οι άνθρωποι κυνηγιόμαστε κι εμείς σαν τα ζωάκια δαγκώνουμε ο ένας τα ποδαράκια του άλλου σαν να λέμε τις ιδέες του ή ίσως τα αγαπημένα του στέκια στον κόσμο ακόμα και τα μυστικά του, τα όνειρά του και τα κατασπαράζουμε εαν βρεθούμε σε ανάγκη.
and the day had just began
ο εαυτός μας είναι ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο αναφοράς μέσα στον καθένα μας όπου η αλήθεια του λάμπει και τον αγκαλιάζει ό,τι και να γίνεται τριγύρω κι ό,τι και να του λένε. όταν κάποιος "χάνει τον εαυτό του" εννοούμε ότι έχασε το σημείο του. το μπέρδεψε μέσα στα εξωτερικά ερεθίσματα, ίσως το αντάλλαξε ή το άφησε για λίγο και του το κλέψανε... και τώρα είναι χαμένη ψυχή. ψυχή που έχει ξεχάσει το σκοπό της
one time in the year of the fox when the bell began to ring
το πιο όμορφο όσο μεγαλώνεις είναι που σου επιτρέπεται να κοιτάς τις στιγμές σου και να βρίσκονται στο παρελθόν. να μοιάζουν τότε πολύ μεγαλύτερες απ όσο περίμενες και πολύ πιο σημαντικές απ' ότι όταν τις ζούσες και απερίγραπτα ομορφότερες απ όσο θα μπορέσεις ποτέ να εκφράσεις με την τέχνη ή την επιστήμη σου σε εκατό ζωές. it meant the time had come for the one to go
to the temple of the king όταν αναπολείς όλα αυτά τα φαντασμαγορικά παιχνίδια που έχει παίξει ο χρόνος επάνω σου κοιμάσαι καλύτερα και ξυπνάς ελαφρύτερος. είναι σημαντικό να αναπολείς. να δίνεις την αξία εκεί που της πρέπει χωρίς να τσιγκουνεύεσαι.
then all could see by the shine in his eyes
the answer had been found έχω δύο λογιών κόσμους στο κεφάλι μου κι ένας τρίτος γεννιέται με κάθε μου ανάσα. ενώ η μοναξιά πλέον γίνεται αφόρητη όσο πάμε και μαζευόμαστε έχουνε χαθεί τα κίνητρα και οι αξίες έχουν χαθεί και οι καρδιές μας κι έχω ένα καλάθι να γεμίσω και κάπου να το αφήσω αν δεν μου το θυμήσεις χαθήκαμε κι εμείς.
tied up enough so i don't have to wonder where is he
got so sick of cryin' so just lately
when i catch myself i do a 180
i stay up clean the house at least i m not drinking
run around just so i don't have to think about thinking
that silent sense of content that everyone gets
just disappears soon as the sun sets
he's fierce in my dreams seizing my guts
he floods me with dread
soaked in soul he swims in my eyes by the bed
pour myself over him moon spilling in
and i wake up alone as far as my heart i'd rather be restless the second i stop the sleep catches up and i'm breathless this ache in my chest 'cause my day is done now the dark covers me and i cannot run now my blood running cold i stand before him it's all i can do to assure him when he comes to me i drip for him tonight drowning me we bathe under blue light
