ήρθανε οι γιορτές, εντάξει γράψε ελήφθη, το πήραμε το μήνυμα.
τα χριστούγεννα όλοι τρελαινόμαστε.
είναι σαν να έχουμε περίοδο ασχέτως φύλου και να κρατάει το διπλάσιο.
απόδειξη πως όλοι τρώμε παραπάνω, είμαστε πιο ευερέθιστοι (για καλό ή για κακό), ό,τι θυμόμαστε αυτές τις μέρες χαιρόμαστε κι έχουμε και την δικαιολογία μην χέσω.
τί κι αν μεγάλωσα σε σπίτι που ουδέποτε αναφέρθηκε κάτι σχετικό με τα θεία, από γονείς αγνωστικιστές όοοοχι, το δεντράκι θα είναι εκεί, διάφορα στολιδάκια-σκατουλάκια και στεφάνια στις πόρτες, ανήμερα θα με ξυπνήσουν να φάμε όλοι μαζί και μη σας πω ότι ακόμα μου βάζουν δωράκι του αη-βασίλη κάτω από το εν λόγω δέντρο.
η θαλπωρή από τα φωτάκια που καίνε όλη νύχτα στο σαλόνι, θα δυσκολέψει την διαδικασία της απογαλάκτωσής μου ακόμη μια χρονιά και φέτος θα είναι ακόμη πιο γλυκά και νοσταλγικά γιατί θα ταξιδέψω για να το ζήσω όλο αυτό. μην τυχόν και το χάσω.
και δεν είναι η πρώτη φορά που το βλέπω όλο αυτό ή το συλλογίζομαι.
αλλά δεν είναι κι η πρώτη φορά που ο άνθρωπος αφήνει την παρηγοριά μιας συνήθειας να νικήσει τα πάντα μέσα του. ακόμη και την θέληση του για ζωή, για ευημερία, για εξέλιξη.
το ξέρουμε αυτό. όπως ξέρουμε και για τις αυτοκτονίες που παρουσιάζονται αυξημένες κατά την εορταστική περίοδο. αλλά χεστήκαμε. εμείς, κάπως θα την βγάλουμε και φέτος. έχουμε και δεντράκι είπαμε.
κι εκεί που στην αρχή του μήνα το περιμένω πως και πως να έρθουν οι μέρες να βγούμε, να περάσουμε όμορφα με οικογένεια, με φίλους, να βγούμε να γίνουμε λιάρδα, να σβήσουμε τα φώτα για ενα δευτερόλεπτο, να μιλήσουμε με κόσμο που χουμε καιρό να βρεθούμε, να φοράω κάτι κόκκινο και ίσως να δω κι εσένα, όσο πλησιάζουν το σκηνικό αλλοιώνεται.
δεν θα μπω στις λυτρωτικές λεπτομέρειες της καθημερινότητάς μου που με φέρανε εδώ. απλά καταθέτω πόσο έχω ξενερώσει.
πίσω από αυτές τις "γιορτινές" μέρες και νύχτες αποκαλύπτεται επιτέλους ένα τσίρκο(!) με ιδιαίτερα θλιβερή όψη -χώρια την κακομεταχείριση των ζώων και την βρωμιά-. θα το δούμε. θα το αποδεχτούμε όμως; μένει ένα μυστήριο και για τούτη την χρονιά.
θυμόμαστε να είμαστε φιλεύσπλαχνοι και ανοιχτοχέρηδες. έχουμε και άγχος πόσο θα πάει το μαλλί ανήμερα στα νυχτερινά μαγαζία, πόσο οι γραμμές, θα μας φτάσουν(;) γιατί έχουμε και δώρα να κάνουμε μην μας πούνε γύφτους. εορτοδάνεια και εκδρομές στα χιόνια για ski και snowboard τέτοια εποχή όλοι δικαιούμαστε.
είπα δεν θα μπω σε λεπτομέρειες; ε θα μπω.
γαμώ τα χριστουγεννά μου που ανάθεμα κι αν κανείς χαίρεται για τα διδάγματα εκείνου του ανθρώπου
δεν είμαστε για γιορτές και πανηγύρια.
όλα πάνε σκατά. από το περιβάλλον και την ανισότητα μέχρι την κουμπάρα μας που έχει καρκίνο, τον φίλο που πάλι χώρισε κι έχει χάσει κάθε ελπίδα, μέχρι εμένα που απλά τσακώθηκα με την αδερφή μου και τρέμω μην το πήρε στραβά.
δεν είναι υποκειμενικό το θέμα. αν δεις τον κόσμο από ψηλά θα το δεις. σαπίλα.
κι επιστρέφω στις πρώτες μου εφηβικές σκέψεις που μου έλεγαν ότι αν κουβαλάω μέσα μου όλη την χαρά και όλη την λύπη που πήρανε όλοι οι ανθρωποι που έχουν περπατήσει τον πλανήτη , τότε σίγουρα δεν τίθεται θέμα γιατί είμαι τόσο μελαγχολική.
κι όσο για μας, τους περα από κάθε λογική προνομιούχους, που θα βγούμε να πάρουμε φόρεμα για το ρεβεγιόν, αισθάνομαι περιφρόνια. τα προνόμια που αποκτήσαμε εις βάρος των άλλων δεν μας λύνουν τον κόμπο στο στομάχι και το καταλάβαμε. κι έτσι, αποφασίσαμε να κρεμόμαστε από ένα χριστουγεννιάτικο τριπάκι για να γιορτάζουμε και να νιώθουμε λιγότερο άσχημα.
η ενοχή κοιμάται μέσα σε όλους μας.
σε κάθε μάνα ή πατέρα που λέει ένα παιδί "παιδί του". και τα άλλα παιδιά;
"ε, τ΄άλλα του γείτονα.." λες και χωρίς τον γείτονα επιβιώνει κανείς στα σοβαρά.
γι αυτό και ο φόβος. και η παράνοια κτλπ. όλα από την ενοχή. γιατί αν μέσα σου αισθάνεσαι πως έχεις κάνει μαλακία, λογικό δεν είναι να φοβάσαι μην σε πιάσουν; τί; τί; δεν την έκανες εσύ; χαχαχαχαχα
το τομαράκι μας να ναι καλά και φυσικά..
χαρούμενα χριστούγεννα!
