μυστικό.

είναι δικό σου το ένα - που μου δωσες.

θα το κρατήσω ασφαλές, μην ανησυχείς. 

ούτως ή άλλως σαν ψέμματα μου φαίνεται! 

κι ύστερα σου λέει πως ο χρόνος πάει...
που;

ο χρόνος γίνεται ό,τι θες. 

ενώνει, χωρίζει και μεταλλάσσει,

τα σχέδια και τα χρώματα γύρω,

όσο κάνεις πως ξεχνάς κι ενώ 

είναι δεδομένος.

ρ πούστη μου πάχυνα. 

δεν λέω, καλή είμαι κι έτσι,

έβαλα βυζί. μυαλό πότε θα βάλω.

αυτό κυνηγώ με αγωνία να μπει

στο χάος της καρδιάς μου 

που επίσης πάχυνε κι επίσης χτυπά

με αγωνία. 

σ άλλο τόνο απ το μυαλό, 

με άλλο μπιτ. 

μέρα παρα μέρα ξυπνάω ...

"ε μα δεν είναι δυνατον!"

μέχρι το μεσημέρι/απόγευμα της επομένης 

το χω σχεδόν χωνέψει τον αδύνατον
αφού οι μνήμες καθαρά δείχνουν,
το έχω φάει στην μάπα,

κι όταν πατήσω την κουζίνα του γιώργη 

ακούγοντας μόνο σιωπή και ζέστη 

το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο θα πρέπει 

να μου φανεί! 

τα μυστικά μας,

άλλα εσύ άλλα εγώ, 

πετάχτηκαν από τον ίδιο σπόρο.

το διαζύγιο αν ήτανε να βγει 

κι αυτό σε μία λουμπα χρόνου 

στην καλύτερη θα βρεθεί να ξαποσταίνει

ενώ εμείς τριγύρω ανασαίνουμε

όπως οι ηθοποιοί,

σαν να μην τρέχει τίποτα.

κι όμως 

τα βλέπω τα σημάδια απ τ αλάτι 

που τρεξε στο μαγουλό σου. 

να χαμογελάσεις

εξαιτίας μου. αυτό ζητώ,
γιατί

ούτε το θελα να σε βλέπω έτσι, 

ούτε είχα σκοπό.

πάααααλι james? 

ουτ εγώ δεν μ αντέχω πια.
αλλά πρέπει να με πιστέψεις

ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΩ ΕΠΙΤΗΔΕΣ!!!
ούτε τους ήξερα αυτούς...

the story

I don't know how to begin
'cause the story has been told before
I will sing along I suppose
I guess it's just how it goes

and now those sprangs in the air
I don't go down anywhere
I guess it's just how it goes
the stories have all been told before

but if you don't char
the light won't hit your eye
and the moon won't rise
before it's time


but if you don't char
the light won't hit your eye
and the moon won't rise
before it's time

but i don't know how it will end
with all those records playin'
I guess it's just how it goes
the stories have all been told before

σιχτιρ!

εδώ θα τα βγάλω γιατί κουράγια άλλα για ψυχίατρους δεν υπάρχουν

τα ζώδια θα με καταστήσουν αποκληρωμένη και

οι άνθρωποι που με αγαπούν δεν φταιν σε τίποτα.

η ξεφτίλοπαράνοια κατά τους κοντινούς ξεπάγωσε πια με την άνοιξη
κι άνοιξε κι αυτή και έδειξε - σαν ολάνθιστο λουλούδι -
πως έχει κι άλλη όψη.
αυτή της καλοστημένης φαρσοκωμωδίας που δεν με ρωτήσανε να παίξω.

μια του κλέφτη έλεγα, δυο του κλέφτη,

την τρίτη πετάχτηκα με τρεις ώρες ύπνο εν εξάλλω

σίγουρη ότι έχω φάει την κατάρα σου και δεκαεφτά ήταν οι ώρες μου

μετά από κείνη την στιγμή, αλλά εγώ πού να το ξέρω; sci-fi λέμε.