σε είχα εδώ σίγουρο να υπάρχεις κι εγώ να ξεμακραίνω με τις απορίες μου και τον θυμό μου. να μην ανησυχώ για σένα ούτε λίγο εξάλλου δεν μου το επέτρεπες. άρχισα τα ταξίδια και δεν το μετάνιωνα γιατί στην φυγή και στην πειθώ υπήρξα μάνα για όλους εκτός από σένα και σ είχα εδώ να περιμένεις στο ίδιο σημείο να σφυγμομετράς την τρέλα μου ανα πάσα ακόμα κι από απόσταση τώρα έχω τα χέρια μου ψηλά να βαστούν τον ουρανό μην πέσει και το στόμα ορθάνοιχτο απ την άρνηση θα κάνει μια και θα φάει το μισό πλανήτη. πάνω στο απίστευτο διαγράφονται κι οι πόνοι οι μεγαλύτεροι κι ο θάνατος μπρος τα μάτια μας κι εμείς ανίκανοι να το χωνέψουμε το ζούμε ξανά και ξανά μπήκα να σε χαιρετήσω αλλά φαίνεται ούτε αυτήν την ευκαιρία έχω πια ό,τι αγάπησα, αγάπησα ό,τι σε σκοτώνει σ έχει δικό του για πάντα κι εμείς δεν το 'χαμε ποτέ με τα προσχήματα
καλώ τις δυνάμεις της αγάπης και της ευημερίας υπερ του ανθρώπου και της αποστολής του σε αυτή την πανέμορφη πραγματικότητα που ονομάζουμε ζωή. απαρνιέμαι τον θάνατο και την εγκατάλειψη γιατί τίποτα δεν υπάρχει εκεί για εμένα ή για τους φίλους μου τους αγαπημένους. απαρνιέμαι τον ύπνο της ψυχής και τις παραισθήσεις της σάρκας από αυτή την θέση συνειδητότητας που τόσο απλόχερα μου χαρίστηκε από τους προγόνους μου -ορατούς και αόρατους- και βαδίζω να την μοιραστώ ώσπου όλοι μαζί να εξελιχθούμε στα όνειρά μας ευτυχισμένοι. τίποτα δεν είναι μάταιο. βλέπω τις καρδιές να επιπλέουν φουσκωμένες αισθήματα κι ύστερα να εξυψώνονται μέσω της ειλικρινούς αναζήτησής τους για αγάπη, αλήθεια, ομορφιά. δέχομαι την ευθύνη για κάθε περασμένο πόνο και με αγωνία και χαρά βαθύτατη θα εργάζομαι ν απελευθερωθούμε.
τα πάθη μας, τα λάθη μας, η ανάγκη, η επιθυμία κι η κατανάλωση η φιλοσοφία, ο χαμαιλέοντας και τα σκατά που πρέπει να μαζέψεις η ομορφιά σου. η απίστια και το θαύμα της η πίστη και η ευθύνη της η μνήμη που πηγαινοέρχεται στα ουράνια παρέα με το κρασί μας η στιγμή που θα σε δω και θα τρέξω να σ' αγκαλιάσω η λαχτάρα σου για το καλό όλων μας το πόσο ίδιοι είμαστε. το πώς με μαθαίνεις ν΄αγαπώ η προσευχή της γιαγιάς μου που με φτάνει το αστέρι που τ' αρέσαμε κι αποφάσισε να παίξει μαζί μας ο θυμός που μεταβολίζεται και γίνεται δημιουργία ο δρόμος που δεν τελειώνει η ψευδαίσθηση της επιλογής και η σκληρή δουλειά η ανταμοιβή όταν δεν το περιμένεις. η ελευθερία του λόγου και της ψυχής μου όταν σε κοιτώ στα μάτια οι προηγούμενες ζωές που δεν ζήσαμε η ακόμα μία ευκαιρία να κάνεις το σωστό ο γιαλός που ξαπλώνω και σε συναντώ τα χέρια μου που θέλουν να σου πάρουνε όλους σου τους πόνους το πεπρωμένο που ξεπερνάει κάθε υποβαθμισμένη απ' το νου μας φαντασίωση τα στέφανα που ξεχάσαμε προτού να τ' αρνηθούμε η αόρατη κλωστή που υφαίνει αναμεσά μας ζωής πλεχτό πανέμορφο το να δίνεις ό,τι έχεις η μουσική στ' αυτιά μου όταν σε πρωτογνώρισα η ανάσταση του γέλιου σου η απουσία κριτικής και η αποκάλυψη ο λόγος που γεννήθηκες.
χαράματα η ώρα τρεις θα 'ρθω να σε ξυπνήσω τρίτη και φαρμακερή τρίτη και λυτρωτική ένα κι ένα κάνουν τρία τον μικρότερο υπαρκτό αριθμό...
