reality check

and so it is...

                       just like you said it would be

πολύ δουλειά και κόπο τούτη η ζωή βρε παιδάκι μου.. :p
+όλα τα όνειρα που απαραιτήτως πρέπει να φροντίζεις
για να μην πάει τσάμπα ο ιδρώτας και η χύμα από την σκάλα
την αποφράδα μέρα σου.

να πιστέψεις στην εξέλιξη; κάποιες φορές α, είναι παρήγορο.
σήμερα μου μοιάζει δισδιάστατο κόμικ που μου κάνει παρέα στο μπανιο.

σκέτο ανέκδοτο δηλαδή.

μα πώς αφού είμαι ίδια ολόιδια φτυστή όπως ήμουν

πότε εξελίχθηκα και σε τί;
κι εσύ ακόμη είσαι ίδιος φτυστός όπως ήσουν.

και τα μεταξύ μας. ίδια κι αυτά, ολόιδια.
μπορεί έτσι εμάς να βολεύει
στο χέρι τους είναι;

δεν έχει παρακάτω. παρακάτω δεν χρειαζόμαστε.

σ αυτό εδώ το μικρό κυκλάκι γύρω γύρω να πηγαίνουμε

ν αράζουμε και καμιά φορά στο κέντρο για ξεκούραση, ανάσες και επικοινωνία.

i m a big big girl

                                  in a big big world

                                                   its not a big big thing, if you leave me

να πεθάνω δεν με νοιάζει.
δεν θυμάμαι να μ ένοιαζε και αφού είμαι ίδια, ολόιδια σίγουρα
ούτε τώρα δα με νοιάζει.

να ζήσω μ ένοιαζε
κι έτσι ξεδιπλώθηκε η ζωή των ονείρων μου με τα όλα μέσα της
όπως κι εγώ. ποιές οι πιθανότητες σκέφτομαι
κι ανατριχιάζω ολόκληρη.

σαν παραμύθι που κι αυτό από την αλήθεια φτιάχτηκε
γιατί μόνο εκείνη υπήρχε όταν έφτασα.

τρίβω τα ματάκια μου για την καλή μου τύχη που στην τύχη δεν θέλω να πιστεύω.
είναι πολύ μεγάλη κλέφτρα.

δεν έχει καν σάρκα κι οστά, κανείς δεν την έχει συναντήσει

κι όμως εχει πείσει για την ύπαρξη και δράση της ακόμη και τους πιο στενούς μου φίλους
και τους κάνει όλο νάζια, μαζί της ν ασχολούνται
μόνο για να ξεσπούν όταν είναι στα δύσκολά τους
και να μεταβολίσουν δυσκολεύονται.

κι εγώ τους λέω δεν είσαι τύχη
είσαι γλυπτό από γήινους καμωμένο κι οι γήινοι έχουν μόνο χέρια κι αισθήματα.
από αυτά τα τόσο πραγματικά είναι φτιαγμένοι

και δεν είμαι μαζί σας γιατί δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω

είμαι γιατί είναι το καλύτερο που έχω να κάνω!

και γελάνε. κι ενα λουλούδι ακόμη μου σκαλίζουν με τα γελαστά τους χείλη

στην πλάτη και την κοιλίτσα μου κι ο κήπος των ονείρων μεγαλώνει

κι εγώ τρίβω τα ματάκια μου κι απ'το λευκό που βγαίνει και τ αστεράκια

μορφές πετάνε γύρω βλέπω, εσένα, ψωμί ζεστό,

ό,τι δικό μου. ό,τι τύχη να γνωρίσει, δεν γινόταν.

ποιός μου μιλάει;

συγγνώμη, εγω είμαι πάλι. 
δεν ξέρω τί γίνεται εκεί που είσαι πιά 
αλλά εγώ ξέχασα να μετράω 
κι ότι θα άνοιγες τα μάτια σου ίδια, ολόιδια 
φτυστά κι απέναντι με τα δικά μου νόμισα!