τόσες μέρες drafts που σβήνονται, posts που κατεβαίνουν,

γέλια που θα μείνουνε και μετά το 2012 -που ευτυχώς θα έρθει

το χριστιανικο διαστημόπλοιο να μας πάρει τσάμπα έβριζα τους

γονείς μου που με βαφτίσανε χωρίς να με ρωτήσουν-

και μια γλυκειά λύπη που ανακουφίζει

λές αυτή να περίμενα τόσο καιρό, αυτή να κυνηγούσα;

αλλαγή πλεύσης κατ επιλογή ασχέτως καιρικών συνθηκών

πόσο ανέφικτη μου μοιάζει αλήθεια.

το καράβι κοίτα να φτιάχνουμε

γιατί για τα κύματα λόγος δεν μας πέφτει κι όσο ψάχνουμε

τρόπο το τιμόνι να γυρίσουμε κόντρα στο ρεύμα

έχουνε σπάσει τα κατάρτια κι η καρίνα μπάζει
μα ησύχασε. οι σκόπελοι σημάδια που
οδηγήσαν στην αχτή θα μοιάσουν.
όποια ακτή δουν τα μάτια ή το μυαλό μας
το ίδιο κάνει.

το μεν πνεύμα μεθυσμένο

η δε σαρξ πεινασμένη και η ψυχή να κοιτάει ψηλά
όσο περνάει τις γέφυρες
μην ζαλιστεί.

AMSTERDAM

come on, my star is fading

and I swerve out of control

 if I d only waited

I d not be stuck here in this hole

come here my star is fading

and I swerve out of control

and I swear I waited and waited

I ve got to get out of this hole

but time is on your side

its on your side now

not pushing you down and all around

it s no cause for concern

come on, oh my star is fading

and I see no chance of release

and I know I m dead on the surface

but I am screaming underneath

stuck on the end of this ball and chain

and I m on my way back down again

stood on a bridge, tied to the noose

 sick to the stomach

you can say what you mean

but it won t change a thing

I m sick of the secrets

stood on the edge, tied to a noose

you came along and you cut me loose

προ του τέλους μακάριζε

εμ δεν έπρεπε να με λένε η νύΜφη του Θερμαικού.

η ΑΡΓΟΣΧΟΛΗ του Θερμαικου πρέπει να με λένε

έτσι που ανεβοκατεβαίνω την παραλία ανύποπτες σε συχνότητα
ώρες και πέντε μήνες τώρα
συνήθως μ ένα καφέ ή σκέτο το στυλό

και τα εκάστοτε αποδείξεις/χαρτακια που κυκλοφορεί η τσάντα μου.

πάλι δεν κοιμάμαι ούτε την νύχτα κι έτσι που με βλέπω να μην γράφω,
ακόμα και μέσα στον παρανοικά εξαντλητικό βήχα μου τις τελευταίες

εβδομάδες, που σε κάθε ροχάλα μου ψιθυρίζει "καρκίνος.

παρ τα μωρή άρρωστη καπνίζεις απ τα δεκαπέντε" 

αισθάνομαι ότι κάτι πηγαίνει καλά.

συγκλονιστική ανακάλυψη της εβδομάδας βέβαια 

ότι ένα κουτί δημητριακά βγάζει τέσσερα μόνο μπολ!

κοινώς,

μπολ και ευρουλάκι.  ΜΑ ΤΙ ΞΕΦΤΙΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ;

δεν ξαναψωνίζω. τίποτα. θα βγαίνω στην φύση να τα

παίρνω απο κει απευθείας. Οοοοορίστε μας.

από την άλλη, όλη αυτή η τρομάρα και ο πανικός 

εν μέσω υπαρξιακής κρίσης συνοδευόμενη από 

σκληροπυρηνικά συμπτώματα οξείας λοιμώξεως 

του αναπνευστικού 

οδηγούν μαλλον στον κήπο της Εδέμ.

ξέρεις τί αυτομαστιγώματα, μετάνοιες, σιχτιρίσματα

ξεμπουρδελιάσματα, αναθεωρήσεις και σχέδια δράσης

έχω βάλει κάτω

τόσες μέρες που με ξυπνούσε το γκουχ γκουχ; 

τέτοιο ενλάητμεντ και μπάλανς, ούτε όταν βγήκα από 

το λάιβ της Dita Von Teese σου λέει.

και ήτανε και το παρίσι εκεί γύρω,

αυτό που το πας;

περνώντας κι αφήνοντας ασώματα διαδικτυακά μηνύματα

στους φίλους που μου λείπουνε

έπεσα στο παρακάτω τεστ  στο οποίο φυσικά

αδύνατο ν αντισταθώ.

