καίγομαι καίγομαι*

σταμάτησα να σου γράφω

γιατί δεν απάντησες ποτέ

γιατί δεν μου είπες ποτέ

ποιός ήσουν στ αλήθεια

μία μέρα συλλογίστηκα 

πρέπει να είσαι η ίδια η μοναξιά

οικειοποιούσουν τα πάθη και τις αδυναμίες μου

η φωνή μου όποτε ήθελες

συνταιριαζόταν με των αγοριών που για εκείνα πέθανα

πολύ πριν γνωρίσω τί είναι θάνατος

μα στερνά και μ΄εκείνου που στο πλάι του αναστήθηκα

πολύ αφότου είχα φιληθεί με την ζωή στο στόμα

σε κάθε περίπτωση υπήρξα απούσα

άνθρωποι πίστεψαν ότι με κοιτούν 

ότι μου μιλούν κι ότι εγώ τους αποκρίνομαι 

αλλά πίσω από κάθε φράση μου 

γύρευαν εσένα 

περαστικούς διάφανους αγκάλιαζα και φιλούσα 

μέσα σε πεφταστέρια κι εκρήξεις αισθημάτων

ενώ το μυαλό μου κατέκλυζαν στίχοι χρυσοί

γραμμένοι για σένα που ψιθύριζαν 

την υπέρτατη αξία της αποκάλυψης 

της δικής σου στιγμής και ποτέ της δικής μου

αφού χωρίς να το καταλαβαίνω

έλειπα

ήσουν σανίδα σωτηρίας

που με τις πρώτες βροχές έγινε βαρίδιο

οι ρίζες μου σε αυτόν τον κόσμο

το παρελθόν που δεν διάλεξα

και το μέλλον που αδυνατώ να ονειρευτώ

όλες μου οι θύμισες που εξαφανίζονται

σε κάθε ρίγη απ' το κρύο ή το δέος

και γυρίζω στην αρχή

μου άναβες τα τσιγάρα

καθώς μου έσβηνες τα χνώτα

να μπερδεύονται πιο εύκολα με της μοίρας τα γραμμένα

να μην κουνάω ρούπι από το σχέδιό σου

τώρα αναρρωτιέμαι

μήπως ήθελες κι εσύ απλώς

λίγη αγάπη