αν βγω ψεύτρα ακόμη εσύ τίποτα να μου
προσάψεις δεν θ αφήσω -τόσο διακριτική θα είμαι-
και μόνο ένα χέρι στην πλάτη σου
σε μια περαστική κουβέντα θα προδώσει
σ όλη την φύση γύρω μας εκτός από σε εσένα τον ίδιο
το πόσο είμαι γοητευμένη και τα δόντια μου πόσο σφίγγω
να μην δουλέψω ακόμη μια φορά για μένα

υστερόχρονα κλοπιμαία στην τσέπη μου

υπάρχουν στιγμές ευτυχίας που διαρκούν

που η ζωή μοιάζει με ταινία κι είσαι 

εσύ ο σκηνοθέτης. κι εγώ,

αν και κουβαλάω κάποια φθινόπωρα

-και κάμποσο φόβο- ακόμη,  θέλω

να έρθω να σε αγκαλιάσω έτσι,

χωρίς λόγο

όχι ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ, δεν το κάνω...

μα σκέψου πάλι και κατάλαβε το παράδοξο

δεν αναζητάς καν μια αγκαλιά

τούτη την ώρα φαινομενικά όλα βαίνουν

καλώς (εξαίρετα!) και ομαλά μέσα σου

εγώ πώς γίνεται να μαι ξαφνικά

σίγουρη ότι η κενή αγκαλιά θα μας

ακολουθήσει και τους δυο μέχρι και το πρωί

και σαν σύννεφο που θα το στοιχειώνει και σαν υγρασία

που την ανάσα μας θα ελέγχει βιαίως

θα κάνει το γενικό συγκεκριμένο
και θα μας την πει

ο αέρας τα παίρνει όλα και τα μαζεύει

στην γωνιά.

αντί να τα χάνει δηλαδή, τα βρίσκει. το λέω

για σένα που δεν το χεις με τα αινίγματα

και που ανησυχείς ότι δεν είσαι άξιος

κι ότι όλα έχουν τον τρόπο τους να σβήνουνε

πριν τα χαιρετήσεις. χαλάρωσε. κοίταξε

τα μάτια μου πόσο πολύ γελάνε που σ αγάπησαν

που σ αγαπούν
σαν δεν ντρέπονται; omg και τρία lol

First Lyrics First Vol.28

σαν κι εσένα μ έναν κόμπο στο λαιμό

                   σε ώρες άσχετες ξεσπάω τον θυμό 

τα δίκια σου μου στεγνώνουν τα δάκρυα

οι αγκαλιές σου τα πληθαίνουν 

κι έτσι αλαφρώνω απ τις έννοιες και τους κόπους 

μου και μπορώ να κοιμηθώ με ζέστη

εκεί που νόμιζα πως όχι κι είχα βρει όλους 

τους τρόπους κι είχα βρει ότι είμαι καλούτσικη 

και τρώγομαι

καινούριοι χρωματισμοί στους τοίχους 

απ τα φώτα σου χαράζουν νέες διόδους

για την ζωή να πεταχτεί απ το σώμα μου

σαν και σ έσενα διαμελίζομαι στο φως...

                 ...και την νύχτα στα κομμάτια μου γυρνώ 

         και τα ξανακολλάω

τώρα είναι ξεκάθαρο, οι απαιτήσεις σου μειωμένες

οι ανάγκες καλυμμένες απ το μέσα σου που ναι 

φανταχτερό και αυτόνομο και αντιεξουσιαστικό 

κι ελεύθερο στ αλήθεια 

δεν μου αφήνει περιθώρια να μαι χρήσιμη 

μοναχά ευτυχισμένη και δική μου ολόκληρη 

μέρες αδέσποτες....

                                            ...σημαδεύουνε το μέλλον 

                        πετυχαίνουν το παρόν

και δεν μένει απ τα παιχνίδια και τα πυροτεχνήματα 

τ ουρανού όρεξη για μας να μείνουμε δυο ξένοι 

όλα μας λένε πως γεννηθήκαμε μαζί, από την ίδια γούρνα

θα πίνουμε νερό στους αιώνες των αιώνων.