παρ τε τα κι εσείς λοιπόν,

άρρωστοι όλοι, δεν σας λυπάμαι.

νιώθω κάτι στη σπονδυλική μου στήλη δίπλα

να σαλεύει

κι απ τις δυο μεριές και δεν είναι -πια- η ιδέα μου. 

ιδέα μου ήταν πριν...

έβγαλε και ήλιο σήμερα 

τί σκατά άλλο μπορεί να θες για να δεις πως γίναμε άγγελοι;

Ε.S.Ε. Slut Test
Love for Sex	*****
Ethics	*******
Open-mindedness	********
Self-awareness	*******
Kinkiness	******
Slut Bonus Points	***

Θες να το πάρεις κι εσύ;

never forget you

watcha drinking?
rum or whiskey?
now won'tcha have a
double with me?

I'm sorry I'm a little late
I got your message by the way
I'm calling in sick today
so let's go out for old time's sake

I'll never forget you
they said we'd never make it
my sweet joy
always remember me

we were mysterious
and you were always wearing black
I was so serious
you know my boyfriend's mother
nearly had a heart attack

I'm sorry I'm a little late
you know the stripes on a tiger
are hard to change

I know this world feels
like an empty stage
I wouldn't change a thing
so glad you're back again

we just got swallowed up
you know I didn't forget you
we just got swallowed up

well, we just got swallowed up
but you love that I didn't forget you
we just got swallowed up
by the whole damn world

watcha thinking?
did you miss me?
I borrowed your silver boots
now if you'd just let me
give them back to you

don't you know that you're my joy
always remember me

γκρίνια!

χαχαχαχαχαχα το αγαπημένο μου - σε σένα.

γιατί σ εμένα όταν συμβαίνει δεν το εκτιμώ καθόλου!

έτσι ήρθα να ησυχάσω κι ως την τελευταία γραμμή 

θα έχω ησυχάσει τουλάχιστον μια φορά

γκρινια γκρινια γκρινια

ξεχειλίζει από μέσα μου, αφήνει σημάδια της

όπου ακουμπώ,

περιγελάει τις σχέσεις μου,

περιγελάει τις σκέψεις μου,

παρεμβάλει στην ομορφια γύρω και με καθιστά

ένοχη! ουστ κακή γκρίνια! όταν είμαι μοναχή σπάνια με

επισκέπτεσαι... τι λυπηρό κι αυτό...

όταν βρίσκομαι στο δάσος

τα δέντρα και τα ποτάμια μου γκρινιάζουν για τα μυαλά

των ανθρώπων

τα ζώα μου γκρινιάζουν για το νερό και για τα φρούτα

ποτέ δεν τους φτάνουν

η θάλασσα μου γκρινιάζει γιατί τα σωψυχά της  με μίσος

τρώγονται το να τ άλλο τ αφανισμού.

μόνο ο αέρας δεν μου γκρινιαζει

αγάπη μου

εκείνος φέρει την σιωπή και καλύπτει όλες τις φωνές

όλα τ ακουμπάει κι όσα επιθυμεί τα σηκώνει 

και τα παίρνει μαζί του κι όπου αλλού του αρέσει 

τα μετακινεί

με όλα όσα ήθελα μαζί

εκεί σε βρήκα

μες στον στρόβιλο

πριν πέσω πάλι με τα γόνατα στην γη

και τ όνειρο ονομάσω ανάμνηση

και δίνω ό,τι μου ζητούν κι ό,τι μου δίνουν παίρνω,

χωρίς χαρακτήρα. 

μα έτσι είναι φρόνιμο να κάνει ο πληγωμένος. 

ούτως η άλλως δεν έχει δύναμη, για να έχει χαρακτήρα. 

η προσγείωση του γάμησε το πρόσωπο

κι εκείνος - στην καλύτερη- γελάει άμα μπορεί ακόμα. 

ίσως κρατιόταν για να μην φάει την σούπα ίσως και όχι

έτσι κι άλλιώς,

όταν μετρήσουμε κόκαλα σπασμένα 

θα ενημερώσω...

