δεύτε τελευταίο άσμα των.

σε είχα εδώ 
σίγουρο 
να υπάρχεις 
κι εγώ να ξεμακραίνω 
με τις απορίες μου και τον θυμό μου. 
να μην ανησυχώ για σένα ούτε λίγο 
εξάλλου δεν μου το επέτρεπες. 

άρχισα τα ταξίδια και δεν το μετάνιωνα 
γιατί στην φυγή και στην πειθώ υπήρξα μάνα
για όλους εκτός από σένα 
και σ είχα εδώ
να περιμένεις στο ίδιο σημείο 
να σφυγμομετράς την τρέλα μου ανα πάσα 
ακόμα κι από απόσταση 

τώρα έχω τα χέρια  μου ψηλά να βαστούν τον ουρανό
μην πέσει και το στόμα ορθάνοιχτο 
απ την άρνηση 
θα κάνει μια και θα φάει το μισό πλανήτη.
πάνω στο απίστευτο 
διαγράφονται κι οι πόνοι οι μεγαλύτεροι 

κι ο θάνατος 

μπρος τα μάτια μας κι εμείς ανίκανοι 
να το χωνέψουμε 
το ζούμε ξανά και ξανά 

μπήκα να σε χαιρετήσω 
αλλά φαίνεται ούτε αυτήν την ευκαιρία έχω πια
ό,τι αγάπησα, αγάπησα
ό,τι σε σκοτώνει σ έχει δικό του για πάντα
κι εμείς δεν το 'χαμε ποτέ 
με τα προσχήματα