έτσι ανυπομονούμε να πεθάνουμε 

τρομάζουμε τον κόσμο που ναι μόνος 

τις περασμένες του εαυτού μας τις πλευρές 

που δέσποζαν προτού η ομορφιά ξυπνήσει

a horse with no name

on the first part of the journey

I was looking at all the life

there were plants and birds

and rocks and things

there was sand and hills and rings

the first thing I met was a fly with a buzz

and a sky with no clouds

the heat was hot

and the ground was dry

but the air was full of sound

I've been through the desert

on a horse with no name

it felt good to be out of the rain

in the desert

you can't remember your name

'cause there ain't no one

for to give you no pain

after two days in the desert sun

my skin began to turn red

after three days in the desert sun

I was looking at a river bed

and the story it told of a river that flowed

made me sad to think it was dead

after nine days, I let the horse run free

'cause the desert had turned to sea

there were plants and birds

and rocks and things

there was sand and hills and rings

the ocean is a desert

with its life underground

and a perfect disguise above

under the city

lies a heart made of ground

but the humans will give no love

μου λείπεις ήδη

για το αν χάρηκα εγώ μην με φοβάσαι.

έχω το λυχνάρι με το τζίνι εγώ, δεν έχω ανάγκη

πέρα το να προσέχω τί εύχομαι

κι ακόμα δεν θέλω πλούτη και δόξες

ίσως να μην θελήσω και ποτέ 

αν κάτσουμε να τα πούμε 

κάτω από τ αστέρια άλλη μια φορά 

δεν θα είναι το ίδιο 

πρώτη φορά που δεν θέλω

ανάμνηση. δεν θέλω να επιλέξει τίποτα

ο νους μου να κρατήσει γιατί μόνο να το 

διαστρεβλώσει γίνεται και τούτο δεν μου 

φτάνει - πια. 

πάντα κοντά ποτέ μαζί

μαθαίνεις να κρατιέσαι. μαθαίνουμε  μαζί.

φαίνεται να είναι ο μόνος τρόπος.

so am I good or bad... and we cried and we cried 

                   ...oh you were majesty

στην μπουκαπόρτα

πηδάω πίσω.
δεν κοιτάζω τα email μου

άγνωστοι με κοιτούν μ επικρισία

κι ανάμεσα στα πλήθη

εσύ, εγώ, ένα σωρό αστεία

δηλαδή η δίνη με πετάει στο ταβάνι

κι απαξιώ να σταματήσω να γυρίζω

όσο σκοτάδι κι αν μου δώσεις τώρα

την στιγμή φωτίζω

άκουσα τόσα όμορφα πράγματα

έκανα κακό και το πήρα πίσω

πρόλαβα

όσες φορές κι αν το σκεφτώ

είναι αστείο

ποιές τρύπες τώρα άλλες από αυτές

που χω βουτήξει

λοβ ιζ ιν δι ερ

κάνε κουμάντο ή δεν.

θα με νοιάζει πάντα.

φιλιά παντού.

το καστρο της αστροπαλιάς

έχει κλειδί κλειδώνει...

και ό,τι έχω ή θέλω μέσα μου,

γύρω του φανερώνει.

με τα φώτα του και τις ανατολές  την ιστορία 

μου απλώνει στα βουνά και στις ακτές 

μια μικρογραφία προσωπική 

της ζωής μου το κρας τεστ

χοχοχοχο κριση μαλακίας 

ευτυχίας; 

ουτοπίας και κίνησης; 

απενοχοποίησης; 

κάθε μέρα λέω θα φύγω

την επομένη με ρωτάνε τελικά 

αν είμαι εδώ 

και εγώ απαντάω 

πως αν δεν φύγω 

τότε θα ρθω ξανά

μυστήρια

πολλά μυστήρια... 

της πουτάνας γίνεται 

κι εσύ κάπου κοντά που χάραζε

από κει που σ είχα αφήσει 

μακριά, σχεδόν ξεχάσει(...)

πήγες να μου δώσεις παλι μία στο κεφάλι 

με την καρδιά σου

δεν βαριέσαι λέω και γυρνώ πλευρό.

από δω παν κι άλλοι...