δεν θα μας δει άλλος κανείς μόνο το φεγγαράκι μια και ρωτάς όχι δεν ντρέπομαι που πρόδωσα τα πάντα εξόν εσένα γιατί όταν με συγχωρείς στον κόσμο αυτόν γίνονται θαύματα από αγάπη καμωμένα έβγα στο παραθύρι σου να σε χαρώ και δως μου ένα φιλάκι
κέρνα τσιγάρο και κρασί ολόκληρο το κόσμο ήσυχη να με αφήσει για να σβήσω ενόσω σε κοιτώ να φεύγεις και γι αλλονών τον πόλεμο συνέχεια να πονάς την μυστική αγάπη μας κρυφά να την κρατήσεις γραμμένη ήτανε ήδη η ιστορία από τα πάθη μας μα δεν διστάσαμε στιγμή ανάγνωση αν μάθαινα εγώ κι εσύ αν ήξερες καλύτερα γραφή
η άγνοιά σου δεν έπαιρνε του αγγέλου της νερό στο χρεώναν ακριβά και δεν μασούσες κι ήταν την πρώτη φορά που σε αφήσανε ελεύθερο που το μυαλό σου πόνεσε κι από τον πανικό του αποφάσισε να φτιάχνει κάγκελα η παράνοιά σου δεν δίνει έλεος δεν βρίσκει τέρμα μα την αρχή της πια δεν την θυμάσαι κι ήταν την πρώτη φορά που σε βάλανε στο κλουβί που η ψυχή σου αποφάσισε να πέσει σε ύπνο βαθύ για να μην βλέπει τα κάγκελα σε συναντώ ένα βροχερό ξημέρωμα που έχει ξεπλύνει όλα τα χρώματα κι ήταν τότε που έγινα ένα με την υποψία της μνήμης σου και χώθηκα στης ψυχής σου τα όνειρα κι άρχισα να σου τραγουδώ και να καλώ κι άλλες βροχές κι ήταν τότε που άρχισα να έχω υπομονή και που το να καβαλάμε το διάολο μας έγινε παιχνίδι και κρυφή συμφωνία ο ένας με του άλλου την μνήμη δώσαμε να ξυπνάμε από δω και μπρος μόνο σε όνειρα που η ψυχή έχει διαλέξει
κι από την κορυφή μου γνέφει κοροιδευτικά η λύπη κερδίζει την πίστη αναρρωτιέμαι αν ήταν έτσι στους αιώνες των αιώνων καθώς μοιάζω χιλιάδες χρόνια κι εγώ να κυλώ στο ίδιο χαμηλό ποτάμι με τα ίδια ψάρια και τα ίδια νερά μόνο που τα ποτάμια δεν γυρίζουν πίσω τσάμπα κρατώ τα μπόσικα στις όχθες τους τσάμπα περιμένω να λιώσουν τα χιόνια δήθεν πως θα με παρασύρουνε κοντά σου η μοναξιά νικάει την ζωή μας και τα εργαλεία ψυχομέτρησης που μου κολλάς πετάνε σφαίρες συστημένες στο κεφάλι μου κάθε που ένα πουλάκι θα ρθει να σου πεί τον πόνο του δεν είναι δικές σου οι σφαίρες ούτε οι αμφιβολίες μα από σένα υιοθετήθηκαν και σε μένα καταλήγουν στο δικό μου κεφάλι στην δική μου καρδιά γύρω γύρω κανένας στην μέση η αλήθεια σου όσο πιο σκληρή τόσο πιο αληθινή να φαίνεται μα δεν είναι πόλεμος να βρίσκω μες στην αγκαλιά σου ανοίγματα σε κόσμους μαγεμένους κι εσύ να μην μπορείς να δεις τα μάτια μου πώς κλαίνε και τα χέρια μου πώς εγκαταλείπουν ξανά και ξανά
My religion consists of a humble admiration of the illimitable superior spirit who reveals himself in the slight details we are able to perceive with our frail and feeble mind. Einstein.