First Lyrics First -- Vol.21

όμως να που όλο αυτό που αισθάνομαι έχει μορφή ονείρου

ονείρου. ή

εφιάλτη; γιατί να πω αφού όλα είναι όπως τα πάρει κανείς

και τα παίρνει όπως του έρχονται

κι όπως του ξανάρχονται. 

για όσο αντέχει  

να βλέπει 

τις αχτίδες των άλλων να γίνονται

ολόκληρός του ο ήλιος - καποιοι τότε αισθάνονται πολύ μικροί 

κι ανάξιοι να υπάρξουν. εγώ όχι.

δες με, δες με μίσησέ με 

                                  δεν με νοιάζει πια λάθος και σωστό

με ρωτάς γιατί. σου λέω.

γύρισε στην ιστορία και

δες τον φόβο να συναντιέται με την αγάπη ξανά και ξανά

παρακολούθα τον πως την πετάει στην πυρά

προκειμένου να την πιάσει

κι ύστερα μελετάει την στάχτη της

και γεμίζει άχρηστες εκκλησίες 

που ξυπνάνε τον θυμό της άγνοιάς του
και συμβολίζουνε την ψεύτικη μετάνοια
αιωνίως πια,
όλο τον κόσμο 

σου λέω φύγε πριν να μας δούνε μαζί 

εγώ κι εσύ - τα σώματα και το πρωινό αεράκι

σε τελική ανάλυση μία άμορφη μάζα 

που την πιέζει ο χωροχρόνος και καμπυλώνει.

το ανάμεσα στα δέρματα δεν εκλείπει ποτέ ούτε εξαυλώνεται

κι έτσι η ατέλεια της αφής μας

θυμίζει οι αισθήσεις όνειρα πως είναι κι αυτές

προσωπικά του καθενός

μου αφήνει μια γεύση καραμέλα βουτύρου

μα οι σκέψεις; οι ιδέες;

που δεν έχουνε ανάγκη να παρασιτούν για να κάνουνε

οικογένεια στο κεφάλι μας

και που δεν πληρώνουνε διόδια σε κανέναν μπάσταρδο;

μέχρι τώρα τις τρέχαμε στα δικαστήρια με την κατηγορία
του ανεπαρκούς

γιατί το σώμα τους να στέκεται και να πολεμά 

τις καραμπίνες τους να δούμε ακόμη αδυνατούμε.

η ικανότητα αυτή στο κύτταρο βλέπεις, μόλις που ξεπετιέται.

ίσα που νιώθουμε την ρίζα της που και που 

κι ούτε με τί ποτίζεται, ούτε πόσο ψηλώνει.

η αγάπη είναι παντοντινή

κάθε φτωχός ας νιώσει βασιλιάς για μια μέρα

κάθε πλούσιος ας ερωτευτεί την φτώχεια.

κι ας πάρουν κι οι δυο τους την ευθύνη φεύγοντας 




extra substances consumed: dogmother feat bilbas - φύγε

η πτώση

στα παράξενα όνειρά μου

αλεξίπτωτο φοράω
σαν χρυσόσκονη κλεμμένη
στον αέρα με σκορπάω

ένα μάτι θηλυκό
δε δακρύζει να με σώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

δεν υπάρχει γυρισμός,
όλοι τρέχουν κι εγώ μέσα
με ξεγέλασε ξανά
η ανάμνηση η μπαμπέσα.

το '80 μ' έχει αφήσει
τη φωτιά να ξανανάψω,
τις παλιές εκείνες μνήμες
μάλλον πρέπει να τις κάψω.

κι εκείνο το φιλί
ένα άγγιγμα με ρίγος
τόσα χρόνια μακριά
ο καιρός φαίνεται λίγος.

τότε το γλυκό μεθύσι
ήταν κάτι σαν αστείο
τώρα όλα σκοτεινά
κι ένα λίκνισμα γελοίο.

το βυνίλιο ξεθωριάζει
και χαϊδεύω τις στροφές του
δάσκαλος ο χρόνος
και ανίερες οι ουλές του

ξένος παρατηρητής
λέω πια πως δε φοβάμαι
μα τα λάθη σαν ταινία
μπρος στα μάτια μου περνάνε.

τις φωνές από τα λάθη
κάποιος πρέπει να φιμώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα
κι αχαλίνωτη η πτώση.

να μαι μόνος μεθυσμένος πάλι
να ονειροπολώ
με ναυάγια αναμνήσεων
φτιαγμένα από φελό.

τί να φταίω που γεννήθηκα
αγόρι με φτερά
και το κάθε υγρό όνειρό μου.

μένει. δε με διαπερνά.

και χαζεύοντς τον batman
τον coyot και τον ten-ten
διαπιστώνω πως δεν είμαι
με τους μεν ούτε με τους δεν
κι ονειρεύομαι στον κόσμο
κάτι πράγματα μικρά
που ο ήλιος τα γεμίζει
με μια δύσκολη ομορφιά.

α! α! άνοιξε τα μάτια σου
μάζεψ' τα κι ένωσε τα κομμάτια σου.

μπορείς ακόμα.

βγες από το ψυχοφθόρο
τέρμα κι όρμα.

αναζήτησε το σοκ
που θα σε βγάλει από το κώμα.

βάλε σε μια σειρά
τα πράγματα μεσ' στο κεφάλι σου
ποτέ δεν είναι αργά
για να πιστέψεις στις δυνάμεις σου.

εσύ είσαι ο μόνος που μπορεί
να σε σώσει...

να δώσει ένα τέρμα σ'αυτή
την καταραμένη πτώση!

First Lyrics First -- Vol.20

τα βράδια μου τα εργένικα...

                                 ....θέλω να γυρίσω μα ο παράδεισος κλειστός

πόσο μεγάλος αναρρωτιέσαι να ταν ο μεγάλος έρωτας.
χωρίς δεύτερη σκέψη και με περίσσια ευκολία
στον έδωσα να τον μετράς για δικό μου λάθος,
να μπορείς να περπατάς το πρωί και να κοιμάσαι την νύχτα,
την βγάζεις λάδι χωρίς εκπλήξεις κι επαφές.
πόσο αληθινό σκέφτεσαι ήταν το τρέμουλο στην ψυχή
τα βράδια που δεν σε πρόδωσα κι ας μου σερβίρανε όνειρα
κατά παραγγελία από το μενού για τα προς το ζην
κι εκατό ζωές ας μου χαρίσαν,
σαν να ήσουν εκεί και πως είμαι μία και να κοπώ φοβάμαι
έβλεπες. και να κοπώ απαξιώνω

μένω εκτός θυμάμαι ονόματα

                          τρέχω με ταχύτητα φωτός

λένε για τις στιγμές που στο μυαλό μας κατοικούν
σαν από πάντοτε πως φτιάχνουν πνεύμα
και λαξεύουνε ψυχή
ότι δεν είναι κατ επιλογήν μας. πολλές φορές
κατάρα γίνονται κι αλύτρωτα κομπάκια στο στομάχι.
άλλες φορές τα σημάδια σε σκιές τα κρύβουν
και στο σκοτάδι να βυθιστούμε πρέπει για να τα
συναντήσουμε να πούμε δυο κουβέντες. τί παραπάνω
να θέλουμε νομίζεις;


τα λόγια τρέχουνε κι αυτά σαν το νερό.
τα ψέμματα σ όσους τα μάτια σου θα δουν
αντί για μένα
για να κρατούν την αγωνία πριν της αλήθειας μου
την τελευταία έξοδο
που ξέρω τίποτα δεν κρύβει ούτε την κρύβει τίποτα
και δεν μιλάει για προδοσίες μόνο παίζει τα ρέστα της
την σωστή την ώρα - την τυχερή. για όλους νοιάζεται
ολονών κομμάτι είναι
και ποιά είμαι εγώ να την φορτώνομαι μονάχη μου;

μένω εκτός μιλάω με σύρματα

σκληρές οι λέξεις και απόλυτες.
μπροστά στης μουσικής σου την χυμώδη παρουσία,
όλες μαχαίρια μοιάζουνε κι όλες πονούν το ίδιο
στην μουσική μπροστά είναι απλώς σχήματα
χωρίς βάθος, χωρίς χρώμα
γίνονται παρακάλια. από τις ικεσίες η χειρότερη
κι εγώ που ήταν ό,τι είχα
πέντε ρήματα, ένας ήλιος και μια θάλασσα
πώς να ζήσω τώρα θέλετε όπως πριν.
μετά από εκείνη, αδύνατο.